...ή αλλιώς, μεταξύ Κουμανταρέα και Μίσσιου!
Αν περιμένουμε ότι οι
συγγραφείς είναι και πνευματικοί άνθρωποι, τότε θα απογοητευτούμε όταν ακούμε
από τον Κουμανταρέα να δηλώνει ότι “Αν βιάσεις μια γυναίκα, μπορεί και να το θέλει” (Ο συγγραφέας ήταν χθες βράδυ προσκεκλημένος σε εκπομπή
της Έλλης Στάη).
 |
| πηγή: www.axortagos.gr |
Αν αυτή είναι η
πνευματική ιντελιγκέντσια του τόπου, τότε καλύτερα να μένουμε στα βιβλία-τους,
να απολαμβάνουμε την αφήγησή-τους και να συζητάμε για την πολυσημία των
λόγων-τους αδιαφορώντας για τις συνεντεύξεις-τους και τις προσωπικές-τους
απόψεις. Ναι, να αδιαφορούμε για όσα δηλώνουν θεωρώντας τον εαυτό-τους στοχαστή
και περινούστατο όν, αν και στην πράξη οι αφηγηματικές τους ικανότητες δεν
μπορούν μερικές φορές να καλύψουν τον στενό τρόπο σκέπτεσθαι. Ο Κουμανταρέας
-τον έχω ακούσει ζωντανά- εκφράζεται συχνά αφ’ υψηλού και με μια ελιτίστικη
αλαζονεία, πράγμα που συμβαίνει σε πολλούς συγγραφείς, οι οποίοι δεν είναι κατ’
ανάγκη διανοούμενοι.
Στο πλαίσιο της μηνιαίας
αναφοράς-μου σε ένα κλασικό κείμενο, προγραμματίζω για την 1η
Δεκεμβρίου μια ανάρτηση με θέμα το έργο του Χρόνη Μίσσιου “…καλά, εσύ σκοτώθηκες
νωρίς” (1985). Κι αυτό θα γίνει όχι μόνο επειδή το κείμενο αυτό έχει μια
ουσιαστική θέση μέσα στη μεταπολιτευτική-μας λογοτεχνία, αλλά και επειδή ο
πρόσφατος θάνατος του συγγραφέα έφερε ξανά στο προσκήνιο τόσο τη μαχητική
ζωή-του όσο και τον καίριο τρόπο γραφής-του.
Δεν θα πω περισσότερα
τώρα. Άλλωστε εύκολες βιογραφήσεις και πρόχειρα, βιαστικά σχόλια είδαν πολλά
στο φως της δημοσιότητας. Το ζητούμενο είναι ο θάνατος ενός καλλιτέχνη, ενός
ανθρώπου που έγραφε από τη ζωή και για τη ζωή, από τη δράση και για τη δράση,
να οδηγήσει στο έργο-του και να μας κάνει να βρούμε μέσα σ’ αυτό τον παλμό που
λείπει από μια αραχνιασμένη καθημερινότητα.
Ραντεβού, λοιπόν, όσοι
αναπολούν τον Μίσσιο και όσοι θέλουν να τον γνωρίσουν στο ποστ της 1ης
Δεκεμβρίου.
Πατριάρχης
Φώτιος
26 comments:
Φώτιε,νομίζω ότι είναι τόσο,μα τόσο ζόρικα τα πράγματα που τελικά επιλέγω να μη μένω ούτε στα βιβλία ΤΟΥΣ,ούτε απλώς στις συζητήσεις μας(που φυσικά αυτές δεν τις απορρίπτω,το αντίθετο, αλλά δεν θέλω να τις χαραμίζω πια για δαύτους, συμβαίνουν άλλα ενδιαφέροντα και ζωντανά στην λογοτεχνία εκτός από τα δικά τους αηδή στις τηλεποτικές πασαρέλες στις οποίες εξαργυρώνουν,εκείνοι ξέρουν τι και γιατί).
