Πόσες φορές ένα βιβλίο φέρνει στον
νου-σας ένα άλλο; Πόσες φορές λέτε πως αυτό που διαβάζετε μοιάζει, μιμείται,
αποτελεί απόγονο ενός άλλου βιβλίου; Ή δεν σκεφτήκατε ποτέ ότι το τάδε ελληνικό
βιβλίο ‘αντιγράφει’ το δείνα ξένο, ότι έχουν κοινούς τόπους, ότι αποτελούν
μακρινά ξαδέλφια από άποψη θέματος, χειρισμού ή και τεχνοτροπίας;
Από
σήμερα, λοιπόν, μπορούμε από κοινού να διερευνήσουμε συνειρμικά τι συνδέει
αγαπημένα αναγνώσματα μεταξύ-τους. Είναι ένα παιχνίδι συνδέσεων αλλά και
συνειρμών, μια σκυταλοδρομία αναγνώσεων στην οποία η μία δίνει τη σκυτάλη στην
άλλη.
Η
διαδικασία έχει ως εξής:
1. Θέτουμε τα όρια του παιχνιδιού-μας:
από σήμερα έως την Κυριακή 6 Ιανουαρίου
2013.
Τη Δευτέρα (7/1/2013) μπορούμε
να δούμε συνολικά τα αποτελέσματα της σύμπραξής-μας.
2. Καταθέτω εγώ ένα πρώτο σχόλιο, ένα βιβλίο, για το οποίο κάνω σύντομη
αναφορά στα βασικά χαρακτηριστικά-του.
Στις προσεχείς ώρες θα έλθει το πρώτο-μου σχόλιο που θα αποτελέσει το βιβλίο-μάνα.
Στις προσεχείς ώρες θα έλθει το πρώτο-μου σχόλιο που θα αποτελέσει το βιβλίο-μάνα.
3. Το δεύτερο σχόλιο μπορεί να είναι
δικό-σας, αρκεί να σκεφτείτε ποιο άλλο
βιβλίο σας θυμίζει αυτό που προηγήθηκε.
4. Έτσι, ο καθένας καταθέτει τη δική-του
πρόταση εξηγώντας ποια ομοιότητα βρίσκει
μεταξύ του Χ βιβλίου και της δικής-του πρότασης σε μια αλυσίδα ακολουθιών.
5. Δεν είναι υποχρεωτικό να σχηματίσουμε
μια γραμμική αλυσίδα, αφού ο οποιοσδήποτε
μπορεί να ‘κολλήσει’ τη δική-του ψηφίδα όχι στην αμέσως προηγούμενη αλλά σε
οποιαδήποτε από τις προηγούμενες θέλει.
Λ.χ. Α → Β → Γ → Ε → Ζ
↓ ↓
Δ → Στ Η
6. Ο ίδιος φίλος του Βιβλιοκαφέ μπορεί να
επανέλθει και να προτείνει κι άλλο βιβλίο, αρκεί να έχει μεσολαβήσει
τουλάχιστον ένας άλλος.
7. Παίξτε κι εσείς από το σπίτι
αναλογιζόμενοι πώς συνάπτονται μυστικά τα βιβλία μεταξύ-τους και πώς το ένα
μπορεί να οδηγήσει στο άλλο.
Ας φτιάξουμε μια μεγάλη
αλυσίδας με πολλές διακλαδώσεις, ώστε να μάθουμε ποια άλλα βιβλία μπορεί να μας
αρέσουν με βάση τον δικό-μας κρίκο. Κάθε ανάγνωση μια νέα ευτυχία,
κάθε σελίδα μια νέα ελπίδα.
ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ
Πατριάρχης
Φώτιος
50 comments:
Μ. Καραγάτσης, “Το 10” (1960)
Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα-μωσαϊκό μιας πολυκατοικίας και της λαϊκής γειτονιάς που την περιβάλλει. Η υπόθεση αποτελείται στην ουσία από μια πανσπερμία μικρο-ιστοριών απλών ανθρώπων που ζουν με κοινό παρονομαστή τη φτώχια. Καθένας από αυτούς προβάλλεται με τις άπειρες μικρές και μεγάλες κακίες-του, καθένας ζει την απλή ζωή-του, όπου ο αήθικος Καραγάτσης έχει ενσπείρει τη φαυλότητα και τη ζωώδη προσπάθεια για επιβίωση.
“Το 10” είναι ένας μικρόκοσμος συμπυκνωμένος σε μια λαϊκή συνοικία. Σε ένα μικρό χωροχρόνο ο συγγραφέας καταφέρνει να αποτυπώσει στιγμιότυπα μιας ολόκληρης εποχής και κοινωνίας.
Το κείμενο αποτυπώνει τη λαϊκότητα σε όλες τις εκδοχές-της: μιζέρια, αυθεντικότητα, ντομπροσύνη, χαμέρπεια, εξευτελισμός, ερωτισμός, πορνεία, ξεπεσμός, ταπεινή καλοπέραση, ξεκατίνιασμα, πειραιώτικες κουβέντες, νταηλίκι… Ο Καραγάτσης κατ’ ιδεολογία αμοράλ, όπως έχει σημειωθεί, στήνει μικρές ατιμίες και μεγάλα πάθη, δείχνοντας στον καθρέφτη όλα τα ζωώδη ορμέμφυτα κάτω από τη δήθεν τίμια επιφάνεια της αξιοπρέπειας. Φυσικά δεν διαβάζει κανείς Καραγάτση για να βρει πρότυπα κοινωνικής συμβίωσης, ούτε για να πειστεί ότι κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από τον κτηνώδη εαυτό-του• περισσότερο σαγηνεύει η μαγεία της αφήγησής-του στη μεγάλη-της ποικιλία και η ψυχολογική αποτύπωση μύχιων επιθυμιών και κρυμμένων προθέσεων που χαρακτηρίζουν συχνά το ανθρώπινο γένος.
