Μας κατηγορούν ότι πήραμε τον λόγο
και εκφράζουμε γνώμες για τα βιβλία σαν ειδικοί. Μας κατηγορούν ότι ημιμαθείς
αναγνώστες αυτοπροβαλλόμαστε ως αυθεντίες και ξεχνάμε την απλή αναγνωστική-μας
ιδιότητα. Μας κατηγορούν ότι πουλάμε χύμα, χωρίς την ετικέτα αξιοπιστίας της
επίσημης κριτικής.
Νομίζω
ότι κακώς μας μπερδεύουν με τους 
βιβλιοκριτικούς. Κι αυτό γιατί κάθε ομάδα
(κριτικοί, ιστολόγοι, δημοσιογράφοι κ.λπ.) που ασχολείται με το βιβλίο το
πλησιάζει από διαφορετική εκκίνηση και με διαφορετική γωνία κρούσης.
βιβλιοκριτικούς. Κι αυτό γιατί κάθε ομάδα
(κριτικοί, ιστολόγοι, δημοσιογράφοι κ.λπ.) που ασχολείται με το βιβλίο το
πλησιάζει από διαφορετική εκκίνηση και με διαφορετική γωνία κρούσης.
Η βασική-μας διαφορά είναι ότι εμείς
διαβάζουμε από αγάπη για το βιβλίο, με ερασιτεχνισμό και αυθόρμητη διάθεση να
βρούμε στη λογοτεχνία καθημερινές και διαχρονικές απολαύσεις. Οι κριτικοί
διακρίνονται από έναν επαγγελματισμό, από μια καταναγκαστική πολλές φορές
συστηματικότητα, που ίσως τους στερεί τη χαρά της ανάγνωσης. Αποτέλεσμα μιας
τέτοιας διαφοράς είναι ότι εμείς,
αναλύοντας το βιβλίο, αναλύουμε πρώτιστα τον τρόπο με τον οποίο το διαβάσαμε.
Δεν εξηγούμε φιλολογίστικα το περιεχόμενο, την αφηγηματικότητα, τη γλώσσα-του,
αλλά αυτά παρουσιάζονται ως αποτέλεσμα μιας αμεσολάβητης επαφής με το έργο και
συνεπώς κάθε ποστ είναι καταρχήν έκφραση του τρόπου με τον οποίο διαβάζουμε,
επιλέγουμε, αντιδρούμε, συμπάσχουμε ή αποστασιοποιούμαστε από το κείμενο. Εμείς
είμαστε κοινωνικά όντα που διαβάζουν, καθώς ζουν, εργάζονται, γεννάνε, τρώνε,
ταξιδεύουν, ενώ οι κριτικοί απαλείφουν την καθημερινότητα του διαβάσματος και
την υπόλοιπη ζωή-τους, για να αποστάξουν την αξιολόγησή-τους.
Από
αυτήν την αφετηρία ξεκινώντας ο μπλόγκερ 
δεν κυνηγά κατ’ ανάγκη το επίκαιρο,
δεν ακολουθεί τον εκδοτικό ρυθμό, αλλά επιλέγει ό,τι του αρέσει, έστω κι αν
συνομιλεί με την καθ’ έτος παραγωγή, με το βιβλιοπωλείο και τις επιλογές-του,
με τις εφημερίδες και τη διαφήμιση. Ο κριτικός αντίθετα είναι υποταγμένος στο
σήμερα, σε ό,τι έχει επίκαιρη αξία, σε ό,τι πρωτοκυκλοφορεί για να το
παρουσιάσει ως κομμάτι μιας εξελισσόμενης σκηνής.
δεν κυνηγά κατ’ ανάγκη το επίκαιρο,
δεν ακολουθεί τον εκδοτικό ρυθμό, αλλά επιλέγει ό,τι του αρέσει, έστω κι αν
συνομιλεί με την καθ’ έτος παραγωγή, με το βιβλιοπωλείο και τις επιλογές-του,
με τις εφημερίδες και τη διαφήμιση. Ο κριτικός αντίθετα είναι υποταγμένος στο
σήμερα, σε ό,τι έχει επίκαιρη αξία, σε ό,τι πρωτοκυκλοφορεί για να το
παρουσιάσει ως κομμάτι μιας εξελισσόμενης σκηνής.
