Tuesday, May 10, 2011

“Καλημέρα και αντίο” της Αγγελικής Σχοινά

Νεανικός μικρόκοσμος, έρωτας, επαγγελματική ανέλιξη, σχέσεις και προδοσίες, εσωτερικές διχοστασίες και συναισθηματικά αδιέξοδα: η παλέτα των χρωμάτων μπορεί να αναμίξει πολλές αποχρώσεις. Το αισθητικό αποτέλεσμα όμως δεν είναι απλώς η καταγραφή αλλά η εμβάθυνση.

Φραπέ με γάλα:
Αγγελική Σχοινά
“Καλημέρα και αντίο”
Βορειοδυτικές εκδόσεις
2010

            Πολλοί από εμάς, όταν σπουδάζαμε, βλέπαμε τη φοιτητική ζωή, τη ζωή της παρέας με τις σχέσεις και τις συγκρούσεις, με τον νεανικό σφυγμό, με τις ανατροπές, με το ζεστό ποτάμι μιας καινοφανούς εμπειρίας, με τους νέους ανθρώπους που βρίσκονταν για λίγο ή πολύ στη ζωή μας, με τους έρωτες και τις προδοσίες, με τις φιλίες και τους υπαρξιακούς προβληματισμούς, με το γαϊτανάκι των εμπειριών, με τον πολιτικό αναβρασμό και τις καταλήψεις, με τις πορείες και τις δημόσιες κόντρες, με τα καφενεδάκια στην Πλάκα και τα καφέ στην Καλλιδρομίου, με τις εκδρομές και τα ταξίδια, με το άγχος και τις εξετάσεις, με…, με…, με… ως τον τέλειο καμβά για να γράψουμε το ιδανικό μυθιστόρημα.
            Οι περισσότεροι εγκατέλειψαν την ιδέα, από ανία ή από ανικανότητα, άλλοι δοκίμασαν αλλά άφησαν τις απόπειρές-τους στο συρτάρι και λίγοι βρήκαν την ευκαιρία να κάνουν τη γραφή-τους βιβλίο.
            Η 23άχρονη Αγγελική Σχοινά τοποθέτησε τις νεανικές εμπειρίες-της στο μυθιστορηματικό-της πλαίσιο και επιχείρησε να μεταδώσει έναν νεανικό σφυγμό δύο πρώην εραστών, που αιφνίδια, όπως τα έφτιαξαν, έτσι και χώρισαν. Η Ζωή παρατάει την ελεύθερη σχέση που είχε με τον Φίλιππο και φεύγει στο Παρίσι, στη φίλη-της Λιζ, η οποία ασχολείται με τη μόδα. Εκεί βρίσκει δουλειά ως φωτογράφος και δέχεται τις ερωτικές επιθέσεις του γοητευτικού εργοδότη-της, ενώ η Λιζ αλλάζει τους εραστές σαν πουκάμισα. Από την άλλη, ο Φίλιππος στην Αθήνα εργάζεται ως διαφημιστής και τα φτιάχνει με τη χρόνια τώρα φίλη-του και συνεργάτιδά-του Σοφία. Η αφήγηση παρακολουθεί εναλλάξ μια τον έναν και μια τον άλλο πρωταγωνιστή, ενώ ο αναγνώστης με αυτόν τον αφηγηματικό τρόπο βλέπει στη μισή οθόνη τη ζωή στο Παρίσι και στην άλλη μισή την αθηναϊκή πορεία του Φίλιππου. Οι δύο ιστορίες θα συγκλίνουν…;
            Αισθητικά η Σχοινά δεν κομίζει τίποτα καινούργιο. Εκτός από τις παράλληλες ιστορίες, η γλώσσα-της είναι άχρωμη και ρηχή, το ύφος-της καθημερινό, η αφήγησή-της, χωρίς να είναι αρνητικά σεσημασμένη, δεν είναι τίποτα καινοτόμο και δημιουργικό. Διαβάζουμε ένα κείμενο που θα μπορούσε να γραφεί από οποιονδήποτε ξέρει στοιχειωδώς να χειρίζεται την ελληνική γλώσσα και μπορεί να βάλει δυο γεγονότα σε μια σειρά, αφού ούτε οι ανατροπές είναι τέτοιες που να αιφνιδιάσουν τον αναγνώστη. Το όλο στήσιμο θυμίζει αυτή την προσπάθεια που ανέφερα παραπάνω, να γίνουν δηλαδή κάτι σαν μυθιστόρημα νεανικές εμπειρίες και προβληματισμοί.
            Από την άλλη, ποια φιλοσοφία ζωής κομίζει το έργο; Οι νέοι εμφανίζονται να δουλεύουν και να διασκεδάζουν, να ερωτεύονται και να χωρίζουν, να πίνουν και να προσπαθούν να ανέβουν επαγγελματικά και κοινωνικά. Το one night stand είναι καθεστώς, οι ελεύθερες σχέσεις δεδομένο, οι όποιες αμφιβολίες δεν έχουν υπαρξιακή ή ηθική βάση αλλά εξυπηρετούν το ατομικό όραμα για έρωτα και αποδοχή, για συναισθηματική ασφάλεια ή αταξία. Η Λιζ είναι πιο πολύ μέλισσα που πετά από λουλούδι σε λουλούδι, ενώ η Ζωή είναι πιο στατική, αλλά δεν ξεχωρίζει από την υπόλοιπη νεανική σούπα.
Εν τέλει η Σχοινά φταίει που καταγράφει τον νεανικό ερωτισμό; Όχι βέβαια. Γι’ αυτό που ευθύνεται η ίδια είναι ότι θεωρεί δεδομένη την ερωτική …μελισσοκομία, πιστεύει ότι αυτό είναι η μόνη τάση που κυριαρχεί στη νεολαία, αναφέρεται σ’ αυτήν χωρίς να ελέγχει τα συναισθηματικά διλήμματα και γενικά μιλάει σαν να γράφει για τον μικρόκοσμο της παρέας-της, χωρίς να μπορεί να δει ευρύτερα τη ζωή.
            Αν ένας νέος νομίζει ότι γράφει βιβλίο για να καλύψει τα προσωπικά ή παρεΐστικά-του βιώματα, μάλλον θα έπρεπε να διαλέξει ημερολόγιο ή άλμπουμ. Είχα γράψει χθες, στη γενική εισαγωγή για τα πρωτόλεια, ότι ή γράφεις και πιστεύεις ότι με το βιβλίο-σου θα σώσεις τον κόσμο ή μη γράφεις τίποτα.