Πατριάρχης Φώτιος
Να που με έφερε ο συνειρμός:
Ζωρζ Περέκ, "Ζωή: Οδηγίες Χρήσεως"(1991)
Ένα εκπληκτικό βιβλίο, όπου παρουσιάζεται η ζωή των εκάστοτε ενοίκων μιας πολυκατοικίας και οι ιστορίες τους, που άλλοτε συνδέονται μεταξύ τους και άλλοτε μοιάζουν παραμύθια. Ο Περέκ συνθέτει τις ζωές τους και τις ιστορίες τους κεντώντας ψιλοβελονιά και ολοκληρώνει το παζλ γράφοντας ένα πληθωρικό πολυφωνικό μυθιστόρημα. Στην ουσία δηλαδή, το θέμα του είναι το ίδιο με του Καραγάτση, αλλάζει όμως ο τρόπος που χειρίζεται το υλικό του.
(Μην περιμένετε περισσότερα, το διάβασα πριν πολλά χρόνια.)
κ.κ.
Τι ωραία η ιδέα σας!
Η σκυτάλη , λοιπόν, στην Μαρία Ιορδανίδου με το μυθιστόρημα "Η αυλή μας"
Η ανωνυμία και η αποξένωση των ενοίκων μιας πολυκατοικίας τους έχει οδηγήσει στη μοναξιά και στην εσωστρέφεια. Η αφηγήτρια , χωρίς να το έχει επιδιώξει , ακούγοντας φωνές και συζητήσεις από το διπλανό σε αυτήν διαμέρισμα παρακολουθεί τη ζωή των «άλλων», συμμετέχει συναισθηματικά στα προβλήματά τους και κάποια στιγμή παρεμβαίνει - όταν η ευαισθησία της δεν της επιτρέπει άλλο την ανοχή - για να βοηθήσει στην εξομάλυνση των σχέσεων της αυταρχικής μητέρας με το παιδί της
Καλά Χριστούγεννα!
Πολίνα, καλημέρα.
Το έργο της Ιορδανίδου,
φαντάζομαι,
παίρνει τη σκυτάλη από τον Καραγάτση; Ή από τον Περέκ;
Πατριάρχης Φώτιος
ΥΓ. Γενικότερα, να διευκρινίζετε από ποιο προηγούμενο βιβλίο αφορμάστε,
ώστε να φτιάξουμε στο τέλος το βιβλιοδιάγραμμα.
Ευχαριστώ
Από τον Καραγάτση
Αλάα Αλ - Ασουάνι Το Μέγαρο Γιακουμπιάν
Στο Μέγαρο Γιακουμπιάν, μια πολυκατοικία που χτίστηκε πριν από εβδομήντα χρόνια στο Κάιρο, ζουν και εργάζονται άνθρωποι διαφόρων κοινωνικών τάξεων που συνιστούν μια πιστή μικρογραφία της σύγχρονης αιγυπτιακής κοινωνίας (στα ελληνικά γράμματα, ανάλογο θέμα πραγματεύεται ο Μ. Καραγάτσης στο "10"). Ο συγγραφέας, συνεχίζοντας την παράδοση του Ναγκίμπ Μαχφούζ, παρατηρεί τους ήρωές του, τους ενοίκους της πολυκατοικίας, πλούσιους και φτωχούς, καλούς και κακούς, χωρίς να τους κρίνει, με τρυφερή και στοργική ματιά, με πόνο και κατανόηση. Ζούμε τις ελπίδες και την εξέγερση του Τάχα, νεαρού ισλαμιστή που ονειρεύεται να γίνει αστυνομικός, την πίκρα και την απογοήτευση του Χατιμ, ομοφυλόφιλου διανοούμενου μέσα σε μια κοινωνία που του επιτρέπει την ηδονή, όχι όμως και την αγάπη, τη νοσταλγία ενός λαμπρού παραλθόντος του ξεπεσμένου πια αριστοκράτη Ζάκι, τα παραστρατήματα της φτωχής και όμορφης Μπουσάινα.
Οι χαρακτήρες, που διαγράφονται εξαιρετικά, εκπροσωπούν πτυχές της σύγχρονης Αιγύπτου, όπου η πολιτική διαφθορά συμμαχεί με τον αθέμιτο πλουτισμό και τη θρησκευτική υποκρισία, όπου η αλλαζονεία και η ασυδοσία των ισχυρών μεταφράζεται σε εκμετάλλευση των αδυνάτων, όπου ο νεανικός ιδεαλισμός μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε εξτρεμισμό, κι όπου ωστόσο διατηρούν ακόμα το κύρος τους ιδέες και απόψεις για μια κοινωνία χωρίς βία. Το μυθιστόρημα μας δείχνει αυτό που ο καθένας μπορεί να δει γύρω του, αλλά που μόνο η λογοτεχνία μπορεί να το αποκαλύψει πραγματικά.
