Α. Κορτώ, “Ο δαιμονιστής”
Δεν ξέρω αν ο Καβάφης ήταν ο πρώτος που ανακάλυψε τη συγγένεια της εποχής μας με την ελληνιστική, ειδικά στο θέμα του συγκρητισμού, του ευδαιμονισμού και της ιδεολογικής σύγχυσης. Πάντως αν ο Αύγουστος Κορτώ αποφάσιζε να γράψει ιστορικό μυθιστόρημα, θα ήταν για εκείνη την εποχή που αντικατοπτρίζει τη δική μας, έστω κι αν τον έχουν περισσότερο ταυτίσει με τη σαδική ατμόσφαιρα.
Προς το παρόν ο πεζογράφος στον “Δαιμονιστή” αναφέρεται στο σήμερα με (αντι)ήρωα ένα ον το οποίο στο πέρασμα των αιώνων αλλάζει σώματα (μετασωμάτωση) όταν κάνει έρωτα οποιασδήποτε μορφής, παίρνοντας τη θέση του συν-συνουσιαστή του κι αφήνοντας πίσω του το άψυχο κουφάρι του προηγούμενου σώματός του. Η εστίαση γίνεται σε ομοφυλόφιλους έρωτες και η γλώσσα του Κορτώ, πάντα το ίδιο χειμαρρώδης και ευρηματική, παρασύρει την αφήγηση, είτε αυτή σημαίνει την εξωτερική είτε την εσωτερική της δραματικότητα, σε μια γρήγορη αλλά όχι ρηχή αποτύπωση μιας μυθοπλαστικής πραγματικότητας, που ωστόσο περιέχει πολύ αληθινά στοιχεία. Ιδιαίτερα η οπτική γωνία του ίδιου του πρωταγωνιστή ξεδιπλώνει ανάγλυφα τις σκέψεις και την τραγικότητά του.
Ίσως εδώ, στην τραγικότητα, έγκειται και η όλη επιτυχία του εγχειρήματος: προσωπικά ο καθένας αλλά και συλλογικά η εποχή μας αναζητά την απόλαυση του έρωτα, στις ποικίλες της μορφές και με ποικίλους παρτενέρ. Η τραγικότητα, όπως εκφράζεται στις απεγνωσμένες προσπάθειες του πρωταγωνιστή, βρίσκεται σ’ αυτήν τη χιμαιρική ικανοποίηση, η οποία ωστόσο σκοτώνει τον άλλο και καταδικάζει τον ίδιο τον δαιμονιστή σε μια αλλεπάλληλη και γι’ αυτό απευκταία αλλαγή σώματος και επομένως αλλαγή ζωής. Η αναζήτηση της ηδονής είτε φέρνει τον πρωταγωνιστή σε επικίνδυνα στέκια και προκλήσεις (σωματικά και ψυχολογικά), με αποτέλεσμα μάλιστα να τον βιάσουν, είτε σε διεξόδους αυτοϊκανοποίησης, οι οποίες ωστόσο αποβαίνουν μάταιες. Ο Κορτώ στήνει έξυπνα το ψυχολογικό αδιέξοδο του ήρωά του, ο οποίος αντικατοπτρίζει την ανικανοποίητη διάθεση του σημερινού ανθρώπου για ερωτική απόλαυση χωρίς σκοπό και ουσία, χωρίς ανθρώπινη επικοινωνία και αγάπη. Κι όλη η σκηνική ατμόσφαιρα αναδίδει ματαιότητα, αδυναμία κορεσμού και γι’ αυτό προσωπική αποτυχία.
Και καθώς προχωρά η ανάγνωση, αναδύεται μια δεύτερη ερμηνεία, προέκταση της πρώτης μα ταυτόχρονα και αντίθετή της. Η όλη προσπάθεια του δαιμονιστή να αδρανοποιήσει το σεξουαλικό του ένστικτο με διαδοχικούς ευνουχισμούς ίσως δείχνει μια άλλη συγγραφική πρόθεση: την αδυναμία του ανθρώπου να αρθεί πάνω από αυτό το πρωτογενές ορμέμφυτο, γεγονός που καταδεικνύει ότι είναι καταδικασμένος αιώνια να το τροφοδοτεί, ακόμα κι αν κάτι τέτοιο σημαίνει τον θάνατο, είτε του ίδιου είτε άλλων.
