Έχει ξεκινήσει πλέον η λογοτεχνική Σούπερ Λίγκα της σεζόν 2009-2010 με τις ομάδες-εκδοτικούς οίκους να ρίχνονται στους αγωνιστικούς χώρους, προκειμένου να κατακτήσουν τρόπαια και την εκτίμηση των φιλάθλων-αναγνωστών. Τα ρόστερ έχουν συμπληρωθεί και όλοι περιμένουμε με αγωνία ποια από τα ονόματα που στελεχώνουν τις ομάδες θα αποδειχθούν σωτήρες και ποια παλτά. Μια μικρή παρουσίαση των παιχτών θα δείξει τη δυναμική κάθε ομάδας:
Γαβριηλίδης: Αλέξης Σταυράτης, Αντώνης Μιχαηλίδης
Ελληνικά γράμματα: Γιάννης Ξανθούλης, Γιώργος Σκαμπαρδώνης, Γιώργος Μανιώτης
Καστανιώτης: Ισμήνη Καπάνταη, Ρέα Γαλανάκη, Παύλος Μάτεσις, Αλέξης Πάρνης, Παντελής Καλιότσος, Θοδωρής Ραχιώτης, Αλέξανδρος Ασωνίτης, Τιτίνα Δανέλλη, Στέφανος ΔάνδολοςΚέδρος: Πρόδρομος Μάρκογλου, Κώστας Καβανόζης, Σάκης Σερέφας, Νίκος Δαββέτας, Έλενα Χουζούρη, Μένης Κουμανταρέας
Λιβάνης: Γιώργος Λεονάρδος, Παρασκευή Καραγιάννη
Μελάνι: Εύα Στάμου
Μεταίχμιο: Λίλα Κονομάρα, Ευσταθία Ματζαρίδου
Πατάκης: Δήμητρα Κολλιάκου, Σώτη Τριανταφύλλου
Πόλις: Τάσος Χατζητάτσης, Βασιλική Ηλιοπούλου
Τόπος: Έκτορας Αποστολόπουλος, Μαρία Τσολακούδη, Δημοσθένης Βουτυράς
Ψυχογιός: Γιάννης Ρεμούνδος, Μάρω Βαμβουνάκη, Έλση Τσουκαράκη
Δεν αναφέρομαι στους ξένους παίχτες που επανδρώνουν τις ομάδες μέχρι να ολοκληρωθεί η ημερομηνία στην οποία πρέπει να δηλωθούν. Ούτε στα άλλα είδη πρωταθλήματος που τρέχουν παράλληλα, όπως της ποίησης, της παιδικής λογοτεχνίας ή του δοκιμίου. Περιμένουμε ήδη μετεγγραφές την περίοδο Φεβρουαρίου 2010, για να ανανεώσουν οι ομάδες τα ρόστερ-τους με νέο αίμα.
Στη σέντρα λοιπόν με τους εκδοτικούς οίκους να κονταροχτυπιούνται για τα μπεστ σέλερ και τα βραβεία. Ανάμεσά τους οι κριτικοί, μαύρα κοράκια της διαιτησίας που άλλοτε αντικειμενικά κι άλλοτε με το ένα μάτι να αλληθωρίζει κρίνουν φάσεις, καταλογίζουν πέναλτι και οφσάιντ, επικυρώνουν γκολ και δέχονται τα πυρά δικαίως ή αδίκως όλων εμάς που στις κερκίδες ή στους καναπέδες-μας παρακολουθούμε το ματς. Οι συγγραφείς-παίχτες μπορεί φέτος να αναδειχθούν, να εδραιωθούν, να συνεχίσουν την καλή-τους πορεία και να κληθούν στην Εθνική ή να χαθούν, να καθίσουν, να κάνουν κοιλιά...