Ο Περέκ, που έφερε στο προσκήνιο η κ.κ., με βγάζει από το πλαίσιο της ‘πολυκατοικίας’ και με πάει στο κόσμο των πειραματικών μορφών, στην Oulipo και στην μαθηματική-της φαντασία.
Ένα άλλο έργο του Ζορζ Περέκ, η “Ιδιωτική πινακοθήκη” (ελλ. μετάφραση: 1992), διαβάζεται απνευστί παρά τις συσσωρευμένες λεπτομέρειες για πίνακες και αγοραπωλησίες. Η λεπτομέρεια στην πολυκατοικία περνάει τώρα στη ζωγραφική και στήνει το δικό-της παιχνίδι. Αυτό που σαγηνεύει είναι η αντιγραφή και η παραλλαγή, η δύναμη στην περιγραφή και η ποικιλία στην επιλογή των θεμάτων και των μοτίβων. Η πινακοθήκη αποδεικνύεται μήτρα αντιγράφων, αλλά τελικά τι είναι αντίγραφο στη σχέση τέχνης και πραγματικότητας; Παράδοξη και ωραία αυτή η σκέψη, σε έναν κόσμο, μεταμοντέρνο και ελισσόμενο, όπου τα πάντα μπορεί να είναι πραγματικά και τα πάντα ψεύτικα, αφού κανείς δεν ξέρει αν η τέχνη αντιγράφει τον κόσμο-μας ή άλλες μορφές τέχνης, ενώ παράλληλα μπορεί να ισχύει και το αντίθετο, όταν η τέχνη προηγείται της ζωής.
Πατριάρχης Φώτιος
Κάλλια Παπαδάκη, "Ο ήχος του ακάλυπτου" με υπότιτλο 6 κοινόχρηστες ιστορίες, Εκδόσες Πόλις 2009. Ο κόσμος της πολυκατοικίας σε 6 διηγήματα που στο τέλος δένουν μεταξύ τους. Μικρογραφία του ελληνικού τοπίου και των ανθρώπων του. Δένει με όλα τα ανωτέρω κυρίως όμως με το Μέγαρο Γιακουμπιάν.
Έλενα Μαρούτσου:Μεταξύ Συρμού και αποβάθρας.Εκδ.Καστανιώτη 2008. Συνέχεια του Περέκ "Ιδιωτική Πινακοθήκη". Το βιβλίο κατά βάση είναι ψυχογράφημα , αλλά δένει με την αναφορά στο ζωγράφο Μαγκριτ. Παραθέτει στο βιβλίο περισσότερους απο 50 πινακες του αν και πολλές φορές αυτές οι παρεκβάσεις δεν βοηθούν το κείμενο. Επίσης εισάγει το στοιχείο της ποίησης μέσω ενός τηλεοπτικού ντοκυμανταιρ που γίνεται απο τους ήρωες για τον ποιητή Τάσο Λειβαδίτη. Το βιβλίο έλαβε το βραβειο ελληνικού μυθιστορήματος 2009 απο το The Athens Prize of Literature.
Αυτή η εναλλαγή πραγματικού και πλαστού που κατέθεσε ο kineas ως κέντρο του έργου της Μαρούτσου εμένα με πήγε στο "Πλήθος" του Πλασκοβίτη. Εκεί δεν έχουμε βέβαια αντανακλάσεις μεταξύ πεζογραφίας και ζωγραφικής αλλά μεταξύ λογοτεχνίας και κινηματογράφου. Σε όλη την πόλη, ένα πλήθος κινείται και δρα, ενώ παράλληλα γυρίζονται παντού σκηνές σινεμά. Έτσι ο αναγνώστης χάνεται μεταξύ πραγματικών επεισοδίων και γυρισμάτων, μεταξύ ανθρώπων και ηθοποιών. Ο συγγραφέας δείχνει με το λαβυρινθώδες κείμενό-του πόσο η μίμηση, η αντιγραφή, η αντανάκλαση αντικαθιστά πολλές φορές τη ζωή.
Πατριάρχης Φώτιος
Μάνο,
καλές γιορτές.
Δεν κατάλαβα ακριβώς ποια αντανάκλαση κάνει ο Μουρακάμι και πώς τον συνδέεις με το "Πλήθος". Τα στοιχεία που έψαξα στο διαδίκτυο δεν με βοήθησαν.
Λίγα λόγια παραπάνω;
Πατριάρχης Φώτιος
Στο "Ρετόρνο 201" του Γκιγιέρμο Αριάγα-Μεξικό- εκδόσεις Πάπυρος, με πήγε αρχικά το ελληνικό "10" σου που πρότεινες, περνώντας οπωσδήποτε από την Παπαδάκη και τον " Ήχο του ακάλυπτου"-Ελλάδα κι αυτό-και κάνοντας μια στάση στο Κάϊρο με το " Μέγαρο Γιακουμπιάν".