Μια
ακόμα διαφορά είναι ότι εμείς δεν ψάχνουμε 
να βρούμε τη βιογραφία του συγγραφέα,
να συνδέσουμε το έργο με την εποχή-του, να βάλουμε το βιβλίο πάνω σε
συντεταγμένες Χ και Ψ, ώστε να δείξουμε την ιστορικότητά-του. Διαβάζουμε κάθε κείμενο σαν να γράφτηκε
τώρα, γινόμαστε εμείς οι ίδιοι άθελά-μας οι δέκτες που διασταυρώνονται με τη γραφή,
είτε είναι σύγχρονη είτε είναι παμπάλαια. Η ανάγνωση είναι ένα σημείο 0,
που εισπράττει τα πάντα με άξονα τον εαυτό-της. Είμαστε υποκείμενα της ανάγνωσης
και αντικείμενα των μελετητών της ανάγνωσης, είμαστε δέκτες που δεν ελεγχόμαστε
από τίποτα άλλο παρά από την παιδεία-μας, η οποία υποσυνείδητα (έστω κι αν
πολλές φορές γίνεται και συνειδητά) μας κάνει να πούμε ότι μας αρέσει ή όχι το
εκάστοτε λογοτέχνημα.
να βρούμε τη βιογραφία του συγγραφέα,
να συνδέσουμε το έργο με την εποχή-του, να βάλουμε το βιβλίο πάνω σε
συντεταγμένες Χ και Ψ, ώστε να δείξουμε την ιστορικότητά-του. Διαβάζουμε κάθε κείμενο σαν να γράφτηκε
τώρα, γινόμαστε εμείς οι ίδιοι άθελά-μας οι δέκτες που διασταυρώνονται με τη γραφή,
είτε είναι σύγχρονη είτε είναι παμπάλαια. Η ανάγνωση είναι ένα σημείο 0,
που εισπράττει τα πάντα με άξονα τον εαυτό-της. Είμαστε υποκείμενα της ανάγνωσης
και αντικείμενα των μελετητών της ανάγνωσης, είμαστε δέκτες που δεν ελεγχόμαστε
από τίποτα άλλο παρά από την παιδεία-μας, η οποία υποσυνείδητα (έστω κι αν
πολλές φορές γίνεται και συνειδητά) μας κάνει να πούμε ότι μας αρέσει ή όχι το
εκάστοτε λογοτέχνημα. [Οι εικόνες αντλήθηκαν από: remedypress.com, en.wikipedia.org, www.niutoday.info, www.thedailyriff.com και abagond.wordpress.com]
Πατριάρχης Φώτιος
34 comments:
H μόνη μου ένσταση, Φώτιε, το α΄ πληθυντικό. Θαρρώ ότι υπαινίσσεται (έστω και άθελα) νέους μύθους: πέρα από το μέσο υπάρχουν πρόσωπα. Ναλμπάντηδες και στην μπλοκόσφαιρα θα βρεις, ερωτευμένους βιβλιοκριτικούς ομοίως. Αισίως εφτάχρονος μπλόκερ ο ίδιος αλλά δεν θα προβώ σε μανιχαϊσμούς. Δεν είναι το ποιόν του μέσου αλλά του ανθρώπου.
Πατριάρχη,προσυπογράφω ως την τελευταία τελίτσα.Και επιπλέον σε συγχαίρω για την ευγένειά σου και την νηφάλια και ολιγόλογη διατύπωση.Πριν λίγες μόλις μέρες έγινα στόχος πολύ απρεπών σχολίων.Και απάντησα επιθετικά.Δεν μετάνιωσα αλλά δεν θα ήθελα να γινόταν έτσι.
Την καλημέρα μου.
Παναγιώτη, δεκτή η ένσταση.