Ένα μεταμοντέρνο παιχνίδι με τη διάτρηση των στεγανών μεταξύ λογοτεχνίας και πραγματικότητας έρχεται να ολοκληρώσει την ιστορία. Ο Αύγουστος Κορτώ ή Πέτρος Χ. αποκαλύπτει ότι είναι ο ίδιος ομοφυλόφιλος και δαιμονιστής, στο σώμα του οποίου κατέληξαν οι διαδοχικές μετασωματώσεις. Ο συγγραφέας γίνεται ήρωας που συντρώει με τη Λώρη Κ. και τον Σάκη Δ., ανακατεύει δηλαδή τον μύθο με την πραγματικότητα προσδίδοντας νότες αυτοβιογραφίας στο κείμενο.
Η ομοφυλοφιλική εστίαση πέρα από την πρόκληση ως θέμα δεν προσφέρει κάτι άλλο, αφού το ίδιο αποτέλεσμα θα είχαμε και με τις ετεροφυλόφιλες συνευρέσεις –δεν γνωρίζω αν είναι βιωματική και επομένως δεν πρόκειται για επιλογή. Κι αν κάποιος πει ότι έτσι φαίνεται καλύτερα η οριακή κατάσταση του πολιτισμού μας, τότε μπορεί εύκολα κανείς να ανταπαντήσει ότι εξίσου χάνεται η ταύτιση του μέσου αναγνώστη, που βλέπει στο όλο σκηνικό μια ακραία περίπτωση με την οποία δεν μπορεί να ταυτιστεί.
Πατριάρχης Φώτιος
8.5.2007
15 comments:
Απ ό,τι καταλαβαίνω απο τα χορταστικά γραφόμενα, το έκανε το θαύμα του ο Κορτώ;
Δεν ξέρω αν θα προλάβω να διαβάσω το βιβλίο - έχω διαβάσει άλλα δικά του και έχω διαπιστώσει τα ΠΑΡΑ πολλά καλά της γραφής και του περιεχομένου. Οπως έχω αποφύγει και πατάτες που προκύπτουν μοιραία απο την υπερπαραγωγή.
Ο Κορτώ αξίζει να διαβάζεται και απο αυτόν μπορούμε να περιμένουμε!
Οσο για το ανακάτεμα της πραγματικοτητας μέσω γνωστών και μη εξερεταίων ονομάτων, εξτραβαγκάντζα προφανής που δεν κερδίζει την πρωτιά. Εχει ξανασυμβεί ως πείραμα σε αρκετά σύγχρονα καλά μυθιστορήματα των οποίων οι συγγραφείς χρησιμοποίησαν ονόματα από την κλειστή πραγματικότητα τους. Ταπεινώτεροι ίσως.
ethos,
ο Κορτώ αυτοϋπονομεύεται, γιατί προβάλλει έναν εξωλογοτεχνικό εαυτό που αδικεί τη λογοτεχνική του φλέβα και γι' αυτό ίσως να πάψει να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη. Από την άλλη, η εμμονή του με το σεξ θα εξαντληθεί, αν δεν της προσδώσει άλλου είδους αξίες.
Και φυσικά ο Κορτώ δεν καινοτομεί μέσα στη μεταμοντέρνα πραγματικότητα με την ώσμωση πραγματικών και πλαστών προσώπων.
Πατριάρχης Φώτιος
(μικρή "ρευματική" παρατήρηση)
είναι περίεργο το πάθος που έχουμε με το μεταμοντέρνο εν ελλάδι. με κάποιο τρόπο, αν κι είναι αμφίβολο κατά πόσο και στην αλλοδαπή ακόμα έδωσε εξαίρετα δείγματα γραφής, εμείς το'χουμε πάρει αγκαλιά και δεν τ'αφήνουμε να φύγει.