Οι υπογραφές πολλών από αυτή την ιντελιγκέντσια, όπως την λες-θα αμφισβητήσω την κλάση και τις περγαμηνές πολλών-είναι βαλμένες εδώ και τρία χρόνια,φαρδιές πλατιές,σε άπειρα φιλομνημονιακά κείμενα-καρμανιόλες της ζωής μας.
Ίσως τα παιδιά μας να μπορέσουν να στέκονται στην λογοτεχνική και μόνον αξία των γραπτών των ανθρώπων αυτών,αν υπάρχει όντως η αξία αυτή κι αν κι εκείνα καταφέρουν να σταθούν στα πόδια τους με τέτοιο ζοφερό μέλλον που τους ετοιμάζεται κι αν θα έχουν την πολυτέλεια να ασχολούνται μαζί τους.
Ίσως μια πολύ κατοπινή γενιά να τους διαβάσει και να τους κρίνει ανεπηρέαστη από την σημερινή πολιτική συστράτευση στην οποία φανερά, και ανερυθρίαστα λέω εγώ, έχουν προχωρήσει με εκείνους που επιβάλουν τα μνημόνια και όλη αυτή την φτώχεια που φυσικά δεν είναι μόνον οικονομική, χειραγωγώντας από κοινού τον κόσμο, μέσω μμε κυρίως,για να αποσπάσουν την συναίνεσή του με κάθε τρόπο,με εκλογές-πότε λοιπόν θα γίνουν, ίσως, αυτά τα ωραία και αμιγώς λογοτεχνικά,που σε άλλη συγκυρία όλοι θα θέλαμε;
Όταν κι αυτοί κι εγώ θα έχουμε πεθάνει,π ε θ ά ν ε ι, σε μια χώρα πιθανόν ξεπουλημένη ολότελα αλλά ο χρόνος θα έχει αφήσει κάπως πίσω τις εν ζωή παρτάκικες,
ατομικίστικες,αντιδραστικές και δουλικές τους πράξεις.
Εμείς που ζούμε εδώ και τώρα τα μνημόνιά τους και χάνουμε τις δουλειές μας και γίνεται η ζωή μας κάθε μέρα και πιο φτωχή, και,και, και,δεν μπορούμε να τους δούμε μόνον «έτσι» κι όχι κι «αλλιώς»...
Πολυτελεια;;
Μπορεί να το καταστήσουν και κάποιου τύπου πολυτέλεια,το αποκλείεις;
Εξαρτάται πώς ερμήνευσες τη λέξη στην συγκεκριμένη περίπτωση,
σηκώνει αρκετή κουβέντα το ποιές προτεραιότητες φαίνονται να ορίζουν αυτοί ως προτεραιότητες, σε εργασιακές συνθήκες που πάλι αυτοί επιχειρούν να τις διαμορφώσουν όπως θέλουν.
τις προτεραιότητές μας τις ορίζουν ¨αυτοι";
Αγαπητέ Πατριάρχη Φώτιε, εγώ δυστυχώς δυσκολεύομαι πάρα πολύ να μείνω στα βιβλία κάποιου όταν βρω τη στάση ζωής του είτε σε αναντιστοιχία με αυτό που πρεσβεύει στα βιβλία του είτε σε αντίθεση με τη δική μου στάση ζωής. Το νιώθω πως αυτό δεν είναι σωστό, για 'μένα δηλαδή, για τη δική μου επαφή με τη λογοτεχνία (ή και την τέχνη ευρύτερα) αλλά δεν καταφέρνω να μείνω ανεπηρέαστη. Είναι βέβαια φορές που το παλεύω, όπως με το "Ταξίδι στην άκρη της νύχτας" του Σελίν. Αλλά για να μπω σε τέτοια διαδικασία πρέπει να έχω πεισθεί πως το αξίζει...
Για τους ίδιους - συναισθηματικούς - λόγους ξεχωρίζω ανάμεσα σε πολλούς λογοτέχνες αυτούς που η πράξη τους υπήρξε συνεπής με τη γραφή τους. Όπως το Μίσσιο.
Θα περιμένω με αγωνία το αφιέρωμά σου.