Το α' πρόσωπο φυσικά και δεν περιλαμβάνει όλους τους μπλογκο-αναγνώστες,
αλλά μόνο τους ερασιτέχνες,
εκείνους που κάνουν το χόμπυ-τους διαβάζοντας και γράφοντας τις εντυπώσεις-τους.
Από την άλλη,
το "μέσο είναι το μήνυμα".
Μην το ξεχνάμε, γιατί δεν είναι κοινοτοπία, είναι φιλοσοφημένη αλήθεια.
Αλλιώς γράφει το ίδιο πρόσωπο σε χειρόγραφες σημειώσεις, σε ημερολόγιο, σε δημόσιες βιβλιοκρισίες, σε επίσημες παρουσιάσεις, σε...
Π.Φ.
Βίβη, πάλι;
Πάλι στο Facebook έγινα όλα αυτά;
Η κριτική ενοχλεί
σε μια Ελλάδα των συγγραφέων που θέλουν να ακούνε μόνο ό,τι χαϊδεύει τα αυτιά-τους;
Ξέρεις, όποτε κανείς έμπαινε στο Βιβλιοκαφέ
με προσβλητικά λερωμένα πόδια,
περίμενα μια μέρα να καθίσει μέσα-μου η αγανάκτηση
και του απαντούσα κατόπιν.
Απλώς ψυχραιμία
και ολοκληρωμένες απαντήσεις.
Π.Φ.
Πατριάρχη Φώτιε,
με αφορμή την σημερινή σου ανάρτηση, θέλω να σου γνωστοποιήσω ότι άνοιξα και εγώ ένα μπλογκ (pepperlines.blogspot.gr) και έτσι θα ελαφρύνω τις επιθέσεις προς εσάς, απορροφώντας ένα μέρος της επίθεσης!
Καλή συνέχεια!
Θα συμφωνήσω σε όλα όσα ειπώθηκαν και επιπρόσθετα θέλω να δηλώσω ότι αδυνατώ να κατανοήσω το λόγο για τον οποίο κάποιοι συγγραφείς θυμώνουν με τα όσα γράφονται στα διάφορα blog σχετικά με το έργο τους και τη λογική με την οποία μπαίνουν στη διαδικασία να "επιτεθούν" σε κάποιον που έχει εκφράσει απλά τη γνώμη του. Μια ανάρτηση σε ένα blog είναι απλά η γνώμη ενός αναγνώστη και αν αυτή είναι αρνητική, τότε πρόκειται για έναν απογοητευμένο αναγνώστη!! Προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα να διαβάσω ένα βιβλίο που απέσπασε την αρνητική κρητική κάποιου blogger (ώστε να σχηματίσω με τη σειρά μου την δική μου άποψη), αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να ασχοληθώ με το έργο ενός συγγραφέα που επιτέθηκε λεκτικά μέσω ίντερνετ στο άτομο που του έκανε την αρνητική κριτική. Γι’ αυτό, ας αναλογιστούν κάποιοι τί ήταν αυτό που δυσαρέστησε τον χ, ψ αναγνώστη κι ας μην αναλώνονται σε τσακωμούς που το μόνο που τους προσφέρουν είναι μια άσχημη εικόνα!
Φιλικά, Μαριάνα
Μαραμπού,
καλωσόρισες στην αναγνωστική μπλογκόσφαιρα.
Επιτέλους, να διαβάζουμε πιο τακτικά τις σκέψεις-σου
και να κάνουμε διάλογο από παράθυρο σε παράθυρο.
Ελπίζω όχι σαν Κατίνες αλλά με τον σεβασμό με τον οποίο ούτως ή άλλως μιλούσαμε έως τώρα.
Σε καλύπτουν όσα έγραψα στο κείμενό-μου ή σκέφτεσαι διαφορετικά;
Π.Φ.
Μαριάνα,
καλά λες ότι κάθε ιστολόγος είναι ένας αναγνώστης που εκφράζει τη γνώμη-του.