εγώ βέβαια, ούτε καν το κατέχω ως τεχνική. μήτε μ'εμφορεί. τα ρεύματα του συμβολισμού και του ύστερου ρομαντισμού, αν και αναρχονιστικά, ίσως και να με περιέχουν κάπου. τα ονόματα στο τέλος είναι απλώς ονόματα κοντινών μου ανθρώπων. δεν είναι παιχνίδι, ακκισμός ή ό,τι άλλο. όπως φυσικά και τα πηδήματα καθ'οδόν δεν είναι προκλητικός αυτοσκοπός (μήτε κι αυτά ενταγμένα στο μεταμοντέρνο) αλλά απλή, απλούστατη μετάθεση, ανώριμη και παθολογική ενδεχομένως, αλλά ριζωμένη στις σκονισμένες σελίδες της ψυχανάλυσης.
είμαι περίεργος. άραγε τα 'λειτουργικά' του χατζιδάκι είναι μεταμοντέρνα λίντερ, ή απλώς ρεμπέτικα παιγμένα σε κρυστάλλινο πιάνο και τραγουδισμένα με κρυστάλλινη φωνή;
Αγαπητέ Αύγουστε, καταρχάς θα ήθελα να ακούσω αν συμφωνείς με όσα είδα στο βιβλίο σου.
Δευτερευόντως και μόνο, όπως δευτερεύον είναι και στο βιβλίο, ας ξαναπιάσουμε το θέμα των πραγματικών προσώπων μέσα στο μυθιστορηματικό πλαίσιο. Έχω την εντύπωση ότι αυτό δεν είναι εύρημα του μεταμοντερνισμού αλλά του ρομαντισμού. Ωστόσο, σήμερα χρησιμοποιείται, άλλοτε ως στρατηγική πλοκής κι άλλοτε ως απλή αναφορά, όπως στο βιβλίο σου.
Πατριάρχης Φώτιος
@ Πατριάρχη
διαφωνώ μαζί σας - δεν θέλω με ΤΙΠΟΤΑ να ταυτίζω τον άνθρωπο με τον συγγραφέα γι αυτό και το τι προβάλει ο Κορτώ μου είναι αδιάφορο. Και ως προς ποιους αυτουπονομεύεται; Και ποιοί είναι αυτοί που δεν θα τον πάρουν σοβαρά υπ όψιν;
Η εμμονή του με το σεξ μου φαίνεται μια χαρά. Σε ότι δικό του έχω εγώ διαβάσει βρήκα όλα εκείνα που ζητούσα για να με βυθίσουν και να με απογειώσουν ως αξίες μιας Κυριακής που έβρεχε κι ήθελα για παρέα μου ένα καλό βιβλίο.
@a.c
Το σκέφτομαι αυτό με το Χατζιδάκι - ρεμπέτικα όχι, δεν είναι, χιπ χοπ όμως νομίζω πως θάθελα να είναι "παιγμένα σε κρυστάλλινο"
Τα "ονόματα στο τέλος", αν ήταν ονοματα κοντινών σου ανθρώπων δεν θα τα ξέραμε εμείς οι μακρινοί τους - πχ το Λώρη Κ. μας παραπέμπει αμέσως στην συνονόματη δημοσιογράφο μεγάλης εφημερίδας και παρουσιάστρια βιβλίων και.
Τα "ονόματα στο τέλος" είναι ένα ωραίο παιχνίδι που έχουν κάθε δικαίωμα να παίζουν οι συγγραφείς με τους φίλους τους - κάνε με λογοτεχνικιό ήρωα.
Τα "ονόματα στο τέλος" είναι και δώρο που έχουν κάθε δικαίωμα να το κάνουν οι συγγραφείς στους κοντινούς τους - κάνε με λογοτεχνικό ήρωα.
Τα ονόματα είναι πολλά κι εγώ ως δηλωμένος homo ludens χαμογελάω!!!!!!! sorry pellegrina
αγαπητέ φώτιε,
ξεκινώ μ'ένα σχόλιο που ίσως ακουστεί κι αυτό αυτο-υπονομευτικό, αλλά είναι απλώς ένα πραγματολογικό στοιχείο που αφορά στα βιβλία μου.
επειδή ό,τι έχω γράψει ως τώρα το'χω γράψει σε συνθήκες αισθηματικής πρεμούρας, συνήθως τα βιβλία μου υποφέρουν στο τέλος - μέχρι να φτάσω εκεί, κι ας είναι μικρό το διάστημα που'χει μεσολαβήσει, συνήθως η αρχική καψούρα μου'χει ξεφουσκώσει, κι απλώς θέλω να κόψω τον οδυνηρό ομφάλιο λώρο της πάλαι ποτέ καψουρεύσιμης ιδέας μου μια ώρα αρχύτερα - και πολλές φορές τον κόβω άτσαλα, άτεχνα, στραβά.
