Χίλντα Παπαδημητρίου, “Ένοχος μέχρι αποδείξεως του εναντίου”

ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ -4. Πότε ένα αστυνομικό γίνεται κοινωνικό; Και πότε διατηρεί πέρα απ’ την αστυνομική χροιά και τη λογοτεχνική στόφα; Τι χρειάζεται δηλαδή ένα βιβλίο για να συνδυάσει το μυστήριο με την αισθητική;

 

Χίλντα Παπαδημητρίου “Ένοχος μέχρι αποδείξεως του εναντίου” εκδόσεις Μεταίχμιο -2021

 

Αστυνομικό μέσα στην καραντίνα είναι μια νότα ξεγνοιασιάς και βουλιάγματος. Την Παπαδημητρίου την έχουμε ξαναδιαβάσει: “Για μια χούφτα βινύλια” και “Έχουνε όλοι κακούς σκοπούς”.

> Η Χίλντα Παπαδηµητρίου γεννήθηκε στην Καλλιθέα το 1957. Μεγάλωσε στη Νέα Σµύρνη, ακούγοντας Neil Young και Bob Dylan. Σπούδασε νοµικά και για µια εικοσαετία είχε το δισκάδικο στην πλατεία της Νέας Σµύρνης. Από το 1994 ασχολείται επαγγελµατικά µε τη µετάφραση (µεταξύ άλλων, έχει µεταφράσει John Barth, Percival Everett, Jonathan Coe, Bob Dylan, Leonard Cohen, Raymond Chandler). Έχει συνεργαστεί µε µουσικά έντυπα (ZOO, Pop & Rock, Sonic) και είναι συντάκτρια του διαδικτυακού µουσικού περιοδικού MiC. Έχει γράψει δύο µονογραφίες για τους Beatles και τους Clash και τρία αστυνοµικά µυθιστορήµατα µε πρωταγωνιστή τον αστυνόµο Χάρη Νικολόπουλο, Για µια χούφτα βινύλια (2011), Έχουνε όλοι κακούς σκοπούς (2013), Η συχνότητα του θανάτου (2016), τα οποία κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Μεταίχµιο.

 

ΩΡΑΙΟΣ ΤΙΤΛΟΣ. Ξεκινά με μια μυθιστορηματική ανατροπή των στερεότυπων της δικανικής γλώσσας. Ο τίτλος εξάλλου αντικατοπτρίζει και την κατηγορία που από τις πρώτες σελίδες αντιμετωπίζει ο πρώην αστυνόμος Χαρίδημος Νικολόπουλος, που βγήκε από το σπίτι της φίλης του Ιωάννας Κωνσταντίνου με αίματα στα χέρια, αίματα από το πτώμα της. Γενικά στην αστυνομική λογοτεχνία, ο αστυνόμος δεκαετίες τώρα δεν είναι έξωθεν παρατηρητής αλλά συμμέτοχος και γιατί όχι και ύποπτος.

Η ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ήταν ψυχολόγος. Με μια μεγάλη αναδρομή παρακολουθούμε τους τρεις τελευταίους μήνες, που φρόντιζε γυναίκες-θύματα trafficking σε έναν ξενώνα και παράλληλα αναζητούσε κυκλώματα που τις έφερναν από τις χώρες του Ανατολικού Μπλοκ. Κάποιος ενοχλήθηκε και τη σκότωσε, ενώ υπόνοιες υπάρχουν ότι και στους κόλπους της αστυνομίας υπάρχουν συνένοχοι.

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ απλώνεται ράθυμα προς διάφορες κατευθύνσεις με επάλληλους κύκλους και παράπλευρους ποταμούς δίπλα στο βασικό θέμα που είναι η σεξουαλική εκμετάλλευση γυναικών. Έτσι, φαίνεται ότι το κοινωνικό θέμα μπαίνει στην ίδια μοίρα με την έρευνα, καθώς το λογικό αίνιγμα συμπορεύεται με περιστατικά και δρόμους του trafficking. Η αστυνομική λογοτεχνία θέλει με κέντρο ένα πτώμα να βρει το πτώμα της κοινωνίας και να εξιχνιάσει τις ποικίλες αιτίες που το δολοφόνησαν. Κι αυτό είναι πολύ καλό.

ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ωστόσο έχει κενά. Απ’ τη μια, η πορεία της έρευνας κάνει μικρά άλματα κι απ’ την άλλη μερικά παράδοξα, όπως ότι ενώ ο Νικολόπουλος είναι ο κύριος ύποπτος με πολλά ενοχοποιητικά στοιχεία σε βάρος του, δεν διώκεται ή ότι οι αστυνόμοι-φίλοι του συνεργάζονται μαζί του, ενώ έτσι μπορεί να κατηγορηθούν για υπόθαλψη εγκληματία…

ΣΤΑ ΘΕΤΙΚΑ του βρίσκω πολύ δυνατό τον χαρακτήρα της Αΐντας Μητροπούλου, υπαστυνόμου, που είναι αντράκι στη συμπεριφορά και σκύλος στη δουλειά, μαγκίτισσα και ντόμπρα αλλά μαζί αφοσιωμένη σε ό,τι κάνει. Το δικό της χρώμα κάνει πιο πολύχρωμο το έργο και περίμενα πότε θα εμφανιστεί στις σελίδες του για να ξαναμπώ με δυναμική ανάγνωση στο κλίμα. Αυτή αναλαμβάνει τη δύσκολη δουλειά μέσα στο αστυνομικό σώμα, ώστε να ξετρυπώσει όσους συμμετέχουν στη διακίνηση γυναικών. Αυτή πετά φαρμακερές ατάκες και οι διάλογοι στους οποίους συμμετέχει έχουν πιπέρι και αλάτι μαζί.

Πάπισσα Ιωάννα