Μπορεί αυτή να αντικατοπτρίζει και άλλους
ή μπορεί απλώς να είναι μεμονωμένη πιστολιά.
Καταλαβαίνω (ίσως) τον πόνο του συγγραφέα
που διαβάζει αρνητικά σχόλια ή επιφυλάξεις,
αλλά καλό είναι να βλέπει την "αλήθεια" του άλλου,
(του αναγνώστη για τον οποίο αν όχι γράφει, τουλάχιστον εκδίδει)
παρά να επαναπαύεται στα εγκώμια των φίλων-του.
Πατριάρχης Φώτιος
Πατριάρχη, εμένα μου (ξανα)κλήρωσε στο μπλογκ φαρδιά πλατιά κι όχι από (τον)
συγγραφέα αλλά τον εκδότη.Δες στο μέηλ σου.
Απλώς προσυπογράφω. Την καλησπέρα μου.
Βιβή, το είδα.
Παρόλο που δεν είμαι σύμφωνος να υπερασπίζεται κανείς το έργο-του και το έργο του οίκου-του,
δεν με ενοχλούν τέτοιες αντιδράσεις, όταν βέβαια είναι ευγενείς.
Αν όχι, απλώς γελάω μέσα στα νεύρα-μου και προσπερνώ.
Ο διάλογος και η κριτική
πρέπει να γίνονται δεκτοί από εμάς
αλλά και προς εμάς.
Μόνο έτσι μαθαίνουμε και βελτιωνόμαστε.
Αν όμως απλώς ακούμε υπερβολές και προπετείς επιθέσεις,
απλώς αφήνουμε τον άλλο στην έκθεση του κοινού.
Μη μου ταράζεσαι.
Πατριάρχης Φώτιος
Αναγνώστρια,
είμαστε μια παράλληλη φωνή με τις επίσημες.
Φόβος-μου είναι να μη γίνω μαϊντανός σε ένα φαΐ που δεν τρώγεται
και μονίμως γκρινιάρης για μια λογοτεχνία που έχει πολλά να πει αλλά λέει συχνά λιγότερα.
Πατριάρχης Φώτιος
Αγαπητέ Φώτιε,
εγώ είμαι θιασώτης της Πιραντέλλειας φιλοσοφίας - έτσι είναι αν έτσι νομίζετε! Έχω πάψει προ πολλού να προσπαθώ να πείσω τον οποιονδήποτε γιατί ανακάλυψα ότι εκτός από κολοσσιαία δύναμη πειθούς από μέρους μου, απαιτείται και από τον άλλο και μια προδιάθεση πίστης, στοιχείο εξαιρετικά ευμετάβλητο που δεν επαφίεται διόλου στις δικές μου υπαγορεύσεις. Αν κάποιος πιστεύει ότι γράφω κριτική λογοτεχνίας καλώς το πιστεύει, αν πιστεύει ότι γράφω μπούρδες, επίσης!
Πιστεύω ότι οι εκδότες θα έπρεπε να είναι ευγνώμονες (και πολλοί είναι, ανεβάζοντας τουλάχιστον στα σοσιαλ μίντια τις παρουσιάσεις/ κριτικές/ μπούρδες των μπλόγκερς) από την δουλειά των μπλόγκερς και κάπου κάπου θα έπρεπε να τους ανταμείβουν με κάποιο δώρο (όχι ανόητες προωθητικές ενέργειες αδιάφορων βιβλίων αλλά, μια φορά να πουν, σε ευχαριστώ που παρουσίασες 10 βιβλία των εκδόσεών μου, σου προσφέρω 20/ 10/ 5 ευρώ να διαλέξεις όποιο βιβλίο θέλεις!).