Υ.Γ. Τώρα που ξαναδιαβάζω τη γνώμη-μου για το βιβλίο βλέπω ότι είναι πολύ καταγγελτική και αποθαρρυντική. Δεν ξέρω αν πρέπει να στρογγυλεύω τα λόγια-μου, ειδικά για ένα νέο κορίτσι που μπορεί και να ονειρεύεται τη γραφή ως διέξοδο. Θέλω να ευχαριστήσω τον Γιάννη Πλιώτα, εκδότη των Βορειοδυτικών εκδόσεων, που μου εμπιστεύθηκε το έργο της Αγγελικής Σχοινά και να ζητήσω προκαταβολικά συγγνώμη αν ήμουν αυστηρός. Άλλωστε δεν διεκδικώ καμμιά αυθεντία. Είμαι απλώς ένας (απαιτητικός;) αναγνώστης.
Πατριάρχης Φώτιος

23 comments:

Pellegrina said...

Τα περισσότερα από αυτα που λες (περιλαμβανομένης της μελισσοκομίας) ειναι δεδομένα στα 23. Ακόμα και στην εποχή μου (πριν 30 χρόνια) ήταν. Η δική μου άποψη 9γενική, δεν εχω διαβασει το βιβλίο) ειναι πιο απλή: τα 23 δεν ειναι καθόλου κατάλληλα για μυθιστόρημα. Ο,τι εχει γραφτει από πολύ νέους, εχει απλώς τη "δροσιά' , που λένε οι έμποροι και οι περί αυτούς. Η δροσιά όμως δεν κάνει για μυθιστόρημα. Το μυθ. χρειάζεται ωριμο μυαλό, που να μπορέι να αποστασιοποιηθεί -ακόμα κι αν π α ρ ι σ τ ά ν ε ι ότι είναι "μεσα". Ε΄πίσης χρειάζεται κατασταλαγμένη (την εποχή που γράφεται) άποψη για παρα πολλά πράγματα που φαινομενικα΄δεν αφορούν καθόλου το βιβλίο (αλλά κινούν τους ήρωες και τον κόσμο)Αλλιώς δεν αποδιδει τίποτα, πλην ίσως σπανίων περιπτωσεων μεγαλοφυίας.

Anonymous said...