Υπάρχει μια απόσταση ασφαλείας από τη ζωή του συγγραφέα κι από το έργο-του. Έτσι, διαβάζει κανείς Πάουντ, έστω κι αν ο ποιητής ήταν ναζιστής, διαβάζουμε Καβάφη, ασχέτως της σεξουαλικής-του προτίμησης, διαβάζουμε οποιονδήποτε, ακόμα κι αν είναι κάθαρμα ολκής, εφόσον το έργο-του έχει τη δική-του αξία. Κι αυτό είναι πλέον αυτόνομο, αφού ο δημιουργός δεν μπορεί να το σκιάσει ή να το καθαγιάσει.
Άλλο πράγμα ο Κουμανταρέας κι άλλο λ.χ. "Η φανέλα με το εννιά", άλλο ο Μίσσιος κι άλλο το "...καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς" κ.ο.κ. Φυσικά, στην περίπτωση του Μίσσιου τα συγκεκριμένα κείμενα έγιναν λογοτεχνικά, αφού πρώτα δουλεύτηκαν στο μυαλό και στην ψυχή ενός αγωνιστή. Αν όμως μαθαίναμε ότι έπειτα από τις διώξεις ο συγγραφέας έγινε λ.χ. προδότης, αυτή η πληροφορία μόνο το πρόσωπό-του θα αμαύρωνε και όχι το έργο-του.
Πατριάρχης Φώτιος
Το μονόστηλο του Ριζοσπάστη για το θάνατο του Μίσσιου πάντως, αποδεικνύει ότι το πως αντιλαμβάνεται ο καθένας την πολιτική δράση του ατόμου - συγγραφέα είναι σχετικό.
Έχω πάντως να παρατηρήσω ότι αν αυτή τη θέση του Κουμανυαρέα η οποία πράγματι ακούγεται άθλια έτσι ειπωμένη, τη βλέπαμε αναπτυγμένη λογοτεχνικά σε βιβλίο, πιθανώς δε θα ήταν ίδια η αντίδραση (μάλλον δε θα υπήρχε αντίδραση). Πάντως εγώ στο Ταξίδι στην άκρη της νύχτας του Σελίν (που διάβασα επειδή το έμαθα από το blog σου Πατριάρχη και την φηφοφορία των θαμώνω) είδα τέτοιο μισθανθρωπισμό που το σιχάθηκα και αδυνατώ ειλικρινά να το χαρακτηρίσω αριστούργημα παρά την αναμφίβολη γλωσσική του αξία. Θεωρώ ότι ήταν βιβλίο που με μόλυνε πνευματικά.
(Μ' αρέσει που παρά το τελευταίο κρούσμα δημόσιας δήλωσης συγγραφέα δεν αναφέρθηκες σ' αυτό. Ποιον περιμένεις να προβοκάρει;)
Καλημέρα σας!
"Μ' αρέσει που παρά το τελευταίο κρούσμα δημόσιας δήλωσης συγγραφέα δεν αναφέρθηκες σ' αυτό. Ποιον περιμένεις να προβοκάρει;"
Δεν κατάλαβα, Δημήτρη, τι εννοείς. Χάνω κάτι στη σύνταξη;
Ποιον εννοείς;
Πατριάρχης Φώτιος
Αναφέρεσαι στον Τατσόπουλο;
Το άκουσα χθες βράδυ και δεν νομίζω ότι χρήζει σχολιασμού, α) επειδή μας έχει συνηθίσει πλέον σ' αυτά και β) αφορά τη ζωή-του (έστω και ως βουλευτή), ενώ του Κουμανταρέα έχει κοινωνικό αντίκτυπο για το πώς βλέπουμε τις γυναίκες και τον βιασμό.