Συμφωνώ με την συλλογιστική σου αλλά δεν έχω σαφή εικόνα της πολεμικής που υπάρχει ανάμεσα στην κατεστημένη κριτική και τα τσουτσέκια του διαδικτύου. Θεωρώ πως μεταξύ των αναγνωστών και των "καθοδηγητών" θα έπρεπε να χτίζεται μια σχέση εμπιστοσύνης. Αν ο κριτικός κάνει καλή δουλειά, είναι συνεπής, αντικειμενικός και μη καθοδηγούμενος, ο αναγνώστης θα το εκτιμήσει και θα τον ακολουθήσει. Είναι γελοίο να πιστεύει ότι το δικό μου μπλογκ, η δική μου σαπουνόφουσκα θα είναι κίνδυνος προς αυτόν. Εκτός και αν πιστεύει ότι υπάρχει το ενδεχόμενο η δική μου σαπουνόφουσκα να εγκιβωτίσει τη δική του, όπως συνέβαινε παλιά στο παιδικό παιχνίδι!
Δε μου άρεσε καθόλου ο τρόπος που απάντησε ο εκδότης στη Βιβή. Νομίζω ότι σε μία μόλις μικρή παράγραφο και με τέτοιου είδους ρητορική, γκρέμισε ό,τι με κόπο προσπαθεί να χτίσει ο εκδοτικός του οίκος. Τα εν οίκω μη εν δήμω, έτσι δεν λένε!! Οι κακοεκτυπωμένες διάφεγγες σελίδες είναι ένα σοβαρότατο πρόβλημα των βιβλίων και από κάποιον πρέπει να επισημανθεί. Μήπως και αυτό είναι πρόβλημα του αναγνώστη, που είναι αχάριστος και ζητά πάρα πολλά;;
Εν τάχει, αυτά είχα να πω, είτε συμφωνείτε μαζί είτε όχι. Και για να τελειώσω όπως ξεκίνησα, έτσι είναι αν έτσι νομίζω! :)
Υ.Γ. Φώτιε, σε ευχαριστώ για τις ευχές, ελπίζω να αναρτώ σε τακτά διαστήματα. Αν και η ενασχόληση με τα πρότυπα και τις παραμέτρους του μπλόγκερ μού τσάκισαν τα νεύρα και ήμουν έτοιμος να τα παρατήσω και να επιστρέψω στην απλή και ξεκούραστη διανομή των κειμένων μου! Καλή συνέχεια.
Μαραμπού,
τι εννοείς λέγοντας "Εκτός και αν πιστεύει ότι υπάρχει το ενδεχόμενο η δική μου σαπουνόφουσκα να εγκιβωτίσει τη δική του, όπως συνέβαινε παλιά στο παιδικό παιχνίδι!";
Π.Φ.
Παλιά, όταν παίζαμε μικροί με τις σαπουνόφουσκες, προσπαθούσαμε να βάλουμε μια σαπουνόφουσκα μέσα σε μια άλλη μεγαλύτερη! Εννοώ ότι αν ο επίσημος κριτικός είναι σωστός και γνωρίζει την αξία του, δεν έχει λόγο να φοβάται από άλλους μπλόγκερς που μπορεί να παρουσιάζονται στα μάτια του ως πομφόλυγες! Αν όχι, όμως...
Αυτό που αξίζει τελικά συζητώντας τέτοια θέματα είναι ό,τι διαπιστώνεις και συμβουλεύεις Πατριάρχη:
μ α θ α ί ν ο υ μ ε.
Σ΄αυτό και μ΄αυτό ελπίζω.
Καλέ μου Μαραμπού,εκτιμώ πολύ τα λόγια σου.
Βέβαια δεν ήμουν πολύ καλύτερη απ΄ αυτόν στα σχόλιά μου μετά,κατάφερε να με πικράνει στ΄αλήθεια(λόγω του βιβλιοπωλείου)κι έκανα ότι σιχαίνομαι,χόλιασα.
Όμως, αν και δεν μετάνιωσα ,το δίκιο το έχει ο Φώτιος όταν λέει:Ο διάλογος και η κριτική πρέπει να γίνονται δεκτοί από εμάς αλλά και προς εμάς.
Μόνο έτσι μαθαίνουμε και βελτιωνόμαστε.
Αν όμως απλώς ακούμε υπερβολές και προπετείς επιθέσεις,απλώς αφήνουμε τον άλλο στην έκθεση του κοινού.
