Thomas Pynchon, “Η συλλογή των 49 στο σφυρί”

Αμερικάνικο folklore και πανσημία νοημάτων. Μια ιστορία αφορμή για να χαθεί η πρωταγωνίστρια κι εμείς σε ένα χάος τωρινών και παρελθουσών αφηγήσεων. Μια διασπασμένη εικόνα ενός κόσμου που διαρρηγνύεται, σαν το αμερικάνικο όνειρο. Ο postmodernism δοκιμάζει τα όριά μας.

Thomas Pynchon “The Crying of Lot 49” 1965 “Η συλλογή των 49 στο σφυρί” μετ. Δ. Δημηρούλης εκδόσεις Gutenberg -2017

Μια ιστορία αλήθειας και κλείνει το τραύμα (MC Yinka):

Απλώνομαι στη διεθνή λογοτεχνία. Ονόματα-ογκόλιθοι με παρακινούν να τους διαβάσω. Δεν αξίζει τελικά να ευτελίζεις τις αναγνώσεις σου σε ασήμαντα βιβλία. Τουλάχιστον όσο ζεις να διαβάζεις ό,τι το καλύτερο. Ό,τι έχει εδραιωθεί ως τέτοιο. Κι έπειτα να το απορρίψεις αν χρειαστεί.

Τα κακά τα κείμενα / Τη δική μου τη φθορά / Τα ψευτοπαλίκαρα (MC Yinka):

Ο Pynchon φιγουράρει σίγουρα ανάμεσα στα μεγάλα ονόματα της αμερικάνικης λογοτεχνίας. Της μεταπολεμικής εποχής. Του μεταμοντέρνου οράματος. Είχαμε διαβάσει την “Υπεραιχμή” με ανάμικτες εντυπώσεις. Τώρα μας συστήνεται ένα κείμενο που θεωρείται ένα από τα πολύ καλά του.

Η Oedipa Maas καλείται να εκτελέσει τη διαθήκη του Pierce Inverarity. Στα καλά καθούμενα. Ο Inverarity ήταν μεγιστάνας του πλούτου και όρισε αυτήν και τον δικηγόρο Metzger να εφαρμόσουν τους όρους της διαθήκης του. Όχι βέβαια στα καλά καθούμενα, αφού ήταν πρώην εραστής της. Τώρα βέβαια η Oedipa είναι παντρεμένη με τον Wendell Maas κι είναι μια μικροαστή. Αλλά η μετάβαση στο San Narciso και η αναζήτηση νέων τρόπων ζωής θα την αλλάξει. Εκεί θα συναντήσει ένα παράνομο σύστημα επικοινωνίας, το Trystero, και τους φορείς του. Οι νέες εμπειρίες θα είναι γεμάτες γνώσεις και ιστορικές πληροφορίες.

Πλάθεται λοιπόν ένα τεράστιο net ειδήσεων, πληροφορικών, ιστορικών γνώσεων, αφηγήσεων, πραγματικών και πλαστών ιστοριών, μια γκάμα fake news και κατασκευασμένων στιγμιότυπων από το παρελθόν, θρύλων και ανεκδότων. Ένα διακειμενικό πλαίσιο όπου το ακριβές από το πλαστό συγχέονται. Ένας κυκεώνας παρεκβάσεων, εγκιβωτισμών, μύθων, που διοχετεύουν την ιστορία του μυθιστορήματος σε άπειρα αυλάκια και ρυάκια. Η υπερσυσσώρευση στοιχείων κάνει την υπερπληροφόρηση χαοτική και ατελέσφορη. OMG.

Μια τέτοια αποτύπωση οδηγεί σε ένα είδος αυτοπαγίδευσης. Η λογοτεχνία θέλει να αποδώσει έναν κόσμο που είναι γεμάτος σημεία αλλά χωρίς νόημα. Έναν κόσμο με άπειρα δεδομένα αλλά χωρίς δυνατότητες συνάψεων και ερμηνειών. Και για να το κάνει αυτό, παίρνει η ίδια μορφή χάους και ασύνδετου αμαλγάματος. Για να δείξει το χάος, γίνεται κι η ίδια κομμάτι του χάους. Για να “καταγγείλει” την ανομία, αντανακλά με όρους ένα προς ένα την εντροπία του κόσμου. Κι έτσι εμείς οι αναγνώστες, αντί να βρούμε την εικόνα του κόσμου μεταφρασμένη σε μια άλλη γλώσσα. Συναντάμε αυτήν την εικόνα συνονθυλευματική και αποσπασματική. Χαώδη και πολυδιασπασμένη.

Το μυαλό μου ν’ ανοίξει να δώσει τροφή στην πένα (MC Yinka):

Ο Pynchon κι εδώ καινοτομεί στα όρια της λογοτεχνικής γραφής. Πράγμα που κάνει πολλούς να θεωρούν το μεταμοντέρνο του όραμα όριο και της λογοτεχνίας. Ρήξη των οριζόντων. Πόσο όμως τελικά έτσι απομακρύνεται η συγγραφή από την ανάγνωση και πόσο η εγκεφαλική αξία ενός κατασκευάσματος συναντά τη νοητική και συναισθηματική ανάγκη του αναγνώστη;

> Ο Τόμας Πίντσον είναι ένας από τους μεγαλύτερους σύγχρονους πεζογράφους. Πολλοί τον συγκρίνουν με τον Τζόις, θεωρώντας ότι οι δύο αυτοί συγγραφείς αντιπροσωπεύουν αντίστοιχα κορυφαίες πραγματώσεις του μεταμοντερνισμού και του μοντερνισμού. Γεννήθηκε στο Λόνγκ Άιλαντ της Νέας Υόρκης το 1937. Σπούδασε πρώτα μηχανολογία και μετά αγγλική φιλολογία στο Κορνέλ την εποχή που δίδασκε εκεί και ο Ναμπόκοφ. Άρχισε να εργάζεται ως μηχανικός στη Boeing και παράλληλα να γράφει το πρώτο του βιβλίο, το "V", με το οποίο αμέσως άρχισε να αποκτά φανατικούς θαυμαστές. Είναι συγγραφέας των βιβλίων: "V.", 1963, "The Crying of Lot 49", 1966 ("Η συλλογή των 49 στο σφυρί"), "Το ουράνιο τόξο της βαρύτητας", 1973, "Slow Learner" ("Βραδείας Καύσεως"), διηγήματα, 1984, "Βάινλαντ", 1990, "Μέισον και Ντίξον", 1997, "Against the Day" ("Ενάντια στη μέρα"), 2006 και "Inherent Vice", 2009. Το 1974 κέρδισε το National Book Award για το "Ουράνιο τόξο της βαρύτητας". Ζει στη Νέα Υόρκη και είναι υπότροφος του προγράμματος MacArthur. Ορκισμένος εχθρός της δημοσιότητας, δεν είναι γνωστό σχεδόν τίποτα για την προσωπική του ζωή, δεν παραχωρεί συνεντεύξεις και έχει αποφύγει, όλα αυτά τα χρόνια, να φωτογραφηθεί. Γράφει όμως συχνά άρθρα για συγγραφείς, συγκροτήματα, μουσικές. καθώς και κείμενα κοινωνικού περιεχομένου.

Πάπισσα Ιωάννα