Καλημέρα
Πατριάρχης Φώτιος
Μας έχει συνηθίσει σε τι;
Να ανεχόμαστε την επίδειξη της τζάμπα μαγκιάς του έμμισθου εκπροσώπου του λαού, αλλά (είτε το θέλουμε είτε όχι, στη συνείδηση πολλών) και της τρέχουσας κουλτούρας μας;
Να ανεχόμαστε ή και να δεχόμαστε ή και να επικροτούμε την έλλειψη σοβαρότητας (όχι σοβαροφάνειας) ως στοιχείο ή και ως εργαλείο αντιμετώπισης της κατάστασής μας;
Το κοινωνικό αντίκτυπο μιας τέτοιας συμπεριφοράς, ενός τόσο δημοφιλούς βουλευτή και συγγραφέα, για το πως βλέπουμε τη Χ.Α και κατ' επέκταση το πρόβλημά μας ως χώρα, αλλά και τις γυναίκες, είναι ασύγκριτα βαρύτερο από τη σκέψη ή τη διατύπωση του κάθε Κουμανταρέα.
Ας αποφασίσουμε, τελικά, αν επιδιώκουμε την έξοδο από την ανωριμότητα της παιδικής μας ηλικίας ή την παραμονή μας στον πετροπόλεμο και το πλάκωμα των αγοριών, στις αλάνες της δεκαετίας το '60.
Ο εν λόγω ... κατέχει δημόσιο αξίωμα, και μίλησε δημόσια και όχι με την παρέα του, στο καφενείο της γειτονιάς του.
Ελ,Ελ
Αναρωτιέμαι αν το (μη) ηθος των Κουμαναταρέα και τατσόπουλου δενειναι η άλλη οψη του ιδιου νομίσματος,στου οποίου την πρωτη οψη υπάρχει η (αναμφισβητητη βεβαιως)αγωνιστικότητα του Μισσιου.
Νιωθω οτι ζω σε μια χωρα-φαντασμα,βυθισμένη στη φαντασιωση ενος πολέμου που δεν τελειωσε ποτε ,που απαιτει διαρκώς,και από τις νεες γενιές,αγωνιστική ετοιμότητα. Συγκινειται συνεχώς,σε βαθμο ψυχωσης,από βασανιστήρια,φυλακίσεις και ηρωισμούς. Κανένας πολεμος δεν τελειωσε ποτέ για τους ελληνες,κανένας "αγωνας".
Σε μια κοινωνια λοιπόν χωρις συναισθηση ειρηνης (ουτε καν μεταξυ των ιδιων των πολιτών της,κυρίως ουτε καν!)και των απαιτησεων και σχεδιασμών για προοδο μεσα στην ειρηνη καιτην (όποια) δημοκρατία,πώς να δημιουργηθεί το δημοκρατικό ήθος του συγχρονου καλλιεργημένου ανθρωπου;Η άλλη οψη,στα διαλείμματα της "αγωνιστικότητας" ειναι μια"μεταμοντέρνα"αερολογία. Ενα αναλαφρο στυλ τσογλανιάς,που κράταει ζωντανή την "αληθινή" τσογλανιά που απαιτειται για τους συγχρονους "αγωνες"
Το λυπηρό είναι ότι οι συγγραφείς ως ή σαν πνευματικοί άνθρωποι θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτικοί και να μη συγχέουν το μυθοπλαστικό, μέσα στο οποίο πολλά συγχωρούνται και επιτρέπονται, και το πραγματικό, στο οποίο η όποια δήλωση χαρακτηρίζει τον πολιτισμό όχι μόνο των ίδιων αλλά και της κοινωνίας-μας.
Έχει δίκιο και η Ελ,Ελ και η Pellegrina στο ότι τέτοιες φράσεις δείχνουν τι θεωρεί η ελληνική ιντελλινγκέτσια μαγκιά, σεξουαλική απελευθέρωση, ανδρική ικανότητα κ.ο.κ.