Βιβή,
και η δική μου απάντηση δε θα ήταν λιγότερο χολερική, μην νομίζεις!
Ο συγκεκριμένος εκδότης σκόρπισε τα δίκια του στον άνεμο. Δεν τα έβαλε με τις απόψεις σου αλλά με το ύφος σου και αυτό στα μάτια των τρίτων αποδεικνύει ότι δεν τον πείραξε τόσο που θίχτηκε η δουλειά του όσο που θίχτηκε ο ίδιος! Η κυνικότητα δεν σημαίνει ότι προσδίδει αρνητική χροιά στην ουσία των λεγομένων σου. Είτε ευγενής είτε αγενής, μπορείς ανά πασά στιγμή και με χαρακτηριστική ευκολία να χάσεις την ουσία των πραγμάτων.
Θέλω Πρόεδρο την Καρυστιάνη.
Συγγνώμη κιόλας, αλλά το θέμα επείγει.
Κανονίστε.
Βιβή, διάβασα το κείμενό-σου.
Βασικά λες τα αυτονόητα,
αυτά που σε κάθε (φιλ)ελεύθερη κοινωνία θα έπρεπε να είναι το μίνιμουμ της συνεννόησης.
Φυσικά, ως αναγνώστες έχουμε το δικαίωμα της γνώμης
και με το ιστολογείν το δικαίωμα της έκφρασής-της.
Αυτό που θέλω να επαναλάβω είναι
ότι πρέπει να είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε κι εμείς
την κριτική επί των απόψεών-μας,
αρκεί αυτή να γίνεται κόσμια και ευγενώς,
με επιχειρήματα και όχι με επιθετικό τόνο.
Π.Φ.
Ρόζα,
κι εγώ που νόμιζα ότι ήθελες να προτείνεις εμένα για Πρόεδρο.
Και Πατριάρχης και Πρόεδρος,
αυτό που ονομάζουμε Εθνάρχης!
Π.Φ.
Η "καταναγκαστική συστηματικότητα" μεταξύ επαγγελματιων και μη είναι συζητήσιμη από τη στιγμή που (κάποιοι)οι δεύτεροι παρουσιάζουν-κρίνουν ένα νέο βιβλίο μέρα παρά μέρα...
Μακρια από συνωμοσίες, αλλά ελαφρώς ύποπτο.
Λες και δε ξέρεις τι είχα στο νου μου.
Anonyme,
δώσε ένα ψευδώνυμο για να ξέρω ότι είσαι ο ίδιος
και εξήγησε, σε παρακαλώ,
ποια υποψία γεννάται στο μυαλό-σου
και πώς ολοκληρώνεις την εικοτολογική-σου ιστορία.
Από την άλλη, αναφέρεσαι σε μένα
(δημοσιεύω κατά μέσο όρο κάθε τρεις μέρες)
ή σε κάποιον άλλο ιστολόγο;
Πατριάρχης Φώτιος
Πάντως, κρίμα. (Χωρίς καθόλου πλάκα).
Μια κουβέντα ως λογοτεχνικοβιβλιόφιλοι, και δεδομένων των λοιπών υποψηφίων, έπρεπε να την πείτε.
Έτσι. Για την τιμή των όπλων.
Οι κρίσεις-δημοσιεύσεις με ρυθμούς βιομηχανίας αφαιρούν το στοιχείο του ερασιτεχνισμού-ρομαντισμού και στη δική μου... "ιστορία" φανερώνουν,
α) κρίσεις, ελαφρώς, ελαφρά την καρδία, αφού πιέζει η ανάγκη να δημοσιεύσει κανείς και επομένως η ανάγνωση εμφανίζεται ως απλό συμπλήρωμα της και
β) την αρνητική εκδοχή του βιβλιοφάγου, μια άλλη εκδοχή δηλαδή του καταναλωτισμού στο χώρο του βιβλίου, αφού το βάρος πεφτει στην ποσότητα και όχι στην ποιότητα του "φαγητού".