επίσης, στοιχείο που μπορεί να εκληφθεί ως αλαζονία (και μάλλον είναι), ουδέποτε κοιτάζω τα βιβλία μου αφού τα γράψω - τα παραμελώ, τα ξεχνάω, αρχίζω κάτι άλλο και με παρασέρνει η καινούρια μου καψούρα.
ο δαιμονιστής υπήρξε μεγάλος και σφοδρότατος έρως. τον έγραψα όλο νύχτα, κάτι που'χα να κάνω καιρό, σε συνθήκες αυθυποβολής, τον πρώτο καιρό που'χα μετακομίσει στην αθήνα, κι έμενα στην γκαρσονιέρα που περιγράφω στις τελευταίες σελίδες, μ'ένα στρώμα κι ένα λάπτοπ. ωστόσο, ακριβώς εξ'αιτίας του ευρήματος που μυρίζει κάπως μεταφυσική (την οποία δεν περιέχω και δεν ξέρω πώς να χειριστώ), το τέλος του με βασάνιζε απ'την πρώτη στιγμή. σκέφτηκα λοιπόν να γυρίσω το πρωτοπρόσωπο σε πρώτο πρόσωπο, χωρίς όμως να'χω κατά νου ανάλογα παραδείγματα. (επιρροές μου άλλωστε ουδέποτε υπήρξαν ο μπαρθ, ο πύντσον, η ουλιπό κι εγώ δεν ξέρω ποιος άλλος, αλλά οι πεζογράφοι-καθαρόαιμοι αφηγητές, που τα βιβλία τους με κρατάνε πρωτίστως λόγω στόρυ και όχι για το ύφος τους).
σκέφτηκα όμως - ίσως αφελώς, δεν ξέρω, ποτέ δεν ξέρω - ότι, γυρνώντας το βιβλίο πάνω μου, θα'ταν αδιανόητο να το κλείσω σε τόσο ασφυκτική μοναξιά. εξ'ου και το ντινέ. εξ'ου και οι φίλοι, που ήταν πράγματι οι άνθρωποι που με αγκάλιασαν, και που μάλιστα εμφανιστήκαν στη ζωή μου μόνον αφότου άρχισα να γράφω. υπήρξα - κι είμαι πάντα κατά βάθος - μονήρης και κακότροπος άνθρωπος, χωρίς πολλούς φίλους. άρα, κυριολεκτικά, οι φίλοι αυτοί με επινόησαν, μου'δωσαν μια καινούρια ζωή με φίλους και με ανθρώπους που με βρίσκουν αξιαγάπητο παρά τα μύρια στραβά μου. ήταν λοιπόν μια ασήμαντη χειρονομία, το λιγότερο που τους οφείλω, το να τους βάλω με τα αληθινά ονόματά τους στις σελίδες αυτές.
τώρα σε ό,τι αφορά την ομοφυλοφιλία, τις ακρότητες και τις ωμότητες.
κατ'αρχήν νομίζω πως προσβάλουμε τους ομοφυλόφιλους αν θεωρούμε ακραία την τυχαία, σποραδική, της μιας νύχτας ερωτική ζωή τους. πρέπει να γεφυρωθεί το ανύπαρκτο πλέον χάσμα - η ομοφυλοφιλία μπορεί να χρησιμοποιείται εφ'όσον εξυπηρετεί την αφήγηση, χωρίς να θεωρείται πρόκληση ή αβανγκαρντισμός.
τον ίδιο σκοπό υπηρετούν κι οι φρικαλεότητες του τρίτου μέρους, νομίζω δε πως η φρίκη που μας μπουκώνει η πραγματικότητα πανταχόθεν κάθε μέρα ωχριά μπροστά στο ό,τι μπορεί να πάθει το σώμα ενός αποτρελαμένου ανθρώπου/δαίμονα. πάντα θα μανίζω εναντίον της αποκάλυψης, που την έχουν δυο δις. άνθρωποι στα σπίτια τους και που γράφει μέσα σελίδες να σου γυρνάνε τ'άντερα. η φαντασία του όποιου αναγνώστη δε χρειάζεται ταχτάρισμα από εμένα.