Όλοι διαβάζουν και σκέφτονται, απολαμβάνουν τους αγώνες ή αναρωτιούνται μήπως είναι σικέ. Τελικά, είναι το πρωτάθλημα δίκαιο ή κάποιοι εκδοτικοί οίκοι ελέγχουν τη διαιτησία; Διαδραματίζουν και άλλοι παράγοντες ρόλο στην ανάδειξη ενός παίχτη πέρα από τη λογοτεχνική-του αξία; Τι ρόλο παίζουν οι παράγοντες των ομάδων;
Θα ήθελα ένα καθαρό πρωτάθλημα. Θέλω να ελπίζω ότι κάθε βιβλίο κρίνεται με καθαρούς όρους. Θέλω να πιστεύω στην αντικειμενικότητα των διαιτητών, όσο κι αν όλοι, αυτοί και εμείς, κριτικοί και αναγνώστες, παρασυρόμαστε συχνά από τις οπαδικές-μας πεποιθήσεις, από τις συγγραφικές-μας αγάπες, από τα βιώματά-μας που δεν μας αφήνουν να δούμε συχνά εξόφθαλμα φάουλ ή έξοχες τρίπλες.
Πατριάρχης Φώτιος
4 comments:
Αχ βρε Πατριάρχη,
αγώνας δρόμου για
ε μ π ο ρ ε ύ μ α τ α ,
ένας μικρόκοσμος οι εκδότες, οι συγγραφείς, τα έντυπα, τα βιβλιοπωλεία, οι κριτικοί, το κοινό, όχι και τόσο πνευματικός κι αθώος κόσμος, δεν ενδιαφέρονται αγνά κι αγγελικά όλοι για το λογοτεχνικό γίγνεσθαι,
ως προϊόντα πάνε κι έρχονται τα βιβλία ,ελάχιστες οι εξαιρέσεις αλλά μ΄αυτές πορευόμαστε,
σ΄αυτές ελπίζουμε…
Καλά και περίκαλα έκανες λοιπόν κι έγραψες πριν κάμποσες μέρες
την επιστολή στην Ελευθεροτυπία,
καλά και περίκαλα κάνεις
και τώρα και διατυπώνεις τους προβληματισμούς σου.
Οι εφημερίδες κι οι εκδοτικοί οίκοι καθορίζουν πια μόνον με οικονομικούς όρους τις κινήσεις τους, βιβλιοπωλεία μεταλλάσσονται σε τσιπουράδικα με μουσικές και αντίτιμο εισόδου(ως πολυχώροι ντε και καλά) όπου κάθε μαϊντανός των τηλεοπτικών πάνελ παρουσιάζει τα αργύρια του Ιούδα του ως το εκάστοτε καινούργιο του βιβλίο.
Και θα μου πεις τι έχω εναντίον των...τσίπουρων...Ή γιατί τσινάω στο "τερπνόν μετά του ωφελίμου"...
Ίσως γιατί έτσι ασχολούμαστε περισσότερο με το περιτύλιγμα κι αγνοούμε το περιεχόμενο…
Θέλω να πιστεύω όμως ότι πολλοί έχουν ακόμα μεράκι, υπάρχουν ακόμα πατάρια και στέκια και καφενεία, και σχολές και παρέες και λέσχες ανάγνωσης και blogg–καλή ώρα-και χώροι τέλος πάντων όπου πολλοί αμετανόητοι δημιουργούν
ρεύματα και τέχνη χωρίς δεκάρα, χωρίς να κυνηγούν βραβεύσεις ,
πωλήσεις, διθυραμβικές-σικέ ή όχι-κριτικές κι όλα τα σχετικά…
Επίσης θέλω να είμαι δίκαιη,οι συγγραφείς τους οποίους αναφέρεις επιχειρούν λογοτεχνία σε γενικές γραμμές, αυτό τουλάχιστον να τους το αναγνωρίσουμε! Συμμετέχουν συχνά πυκνά σε φανφάρες κι υπερβολές για να προωθηθεί και εμπορικά το έργο τους αλλά ένα λογοτεχνικό υπόβαθρο ,ε, το διαθέτουν.
Τώρα τι είδους λογοτεχνία φτάνει σε μας αυτό είναι το συζητήσιμο...
