Αχιλλέας Κυριακίδης: ο πολυπράγμων
Αύριο, Δευτέρα 19 Μαρτίου 2007, και ώρα 20.30 στο Θέατρο «Άνεσις», Κηφισίας 14 παρουσιάζονται τα δύο τελευταία έργα του Αχιλλέα Κυριακίδη, “Ο καθρέφτης του τυφλού” και “Μικρή περιοχή”, από τους Σοφία Νικολαΐδου, Κατερίνα Σχινά, Τάσο Γουδέλη και Βαγγέλη Χατζηβασιλείου.
Ο Αχ. Κυριακίδης διακρίνεται για την πολυπραγμοσύνη του στον χώρο της λογοτεχνίας και του κινηματογράφου. Πέρα από μεταφραστής του Μπόρχες και ειδικός μπορχεσιολόγος στην Ελλάδα, έχει μεταφράσει πάμπολλους ξένους (Περέκ, Ροθ, Σεπούλβεδα, Κρούμι κ.τ.λ.), έχει γράψει βιβλία με διηγήματα και δοκίμια, ενώ έχει καταπιαστεί και με τη συγγραφή τριών σεναρίων.
Η συλλογή διηγημάτων του “Τεχνητές αναπνοές” (2003) απέσπασε δίκαια το Κρατικό Βραβείο διηγήματος. Όντως είναι εξαιρετικό δείγμα διηγημάτων που καταξιώνει το είδος. Φαίνονται οι ευρωπαϊκές και λατινοαμερικάνικες επιρροές που δίνουν στα κείμενα ευέλικτη πλοκή με ουσιαστικό τέλος, χωρίς να λείπουν και οι αφηγηματικές καινοτομίες. Θυμίζουν φυσικά Μπόρχες, απηχούν κινηματογράφο και εν μέρει αποτελούν έξυπνες αλλά και με περιεχόμενο υποθέσεις.
Το 2005 με τον “Καθρέφτη του τυφλού” διατηρεί καταρχάς τα ίδια καλά στοιχεία (διακειμενικότητα, αυτοαναφορικότητα, χρήση του φανταστικού, έξυπνη αφήγηση, λεκτική πολυμορφία). ΑΛΛΑ: ο αναγνώστης παρατηρεί ένα είδος κόπωσης και επανάληψης, σαν να εξαντλήθηκε η λογοτεχνική έμπνευση, σαν να απέτυχαν πειράματα που επιχείρησε, σαν να άλλαξε προσανατολισμό και χάθηκε.
Φέτος η “Μικρή περιοχή”. Πρόκειται για βιβλιοπαρουσιάσεις και μικρά δοκίμια για τη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο. Κείμενα αναγνωστικής απόλαυσης ως προς το ύφος τους, για τον Σινόπουλο, τον Βαρβέρη, τον Καλοκύρη, τη Χατζηδημητρίου, τον Μαυρουδή, τον Παναγιωτόπουλο, τον Ξανθούλη κ.ά., για να μείνω στα καθ’ ημάς. Ο αναγνώστης απολαμβάνει τον χειρισμό του λόγου, ΑΛΛΑ μου φαίνονται υπερβολικά δύο σημεία της γραφής του: α) πολύ έμφαση στον λόγο της ίδιας της παρουσίασης και όχι στο τι του βιβλίου, λεκτικά παιχνίδια και πυροτεχνήματα αλλά λίγη, λιγότερη απ’ όσο θα μπορούσε, ουσία, γλωσσικά πυροτεχνήματα και ελάχιστα επιχειρήματα, β) όλα εξηγούνται βάσει του Μπόρχες (το όνομά του συναντάται σχεδόν σε κάθε κείμενο) και του Γκρέινβιλ. Τέτοια μονομέρεια δεν πείθει.
Ο Κυριακίδης είναι μορφή στον χώρο με το πλούσιο μεταφραστικό του έργο και με τη μετακένωση μπορχικών και άλλων τεχνικών στην Ελλάδα, …αρκεί να μην επαναλαμβάνεται με μανιέρες και αυτοϋπονομεύεται.
Πατριάρχης Φώτιος
18.3.2007
3 comments:
Είναι γεγονός ότι ο Κυριακίδης είναι μοναδική περίπτωση Έλληνα μεταφραστή τόσο "εξαρτημένου" και "ταυτοποιημένου" με τον λογοτέχνη που μεταφράζει.Αναρωτιέμαι (και θα ήθελα να το θέσω ως ερώτημα,εάν πήγαινα το βράδυ στην εκδήλωση)τελικά τι διαβάζουμε,Μπόρχες ή Κυριακίδη στα κείμενα του Μπόρχες που μεταφράζει ο συγκεκριμένος...Είναι μάλλον φυσιολογική συνέπεια τα κείμενα του Κυριακίδη να θυμίζουν Μπόρχες ή να υπάρχει η συνεχής και κουραστική αναφορά στον Αργεντίνο.Εγώ τα απολαμβάνω όπως και να είναι.Προτιμώ δε,κάποιος να θυμίζει κάποιον ή κάτι και να είναι καλογραμμένο και να με συγκινεί (περίπτωση Κυριακίδη),παρά άλλες γνωστές και μη εξαιρετέες περιπτώσεις οι οποίες απλά δεν διαβάζονται.Συγγνώμη εάν μακρυγόρησα,εύχομαι καλή εβδομάδα
(Libro)φιλε,
βεβαίως, επειδή οι μεταφράσεις του είναι καλές, κανείς -φαντάζομαι- δεν ενοχλείται όταν διαβάζει τον κυριακιδικό Μπόρχες που γνωρίζουμε.
Απλώς δεν μου αρέσει στα κείμενα του Κυριακίδη πλέον να βλέπω ένα και μόνο σύμπαν: το μπορχικό.
Όσα φυσικά είναι ποιοτικά, προεκτείνουν τις μπορχικές μας αναγνώσεις με "μιμήσεις" (δεν μου αρέσει η λέξη).
Πατριάρχης Φώτιος
nusthlia.blogspot.com diavase mai allh apopsh gia ton aponta Ach. Kuriakidh euxaristw
Post a Comment