επιστρέφω όμως στο ζήτημα της ομοφυλοφιλίας.
τα είδωλα μου - ο χατζιδάκις, ο σούμπερτ, ο σαντ (έστω και εν μέρει) - υπήρξαν ομοφυλόφιλοι. θεωρώ δε ότι, όπως οι γυναίκες, επί αιώνες παραγκωνισμένες και φιμωμένες, έτσι κι οι ομοφυλόφιλοι, πέρα απ'την ανεξήγητη πολλές φορές ευαισθησία τους (ποιος άλλος νομπελίστας πλην του τόμας μαν έχει τον αυτοσαρκασμό του; ή, για τις γυναίκες μιλώντας - θα μπορούσε ποτέ να γίνει βιβλίο σαν την μποβαρύ με πρωταγωνιστή τον σαρλ; θα μπορούσαν να γραφτούν από άντρα τα ποιήματα της ντίκινσον;) αποτελούν εύφορο έδαφος όταν θέλεις να κατασκευάσεις ένα αυτοτοποθετούμενο στο περιθώριο πιρκαμένο πλάσμα - μιας και, πέρα απ'την ιστορική τους γκετοποίηση, υπάρχουν ακόμα ομοφυλόφιλοι άνδρες και γυναίκες που επιλέγουν την αποστέρηση ή/και την πικρία ως στάση ζωής, ως παθητική αντίσταση σε μια κοινωνία που ήδη τους έχει αγκαλιάσει ως καταναλωτές και που οσονούπω θα τους αναγνωρίσει ίσα δικαιώματα σε όλα, θέλοντας και μη.
αλλά και το ζήτημα σεξ-σεξ-σεξ: οι συγγραφείς που αγαπώ είναι κρυφοί καυλοπυρέσσοντες, που χειρίζονται πάντα με λαίμαργο και σκωπτικό και καννιβαλιστικό τρόπο το σεξ. ο κούντερα, ο φαλλοκράτης του κωμικού φαλλού. η άτγουντ με τις αιώνια κοντές, ποντικίσιες κι ατσούμπαλες στραβοβατεμένες ηρωίδες της. ο ναμπόκοφ που απο'δω το πάει απο'κει το φέρνει στο γαμήσι και τις νοσηρές του συνέπειες το φτάνει.
έτσι εξ'αρχής οι χάρτινοι άνθρωποί μου υπέφεραν από άλλοτε άλλου βαθμού ερωτική σύγχυση - και προς θεού, ο προσανατολισμός τους στο ένα ή το άλλο ή και στα δύο φύλλα ήταν αμελητέα παράμετρος σε σύγκριση με τα τερατώδη πράγματα που τους φέρναν στην έκσταση.
ότι είναι αυτοαναφορικά όλα αυτά νομίζω πως το ξέρει όποιος έχει έστω χαζέψει κάποια απ'τα βιβλία μου. έχουν να κάνουν αφ'ενός με το υπερμέγεθες υπερεγώ μου, με την τριβή μου με το σώμα και την ψυχή και τη νοσηρή πλευρά της θνητότητας που έλαβε χώρα όσο σπούδαζα ατυχώς, κι αφ'ετέρου τα βιβλία μου είναι διάφανα, πασιφανείς σε σημείο γελοιότητας ψυχαναλυτικές υποκαταστάσεις, φτιαγμένες με όλους τους ατελέσφορους μηχανισμούς άμυνας, ιστορίες ιδωμένες μέσα απ'το αυστηρά νευρωτικό/ναρκισιστικό μου πρίσμα όπου όχι μόνον ο πρωταγωνιστής, αλλά λίγο-πολύ όλοι οι χαρακτήρες είμαι εγώ.
γι'αυτό και δεν ήταν τερτίπι το τέλος του δαιμονιστή.