Έγραφα σε ανάρτηση για τα διηγήματα του Αριάγα:Οι ήρωες του Αριάγα έρχονται από την δεκαετία του '80, από την οδό Ρετόρνο 201, της πολύβουης και αχανούς πρωτεύουσας του Μεξικού.Η Ρετόρνο 201 ανήκει σ’ ένα σύμπλεγμα δρόμων και σοκακιών,που η δόμησή τους είναι τέτοια που σχηματίζουν μια μικρή γειτονιά , αφετηρία και τέλος διαδρομής ανθρώπων, που του καθενός την ιστορία την παρακολουθείς κι εσύ με την αδρεναλίνη σου να ανεβοκατεβαίνει σαν ασανσέρ.
Το ένα διήγημα έρχεται αβίαστα μετά το άλλο και δεκατέσσερις πολιορκητικοί κριοί ψυχής σε χτυπούν κτλ κτλ
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!
Καλά Χριστουγεννα Φωτιε και παρέα! δεν ξερω τι να προσθεσω στη σκυταλοδρομία,τα είπατε ολα..(ή,από άλλη αποψη, είναι ατέλειωτα, όλη η λογοτεχνια μια αλυσίδα με παρακλάδια (οπως η ζωή)
Pellegrina,
και όλοι οι βιβλιοθαμώνες,
χρόνια πολλά.
Εύχομαι να μπορούν αυτές οι μέρες να συντονίσουν την ψυχή-μας για όλο τον υπόλοιπο καιρό με την αγάπη και την ψυχική ισορροπία
που χρειάζομαστε!
Pellegrina,
υπάρχουν άπειρα. Βρες τουλάχιστον ένα, για να συνεχίσεις μία άκρη από το πολύπλευρο domino-μας.
Πατριάρχης Φώτιος
Και μια διόρθωση:
Το "Πλήθος" είναι του Αντρέα Φραγκιά!!!
Μάλλον είχα πιει(!) και παρέσυρα και άλλους. Ευχαριστώ τον φίλο που μου το επισήμανε ηλεκτρονικώς, αν και δεν θα παρεξηγούμουν να το γράψει δημόσια. Και πάλι ευχαριστώ.
Τη συγχώρεσή-σας
Πατριάρχης Φώτιος
Αν το σημείο αναφοράς είναι ο κινηματογράφος το πρώτο που μου ρθε στο μυαλό είναι μια ταινία του Βεντερς. "Η κατάσταση υων πραγμάτων" στην οποία το γύρισμα μιας ταινίας διακόπτεται λόγω προβλημάτων. Νομίζω ότι την προσφέρει το περιοδικό ΣΙΝΕΜΑ στο παρόν τεύχος. Επειδή όμως αναφερόμστε σε λογοτεχνία θα πρότεινα ως σχετική αναφορά το βιβλίο Η Πρώτη Εμφάνιση του Πέτρου Τατσόπουλου 1994 α έκδοση Εστία.Πριν ασχοληθεί με την ικανοποίηση της μισής Αθήνας ο Π.Τ έγραφε. Στο βιβλίο αυτό λοιπόν γράφει για το κόσμο του κινηματογράφου και του σιναφιού.Έχουν περάσει χρόνια και δε θυμάμαι περισσότερα αλλά θυμάμαι ότι υπάρχουν επιρροές στην γραφή απο το προηγούμενο επιτυχημένο "Καρδιά του Κτήνους".
Εγώ να συνεχίσω τη σκέψη του Kinea με το γνωστό μυθιστόρημα της Άλκης Ζέη "Η αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα", όπου η πρωταγωνίστρια το 1968, εν μέσω δικτατορίας, μαζί με άλλους ομοϊδεάτες-της ήταν εξόριστη στο Παρίσι. Εκεί προσπαθεί να επιβιώσει εργαζόμενη ως κομπάρσος σε μια ταινία που γυρίζεται πάνω σε τρένο (αναλογία και με τη Μαρούτσου). Η ταινία ονομάζεται “Το τρένο της φρίκης”, κατά τη διάρκεια της οποίας η αφηγήτρια θυμάται τη διαδρομή-της από τον Εμφύλιο έως την εξορία-της στη Γαλλία.
Πατριάρχης Φώτιος
Αν όμως η παρέμβαση με το Πλήθος του Φραγκιά(δυστυχώς υποτιμημένος συγγραφέας, ενω ο Λοιμός είναι κλασσικό βιβλίο)μας ωθεί στην σκέψη πραγματικού - φανταστικού υπάρχουν πολλές επιλογές.
π.χ Το κουρδιστό Πουλι του Μουρακάμι.
Αν όμως μας οδηγεί σε επιβεβαίωση της πραγματικότητας, αυτό μπορεί να γίνει και μέσω της Ιστορικής μνήμης και σε αυτή την περίπτωση προτείνω Δημοσθένης Κουτροβικ Τι ζητούν οι Βάρβαροι 2008 α έκδοση Ελληνικά Γράμματα. Ο ΔΚ πραγματεύεται το θέμα της ιστορικής αλήθειας στα Βαλκάνια. Αφορμή αποτελεί ένας λογοτεχνικός διαγωνισμός με εκπροσώπηση από όλες τις χώρες των Βαλκανίων. Εύρημα η αναφορά μέσω των βιβλίων στο ίδιο γεγονός ενός συμβάντος(μακεδονικού γάμου στις αρχες του 20 αιώνα) απο διαφορετικές σκοπιές. Ο συγγραφέας θέτει ως ζητημα το κατα πόσο υπάρχει μια αλήθεια η πολλές. Η αλήθεια του καθενός μας η αλήθεια κάθε έθνους. Και πως μπορείς να συνυπάρξεις αν οιδιαφορετικές αλήθειες δε βρούν κοινό τόπο;
δενεχωκαταλαβει τι κανετε.Νομιζα οτι τοθεμα μας ειναι η πολυκατοικία. Επί τουτου θυμηθηκα το θεατρικο του Καμπανελη "Η αυλή των θαυμάτων",οπου αυλή=το αντιστοιχο της πολυκατοικίας σε μια αλλη κοινωνικη(και πολεοδομική)πραγματικοτητα. Αλλαπώς φτασατεστο"Τιζητούν οι βαρβαροι";Το εχασα λιγο!