Πατριάρχης Φώτιος
εγω παντως,εξ αποστασεως εκτιμώντας,δεν νομιζω ουτε οτι συγχεουν το μυθοπλαστικο με το πραγματικό,ουτε οτι θεωρούν πράγματι,οι ιδιοι,μαγκιά αυτα που λενε.Ειναι στο πνευμα αυτης της μεταμοντέρνας ελαφρότητας,όπου ολα εχουν γινει πια και ολα ειναι στυλ,ισης αξιας με το άλλο (το σοβαροφανές ή ευπρεπές η φεμινιστικό ας πούμε)Ειναι μια μοδα,που υπάρχει και εξω (σε βραβεια κινηματογραφικά επισημότατα αστερας που μου διαφευγει-το διαβασα στην εισαγωγη της βιογραφιας του Μικ Τζαγκερ-εκανε δηλώσεις του στυλ "ποιους εγω γαμισειστη ζωή μου"κλπ-κάπως ετσι.Ειναι απλώς στυλάκι.(ο βιογραφος το παραθετει γιαναδειξει την αντιδιαστολή με τον Μικ Τζαγκερ,που ενω η τεχνη του ειναι προκλητική και σεξουαλικη κλπ ο,ο ιδιος στις επισημες εμφανισεις του ειναι ενας αχρωμος καθωσπρέπει τζεντλεμαν-στυλάκι κι αυτο)
Αλλα στην δυτική κοινωνια εκτός ελλάδας,που νομοθετικά (πχως προς τη θεση της γυναικας ή των γκει)) τα θεματα εχουν διευθετηθεί,κιαπό κει και περα ο καθενας πιστευει ο,τι θέλει,(ολα γινονται δεκτά,σε επιπεδο ατομικών αποψεων)το καθε τι εκλαμβάνεται ετσι:ως στυλάκι,που άλλοτε αποδοκιμάζεται κι άλλοτε "πιανει.Ως ρουχο που φοριέται.
Στην Ελλάδα κάποιοι ακομα θεωρουν "αντρική μαγκιά" να λες "εχω γαμισει" καικάποιο αντιδορυν φεμινιστικά. Και τα δυο (θα έπρεπε να)ειναι ξεπερασμένα. Νομιζω οτι ο Κ.και ο Π. το ξερουν και δεν πιστευουν σε αυτά,απλως εχουν τον αμοραλισμό (ή απλώς τον εθισμό)της διασημότητας που παιζει με την κοινή γνωμη,λέγοντας διαφορα.
Γενικά,ενα τιποτα.Ισως εν γνωσει τους(Στο κατω κατω,η κοινη γνωμη τι περιμενει,καθοδηγηση; )
Ναι, Pellegrina,
υιοθετούν το στυλάκι-τους όπως δημιουργούν τους ήρωές-τους. Κι ενώ παλιότερα ο συγγραφέας ό,τι δεν μπορούσε να πραγματοποιήσει το έκανε κομμάτι λ.χ. του πρωταγωνιστή-του, τώρα ο καλλιτέχνης (συγγραφέας, τραγουδιστής κ.ο.κ) το εντάσσει στο δικό-του ρεπερτόριο εκτός βιβλίου και εκτός σκηνής, σαν να σκηνοθετεί τον εαυτό-του, σαν να κάνει ήρωά-του το προφίλ που θα ήθελε. Αυτό εννοούσα.
Πατριάρχης Φώτιος
α,μαλιστα.Ε,δεν πειράζει..αφου εχει κοινό,,
Ναι, Πατριάρχη Φώτιε, συμφωνώ μαζί σας, όμως, κάπου, υπάρχει μια τεράστια διαφορά.
Θεωρώ ότι πόλεμος υπάρχει και θα υπάρχει εντός, εκτός και επί τα αυτά.
Η ανθρώπινη υπόθεση εκτυλίσσεται, από καταβολής της, σε καιρό νείκους.
Τις συνθήκες οφείλουμε να ρυθμίζουμε με σκέψη τείνουσα προς την ηθική και πνευματική ανύψωση.
Ελ,Ελ
Καλησπέρα.
Διακρίνω ένα μούδιασμα στα γραφόμενά σας;Το δικό μου το ομολογώ.