Καλή, κακή, ως κατεστημένης κλίκας αποτέλεσμα,ως νέο αίμα και τι να κάνουμε αυτοί είναι, με φρέσκιες ιδέες και γραφές ή με αράχνες και ναφθαλίνες στα μπαγκάζια τους, όπως κι αν έχει, τουλάχιστον κάνουν λογοτεχνία κι όχι σαχλή διασκέδαση.
Λίγο το βρίσκεις; Ξέχασες τι γίνεται στην υπόλοιπη βιβλιοπραγματικότητα; Για τι και πόσο σκουπιδαριό μιλάμε; Τόσες συζητήσεις άναψαν στο Βιβλιοκαφέ περί ευπώλητων βιβλίων και ατάλαντων «συγγραφέων»!
Οι λέσχες ανάγνωσης τέλος, για να μοιραστώ κι αυτόν τον προβληματισμό ,αποτελούν μάλλον φιλόξενους χώρους για να γνωρίσουμε καλούς πεζογράφους και ποιητές που είτε δεν φτάνουν στους εκδότες διότι δεν πληρούν τις οικονομικίστικες προϋποθέσεις τους είτε εκδίδονται από μικρού βεληνεκούς οίκους οπότε δεν γνωστοποιείται ευρύτερα η προσπάθειά τους(κι εκεί μπαίνει ξανά η προσωπική μου έλλειψη εμπιστοσύνης κι εκτίμησης στους κριτικούς, στα ένθετα, στις εφημερίδες κτλ).
Βέβαια ξεφυτρώνουν η μια μετά την άλλη και λειτουργούν χαοτικά γιατί το ΕΚΕΒΙ, φοβάμαι, δεν μπορεί να τις στηρίξει ακόμα επαρκώς κι οι συντονιστές είναι άνθρωποι ταγμένοι αναμφίβολα στο βιβλίο αλλά στην Αθήνα πχ ξέρουμε τι σημαίνει 24ωρο και ΣΚ και δεν φτάνει να κάνεις όλα όσα έχεις κι όσα επιθυμείς να κάνεις, οπότε και σε μια λέσχη πιέζεσαι χρονικά οργανώνοντάς την ! Όμως πάλι καλά που μαζεύονται 10-15 άνθρωποι και ασχολούνται με αγάπη και δίνοντας την ψυχή τους, επειδή χορεύουνε πχ και οι λέσχες στον χορό των βραβείων ας μην τις καταδικάσουμε έτσι αβασάνιστα…
Vivi,
πάντα έτσι ήταν κι όσο προχωράει το καπιταλιστικό σύστημα (δεν το λέω με διάθεση κομουνιστικής αντικαπιταλιστικότητας!), όσο η κοινωνία μας θα στηριζεται σε όρους οικονομικούς, και το βιβλίο θα πουλιέται στα περίπτερα, στα σουπερμάρκετ, σε λίγο και στα σουβλατζίδικα (ούτε εγώ έχω κάτι με τα σουβλάκια)!
Αγνοί αναγνώστες; Δεν ξέρω αν υπάρχουν, παρά μόνο όσοι είναι εντελώς ξώφαλτσοι. Οι πολύ κοντά στο βιβλίο είτε είναι ιδεοκαταναγκαστικοί, όπως εγώ, είτε γκρινιάρηδες, όπως εγώ, είτε ανοίξανε ένα μαγαζάκι και πουλάνε καφέδες με βιβλία, όπως εγώ!
Η αυτοειρωνική διάθεση έχει να κάνει με το γεγονός ότι δεν μπορώ να κατηγορήσω όσους ασχολούνται με το βιβλίο, επειδή κερδίζουν από αυτό. Ο καθένας κερδίζει (οικονομικά ή ηθικά ή...) και αυτό το κέρδος είναι το κίνητρό του για να ασχοληθεί με τον πολιτισμό.
Μόνο η αλαζονία με ενοχλεί.
Πατριάρχης Φώτιος
Κι αυτή ανθρώπινη είναι απλά έχει παραγίνει...
Post a Comment