Στρατσατέλα

Στην εφημερίδα “Καθημερινή” διεξάχθηκε σήμερα (16.7.2006) ένας γονιμότατος διάλογος για τη σχέση κριτικής και ποίησης. Δυο τρία σχόλια στα πολύ ενδιαφέροντα που γράφτηκαν:
Όντως η κριτική πρέπει να ασχολείται με το έργο και όχι με το πρόσωπο (Ν.Γ. Ξυδάκης)· το πρόβλημα ξεκινάει από τη στιγμή που οι νέες φουρνιές συγγραφέων πουλάνε πέρα από τα βιβλία τους και το προφίλ τους.
Η αριστερή κριτική –και γενικότερα η κριτική που κρίνει a priori με βάση την ιδεολογία- είναι πλέον ξεπερασμένη. Η γνώμη της Ι. Καρυστιάνη σ’ αυτό το σημείο θυμίζει τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες, οπότε οι κριτικοί έκριναν κομματικά και βάσει συγκεκριμένων προκατασκευασμένων αντιλήψεων.
Η Τ. Δημητρούλια έχει σαφή αυτεπίγνωση των ιδιοτήτων του κριτικού. Αντιλαμβάνεται πως ο καλός κριτικός οφείλει να είναι επαρκής αναγνώστης (ενημερωμένος και καταρτισμένος), επικεντρώνεται στο έργο και όχι στον βίο και κρίνει με βάση ενδολογοτεχνικά κριτήρια. Απλώς δεν συνειδητοποιεί ότι η κριτική πλέον χρειάζεται κατάρτιση, θεωρία λογοτεχνίας και άλλα μεθοδολογικά εργαλεία. Επομένως, ο κριτικός πλέον δεν μπορεί να είναι εμπειρικός βιβλιαναγνώστης αλλά καταρτισμένος θεωρητικός.

Πατριάρχης Φώτιος
16.07.2006