Γρηγόρης Αζαριάδης, “Το μοτίβο του δολοφόνου”

470 σελίδες να διαβάζονται απνευστί. Με μια αφήγηση γρήγορη, με εναλλαγές, με σταθερό ρυθμό. Μα αυτό είναι το βασικό ατού ενός καθαρόαιμου αστυνομικού που τρέχει προς το τέλος! Να πιάνει τον αναγνώστη και να μην τον αφήνει.

Γρηγόρης Αζαριάδης “Το μοτίβο του δολοφόνου” Γαβριηλίδης 2015

Να τον παρακινεί να γυρίζει τις σελίδες ακατάπαυστα. Να του γεμίζει τις κενές ώρες. Με όλη εκείνη τη ραστώνη που θέλει τροφή για να μην αυτοκτονήσει.

Ο Γρηγόρης Αζαριάδης, μετά από ένα κακό δεύτερο βιβλίο (“Η τελευταία παράσταση της Μαρίνας Φιλίππου”), ξαναγυρίζει σε μια πιο πετυχημένη δουλειά. Όλο το βιβλίο φαίνεται ότι γράφτηκε πάνω στη βασική ιδέα, που έδεσε κατόπιν τις λεπτομέρειες πάνω της. Έτσι, αξιοποιώντας την πείρα του, ο συγγραφέας μπόρεσε να εφαρμόσει κλασικές ιδέες με τη δική του σφραγίδα. Ένας σήριαλ-κίλερ που δεν έχει συγκεκριμένο κίνητρο γίνεται ο ακρογωνιαίος λίθος για να δρομολογηθούν φόνοι και έρευνες.

Ένας δολοφόνος κατά συρροήν, ο Καρλής, έδρασε στα τέλη του 20ού αιώνα και επανέλαβε τη δράση του στην Ολλανδία. Αυτός τελικά σκοτώθηκε σε συμπλοκές με Ολλανδούς αστυνομικούς, αλλά τώρα επανεμφανίζεται το ίδιο μοτίβο φόνων στην Αθήνα. Εφτά πυροβολισμοί, όπως ο Καρλής, σε πόδια, κοιλιά και στήθος συν ένας όγδοος στο μέτωπο, σαν προσωπική υπογραφή του μιμητή του. Οι φόνοι γίνονται τυχαία κάθε τέσσερις με έξι μήνες, πάντα τη νύχτα που έχει νέα σελήνη. Αυτό το σύνολο στοιχείων και το προφίλ του δολοφόνου κινητοποιούν την αστυνομική ομάδα υπό τις οδηγίες της ικανής αστυνόμου Τρύπη.

Το ελκυστικό στοιχείο του μυθιστορήματος είναι αυτή η μαθηματική ακολουθία. Αυτή υποβάλλει την αίσθηση ότι ο δολοφόνος θα βρεθεί με μια ανάλογη έρευνα που θα στηριχτεί πιο πολύ σε νοητούς συλλογισμούς, παρά σε επί τόπου έρευνα. Έτσι, και ο αναγνώστης νομίζει ότι το παιχνίδι που στήνει ο Αζαριάδης τον βάζει κι αυτόν μέσα του. Κι όντως η ομάδα των αστυνόμων δουλεύει μεθοδικά, αναλύει το προφίλ του, βγάζει συμπεράσματα και καταλήγει σε ένα εύλογο σχέδιο. Η αλυσίδα της έρευνας, πέρα από μικρά κενά, λειτουργεί ομαλά.

Ο Γρηγόρης Αζαριάδης ακολουθεί τη γραμμή του Πέτρου Μάρκαρη, στήνει ανάλογες πλοκές και περιπλανά τους χαρακτήρες του στην Αθήνα. Η πόλη έτσι γίνεται τόπος και μητρόπολη του εγκλήματος. Ο συγγραφέας έχει τα κολλήματά του με τις ωραίες γυναίκες και τη σεξουαλική ζωή τους, αλλά εδώ αυτό μένει σε δεύτερη μοίρα. Σε πρώτο πλάνο ευτυχώς είναι ο σήριαλ κίλερ που ακολουθεί ένα μοτίβο και εκτελεί όχι και τόσο απρόβλεπτα. Γι’ αυτό όμως το βιβλίο είναι πιο ενδιαφέρον. Η έρευνα πατάει γερά, οι ενδείξεις και τα επόμενα βήματα έρχονται λογικά, η ανάγνωση βαδίζει απρόσκοπτη. Το τέλος έρχεται να αποκαλύψει έναν ένοχο από το ευρύ περιβάλλον των χαρακτήρων, έξυπνο με βάση το όλο προφίλ του, αν και το βασικό στοιχείο που τον πρόδωσε θα μπορούσε να τον είχε προδώσει και πρωτύτερα.

Το διάβασα σε λίγες ώρες ανάμεσα σε άλλες δουλειές, μπήκα γρήγορα στον ρυθμό του και το συστήνω ως ένα καλό αστυνομικό, με γρίφο και πορεία έρευνας, χωρίς φυσικά να περιμένει κανείς άλλες κοινωνικές, πολιτικές ή ψυχολογικές προεκτάσεις. Ένα κανονικό αστυνομικό.

[Πρώτη δημοσίευση: In2life (7 Ιούν. 2016). Οι εικόνες βρέθηκαν εδώ: pandoxeio.com,  kehilanews.com,  drapcushions.com και www.onlarissa.gr]

Πατριάρχης Φώτιος