Ανώνυμος ο εικονοκλάστης
Ανώνυμε Εικονοκλάστη,
(μ’ αρέσει το βυζαντινό-σου έντυμα)
Συνηθίζω να συμφωνώ με τον άλλο, ακόμα και όταν με (κατα)κρίνει,
γιατί πάντα πιστεύω ότι στα λόγια-του υπάρχει κάποιο δίκιο.
Το ίδιο θα κάνω και με σένα,
αφού πολλές φορές έχω σκεφτεί μόνος-μου αυτά που γράφεις
και βλέπω ενίοτε αυτήν την ψυχαναγκαστική προσήλωση
στη δημοσίευση των σκέψεων-μου για τα βιβλία που διαβάζω.
Βέβαια το ίδιο κάνουν και πολλοί άλλοι μπλογκο-αναγνώστες.
Είναι όντως μια καταναλωτική παμφαγία,
είναι μέχρις ενός σημείου μια ανάγκη να τροφοδοτώ συχνά το ιστολόγιό-μου
(έστω κι αν αυτό εκκινεί από τη φιλαναγνωσία που μετατρέπεται σε τακτικότητα και όχι σε άλλα κίνητρα).
Μετά όμως τα ναι, ας συμπληρώσω και μερικές επιφυλάξεις:
α) η διατύπωση (γραπτής ή προφορικής) γνώμης για ένα βιβλίο
δεν αφήνει την ανάγνωση σε δεύτερη μοίρα σαν συμπλήρωμα της πρώτης, όπως γράφεις.
Ίσα ίσα το πλήρες ξεδίπλωμα του βιβλίου επέρχεται,
μόνο όταν το κείμενο εκληφθεί από τη σκέψη του αναγνώστη
κι αυτός κατανοήσει/ερμηνεύσει/νοηματοδοτήσει/αποτυπώσει
την ουσία-του.
Επομένως, η βιβλιοπαρουσίαση είναι η οντολογική ολοκλήρωση κάθε ανάγνωσης.
β) αν εκτός από την ποσότητα (που παραδέχομαι)
δεν βλέπεις και ποιότητα,
δήλωσέ-το με συγκεκριμένα επιχειρήματα.
Γιατί αλλιώς πιστεύω ότι θεωρητικολογείς, λέγοντας
αυτό που είναι λογικό/πιθανό να συμβαίνει και όχι αυτό που πράγματι συμβαίνει.
Ευχαριστώ για τη γόνιμη (χωρίς κούφιες διπλωματίες) κριτική-σου
Πατριάρχης Φώτιος
Επειδή είμαι σε θέση να θεωρητικολογώ εις το διηνεκές με έναν, κατα τ΄ άλλα, πολύ πρακτικό τρόπο και
επειδή η απάντηση σου φανέρωσε τα σημεια σύγκλισης μας (τα της απόκλισης θα τα επεξεργαστώ κατα μόνας) απλά να προσθέσω ότι,
α) το δικό σου μπλογκ μαζί με 2 ίσως 3 ακόμα αποτελούν όχι οδηγό αλλά μια ενδιαφέρουσα, αναστοχαστική συντροφιά στο χώρο του βιβλίου
β) κρατάω παλαιότερη θέση σου να αναζητούμε νέο λογοτεχνικό "αίμα" και να σπάσουμε το κλειστό κλαμπ σχετικά με τους συγγραφείς.Ας ρίξουμε εκεί το βάρος μας για λογοτεχνικό φαγητό.
Εικονοκλάστης της σύγχρονης εποχής μιας και είμαστε παιδιά της εποχής μας.Θέλοντας και μη.
Ανώνυμε Εικονοκλάστη,
στη διάθεσή-σου να ακούσω τις σκέψεις-σου
και κυρίως να συζητήσουμε για μένα, για τα μπλογκ, για τη λογοτεχνία κ.ο.κ.
Εδώ ή στο μέιλ-μου.
Π.Φ.
Καλά τα λέτε αμφότεροι,Πατριάρχης και Εικονοκλάστης.
