Tuesday, October 16, 2007

Μεξικάνικος καφές: Ελ. Ζαχαριάδου

Ελένη Ζαχαριάδου, Η μαμά δε λέει ψέματα ποτέ

Δεύτερο βιβλίο της νεαρής συγγραφέως που είχε πείσει για το πρώτο της: “Τα γλυκά του κουταλιού” (2003) ήταν πέντε αφηγήσεις για ανθρώπους που βίωναν μια διαφορετική μορφή ανελευθερίας και δυστυχίας με άξονα ένα γλυκό του κουταλιού. Η Ζαχαριάδου έπλασε με καθημερινό υλικό απλές ιστορίες που συγκινούν χωρίς μελοδραματισμούς, με σταθερό τέμπο και αδρή στο περίγραμμά της πλοκή. Οι ήπιοι τόνοι δεν αφήνουν έντονη γεύση παρά μόνο τη γλυκόπικρη αίσθηση της ζωής.Στο παρόν βιβλίο της ασχολείται με την περίπτωση ενός ατόμου με ατροφία και κινητικά προβλήματα. Ο Πέτρος κρατάει το πτώμα του νεκρού πατέρα του θαμμένο στον κήπο και ταυτόχρονα προσπαθεί να αμυνθεί στην έξωση που του γίνεται. Η νουβέλα κινείται σε δύο επίπεδα: στο παροντικό και στο παρελθοντικό, όταν ζούσαν και οι δύο γονείς του. Τότε η μητέρα του προσπαθούσε με κάθε τρόπο να τον ρίξει στη ζωή, να τον βγάλει από τη μεμψιμοιρία και τη μιζέρια, ενώ ο πατέρας του ήταν πιο νωθρός και στατικός. Το έργο τελειώνει με την αποκάλυψη του γιατί άφησε το πτώμα του πατέρα του στον κήπο χωρίς να το δηλώσει, μια εξήγηση που δεν προκαλεί το μεγάλο «α» της έκπληξης. Η πλοκή και η κορύφωση των επεισοδίων δεν είναι στα φόρτε της πεζογράφου, αλλά η συγκίνηση και η ευαισθητοποίηση που το βιβλίο προκαλεί κερδίζει εν μέρει τον αναγνώστη. Ωστόσο, δεν είδα σημαντικά βήματα εξέλιξης στη γραφή της, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μπορεί να τα κάνει στο μέλλον.
Πατριάρχης Φώτιος
16.10.2007

2 comments:

Pellegrina said...

Καλημέρα Πατριάρχη. Αν μου επιτρέπετε, κάνετε πολύ καλά που παρουσιάζετε νέους συγγραφείς, ασχέτως του τι γράφετε. Το ερώτημα είναι πόση ανταπόκριση έχει αυτό, πόση συνέχεια. Και κάτι πιο πρακτικό: Πόσα βιβλία πια να αγοράσουμε; στη χώρα-χωρίς- βιβλιοθήκες είναι μεγάλο το πρόβλημα. Επί αυτού μια σκέψη: Πολλοί άνθρωποι του "χώρου" παίρνουν συνεχώς δωρεάν βιβλία που δεν τα διαβάζουν ποτέ. Μήπως τουλάχιστον να έφτιαχναν μια δανειστική βιβλιοθήκη με όλα αυτά, να τα βρίσκουμε και οι υπόλοιποι; Ή, οι εκδοτικοί να έφτιαχναν χώρους στα γραφεία ή στα βιβλιοπωλεία τους με βιβλία για δανεισμό; Έτσι κι αλλιώς προβλέπουν αντίτυπα για διαφήμιση, αντί να τα χαρίζουν σε διάφορους που ούτε τα ξεφυλλίζουν(και τι να πρωτοδιαβάσουν), να τα διέθεταν για δανεισμό σε βιβλιόφιλους: δεν θα ήταν αυτό μια ωραία διαφήμιση των καινούργιων βιβλίων και των καινούργιων συγγραφέων στόμα με στόμα;
Ξέρω πόσο αφελές ακούγεται(αν στο δανείσω, γιατι να το αγοράσεις;) Αλλά στην ουσία είναι η μιζέρια της κοινωνίας μας και της οικονομίας μας. Σε μια ζωντανή κοινωνία, ακόμα και εμπορευματική ή καπιταλιστική (δηλαδή οποιαδήποτε σημερινή)οι δύο διαδικασίες είναι φαντάζομαι ενισχυτικές η μια της άλλης. ΑΝ βάλεις το βιβλίο στη ζωή των ανθρώπων θα μεγαλώσεις την αγορά. Στις χώρες που τα βιβλία πουλάνε περισσότερο υπάρχουν και οι περισσότερες δανειστικές βιβλιοθήκες, έτσι δεν είναι;
Τέλος πάντων, πίκρα με έπιασε (βρέχει κιόλας) και τόριξα στις ρηξικέλευθες προτάσεις γιατι θα ήθελα σήμερα να πάω να αγοράσω μερικά, μαζί και της κ. Ζαχαριάδου (αυτό με την ατροφία μου φαίνεται ενδιαφέρον), αλλά έχω ξεμείνει! Και μου την έδωσε η κακομοιριά! Καλή σας μέρα
υγ: ψέματα είπα, ωραία είναι η βροχή! Μόνο... αυτοί που θα πλημμυρίσουν...φτού!

Πάπισσα Ιωάννα said...

Δυστυχώς παράγονται πολλά σκουπίδια, δυστυχώς διαβάζουμε (κι εγώ πρώτος) πολλά σκουπίδια, δυστυχώς άλλοι δεν διαβάζουν καθόλου κι άλλοι δεν προλαβαίνουν να διαβάσουν όσα βιβλία παίρνουν. Παραπέμπει ο καθηγητής στο σχολείο τα παιδιά να διαβάσουν το τάδε ή το δείνα κι αυτά δεν έχουν βιβλιοθήκη να το βρουν...
Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα ως κοινωνία (μη) βιβλιόφιλων.
Υ.Γ. Συγγνώμη για την καθυστέρηση της απάντησης (τεχνικό πρόβλημα γαρ).
Πατριάρχης Φώτιος