Τζούλια Γκανάσου, “Γόνιμες μέρες”

Κώμα. Επομένως, η σκέψη αλωνίζει αλλά η επικοινωνία είναι αδύνατη. Και η μνήμη δεν μπορεί να κάνει εξαρχής τη δουλειά της, ειδικά όταν πρέπει να θυμηθεί αν σκότωσε ή όχι τον νεκρό που βρέθηκε δίπλα του.

 

Τζούλια Γκανάσου “Γόνιμες μέρες” εκδόσεις Γκοβόστη -2021

Η Γκανάσου είναι τακτική θαμώνας στο Βιβλιοκαφέ. Τα βιβλία της έχουν συζητηθεί, από το “Ως το τέλος” έως το “Γονυπετείς”. Μια λοξή ματιά κι ένας αέναος πειραματισμός.

 

> Η Τζούλια Γκανάσου σπούδασε Πληροφορική (Ο.Π.Α. & Παν/μιο Λονδίνου), Λογοτεχνία (ως υπότροφος, Παν/μιο Σορβόννης & Παν/μιο Εδιμβούργου) & Ευρωπαϊκό Πολιτισμό (Ε.Α.Π.). Εκδόσεις: «Σε μαύρα πλήκτρα» (Μυθιστόρημα, Γκοβόστης 2006 & Παν/μιο Εδιμβούργου, συλλογή «Παγκοσμιουπόλεις» 2007). «Ομφάλιος λώρος» (Μυθιστόρημα, Γκοβόστης 2011 - 4ο Διεθνές Λογοτεχνικό Φεστιβάλ Dasein, 1ο Φεστιβάλ Νέων Λογοτεχνών Αθήνας, 9ο Φεστιβάλ Νέων Λογοτεχνών Γλασκώβης). «Ως το τέλος» (Νουβέλα, Γκοβόστης 2013 – υποψήφιο για το «Βραβείο Νέου Λογοτέχνη 2013» Λογοτ. Περιοδικό «Κλεψύδρα» & για το «Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας 2014»). «Γονυπετείς» (Νουβέλα, Γκοβόστης 2017, Γ’ Έκδοση – «Βραβείο Αφηγήματος «Η Μεσόγειος» 2018» Παν/μιο Έξιτερ & «Βραβείο Διηγήματος» Βραβεία Βιβλίου Public 2018).

 

ΚΙ ΕΔΩ το αφηγηματικό πείραμα ξενίζει εξαρχής. Πρόκειται για ένα παλίμψηστο, στρώματα σκέψης, στρώσεις αναμνήσεων και φωνών, επικαλύψεις συγκεχυμένων νοημάτων. Ένας άντρας σε κωματώδη κατάσταση βρίσκεται στο νοσοκομείο, ενώ φέρεται ότι σκότωσε έναν άλλο, δίπλα στον οποίο βρέθηκε ημιθανής. Κι ενώ ακούσει και μπορεί και σκέφτεται, δεν μπορεί να μιλήσει. Άρα, η επικοινωνία είναι μονόδρομη, από έξω προς τα μέσα. Κι αυτός μπερδεμένος. Οι στρώσεις περιλαμβάνουν την προσπάθειά του να ξεδιαλύνει τι έκανε με τον νεκρό, αφού το δολοφονικό μαχαίρι έχει τα ίχνη του, να δει τι θα κάνει με την αλήθεια ή όχι των λόγων, αφού όλοι περιμένουν να ξυπνήσει για να δώσει κατάθεση, περιλαμβάνουν αναμνήσεις από την προ του πέμπτου έτους ηλικία του, με τη μητέρα ως πόλο απουσίας-παρουσίας, τις φωνές των οικείων του, οι οποίοι θεωρώντας ότι δεν τους ακούει αφήνονται ελεύθεροι να μιλήσουν…

Η ΣΥΓΧΥΣΗ των λόγων δεν είναι απαγορευτική. Ωστόσο, το βασικό ερώτημα είναι γιατί σ’ αυτό το αδιέξοδο, συνυπολογιζομένου του διλήμματος των δικών του για το αν θα του χορηγήσουν μια ισχυρότερη δόση φαρμάκου που θα τον ξυπνήσει γρήγορα με όλες τις πιθανές παρενέργειες ή θα τον αφήσουν έτσι, με τη φήμη να πλανάται για την ενοχή του, πρέπει να χτιστεί με επάλληλα στρώματα σκέψης, που άλλοτε σχετίζονται κι άλλοτε όχι μεταξύ τους. Για ένα μεγάλο διάστημα ο αναγνώστης χάνεται και ξαναβρίσκεται μέσα στον λαβύρινθο, ή αναρωτιέται πού θα καταλήξει. Τελικά η αλήθεια αποκαλύπτεται στο μυαλό του, αλλά αμέσως εμφιλοχωρεί η σκέψη αν θα πρέπει να την πει ολόκληρη ή μισή, να παρουσιάσει ένα ευλογοφανές ψέμα ή μια μισοαλήθειες – μισοψέματα κατάθεση.

Η ΚΑΤΑΛΗΞΗ του τέλους με την κορύφωση σώζει πολλά από το βιβλίο. Δείχνει ότι μέσα στο μυαλό μας, ειδικά όταν είμαστε αποκομμένοι από τον κόσμο, γοργοκινούνται σκέψεις, εικασίες, κουβάρια που προσπαθούμε να ξετυλίξουμε. Έμεινα με μια συνολικά στυφή γεύση, αφού τα μπλεγμένα νήματα φαίνονται πιο πολύ αφηγηματική περιπέτεια παρά βαθιά ανάγκη της γραφής.

Πάπισσα Ιωάννα