γιατί είμαι τόσο ξεβράκωτος ψυχικά στα ίδια τα βιβλία μου, φέγγω τόσο χοντροκομμένα (όχι από τόλμη, μα γιατί δεν ξέρω πώς αλλιώς να κάνω τη δουλειά μου) πάνω στο γελοίον της ψυχής μου, που κάθε άλλη πραγματολογική ή αυτοαναφορική μου δήλωση/έκφραση/καρικατούρα είναι ασήμαντες κι εν πολλοίς φλύαρες παραφυάδες του ίδιου νοσηρού ψυχισμού.
ethos,
θεωρητικά δεν διαφωνώ ότι άλλο συγγραφέας κι άλλο άτομο εν ζωή. Στην πράξη όμως και, σύμφωνα με το marketing της εποχής μας, αυτά τα δύο αλληλομπλέκονται και μάλιστα πολλές φορές σκόπιμα.
Όσο για το σεξ, έχω δίκιο ότι η εποχή μας είναι μια παραλλαγή της ελληνιστικής και ότι διανύουμε μια περίοδο χωρίς τον άνθρωπο πίσω από τα φαινόμενα.
Πατριάρχης Φώτιος
Φίλε Αύγουστε,
στην ουσία η απάντησή σου είναι ένα επίμετρο στον "Δαιμονιστή" κι αυτό καταγράφεται στην ιστορία!!!
Κατάλαβα πολύ καλά όσα γράφεις. Ειλικρινά. Άλλωστε έχω διαβάσει κι άλλα σου βιβλία και κάτι έχω ψυχαναλύσει.
Από την άλλη, ως προς τις βασικές μου ερμηνείες δεν βλέπω να διαφωνείς (δεν ξέρω όμως κι αν συμφωνείς), ενώ για τις δευτερεύουσες ιδέες μου, απλώς εξηγείς τις προθέσεις του δημιουργού πίσω από τα γράμματα.
Ένα τελευταίο: δεν θέλω να περιθωριοποιήσω τους ομοφυλόφιλους από τη ζωή και τη λογοτεχνία. Η ερώτησή μου μου όμως δεν έλαβε ακόμα απάντηση. Γιατί το κείμενο μιλάει για ομοφυλόφιλους έρωτες, ενώ το ίδιο αποτέλεσμα θα είχε και με ετεροφυλόφιλους; Είναι μια προτίμηση, όπως εξηγείς στην απάντησή σου, σε τέτοιους ήρωες ή υπάρχει και λόγος πλοκής, οικονομίας, χαρακτήρων κλπ.;
Πατριάρχης Φώτιος
@ Πατριάρχη
να λοιπόν ο Συγγραφέας που δεν έχει ανάγκη για το ποιοί θα τον πάρουν στα σοβαρά - ο άνθρωπος από πισω του σίγουρα κουβαλάει όλη τη ματαιότητα αλλά ευτυχώς και γι αυτό. Χωρίς αυτήν δεν θα υπήρχαν οι παρέες που από μια άλλου τ;θπου ματαιότητα, ευτυχώς και γι αυτήν, εμείς οι αναγνώστες δεν θα γνωρίζαμε τον Αύγουστο Κορτώ και τα έργα του.
αυτός ο Συγγραφέας κατά βάθος, δεν έχει ανάγκη και από τα σχόλιά σας, δεν μπορεί να πει με ειλικρίνεια αν συμφωνεί ή διαφωνεί, τα σχόλιά σας είναι γι αυτόν μμια άλλη πραγματικότητα, η πραγματικότητα του αναγνώστη. Ο ατάλαντος συγγραφέας ψάχνει την ταυτότητά του στις κριτικές και για αυτό και συχνά ευτυχεί μέσω αυτών. Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ χαίρεται με τις "ερμηνείες" όταν μάλιστα είναι τόσο ολοκληρωμένες όσο αυτή η δική σας, αλλά ........ έχει τη δική του!!!!! Γι αυτό και συχνά δυστυχεί!!!!!!!!
Στην ουσία η δική σας κριτική είναι ένα επίμετρο, τη δική του ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΥΧΗ να την έχει καταθέσει ο ίδιος στο ημερολόγιό σας. Και δεν θα βρείτε πολλούς συγγραφείς που να μπορούν να το κάνμουν αυτό.
Η ατάλαντη πλειοψηφία μιλάει συνήθως για τις προθέσεις της. Ανέκαθεν και όχι μόνο σήμερα, όλοι οι δημιουργοί μπορούν να μιλήσουν για τις προθέσεις τους. ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙ ΑΥΤΕΣ.
