Βάσια Τζανακάρη, “Αδελφικό”

Οι πορείες δύο προσώπων, που γνωρίζονταν λίγο από παλιά, συναντιούνται στο “Αδελφικό”, σαν ένα καθαρτήριο μετά από προσωπικές διαψεύσεις και λάθη, ένα καθαρτήριο που θα τους φέρει στην πύλη του παραδείσου.

 

Βάσια Τζανακάρη “Αδελφικό” εκδόσεις Μεταίχμιο -2020

 

Η νέα γενιά των συγγραφέων εκεί γύρω στα 30-40 ευαγγελίζεται πολλά, άλλοτε τα δίνει κι άλλοτε όχι, αλλά αποτελεί ένα πολλά υποσχόμενο κεφάλαιο της λογοτεχνίας μας.

 

> Η Βάσια Τζανακάρη γεννήθηκε στις Σέρρες το 1980. Σπούδασε Αγγλική Γλώσσα & Φιλολογία στο ΑΠΘ και πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές Μετάφρασης-Μεταφρασεολογίας στο ΕΚΠΑ. Είναι μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Αγγλικών Σπουδών (HASE). Με το πρώτο της βιβλίο, τη συλλογή διηγημάτων “Έντεκα Μικροί Φόνοι: Ιστορίες εμπνευσμένες από τραγούδια του Nick Cave” (Μεταίχμιο, 2008), ήταν υποψήφια για το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα του περιοδικού "Διαβάζω". Ακολούθησε το μυθιστόρημα "Τζόνι & Λούλου" (Μεταίχμιο, 2011) και το παιδικό βιβλίο "Ένα δώρο για τον Τζελόζο" (Μεταίχμιο, 2013). Το τελευταίο της βιβλίο, "Η καρέκλα του κυρίου Έκτορα", κυκλοφόρησε το 2014 από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Έχει συμμετάσχει σε συλλογικά έργα ("Ελληνικά ονόματα"- Κέδρος, "Crisis"- Vakxikon, "Ιστορίες βιβλίων" - Εκδόσεις Καστανιώτη) και εργάζεται ως μεταφράστρια, έχοντας μεταφράσει Ian Rankin, Gillian Flynn, Donald Ray Pollock κ. α.

 

ΚΑΤΑΡΧΑΣ, θαύμασα τον τρόπο με τον οποίο βάζει τις λέξεις τη μία πίσω απ’ την άλλη. Ένα ύφος λιβάδι, που δεν είναι εξεζητημένο, αλλά δείχνει μια ισορροπία μεταξύ της πράξης και της σκέψης των προσώπων. Όσο διάβαζα, κατάλαβα ότι έχει πέσει πολλή δουλειά στο πώς η συγγραφέας πλάνισε, ροκάνισε, λείανε το εκφραστικό της όργανο, ώστε να φτάσει σ’ αυτό το σημείο. Έτσι, η ανάγνωση προχωρά αβίαστα, χωρίς αυτό να την κάνει ξέβαθη κι επιδερμική. Οι πόροι της γλώσσας επιτρέπουν να καταλάβουμε την ψυχοσύνθεση των δύο πρωταγωνιστών.

ΑΠ’ ΤΗ ΜΙΑ, η Μάρω, ένα alter ego της Τζανακάρη. Με καταγωγή από τον νομό Σερρών, σπούδασε στη Θεσσαλονίκη, βρέθηκε στην Αθήνα, έχει ένα παιδί και μετά από μια φωτιά στο διαμέρισμά της επιστρέφει στα γενέτειρα εδάφη, και ειδικότερα στο χωριό Αδελφικό. Απ’ την άλλη, ο Γιώργος Μελισσινός είναι γιατρός, γνώριζε από παλιά τη Μάρω και αποφασίζει να δεχτεί μια θέση στο νοσοκομείο των Σερρών και να μείνει κι αυτός στο Αδελφικό. Στη συνείδησή του επιζητεί ένα νέο ξεκίνημα μετά την αποτυχημένη εγχείρηση που έκανε στον ποιητή Γιώργο Νταγιαντά, φίλο και “μέντορα”.

ΚΙ ΟΙ ΔΥΟ ήρωες επιδιώκουν τη λήθη και τη μνήμη. Βλέπουν το Αδελφικό σαν την Κολυμπήθρα του Σιλωάμ, όπου θα ξανανιώσουν, σβήνοντας ό,τι τους θλίβει και θυμούμενοι την εφηβεία τους εκεί στη δεκαετία του ’90. Ο θάνατος του David Bowie, οι ταινίες, οι δρόμοι της Θεσσαλονίκης, οι συγγενείς και κυρίως ο αδελφός της Μάρως, ο Βασίλης, οι νεκροί και οι ζωντανοί, τα κλειστά διαμερίσματα και μαγαζιά, οι στιγμές της καθημερινότητας σε μια δεκαετία πρόσφατη και μαζί μακρινή, σαν σε σέπια χαρτί φωτογραφίας.   

ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ της λήθης και της μνήμης κάνει σε κάποια στιγμή μια καθοριστική στροφή και φτάνει στο σημείο βρασμού. Κι εκεί οι δύο ιστορίες συγκλίνουν…, αλλά η σύγκλιση ίσως είναι επουσιωδέστερη απ’ όσο περίμενα, αφού καταλήγει σε μια ερωτική σύζευξη. Πολύς λόγος για το παρελθόν, πολύς για το παρόν ως απόρροια του πρώτου, αλλά όχι μια σθεναρή πλοκή που θα πλέξει σκέψεις και γεγονότα σε μια σωτήρια για τον αναγνώστη κορύφωση. Ακόμα και το όνομα του χωριού, που εξαρχής με προετοίμαζε για μια “αδελφική” έκπληξη, μένει επιδερμικά στο αναμενόμενο. Νομίζω ότι η γραφή της Τζανακάρη, αν συνδυαστεί με μια φιλόδοξη πλοκή θα αποδώσει πολλά…

Πάπισσα Ιωάννα