Nespresso: Δημητρακάκη

Α. Δημητρακάκη, “Το μανιφέστο της ήττας”

Μετά την “Αντιθάλασσα” με τους γόνιμους πειραματισμούς στη μορφή και τον αποπροσανατολισμό στο περιεχόμενο, η Δημητρακάκη ξαναέρχεται με άλλο ένα κοσμοπολίτικο βιβλίο, που θυμίζει τον “Παλιόκαιρο” της Αμ. Μιχαλοπούλου. Επειδή στη συνείδησή μου μοιράζονται τα υπέρ και τα κατά, θα τα καταγράψω προσπαθώντας να τα σταθμίσω στη σύγκρισή τους:
Υπέρ:
- προμελετημένη δομή, που τηρεί τη βασική ιστορία αλλά ανακατεύεται με συχνές αναχρονίες
- παρένθετες ιστορίες, οι οποίες ξεφεύγουν από τον βασικό κορμό αλλά κερδίζουν τον αναγνώστη σαν μικρές παραβολές
- έξυπνο μεταμοντέρνο παιχνίδι με την αφηγήτρια, την ηρωίδα και τέλος τη συγγραφέα
- ανασφάλεια και υποκειμενικότητα αφηγήτριας που δεν προβάλλει ως παντογνώστρια, που λόγω του κοσμοπολιτισμού και της δυναμικότητάς της θα ήξερε τα πάντα και θα επέβαλλε τη γνώμη της στην αφήγηση
- σύλληψη ενός διανοητικού παιχνιδιού που το παίζουν τα πρόσωπα του μυθιστορήματος
Κατά:
- αναντιστοιχία προθετικότητας της συγγραφέως και της πληροφορητικότητας του κειμένου. Ο πολλά διαφημισμένος φασισμός που θέλει η Δημητρακάκη να καταγγείλει εξαερώνεται μέσα στο νεανικό παιχνίδι
- κακή αποτύπωση της ψυχολογίας των ηρώων, οι οποίοι δεν αντιδρούν φυσιολογικά στον εγκλεισμό τους (αποδεχόμενοι την ήττα τους;)
- εμμονή στο εύκολο σεξ και λιγότερο στα ναρκωτικά, σαν μια μόδα συνηθισμένη μεταξύ των νέων και γι’ αυτό αποδεκτή
- αυτοβιογραφικά στοιχεία που δείχνουν εμμονές
- μερικά μικρά λάθη στη χρήση της ελληνικής γλώσσας που ξέφυγαν και από τον επιμελητή

Ελπίζω να μην έφτασε η Δημητρακάκη στην κορύφωσή της με την «Αντιθάλασσα» και τώρα να στασιμοποιείται ή να εξαντλείται ξεθυμαίνοντας.

Πατριάρχης Φώτιος
11.1.2007