Pellegrina,
χρόνια πολλά!
Το πρώτο βιβλίο που ήταν το "10" οδήγησε σε πολλές συνειρμικές προτάσεις, άλλος με άξονα την πολυκατοικία κι από εκεί τη γειτονιά κι από εκεί... σε πολλές διακλαδώσεις.
Ξαναδες, αν θες, το ποστ και έπειτα παρακολούθησε τους ειρμούς που φτιάχνουν οι επισκέπτες του Βιβλιοκαφέ... κι έπειτα ξαναέλα με ένα βιβλίο δίπλα στο τζάκι-μας.
Πατριάρχης Φώτιος
Μιλοραντ Παβιτς,"το λεξικο των Χαζαρων": ενας απο τους συγγραφεις-ηρωες του κουρτοβικ γραφει ενα παρομοιο"λεξικό",με το οποιο εμφανιζει τη δικη του εκδοχη του μακεδονικου γαμου
Αν είναι εύκολο λίγα λόγια παρακαλώ για το Λεξικό των Χαζάρων ώστε να σκεφτούμε πιθανούς συνειρμούς/συσχετισμούς
Ωραία ιδέα! Από το "Μέγαρο Γιακουμπιάν" πετάχτηκα στο "Άντεργκράουντ ή ένας ήρωας του καιρού μας" του Βλαντιμίρ Μακάνιν. Μέσα από την ιστορία του Πέτροβιτς, φύλακα σε δημόσια πολυκατοικία της Μόσχας (αλλά όχι μόνο), διηγείται και περιγράφει τη ζωή πριν και μετά το '89. "Η απουσία του μέλλοντος στο όνομα του σταματημένου παρόντος". Πρόκειται για ένα καταπληκτικό βιβλίο.
Ο θυρωρός του "Άντεργκράουντ ή ένας ήρωας του καιρού μας" με πάει στην "Κομψότητα του σκαντζόχοιρου" της
BARBERY MURIEL, όπου η ζωή μιας καλλιεργημένης θυρωρού συνδέεται με την καθημερινότητα ενός κοριτσιού (ενοίκου). Η άφιξη του κυρίου Όζου, ενός καλλιεργημένου Γιαπωνέζου, θα αναδείξει με ευαισθησία τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του καθενός.
Πολύ ωραίο βιβλίο.
κ.κ.
Ας ξεχαστεί η δικιά μου μετάβαση... Κι όχι μόνο γιατί μπέρδεψα το ποιος έγραψε ένα βιβλίο (ανθρώπινα τα λάθη), αλλά γιατί τελικά οι προσωπικές μου σκυταλοδρομίες, μόνο σε προσωπικές -εγωκεντρικές- μεταβάσεις οδηγούν.
Ας πούμε, είναι σα να γιορτάζει κανείς τα Χριστούγεννα με τη διάθεση Μεγάλης Παρασκευής. Κανείς δεν του το απαγορεύει, αλλά και κανένα δεν ενδιαφέρει.
Χρόνια Πολλά σε όλους
Κατερίνα, κ.κ. και Μάνο,
χρόνια πολλά.
Μάνο, τίποτα δεν σβήνεται, τίποτα δεν είναι άτοπο σ' αυτό το βιβλιοντόμινο.
Χρόνια πολλά προσωπικά, να χαίρεσαι το όνομά-σου, κι ας αφήσουμε λίγη από τη λάμψη του Άστρου να απαλύνει τα βαριά αισθήματα που ίσως μας ενοχλούν.
Πατριάρχης Φώτιος
Λεξικό των Χαζάρων : υποτιθεται πως ειναι μυθιστορημα με θέμα το"μυστηριώδη" (όπως αντιμετωπίζεται ενιοτε) λαό των Χαζάρων την εποχή της ακμής του Χαγανάτουτους,δηλ. (λιγο πριν και μετα το 10αι)Αλλα ειναι μια παραθεση στοιχείων,δηλ.προσώπων,ιερων βιβλίων,πολιτισμικών συμβολων,ιστορικών γεγονότων κλπ (άλλα παραγματικά,αλλα φανταστικά κι άλλα αναμικτα)εν ειδει λεξικού,με λημματα.Και μαλιστα ειναι τρια λεξικά που αλληλοκαλύπτονται,ενα χριστιανικό(βυζαντινης εποχής),ενα εβραικο κι ενα μουσουλμανικό(οι τρεις θρησκειες απο τις οποίες υποτιθεται διαλεξαν οι Χαζαροι την εβραϊκη)Πχ λήμμα: Πατριάρχης Φώτιος
Το θέμα ¨πολυκατοικία¨ μου έφερε πρώτα στο νου το εξαιρετικό ¨ η κομψότητα του σκαντζόχοιρου"• Είδα όμως ότι με πρόλαβε άλλος! Προτείνω λοιπόν μια άλλη πολυκατοικία σε μια αριστοκρατική συνοικία του Παρισιού. Πρόκειται για το βιβλιο του Πιέρ Ασσουλίν ¨οι προσκεκλημένοι. Σ' ένα δείπνο η αλλοδαπή οικιακή βοηθός αποδεικνύεται πιο καλλιεργημένη από τους σνομπ καλεσμένους.
