Ημερολόγιο Καραντίνας: Καλό Πάσχα

Βλέπω οι περισσότεροι να ονομάζουν “Ημερολόγιο καραντίνας” τις σκέψεις που δημοσιεύουν όσο μένουν σπίτι. Κι εμείς οι bloggers, που κατεξοχήν διατηρούμε ένα συνεχές δημόσιο διαδικτυακό ημερολόγιο, δεν μπήκαμε σ’ αυτή τη λογική. Έως τώρα.

Τώρα όμως, έναν περίπου έναν μήνα αφότου έκλεισαν τα νηπιαγωγεία, μαζί με όλα τα σχολεία της χώρας, και βρέθηκα έγκλειστη, πολιορκημένη όσο και ελεύθερη, μακριά απ’ τα παιδάκια μου, αλλά μέσα στα βιβλία, είπα να καταθέσω κάποιες σκόρπιες σκέψεις, πριν κλείσουμε το Βιβλιοκαφέ εν όψει Πάσχα. Κάθε χρόνο το κλείνουμε τέτοια εποχή, θα τηρήσουμε το έθιμο και φέτος, αυτό το έθιμο γιατί για τ’ άλλα…

Μιλάγαμε μέσω τηλεδιάσκεψης με το υπόλοιπο …επιτελείο. Διαβάζαμε ο καθένας μόνος του και συζητούσαμε διαμορφώνοντας κοινές ή όχι εντυπώσεις. Τα βιβλία έγιναν ακόμα περισσότερο συντροφιά στο σπιτικό κελί μας. Αγαπάμε το κελί μας, διαβάζουμε πολύ, αθλούμαστε όσο μπορούμε. Η ταράτσα έγινε το παρατηρητήριό μου, το γυμναστήριο, το αναγνωστήριο όσο η καλοκαιρία το επέτρεπε. Τις άλλες μουντές και κρύες μέρες, ο καναπές, το γραφείο, το χαλί…

Έτυχε να έχω πάρει προμήθειες σε βιβλία αρχές Μαρτίου. Κι από τότε κάθισα και σκέφτηκα ποια άλλα θα ήθελα να διαβάσω και τα παράγγειλα. Σχετικά εύκολα. Αν κι έκανε το κούριερ να έρθει μέρες κι είπα ότι θα ξεμείνω και θ’ αρχίσω να διαβάζω κάτι παμπάλαια κλασικά, χιλιοφθαρμένα, κειμήλια του μπαμπά. Ευτυχώς τη γλίτωσα.

Έτσι μέσα σ’ αυτές τις μέρες διάβασα ή θα διαβάσω πολλά έργα, καταξιωμένα ή καινοφανή. Από Foer και McEwan μέχρι Schulz και Altan. Κι από Σωτάκη μέχρι Κουναλάκη, από Μπογιάνου έως Μπουραζοπούλου. Και λίγο παραπάνω ποίηση:

Βέης, Αγγελάκη-Ρούκ και Πανδής

Μικρές πινελιές ελευθερίας. Ρουφώ κάθε σελίδα σαν να είμαι φυλακισμένη και περιμένω ότι μέσω αυτών θα ξαναδώ τον έξω κόσμο. Εντάξει, υπερβολή. Αλλά κάθε καραντίνα, κάθε κλεισούρα, κάθε τοίχος υποβάλλει το έξω. Και το βιβλίο είναι ένα έξοχο πνευματικό έξω.

Καλό Πάσχα.

Κι ας είναι η λευτεριά κοντινή και ξάστερη.

Πάπισσα Ιωάννα