Και λέω πως να μην είμαστε έκπληκτοι με την πανταχόθεν εκπεμπόμενη χυδαιότητα ή δεν ξέρω πια πως να την πω,βλακεία,θράσος του κόλου, συγχωρείστε με κι επιτρέψτε μου,να πω ότι ενώ στον Μαγιακόφκσι του ο Μήτσος Αλεξανδρόπουλος-βιβλίο που τέλειωσα το διάβασμά του αυτές τις μέρες- δίνει ανάγλυφο το κλίμα μιας τρομερής εποχής που,ναι, συγκρούονταν σφοδρότατα οι πάντες με τους πάντες και λέγονταν και γράφονταν και απεικονίζονταν τα μύρια όσα μπορούσε να δεχτεί ανθρώπου μάτι και αυτί,εντούτοις κυοφορούνταν συγκλονιστικά πράγματα,φαινόταν εξαρχής αυτό-άσχετα από την συνέχεια ή το ποιοί τα έκαναν τι μετά -ενώ τώρα τι να υποθέσει κάποιος,ότι βρισκόμαστε ενώπιον μιας γέννας πάλι, αλλά τίνος πράγματος,ενός χοντροκομμένου τελικά και εκφασισμένου εκτρώματος ή μιας νέας ελπίδας που προσπαθεί σαν νεοσσός να σταθεί κατ΄αρχάς σε απλώς αδιαμόρφωτο περιβάλλον ;
Την οποία ελπίδα ενσαρκώνουν ποιοί διανοητές,με ποιές ιδέες-άντε ας μη πω ιδεολογίες- γενικότερα;Πώς στο καλό,κάνοντας πασαρέλα στα μμε και στο fcb;
Μα είναι δυνατόν τόση χολή για τον Μίσσιο,τόση βλακεία από τον Κουμανταρέα, τέτοια φασιστοειδής ρητορική από Τατσόπουλο,τέτοια πολιτική αφασία από δεκάδες ανθρώπους του ...πνεύματος και της... τέχνης...
Ναι, Πατριάρχη Φώτιε, συμφωνώ μαζί σας, όμως, κάπου, υπάρχει μια τεράστια διαφορά.
Θεωρώ ότι πόλεμος υπάρχει και θα υπάρχει εντός, εκτός και επί τα αυτά.
Η ανθρώπινη υπόθεση εκτυλίσσεται, από καταβολής της, σε καιρό νείκους.
Τις συνθήκες οφείλουμε να ρυθμίζουμε με σκέψη τείνουσα προς την ηθική και πνευματική ανύψωση.
Ελ,Ελ
Μία φορά το έγραψα το σχόλιο, γιατί βγήκε διπλό;
Ελ,Ελ
Άνθρωπος του πνεύματος και της τέχνης ο Τατσόπουλος; Από πού κι ώς πού;
Και γιατί μας εκπλήσσει τ ώ ρ α η γελοιότητά του, μήπως μέχρι χτες ήταν σοβαρός; Και μήπως είναι σοβαροί κι αυτοί που τον ψήφισαν;
Ανάξιο λογου περιστατικό, κατά τη γνώμη μου. Μας έκανε όμως να γελάσουμε -εμένα πολύ.
ΥΓ: Πελεγρίνα, τα είπες όλα!
Τελικά,
η δήλωση Τατσόπουλου επισκίασε αυτήν του Κουμανταρέα,
ίσως επειδή ο πρώτος είναι πολιτικός, ίσως για τους λόγους που αναφέρει η Ελ,Ελ...
Ακόμη περισσότερο του την έπεσαν ακόμα και πολιτικοί,
ίσως γιατί, κατά τη γνώμη-τους, η σεξουαλική ανηθικότητα είναι πιο σοβαρή από τη δική-τους πολιτική ανηθικότητα.
Οι πολιτικοί μπορεί να λένε και να κάνουν διάφορα (εξόχως αήθικα και αντικοινωνικά) αλλά πρέπει να φαίνονται αξιοπρεπείς!!!
Καλημέρα
Πατριάρχης Φώτιος
Διευκρινίζω ότι με ενόχλησε πολύ η θέση του Κουμανταρέα και με εξέπληξε το πόσο εκτίθεται τελευταία -παντοιοτρόπως- ο Τατσόπουλος.
Ας μην απαξιώνουμε όμως τους πάντες και ας σκεφτούμε ότι και ο Κουμανταρέας και ο Τατσόπουλος έχουν συμβάλλει με τον τρόπο του ο καθένας σ' αυτό που είναι η ελληνική λογοτεχνία.