Anagnostria,
χρόνια πολλά.
Σε ποιο έργο πιο συγκεκριμένα από όσα έχουν προταθεί κολλάει η δική-σου ψηφίδα;
Πατριάρχης Φώτιος
Χρόνια Πολλά σε όλους,
τι ωραία ιδέα η σκυταλοδρομία ανάγνωσης! Και μένα μου 'ρθε στο μυαλό "Η κομψότητα του σκαντζόχοιρου". Αφού πρόλαβε άλλος, λοιπόν, συνεχίζω από το "Λεξικό των Χαζάρων" με το "Η Μαρία των Μογγόλων" της Μαριάννας Κορομηλά. Η συγγραφέας δίνει έμφαση στο πώς ο γεωργοκτηνοτροφική οικονομία του λαού επηρέασε την πορεία του και τονίζει τη σημασία που έχει η κατανόηση των συνθηκών διαβίωσης ενός λαού στο να γνωρίσουμε την ιστορία του. Επίσης προσπαθεί να αποδώσει με πολλές υποθέσεις την ιστορία της Μαρίας, νόθας κόρης του Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγου, που στάλθηκε ως νύφη (για διπλωματικούς λόγους)στον αδελφό του Κουμπλάι-χαν, Χουλαγκού. Η ιστορία εκτυλίσσεται, το 13ο αιώνα, εποχή που οι Χάζαροι εξαφανίζονται από το προσκήνιο, αν δεν κάνω λάθος. Να και άλλη σχέση με το προηγούμενο βιβλίο.
Χρόνια πολλά αγαπητέ πατριάρχη. ¨ Προσκεκλημένο¨ κολλούν στο "Δέκα" γιατί παρ' όλες τις διαφορές διδραματίζονται σε μια πολυκατοικία του Παρισιού
" Οι προσκεκλημένοι" εννοούσα, του Πιέρ Ασσουλίν
Καλημέρα σε όλους.
Το "Λεξικό των Χαζάρων" εμένα μού θυμίζει κείμενα που μπορούν να διαβαστούν με όποια σειρά επιθυμεί ο αναγνώστης. Γι' αυτό σκέφτηκα πρώτ' απ' όλα τα "Στοιχεία για τη δεκαετία του ΄60" του Θανάση Βαλτινού.
Έκεί σε μια σειρά από άρθρα, επιστολές και άλλα χρηστικά κείμενα εκτίθεται αποσπασματικά όλη η δεκαετία, χωρίς να ενδιαφέρει η χρονική σειρά με την οποία τα κειμενάκια αυτά εκτίθενται.
Πατριάρχης Φώτιος
Τα "Στοιχεία για τη δεκαετία του ΄60" του Θανάση Βαλτινού με οδηγούν στο αριστουργηματικό "Κουτσό" του Κορτάσαρ είτε το διαβάσεις με τον κλασικό τρόπο είτε χωρίς σειρά είτε παραλείψεις κεφάλαια.
Πέρα από την ανορθόδοξη δομή είναι εκπληκτικός ο καταιγισμός ιδεών και η αίσθηση ότι πρέπει να φτάνεις έναν συλλογισμό στα άκρα, μέχρι να φτάσεις στο απόλυτο.
Αξέχαστη αλλά και αριστουργηματική η στιγμή, που η Ταλίτα προσπαθεί να περάσει στο παράθυρο του Ολιβέιρα στην ακριβώς απέναντι πολυκατοικία, βάζοντας μια σανίδα για γέφυρα, μέσα σε αφόρητη ζέστη .
Δεν θα φτάσει ποτέ, όμως αυτός, βλέποντάς την να αιωρείται επικίνδυνα στο κενό, φαντασιώνεται ότι είναι η Μάγα, ο έρωτας της ζωής του.
κ.κ.
το βιβλιο του Βαλτινού (στοιχεια 60) μπορει να οδηγησει σε πολλά,διαλέγω ομως ενα οχι τοσο συνηθισμένο: Έλληνες μετανάστες-επιχειρηματίες- στην αποικιοκρατική Αφρική.(ενας απο αυτους αλληλογραφει στο βιβλίο με συγγενείς του στην Ελλαδα)Το ιδιο -Έλληνες στην Αφρική-συνανταμε στο "Εργοστασιο των μολυβιών" της Σωτης Τριανταφύλλου
(και σε άλλα:Νομιζω οτι σας ανοιξα μεγαλο δρομο με την Αφρική!
Χρόνια πολλά και καλά κι από μένα!
Ωραία ιδέα!
Χαίρομαι που αναφέρθηκε η "Αραβωνιαστικιά του Αχιλλέα" . και μια που εκεί η ηρωίδα ήταν κομπάρσα σε μία ταινία, θυμήθηκα κι εγώ ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία με κεντρική ηρωίδα που είναι κομπάρσα αλλά αισθάνεται πρωταγωνίστρια στην Εμφυλιακή Ελλάδα. "Η μητέρα του σκύλου" του Παύλου Μάτεσι και η περιβόητη Ραραού.
