Volker Kutscher, “Βωβός θάνατος”

Ο κινηματογράφος περνά από τη βωβή φάση του στην ομιλούσα. Η Γερμανία του 1930 ζει τη δική της μετάβαση, η οποία προκαλεί ρήξεις και εντάσεις, οι φόνοι είναι η κορύφωση μιας τρέλας.

Volker Kutscher “Der stumme Tod” 2009 “Βωβός θάνατος” μετ. Τ. Ψηλογιαννόπουλος εκδόσεις Διόπτρα -2021

Το προηγούμενο αστυνομικό του, παρότι έκανε μια μικρή κοιλιά λόγω όγκου, μας άρεσε. “Το βρεγμένο ψάρι”.  Έτσι, είπαμε να δοκιμάσουμε και το προκείμενο.

 

> Ο Φόλκερ Κούτσερ, Γερμανός συγγραφέας και δημοσιογράφος, γεννήθηκε το 1962 στο Λίντλαρ της Κολωνίας. Μετά από τις σπουδές του στη Γερμανική Φιλολογία, Φιλοσοφία και Ιστορία, εργάστηκε αρχικά ως συντάκτης στον ημερήσιο τύπο προτού συγγράψει το πρώτο του αστυνομικό μυθιστόρημα. Σήμερα ζει στην Κολωνία εργαζόμενος αποκλειστικά ως συγγραφέας.

 

1930 Γερμανία. Λίγο μετά το κραχ και ενώ ο βουβός κινηματογράφος πνέει τα λοίσθια ενόψει του ομιλούντος. Ο αστυνόμος Gereon Rath, ουσιαστικά πλέον στο Τμήμα Ανθρωποκτονιών, αναλαμβάνει επίσημα έναν φόνο και ανεπίσημα δύο άλλες υποθέσεις. Έτσι έχουμε ένα τρίπτυχο ερευνών που είναι ή φαίνεται να είναι άσχετες μεταξύ τους.

ΠΡΩΤΟΝ, η πρωταγωνίστρια της εταιρίας Le Belle ονόματι Betty Winter τρώει κατακέφαλα (κυριολεκτικά) έναν ογκώδη προβολέα και πεθαίνει. Το φαινομενικό ατύχημα είναι μάλλον δολιοφθορά από τον τεχνικό Felix Krempin, που είχε εισχωρήσει στην εταιρία για να κατασκοπεύσει υπέρ μιας άλλης κινηματογραφικής επιχείρησης, που λεγόταν Montana. Όμως ο αστυνόμος δεν πιστεύει στην ενοχή του. Δεύτερον, ο παραγωγός της Montana Manfred Oppenberg, που παραδέχεται μόνο την κατασκοπία κι όχι τη δολιοφθορά, ψάχνει την αγαπημένη του και ηθοποιό της νέας του ταινίας Vivian Franck, η οποία εξαφανίστηκε. Τρίτον, ο αστυνόμος έχει αναλάβει να βοηθήσει ανεπίσημα τον πρωθυπουργό της Κολωνίας Konrad Adenauer, ο οποίος δέχεται απειλητικά-εκβιαστικά γράμματα.

O GEREON RATH είναι ο σκληρός αστυνόμος που κάνει του κεφαλιού του, λειτουργεί σαν μοναχικός λύκος, δεν πολυσέβεται την ιεραρχία, ειδικά όταν ο ανώτερός του Böhm τον έχει στην μπούκα. Όσο (δεν) τον παίρνει, προχωρά μόνος του, κι όταν τον έβγαλαν από την υπόθεση της Winter, το κατάπιε εξωτερικά. Εσωτερικά όμως; Είναι ο τυπικός αμερικάνικου τύπου μπάτσος που είναι tough tough tough ανήσυχος, κωλοπετσωμένος, άσος στην μπουνιά (ακόμα και προς συναδέλφους), αντισυμβατικός αλλά και αποτελεσματικός. Οι αβρότητες δεν του ταιριάζουν (και από ιδιοσυγκρασία και για λόγους αποτελεσματικότητας), αλλά προτιμά τις out-of-the-box κατευθύνσεις.

ΟΙ ΔΥΟ πρώτες περιπτώσεις σταδιακά συγκλίνουν. Οι βασικές πρωταγωνίστριες των δυο ανταγωνιστριών κινηματογραφικών εταιριών βρίσκονται δολοφονημένες, οι ταινίες πάνε πίσω. Είμαστε στην εποχή όπου ο βωβός κινηματογράφος, πραγματική τέχνη κατά μερικούς συντηρητικούς, παραγκωνίζεται σιγά σιγά από τον ομιλούντα. Περίπου στη σελίδα 400 αυτή η διαμάχη ίσως είναι και το αιτιακό υπόβαθρο των φόνων, ακόμα περισσότερο αφού της Vivian Franck, πριν πεθάνει, της αφαίρεσαν τις φωνητικές της χορδές, σύμβολο (αν το διαβάζω σωστά) της ομιλίας της, άρα στόχος των υποστηρικτών του βωβού κινηματογράφου. Ένας serial killer που σκοτώνει ηθοποιούς, αφού τα θύματα αυξάνονται, θέλει να περάσει το δικό του μήνυμα. Τελικά δυο άσχετοι δολοφόνοι για τέσσερις θανάτους…

ΤΟ ΟΓΚΩΔΕΣΤΑΤΟ βιβλίο διαβάζεται μονορούφι. Τα λεφτά μου έπιασαν τόπο, καθώς πέρασα ώρες απολαυστικής ανάγνωσης και ώρες γλυκιάς αναμονής. Αν ήθελα να τελειώσει αμέσως, θα καθόμουν καθηλωμένη πάνω του και θα το ολοκλήρωνα μονομιάς. Αλλά το διάβαζα πιο αργά, ώστε να έχω κάτι να περιμένω. Νομίζω ότι είναι καλύτερο από το “Το βρεγμένο ψάρι”, επειδή συναρτά πολλά δεδομένα σε έναν άξονα δράσης και δεν απλώνεται άναρχα προς διάφορες άσχετες κατευθύνσεις.

Πάπισσα Ιωάννα