όσο για την ερώτησή σας
"Ένα τελευταίο: δεν θέλω να περιθωριοποιήσω τους ομοφυλόφιλους από τη ζωή και τη λογοτεχνία. Η ερώτησή μου μου όμως δεν έλαβε ακόμα απάντηση. Γιατί το κείμενο μιλάει για ομοφυλόφιλους έρωτες, ενώ το ίδιο αποτέλεσμα θα είχε και με ετεροφυλόφιλους;"
η απάντηση του συγγραφέα σας έχει δωθει
"...θεωρώ ότι, όπως οι γυναίκες, επί αιώνες παραγκωνισμένες και φιμωμένες, έτσι κι οι ομοφυλόφιλοι, πέρα απ'την ανεξήγητη πολλές φορές ευαισθησία τους [....] αποτελούν εύφορο έδαφος όταν θέλεις να κατασκευάσεις ένα αυτοτοποθετούμενο στο περιθώριο πιρκαμένο πλάσμα ...]
Και μια απορία
στέλνετε τα σχόλια στον ενδιαφερόμενο μέσω μέιλ και όταν πάρετε και την απάντησή του στο σχόλιο τότε ανεβάζετε σχόλιο και απάντηση στο blog σας;;;;;; Ρωτάω γιατί εχτές το βράδυ πέρασα απο δω και το σχόλιο μου με ώρα 13.25 δεν είχε ανέβει όπως και του Κορτώ ενώ εκείνου έχει ώρα 13.58. Ολα μαζί ανέβηκαν μαζί με τις δικές σας απαντήσεις αργότερα.
Λίγο αντιδεοντολογικό μου φαίνεται αυτό. Η μήπως εμπίπτει στους κανόνες της Γραμματικής που δεν γνωρίζω;
?
ethos, επί του διαδικαστικού:
ανοίγω τα σχόλια, όταν βρεθώ στον υπολογιστή μου(μπορεί επομένως να έχουν μαζευτεί περισσότερα του ενός) και τα δημοσιεύω εκείνη τη στιγμή. Συχνά γράφω αμέσως, αν μπορώ, και την απάντηση. Καμία συνδιαλλαγή, προσυζήτηση ή έγκριση.
Να είσαι καλά που πίνεις τον καφέ σου και εδώ.
Πατριάρχης Φώτιος
@ Πατριάρχη
Ναί τα κρατάτε στον υπολογιστή σας και οταν περάσετε απο εκει τα ανεβάζετε αμέσως, σύμφωνοι είμαι υπέρ της μυθο[πλασίας, αλλά δεν μπορεί να έχει απαντήσει στο δικό μου σχόλιο ο Κορτώ όταν το δικό μου βρίσκεται στον υπολογιστή σας. 13.25 σας καταθέτω το δικό μου 13.58 σας καταθέτει ο Κορτώ απάντηση - κι ας μην αναφέρεται σε ethos - ενώ εσείς ανεβάζετε και τα δύο μετά τις 22 μαζί με τις απαντήσεις σας και στα δύο.
τέλος απο εμέενα επι των διαδικαστικών μπουρδών
ethos,
το δικό σου σχόλιο στάλθηκε στις 13.25, το ανέβασα λίγο μετά και στις 13.58 στάλθηκε το σχόλιο του Κορτώ. Το ανέβασα μάλλον το βράδυ και απάντησα στις 22.12. Πού είναι η ανακολουθία;
Δεν θα συνεχίσω. Δεν ξεπέφτω ποτέ σε εκπτώσεις σε ό,τι κάνω και γι' αυτό να είσαι σίγουρος ότι στο Βιβλιοκαφέ παίζουμε ανοιχτά.
Πατριάρχης Φώτιος
αγαπητοί και γενναιόδωροι,
(και το εννοώ. και θα σας πω και γιατί. με τον κίνδυνο να μην αφορά κανέναν πλην εμού, και με τη μονοτονία που κατατρύχει όλους τους ομφαλοσκοπικούς νάρκισσους).