Πατριάρχη, αν και καταλαβαίνω τη λογική του υστερόγραφου, δεν θεωρώ ότι πρέπει να απολογούμαστε για την αυστηρότητα, εφόσον είναι κόσμια διατυπωμένη και δίχως διάθεση προσωπικής προσβολής. Σύμφωνοι, η κοπέλα είναι 23 χρονών, από την άλλη όμως αποφασίζει να εκτεθεί με ένα μυθιστόρημα (άρα θεωρεί την ηλικία της επαρκή για να το γράψει), συνεπώς δικαιούμαστε και να κρίνουμε και την προσπάθεια, και την επάρκεια. Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο, αλλά μου μυρίζει, από την εδώ περιγραφή, ένα συνηθισμένο πρωτόλειο πολύ νεαρού συγγραφέα που αντί να μετουσιώσει το βίωμα σε λογοτεχνικό έργο, παραμένει δέσμιος της καταγραφής του βιώματος. Μπορεί και να κάνω λάθος, ξαναλέω, άλλωστε, ότι δεν έχω διαβάσει το συγκεκριμένο βιβλίο, μερικές φορές όμως έχω την εντύπωση, διαβάζοντας τα πρώτα βιβλία νέων Ελλήνων συγγραφέων, ότι όσοι θέλουν να κάνουν ντεμπούτο καλά θα έκαναν να εμφανίζονται με το δ ε ύ τ ε ρ ο βιβλίο που ολοκληρώνουν, όχι με το πρώτο και τις παιδικές ασθένειές του! (Εδώ εννοώ ότι κατά τη γνώμη μου, βλέπουμε πρωτόλεια ανθρώπων που πρωτοεμφανίζονται με το πρώτο, στην κυριολεξία, ίσως, κείμενο που έγραψαν, χωρίς να έχουν παιδευτεί πολύ αποκτώντας προϋπηρεσία με προηγούμενες απόπειρες, ατελέσφορες ίσως, χρήσιμες όμως σαν μαγιά. Ελπίζω να με εννοείτε.) Δεν μιλάω, τώρα, για τη Σχοινά, που μακάρι να έχει όσο καλύτερη πορεία μπορεί, αλλά για μια τάση που βλέπω, να μπαίνει κόσμος στη διαδικασία του να γράψει βιβλίο χωρίς να το παιδεύει και πολύ, χωρίς να το βασανίζει το θέμα, εν τέλει: χωρίς συναίσθηση του τι σημαίνει "γράφω μυθιστόρημα". Σαφώς όταν ξεκινά κανείς έχει άγνοια, αλλά αυτή την άγνοια ακριβώς πάει να σβήσει, και δεν πολυβλέπω τέτοια προσπάθεια... Κάνω λάθος;

Α.

Πάπισσα Ιωάννα said...

Έχετε κι οι δύο δίκιο.
Το μυθιστόρημα θέλει μεγάλη ωριμότητα, όχι μόνο συγγραφική αλλά και κοινωνική. Επομένως, όντως πολλά πρωτολειακά γραψίματα καλό είναι να μένουν στο συρτάρι και να ξαναδουλεύονται καθώς ο επίδοξος συγγραφέας ωριμάζει και μεστώνει.
Πατριάρχης Φώτιος

Γιάννης Πλιώτας said...

Καλημέρα!

Ως εκδότης του βιβλίου θα διαφωνήσω σε όλα τα σημεία με το κείμενο του Πατριάρχη, αλλά σε κάθε περίπτωση θέλω να τον ευχαριστήσω ειλικρινά για τον κόπο, αλλά και το χρόνο που αφιέρωσε. Οπωσδήποτε, κάθε κριτική είναι ευπρόσδεκτη.

Κατά τη γνώμη μου το "Καλημέρα και Αντίο" είναι ένα μυθιστόρημα με εξαιρετική δυναμική, καθόλου επίπεδο, δεν υποκρίνεται και η πλοκή του είναι ζυγισμένη τόσο καλά που θα μπορούσε να έχει γραφτεί από κάποιον μεγαλύτερο και έμπειρο συγγραφέα. Δηλαδή δεν τίθεται θέμα ηλικίας σε καμία περίπτωση. Το επέλεξα γνωρίζοντας ότι είναι καλύτερο από τη μεγάλη πλειονότητα των νέων βιβλίων που κυκλοφορούν.

Το βιβλίο της Αγγελικής εντάσσεται σε μία ευρύτερη φιλοσοφία διαμοίρασης ιδεών και για αυτό μπορείτε να το διαβάσετε ή και να το κατεβάσετε στον υπολογιστή σας, ελεύθερα και δωρέαν: http://issuu.com/voreiodytikes/docs/kalimerakaiantioe-book/1

Anonymous said...

