Παραπονιέται ο ποιητής:
"Έχω σχεδόν εκ γενετής
μια έφεση για ουρανό-
σαν πίστη, κι όμως αδρανώ,
ευνούχος του χαμένου χρόνου,
εδώ στις παρυφές του πόνου,
κι ούτε ένα έργο που ανασαίνει
από τα χέρια μου δεν βγαίνει
δες, χτίζουν τα πουλιά, κι εγώ,
εγώ δεν χτίζω, καταργώ
λίγο σκοτάδι για να φέξει
και ονειρεύομαι τη λέξη
σαν το νυστέρι ακριβή
σύρριζα προς τη συντριβή".
(Διονύσης
Καψάλης, «Από λεπτότατη οδύνη», Άγρα, 2003)
[Πρόταση
από τη Βαρβάρα Ρούσσου]
Όχι δικό-σας. Στείλτε το ποίημα με
όνομα ποιητή, ποιητική συλλογή και χρόνο δημοσίευσης.
Βρείτε το ποίημα που ταιριάζει στη
διάθεσή-σας ή στους προβληματισμούς-σας
και μοιραστείτε-το μαζί-μας.
Πατριάρχης Φώτιος
11 comments:
Η τελευταία φράση του ποιήματος -του εξαιρετικού και σοβαρού Δ. Καψάλη- έχει πολιτική σημασία; αποτελεί καποιου είδους παραίνεση;
Τι σκέφτηκε το μυαλό-σου, βρε Νώντα!
Εμένα, για να μείνω σε ποιητικό κλίμα,
μου θυμίζει τον “Ελεγκτή” του Σαχτούρη,
όπου πάλι συναντάμε το αίτημα για ουρανό,
την αναζήτηση του ποιητή της πορείας προς τον ουρανό
και τη σύγκριση με τα πουλιά (στον Σαχτούρη ομοιότητα ως προς το πέταγμα, στον Καψάλη αντίθεση ως προς τη δημιουργικότητα). Ιδού:
Ὁ Ἐλεγκτής
Ἕνας μπαξές γεμάτος αἷμα
εἶν' ὁ οὐρανός
καί λίγο χιόνι
ἔσφιξα τά σκοινιά μου
πρέπει καί πάλι νά ἐλέγξω
τ' ἀστέρια
ἐγώ
κληρονόμος πουλιῶν
πρέπει
ἔστω καί μέ σπασμένα φτερά
νά πετάω.
(Μίλτος Σαχτούρης, Τά φάσματα ἤ ἡ χαρά στόν ἄλλο δρόμο, 1958)
Πατριάρχης Φώτιος
Κι εμένα μου θυμίζει Σαχτούρη. Και τον Ελεγκτή και την κατακλείδα στο "Ψωμί" (του ιδίου):
"Ας μην το κρύβουμε. Διψάμε για ουρανό."
"(...) καταργώ
λίγο σκοτάδι για να φέξει
και ονειρεύομαι τη λέξη "(...)
Kρατώ αυτό!
Ωραία η ..."συνήχηση" με τον Σαχτουρη.
Ο "ουρανός" και η "φέξη",
σύμβολα διαχρονικά,
πολύσημα,
αισιόδοξα,
ανανεωτικά,
παίρνουν συχνά στην ποίηση
χαρακτήρα εναγώνιας ελπίδας.
Π.Φ.
Καθόλου δεν σας θυμίζει, στην αρχή και ως παράπονο, το καβαφικό πρώτο σκαλί;
Όχι, Βαρβάρα.
Ίσως επειδή από τον δεύτερο κιόλας στίχο το ποίημα πάει αλλού,
δεν στάθηκα καθόλου σε τυχόν καβαφικούς αποήχους.
Εκτός κι αν ο Καψάλης ξεκίνησε καβαφικά
και γρήγορα πέρασε στη μεταπολεμική ποίηση του Σαχτούρη...
Τι λες;
Πατριάρχης Φώτιος
O Δ. Καψάλης έγραψε μια ποιητική συλλογή με τίτλο "Στον ταφο του Καβάφη" κι αργότερα συνεργαστηκε με τον επίσης Αλεξανδρινό Νικο Ξυδακη σε μουσικό έργο σχετικό με τον μεγαλο Αλεξανδρινό [ας θυμηθουμε κι ας νιώσουμε τωρα το στίχο "...που γι' Αλεξανδρινό γράφει Αλεξανδρινός"]...
Ομως,ιδίως στο ποιημα αυτό εδω καμία σχέση δεν βλέπω σχε'ση της ποίησης του Καψάλη με το Πρωτο σκαλι. Μητε στο ύφος μήτε στο νόημά του...
Σίγουρα πάει αλλού το ποίημα αλλά εμένα εκείνο το παραπονιέται μου θύμισε το αντίστοιχο παράπονο του νεαρού ποιητή "Εις τον Θεόκριτο παραπονιούνταν μια μέρα ο νέος ποιητής Ευμένης· Τώρα δυο χρόνια πέρασαν που γράφω κ' ένα ειδύλλιο έκαμα μονάχα". Ωστόσο δεν υπαινίχθηκα ότι ξεκινάει καβαφικά ο Καψάλης αλλά ούτε σαχτουρικά θα έλεγα. Νομίζω ότι ο απόηχος είναι ο μεσοπολεμικός, τηρουμένων φυσικά ορισμένων αναλογιών.
Βαρβάρα, καλή πρωτοχρονιά.
Εγώ ωστόσο συνεχίζω να πιστεύω ότι ο Καψάλης στρέφει το σαχτουρικό χρέος της στρατευμένης τέχνης
σε προσωπικό παράπονο για τη δική-του αδυναμία έκφρασης.
Να είσαι καλά
με όσα μας έκανες να σκεφτούμε
Πατριάρχης Φώτιος
Post a Comment