Maurice Attia, “Το κόκκινο και το φαιό”

Απ’ το κόκκινο των ακροαριστερών τρομοκρατικών οργανώσεων έως το γκρίζο των αντισημιτικών δράσεων, το παρόν αλλά και η Ιστορία παίζουν ένα παιχνίδι χρωμάτων και εκκρεμών ταλαντώσεων.

 

Maurice Attia “Le rouge et le brun” 2020 “Το κόκκινο και το φαιό” μετ. Ε. Παπακυριάκου εκδόσεις Πόλις -2021

 

Εδώ στο ΒΙΒΛΙΟΚΑΦΕ έχουμε γνωρίσει τον Attia κι απ’ την καλή κι απ’ την ανάποδη, καθώς τα noir του έχουν τη σπιρτάδα του αστυνομικού και το βάθος του πολιτικού μυθιστορήματος: απ’ τη Μασσαλία στο “Η κόκκινη Μασσαλία” μέχρι το Παρίσι στο “Παρίσι μπλουζ”  και τις Αντίλλες στο “Η λευκή Καραϊβική”.

 

> Ο Μωρίς Αττιά γεννήθηκε στο Αλγέρι το 1949. Εργάζεται ως ψυχίατρος - ψυχαναλυτής στο Παρίσι. Παράλληλα γράφει σενάρια για το σινεμά. Έχει εκδώσει τα μυθιστορήματα "Ca va bien", "Fautes de conduites", "Le Carnaval des gueux", "Rue Oberkampf", "Une rude journee", "Drames de l'adolescence, familles en seance, recits cliniques", "Alger la noire" και "Pointe Roufe".

 

ΤΟ ΑΝΑΧΕΙΡΑΣ βιβλίο είναι πιο πολύπλοκο, πιο φιλόδοξο θα έλεγα. Βασικός παρονομαστής είναι ο Paco Martinez, που πλέον δεν είναι αστυνόμος αλλά δημοσιογράφος σε μια εφημερίδα της Γαλλίας. Η σχέση του με την Irene και την κόρη τους περνά από σαράντα κύματα, γιατί κι ο ίδιος δεν είναι εύκολα μονογαμικός. Έτσι, βρίσκει ευκαιρία να αναλάβει την απαγωγή του Aldo Moro απ’ τις Ερυθρές Ταξιαρχίες και να πεταχτεί στη Ρώμη για να ξεφύγει από τη ζωή του.

ΕΙΜΑΣΤΕ στα 1978, όταν η πολύκροτη απαγωγή συγκλόνισε την παγκόσμια κοινή γνώμη. Στις 16 Μαρτίου 1978 οι Ερυθρές Ταξιαρχίες (ένοπλη οργάνωση κομμουνιστικών πεποιθήσεων) εκτελούν τους πέντε σωματοφύλακες του Άλντο Μόρο (ο οποίος ήταν ένας από εκείνους που βοήθησε να βρεθεί τρόπος ώστε να σχηματισθεί μια κυβέρνηση «εθνικής αλληλεγγύης» με το Κομμουνιστικό Κόμμα, ως πρόεδρος των Χριστιανοδημοκρατών) και απαγάγουν τον ίδιο. Οι Ερυθρές Ταξιαρχίες ζητούν ως αντάλλαγμα για την απελευθέρωση του πολιτικού και πρώην πρωθυπουργού την απελευθέρωση όλων των ιδρυτικών μελών των Ερυθρών Ταξιαρχιών. Μετά από 54 ημέρες κράτησης ο Μόρο δολοφονήθηκε μέσα ή κοντά στη Ρώμη στις 9 Μαΐου 1978. Το πτώμα του βρέθηκε αργότερα την ίδια ημέρα σε ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο. (Wikipedia)

Ο ATTIA αξιοποιεί την υπόθεση, γράφει μάλιστα και επιστολές του Aldo Moro όσο ήταν φυλακισμένος από τις Brigate Rosse, για να χτίσει μια παράλληλη ερωτική σχέση του Paco με την Ιταλίδα δημοσιογράφο Lea Trotsky, η οποία πέφτει θύμα σκόπιμου αυτοκινητικού δυστυχήματος χωρίς να σκοτωθεί. Η πολιτική αναζήτηση των τρομοκρατών και η προσωπική αναζήτηση των ενόχων σε βάρος της Lea δημιουργούν δυο επάλληλους άξονες. Ο Paco που αναζητά την αλήθεια ψεύδεται ασυστόλως στη γυναίκα του για την προσωπική του κατάσταση, ενώ το πρώτο αυτό μέρος τελειώνει σχετικά εσπευσμένα με την ανακάλυψη της ενόχου.

ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ μάς μεταφέρει πίσω στη Γαλλία όπου η Irene ανακαλύπτει έγγραφα του παππού της από το 1899, εποχή αντισημιτικών τάσεων, ειδικά με την υπόθεση Dreyfus. Δυο αδέλφια βρίσκονται σε αντίπαλα στρατόπεδα, ο Jean είναι δημοσιογράφος, ενώ ο Emile, που είναι τυπογράφος, εργάζεται σε αντισημιτική εφημερίδα και πολιορκείται από τις αρχές στο φρούριο Σαμπρόλ. Η αδελφική διαμάχη έχει στο κέντρο και τον κοινό έρωτα των δύο, αλλά φυσικά και τις ιδεολογικές τους διαφορές, ώσπου αποκαλύπτεται ότι η μητέρα του Emile είναι Εβραία! Στο τρίτο μέρος ξανασυναντάμε τον Paco και το ντετεκτιβικό μικρόβιο που τον οιστρηλατεί.

ΑΓΑΠΑΜΕ Attia, επειδή εκπροσωπεί το σύγχρονο noir. Πολιτική και αστυνομική ίντριγκα, η Ιστορία παρούσα να πυροδοτεί εξελίξεις και εντάσεις, η αφήγηση ζωντανή και σφύζουσα να σκηνοθετεί το παρόν και το μέλλον, τσιμπώντας απ’ το παρελθόν ό,τι χρειάζεται, η προσωπική ζωή και οι έρωτες αλατοπιπερίζουν το ουδέτερο πολιτικό και αστυνομικό υπόβαθρο.

Πάπισσα Ιωάννα