κακό παιδί δεν ήθελα να ήμουν και κανείς δεν ήθελε. τα καλά παιδιά περνούν καλύτερα, ό,τι και να λέμε. το κακό είναι ένα καταφύγιο, με διάφορα φτωχικά παιχνίδια που κατασκευάζουμε μόνοι μας για την ατέλειωτη μοναξιά μας, ενόσω οι καλοί παίζουν ερήμην και μας φτύνουν και μας διώχνουν.
καλψ-λυγμ; ίσως. μα αυτό είναι το θέμα, γεννιόμαστε κι ως να το χαρούμε τον πίνουμε, κι ως να συνέλθουμε γερνάμε, κι ως να συμφιλιωθούμε πεθαίνουμε.
θα'θελα να πιστεύω στο θεό, θα'θελα να αγαπώ σε βάθος τα στραβά μου, πολλά θα'θελα και δεν τα'χω.
σας μιλάω σαν να'στε οι τρελογιατροί μου και ξέρω πως δεν είναι σωστό μα ό,τι γράφω το γράφω έτσι, όχι γιατί έχω αρετή και τόλμη αλλά γιατί με στραγγαλίζει το χάλκεον χέρι. πολύς φόβος και κακός ο γαμιώλης ο φόβος και μόνο με αγάπη τον ξεχνάς.
κι η αγάπη είναι το μεγαλειώδες να σου δίνονται, κι εμένα μου'χουνε δοθεί πολλοί, και πολύ, κι ήμουνα και τυχερός και άτυχος γιατί μ'έκανε η αγάπη να την ψάχνω σαν τον παλαβό.
κι άμα δεν τη βρίσκω να μισώ, να θυμώνω, έτσι, για να υπάρχει ένταση κι ας είναι άλλης γεύσης.
και για το ότι εσείς κάμνετε την αγάπη να μ'ακούτε, και ασχολείστε μαζί μου αν και ξένοι, που άμα με ξέρατε από πριν μπορεί και να μην αγγίζατε σελίδα δική μου, γι'αυτή την αγάπη λοιπόν σας είμαι ευγνώμων. παντοτινά.
(και υστερικόγραφο για τον οικοδεσπότη που τόση κατάχρηση του κάμνω: με βόλευε αφηγηματικά η κατάρα του ομοφυλόφιλου - γιατί κατάρα υπήρξε. αλλά και γιατί την έχω ζήσει κι ως αφήγηση/κατάρα, μέσα απ'τον γουάιλντ, τον τόμας μαν, τον άγιο ζενέ, και τον χατζιδάκι, που ο πόνος του τέτοιος πόνος ήταν εξ'αρχής: ακρωτηριασμένοι στίχοι, μυστικά στον υμηττό, καρδιές-πέτρες και μάνες-παναγιές-αδελφές και παιδιά, παιδιά, παιδιά, με ντροπή και με φόβο και με μικρότητα και με μελαγχολία που ξεχνάει. κι άλλοι πολλοί που κακώς δεν τους είπα πρώτους. "έλα ν'ανταλλάξουμε κορμί και μοναξιά", λέει ο μέγας χριστιανόπουλος. στην ουσία, ο δαιμονιστής του ανήκει, όπως και σ'όλους, κι αν είχα ένα καταπίστευμα, μα το θεό σας τα χάριζα, για τη χαρά που μου δίνετε εδώ, τώρα, στο κενό και στο πάν).
@ a.c
αμα είναι να σου κάνω τέτοια καταστροφή, να πιστέψεις και στο Θεό, μήπως ν αρχισω τα μπινελίκια - όχι εδώ βεβαίως, στο ημερολόγιο του πατριάρχη.
Και μην αρχίσουμε τώρα τα ευλαβικά κάμνετε και κάμνουν και έκαμναν, γιατί θ αρχίσω τα ήντουσαν και τα φαινόσαντε και θα γίνει ταραχή στους φιλολόγους.
Αύγουστε, πολλοί τις ανασφάλειές τους τις έχουν κάνει πεζό ή ποίημα. Μακάρι να ανακουφίζονται έτσι κι από την άλλη οι αναγνώστες τους να συναισθάνονται το πάθος τους.
Πατριάρχης Φώτιος
(Υ.Γ. Μεγάλη υπόθεση να θέλεις να πιστέψεις στον Θεό)
Post a Comment