Η διαπόμπευση της Ραραούς στην εξαίσια "Μητέρα του σκύλου" (όπου η ηρωίδα, εξηντάρα πια, αφηγείται τη ζωή της στον ψυχίατρο και αναρωτιέται «τι είναι πατρίδα»), μου φέρνει στο νου "Το άλικο γράμμα" του Χώθορν.
Είναι η τραγική ιστορία μιας γυναίκας, που αναγκάζεται να υπομείνει τον εξευτελισμό και την απάνθρωπη μεταχείριση της πουριτανικής κοινωνίας, στην οποία ζει.
κ.κ.
"Οι προσκεκλημένοι", που πρότεινε η Anagnostria, έτυχε να συμπέσουν στη συνείδησή-μου, όταν τους διάβαζα, με ένα έργο που περιστρέφεται γύρω από ένα άλλο δείπνο: "Το μοιραίο δείπνο" του Ισμαήλ Κανταρέ.
Ο γιατρός Γκαραμέτο προσφέρει εν μέσω γερμανικής κατοχής δείπνο στον διοικητή των κατοχικών στρατευμένων, ο οποίος έτυχε να είναι και συμφοιτητής-του, όταν σπούδαζαν μαζί στο Μόναχο. Πολιτική, πατρίδα, παιχνίδια εξουσίας, σωσίες και άλλα μοτίβα και τεχνάσματα κάνουν το έργο πεδίο ειρωνείας και το ανάγουν σε κρυφτό αφήγησης και ψυχολογίας.
Καλημέρα σε όλους
Πατριάρχης Φώτιος
Το "Μοιραίο Δείπνο" μου θύμισε τη "Μνήμη της Πολαρόιντ" της Μαρλένας Πολιτοπούλου (Μεταίχμιο 2008). Αστυνομικό μυθιστόρημα με αναφορά σε τρεις διαφορετικές χρονικές περιόδους. Συγκέντρωση φίλων τα Χριστούγεννα του '76, όπου ξετυλίγεται σιγα-σιγά ένα κουβάρι αναμνήσεων και μυστηρίων ξεκινώντας από τον ελληνικό εμφύλιο αλλά και ακόμη πιο πριν.
"Η Μνήμη της Πολαρόιντ" μου θύμισε το εξαιρετικό βιβλίο του
Μπέρνχαρτ Σλινκ "Το Σαββατοκύριακο".
Οι φίλοι του Γιοργκ, μεσήλικες πια, μαζεύονται ανόρεχτα για να υποδεχτούν τον άρτι αποφυλακισθέντα, μετά από 24 χρόνια, για δολοφονίες που είχε διαπράξει ως μέλος της ομάδας Μπάαντερ-Μάινχοφ μετά από πρόσκληση της αδερφής του, Κριστιάνε, που διοργανώνει ένα σαββατοκύριακο στην εξοχή μαζί τους, σε μια προσπάθεια να κάνει ομαλή την επανένταξή του στον έξω κόσμο. Οι φίλοι του, μερικοί από τους οποίους είχαν να μιλήσουν στον Γιοργκ από τότε που μπήκε φυλακή, είναι πλέον "βολεμένοι αστοί" και η αποφυλάκιση του πρώην συντρόφου τους, τους φέρνει σε αμηχανία.
κ.κ.
Χρονια πολλα σε όλους!
Ας προσθεσω κι εγώ μερικούς τίτλους: Για το θέμα της πολυκατοικίας: α) Η σύντομη ζωή του Χουάν Κάρλος Ονέτι,ο ήρωας του οποίου ζει διπλή (και τριπλή) ζωή ανάμεσα σε γειτονικά διαμερίσματα μιας πολυκατοικίας και β) Πώς τελειώνει ο κόσμος της Μαρίας Ξυλούρη, με τους ήρωες να ανακαλύπτουν ο ένας τον άλλον ζώντας σε γειτονικούς ορόφους μιας... τι άλλο;
Για το θέμα της επανένωσης παρέας: α) last rites του Graham Swift, με τα εναπομείναντα μέλη μιας παλιάς παρέας να συναντιούνται στην κηδεία παλιού τους φίλου, καθώς και β) Στα ψέματα παίζαμε, του Δημήτρη Μίγγα, με τον απολογισμό της κοινής ζωής μιας παρέας μέσα από την παρακολούθηση αγώνων Μουντιάλ ποδοσφαίρου κάθε τέσσερα χρόνια.
ΝΑΜ,
επειδή παίζουμε σκυταλοδρομία,
έβαλα κανόνα να προτείνει ο καθένας έ ν α βιβλίο και να περιμένει να μεσολαβήσει ένας άλλος για να προσθέσει το επόμενο.
Επομένως, ξαναέλα και κατάθεσε έναν τίτλο, σύνδεσέ-τον με ένα ήδη προταθέν βιβλίο και εξήγησε πιο αναλυτικά το θέμα-του.
Όσο για τα άλλα, ας περιμένουν μέχρι να μεσολαβήσει ένας άλλος βιβλιόφιλος...
Περιμένουμε μ ί α μ ό ν ο ψηφίδα...