Με απασχολούσε πάντα ο κίνδυνος του καταναλωτισμού που υπονομεύει και την ίδια την ανάγνωση μα και την έκφραση των εντυπώσεων απ΄αυτήν.
Ελπίζω ότι δεν έχω παραδοθεί εντελώς στους συρμούς αν και ενδίδω σε νέους τίτλους.
Βιβή,
δεν είναι τόσο οι νέοι τίτλοι
όσο η ποσοτική κατανάλωση βιβλίων όπως οι άλλοι καταναλώνουν βότκες.
Ο ίδιος εθισμός, η ίδια ποσοτικοθηρία, η ίδια ανάγκη
και το επακόλουθο μοίρασμα με τους επισκέπτες των μπλογκ-μας.
Βεβαίως υπάρχουν βασικές διαφορές.
Αφενός, άλλο βότκες κι άλλο βιβλία
κι αφετέρου αυτό που μας παρακινεί είναι η ίδια η χαρά της ανάγνωσης
(από τη μια πλευρά της σελίδας διαβάζουμε κι από την άλλη γράφουμε τις αναγνωστικές εμπειρίες-μας).
Ωστόσο ο κίνδυνος της πολυφαγίας, ο κίνδυνος, όπως έχω ξαναγράψει, της πολυμάθειας αλλά όχι της σοφίας
υ π ά ρ χ ε ι.
Πατριάρχης Φώτιος
Διαχωρίζοντας την ιδιότητα της φιλολόγου από αυτήν της αναγνώστριας, θα ήθελα να σχολιάσω ένα κομμάτι από τα λεγόμενα σου που με βρίσκει (όπως γενικότερα και ολόκληρη η ανάρτησή σου) σύμφωνη.
Δεν μου αρέσει όταν η κριτική/παρουσίαση ενός βιβλίου γίνεται από φιλολογική σκοπιά ή όταν ένα μεγάλο μέρος της αφιερώνεται σε αυτό. Θεωρώ πως τούτες οι λεπτομέρειες δεν αφορούν τον μέσο αναγνώστη που ενδιαφέρεται κυρίως για την πλοκή και τον βασικό τρόπο με τον οποίο αυτή εκφράζεται. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να κουράζει κανείς τον αναγνώστη με τεχνικές που τυχόν ακολούθησε ο συγγραφέας, με υπερανάλυση των δομικών στοιχείων και των εκφραστικών μέσων (δεν δίνει δα και πανελλήνιες..)που χρησιμοποίησε. Έτσι χάνεται όλη μάγεια. Ο συγγραφέας γράφει κάτι, δίνει σε αυτό ένα κομμάτι του εαυτού του και το μοιράζεται με τον κόσμο, τις περισσότερες φορές χωρίς καμία σκοπιμότητα και σίγουρα όταν γράφει κάτι δε σκέφτεται πως θα το γράψει για να εισπράξει τα φιλολογικά μπράβο.
Όταν δεν υπάρχει το ακαδημαϊκό κομμάτι στη μέση, το να επικεντρώνεται κανείς στη δομή και να αφήνει σε δεύτερη μοίρα το περιεχόμενο, είναι σαν να βλέπει το δέντρο και να χάνει το δάσος.
Υ.Γ Δεν βλέπω το λόγο ν' απολογείται κάποιος για κάτι που κάνει με τόσο μεράκι! ;-)
Σοφία,
καλωσόρισες στην παρέα-μας.
Εγώ θα έλεγα ακόμα περισσότερο
ότι και οι φιλόλογοι θα πρέπει να χρησιμοποιούν
με φειδώ αυτά τα τεχνικά εργαλεία,
μόνο όσο τα χρειάζονται
για να αναλύσουν το λογοτεχνικό και ιδεολογικό διαμέτρημα του έργου
και να μην επιδεικνύουν μια κούφια ευρυμάθεια
που είναι τόσο τεχνοκρατική και ανούσια.
Πόσω μάλλον εμείς.
Πατριάρχης Φώτιος
Post a Comment