Espresso Doppio: Χριστόφορος Κάσδαγλης

“Σπλιτ”
εκδόσεις Καστανιώτη
2009

Καζίνο και λογοτεχνία no 2.

       Ο χώρος των καζίνο ή των χαρτοπαιχτικών λεσχών και των τυχερών παιχνιδιών δεν είναι γενικά γνωστός, και στη λογοτεχνία ακόμα λιγότερο προσφιλής. Θυμάμαι τον “Χορό των ρόδων”, το αξιόλογο έργο του Αντώνη Σουρούνη και το πρόσφατο μυθιστόρημα της Αργυρώς Μαντόγλου “Όλα στο μηδέν” (βλέπε προηγούμενο ποστ).

        Το συγκεκριμένο βιβλίο δεν είναι ούτε καλό, ούτε κακό, ευτυχώς ούτε μέτριο. Διαβάζεται με ενδιαφέρον, αλλά δεν συγκλονίζει. Ευτυχώς, όμως, ξαναλέω, δεν το πετάς αδιάφορα μόλις τελειώσει.

       Το μυθιστόρημα του Χριστόφορου Κάσδαγλη “Σπλιτ” ξεκινά με την εικόνα του καζίνο και τον πρωταγωνιστή, τον αργόμισθο δημοσιογράφο Βλαδίμηρο Δημητριάδη, να παίζει με μέτρο και χωρίς πάθος. Η συνέχεια βέβαια του έργου αφορά τη δημοσιογραφική-του ιδιότητα και το κυνήγι επιχειρηματικών κολοσσών και οικονομικών κομπίνων. Βασική μέριμνά-του είναι ο φάκελος των δραστηριοτήτων του επιχειρηματία Φίλιππου Μπάρλου, τον οποίο ενημερώνει συνεχώς με νέα στοιχεία και ντοκουμέντα, χωρίς ποτέ να μπορέσει να δημοσιεύσει ούτε μία αράδα στην εφημερίδα στην οποία δουλεύει. Όταν κάποια στιγμή συναντά τον Μπάρλοου, συμφωνεί να εγκαταλείψει το όποιο φιλόδοξο σχέδιο…

          Δύο παράλληλες πορείες: ο τζόγος και η δημοσιογραφία, το καζίνο και οι επιχειρήσεις. Προσωπικά βέβαια δεν κατάλαβα πώς συνδέονται, εκτός κι αν μείνει κανείς στην αλληγορία του παιχνιδιού, στους συμβολισμούς της ρουλέτας κ.ο.κ. και τους μεταφέρει στο επιχειρηματικό πεδίο.

          Δύο βασικά είναι τα σημεία που αξίζει να σταθούμε στο έργο: από τη μία, η αυτοαναφορική διάσταση του μυθιστορήματος, όπου ο ήρωας είναι και λίγο συγγραφέας, γράφει ιστορίες με τα βιώματά του τις οποίες δημοσιεύει σε ένα μικρό περιοδικό και έτσι εφαρμόζει το δόγμα ότι μια ιστορία, ακόμα κι αν αποβαίνει αρνητική, είναι πάντα η αφορμή για συγγραφή και συνεπώς για άλλου είδους κέρδη. Από την άλλη, ο πρωταγωνιστής είναι κουλ κι αυτό φαίνεται τόσο από τη ζωή-του, όσο κι από τη γλώσσα του, τους έξυπνους διαλόγους και τις παρεΐστικες ατάκες, ακόμα και με ξένους, την προφορική γλώσσα της πιάτσας με τα όποια κλισέ και με τα όποια ψιλοέξυπνα – ψιλοσαχλά σλόγκαν-της.

Πατριάρχης Φώτιος