Η στάση τους έχει τη σημασία της, όμως γιατί τους απορρίπτουμε άρδην, μόνο και μόνο επειδή εκτέθηκαν ανεπανόρθωτα;
Πόσοι κάνουν τη "ζημιά" τους απόλυτα "μουλωχτά" με συνέπειες που δεν φανταζόμαστε;
Όσο περνούν τα χρόνια πληθαίνουν οι κριτές που καταδικάζουν. Μήπως είναι καλύτερα να προβληματιστούμε ποια στάση οφείλει να κρατήσει ο καθένας μας προσωπικά μήπως ξεκολλήσουμε από το ΕΓΩ μας και με δειλά βηματάκια ξαναβάλουμε πλώρη προς το ΕΜΕΙΣ, που ήδη κάνουν πολλές μικρές ομάδες δουλεύοντας αθόρυβα και αγνοώντας την κριτική και τα πολλά λόγια;
Εντελώς άλλη στάση ζωής ο Μίσσιος.
Τελικά, τι είμαστε αν όχι οι επιλογές μας;
κ.κ.
Ο Τατσόπουλος, τουλάχιστον, δεν είναι σοβαροφανής όπως οι πολιτικοί συνάδελφοί του. Αυτό που βλέπεις, είναι. Πουλάει στη λαϊκή, χύμα.
Μακάρι, πάντως, το θέμα να ήταν μόνο ο Τατσόπουλος, μόνο οι πολιτικοί, μόνο η οικονομική εξαθλίωση.
Και το κακό είναι, ότι δεν έχουμε συνειδητοποιήσει τις διαστάσεις του παγόβουνου. Μία απ' αυτές, θεμελιώδης, αυτή ακριβώς η μη συνειδητοποίση.
Και, συγγνώμη κιόλας, αλλά αυτό το γλειφιτζούρι με το "εγώ" και το "εμείς" κυκλοφορεί πριν από το κοκκοράκι. Συστατικά όμως δεν αναφέρονται σε καμία συσκευασία.
Καλημέρα
Ελ,Ελ
Πατριάρχη, καλημέρα.
Αν μπει κανείς στον κόπο να αξιολογήσει τη γελοία δήλωση Τατσόπουλου, θα την θεωρήσει απαράδεκτη, νομίζω, όχι για λόγους ηθικολογικούς και υποκριτικούς -όπως υπαινίσσεται το σχόλιό σας-, αλλά για καθαρά πολιτικούς λόγους.
Συγκεκριμένα: Με τη δήλωση αυτήν, ο Τατσόπουλος σύρεται στο τερέν της Χρυσής Αυγής και υποτίθεται ότι την αντικρούει ΥΙΟΘΕΤΩΝΤΑΣ το δικό της σύστημα αξιών και επιχειρημάτων -τα οποία θα έπρεπε να είναι πέραν συζητήσεως.
Γιαυτό τού την έπεσαν ακόμη και οι δικοί του -ας πρόσεχαν!
κ.κ.,
το πρόσωπο Τατσόπουλος, Κουμανταρέας και όποιος άλλος δεν το κρίνω σε παραλληλία με το έργο-του αλλά ασχέτως αυτού.
Μπορεί όντως ο καθένας να έβαλε το λιθαράκι-του σ' αυτό το καλό ή κακό μόρφωμα που λέγεται ελληνική λογοτεχνία.
Εγώ ξεκίνησα να μιλάω για τους (πιθανώς) φερόμενους ως διανοούμενους του τόπου.
Για το έργο-τους αύριο μπορεί να γράψω εξαιρετικά λόγια, ή κακά. Έτερον εκάτερον.
Πατριάρχης Φώτιος
To fb και τα μπλογκ βοούν αυτές τις δύσκολες μέρες από τις δηλώσεις των δύο. Νομίζω ότι δεν θα μπορούσα να μιλήσω πιο επιτυχημένα από τα δύο σχόλια της Pellegrina που συνοψίζουν το ήθος και τα έθη της λογοτεχνίας από την μεταπολίτευση και εντεύθεν.
Δ.Κασκάλη
Post a Comment