Χρόνια πολλά
Πατριάρχης Φώτιος
Στο τετραγωνάκι δεξια απο Κουρτοβικ καιπάνω από Κορομηλά (δυο συνδεσεις)μπορείς να βάλεις την "Πριγκιπεσσα Ιζαμπώ"του Τερζάκη: πρωταγωνιστει μια πριγκίπισσα της βυζαντινής εποχης (σχεση με Μαρία)και μιλάει για μπερδεμα λαων στη Βαλκανικη:ελληνες και σλάβοι επιτιθενται στο φραγκικο καστρο της Καλαματας (σχεση με Βαρβαρους)
Εμένα η "Μαρία των Μογγόλων" της Κορομηλά με έστειλε σε ένα άλλο μυθιστόρημα που διαδραματίζεται στο Βυζάντιο. “Ο χάλκινος οφθαλμός”
Π. Αγαπητού είναι ένα αστυνομικό έργο, εποχής, που εξελίσσεται παραστατικά στη Θεσσαλονίκη (αν δεν σφάλλω) και αποδίδει με ενάργεια συνήθειες, ίντριγκες και κλίμα σε μια βαλκανική πόλη με έντονη ιστορία.
Πατριάρχης Φώτιος
και η Μάρω Δουκα εχει γραψει κατι βυζαντινο:"Ενας σκουφος απο πορφυρα"(δεν το εχω διαβασει)
"Ο χάλκινος οφθαλμός" με πάει λίγο πιο μετά, στην Πόλη. Στην "Κιραζέ" της Σολμάζ Κιαμουράν.
Ιστορικό μυθιστόρημα βασισμένο στην ιστορία μιας εβραίας, που η οικογένειά της διωγμένη από την Ισπανία, στα τέλη του 15ου αιώνα, κατέφυγε, μετά από πολλές περιπέτειες, στην Κωνσταντινούπολη όπου η Κιραζέ απέκτησε μεγάλη ισχύ και επιρροή. Το Τοπ Καπί, η βαλιδέ Σουλτάνα, οι μηχανορραφίες του χαρεμιού, οι φρικαλεότητες των σουλτάνων για τη διαδοχή, έρωτες, πάθη, διαφορές αλλόθρησκων, πυρκαγιές,αιματηρές συγκρούσεις και η ζωή των απλών ανθρώπων σ' ένα εναργές ψηφιδωτό της εποχής.
(Το αγόρασα ενώ ήμουν σε διακοπές, σχεδόν τυχαία, επειδή μου άρεσε το όνομα του τίτλου και ανακάλυψα μια εκπληκτική ανταπόκριση-συνέχεια, εκ Δυσμών προς Ανατολάς, με τον "Εκκλησιαστή".)
Ελ,Ελ
"Η πριγκιπέσσα Ιζαμπώ" μας βγάζει από το Βυζάντιο και μας πάει στην ενετοκρατούμενη Ελλάδα, όπως και “Ο αυθέντης του Μορέως”
του Ραγκαβή. Είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα με πολύ χιούμορ, με περιπέτειες αλλά κυρίως με μια τρελή αναζήτηση και ένα κυνήγι διπλωματίας και αυλικών τεχνασμάτων.
Πατριάρχης Φώτιος
Παναγιώτατε Πατριάρχη.
Καταρχάς χρόνια πολλά και καλά λόγω καιτης ημέρας.
Επίσης να συμπληρώσω ότι το "Λεξικό των Χαζάρων" με παρέπεμψε στο "Μικρό ειρωνικό λεξικό" του Νίκου Δήμου. Ο τιτλος είναι σαφέστατος για το βιβλίο. Τα Στοιχεία του 60 του Βαλτινου(υπερτιμημένο κατά την άποψη μου) με οδήγησε σε μια συλλογή του γνωστού χρονικογράφου Γιάννη Καιροφύλα "Η Αθήνα τη δεκαετία του 60" Εκδ Φιλιππότη 1997. Ο συγγραφέας θεωρέι την δεκαετία του 6Ο κομβική και μεσα απο μικρές ιστορίες παραθέτει στοιχεία απο την εποχή. π.χ το 1961 η Πατησίων ήταν ο πιο επικίνδυνος δρόμος για τροχαία ατυχήματα, το 1963 κυκλοφορούσαν 120.000 αυτοκίνητα, το μετρό το συζητούσαν απο το 1966,ο Μητσάκης κοτηγορούσε τον Χατζιδάκι για το τραγούδι Κομπολαγακι το 1963, το 1965 έκανε ο ΟΤΕ την υπεραστική σύνδεση της Αθήνας με Πατρα και θα ακολουθούσαν άλλες 15 πόλεις κλπ κλπ. Μικρές απλές ιστορίες που δειχνουν πως τα πράγ,ατα αλλάζουν για να μείνουν ίδια.
Kinea,
καλημέρα και καλή χρονιά.
Εγώ βέβαια γιορτάζω στις 6 Φλεβάρη, όταν τιμάται ο Πατριάρχης Φώτιος.
Ευχαριστώ για τη συμμετοχή-σου. Κρατάω όμως μόνο το πρώτο έργο, αφού για κάθε πρόταση πρέπει να μεσολαβεί ένας άλλος παίχτης.
Καλημέρα
Πατριάρχης Φώτιος
Post a Comment