Κύριε Πλιώτα, σας ευχαριστώ που δίνετε το λινκ, ούτως ή άλλως ήθελα να το διαβάσω μετά από αυτό το κείμενο του Πατριάρχη και τη συζήτηση στα σχόλια. Προφανώς, για να το εκδίδετε, σημαίνει ότι το πιστεύετε κιόλας, αλίμονο αν ένας καινούργιος και πιο φρέσκος σε αντίληψη εκδοτικός λειτουργούσε διαφορετικά. Ελπίζω η κυρία Σχοινά να διαψεύσει τα προαισθήματά μου. Σε κάθε περίπτωση, καλή επιτυχία και στη συγγραφέα, αλλά και στις Βορειοδυτικές εκδόσεις.

Α.

Pellegrina said...

διάβασα λίγες σελίδες και είμαι πολύ μπερδεμένη: ΑΥΤΟ ειναι κείμενο 23 χρονης;; εμένα μου φάνηκε κέιμενο ενός μεσήλικα με προσεγμένο (και με ωράιες, ε΄συτοχες λεπτομέρειες) στυλ ρ ο ζ λογοτεχνίας. Εκτός αν εχω χάσει κα΄θε επαφή με τους σημερινούς 23χρονους. Αυτά που λέει για τις γυναίκες..μικροαστικές θωπείες σαβουρογάμηδων είναι...τι στο καλό, η τηλεόραση την εκπάιδευσε την κοπέλα ή οι εκδόσεις ..ξερετεποιες"; τα εχω χαμέν ακαι εμ συγχωρέιτε: έκτός αν πραγματικα΄πρόκειται για ταλεντο που μπορεί να μιμείται 'ωριμη" γραφή, αλλα΄του είδους που είπα.

υγ: μια 23 χρονη σημερα πιστέυει ότι τζιν, μπουφάν και αθλητικα΄ειναι το ντύσιμο ενός ..20χρονου και οτι στα 32 θα έπρεπ να φοράς,,τι; Αλήθεια, εχω χασει τοσο την επαφή με την πραγματικότητα;

Πάπισσα Ιωάννα said...

Γιάννη,
μπορούμε να διαφωνούμε αλλά εξακολουθούμε να συζητάμε με νηφαλιότητα.
Ακόμα κι αν είναι καλύτερο από πολλά άλλα έργα νέων συγγραφέων (πράγμα που απ' ό,τι έδειξα δεν το πιστεύω), αυτό δεν μπορεί να είναι κριτήριο αξιολόγησης. Το ζήτημα είναι να αποτελεί έργο άξιο να συναγωνιστεί άλλες ωριμότερες πέννες ή -τουλάχιστον- να δίνει ελπίδες για μια δημιουργικότερη και ποιοτικότερη συνέχεια.
Εύχομαι να διαψευστώ
Και πάλι ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη.
Πατριάρχης Φώτιος

Γιάννης Πλιώτας said...

Ναι, φυσικά. Συγγνώμη, ίσως ήταν λίγο ασαφές αυτό που έγραψα. Αναφέροντας "νέα βιβλία" εννοούσα όλες τις νέες κυκλοφορίες ως σύνολο, όχι μόνο τα μυθιστορήματα νέων συγγραφέων.
Ήθελα απλώς να μην συμπεριλάβω τους κλασικούς στη φράση μου.

Πάπισσα Ιωάννα said...

Pellegrina,
ψάχνοντας κανείς τη δική-του φωνή, συχνά μιμείται ή υιοθετεί άκριτα, χωρίς να μπορεί να αποστασιοποιηθεί, τον λόγο της παρέας, της τηλεόρασης, της εύκολης λογοτεχνίας... Δυστυχώς δεν μπορεί να διακρίνει τα επίπεδα ύφους, τις διαβαθμίσεις της γλώσσας και φυσικά τα στάνταρ της κοινωνίας (για να τα αποδεχτεί ή να τα απορρίψει) όχι μόνο ως προς την εμφάνιση αλλά και ως προς τη συμπεριφορά, το ήθος των ανθρώπων-της, την ψυχολογική διάσταση του έρωτα κ.ο.κ.
Αν το συνεχίσεις, θα ήθελα τη γνώμη-σου (και όποιου άλλου, όπως του Α.).
Πατριάρχης Φώτιος

Pellegrina said...

φώτιε για χα΄ρη σου θα το έκανα, ειλικρινά. Αλλα΄, να με συγχωρεί και η συγγραφέας (αυτα ειναι υποκειμενικα εξαλλου, φνατάζομαι οτι ουτε εκεινη την ενδιαφερουν τα δικά μου!) αδιαφορώ εντελώς αν ο φίλιππος θα πηδήξει τη συναδερφο στο γραφείο. Δ ε ν έχω χρόνο. (αλλά αν βρω θα το κανω. Μπορεί να ειναι καλογραμμένο. Εγω ΜΟΝΟ για το θεμα μιλάω, για να μην παρεξηγηθω..)

Πάπισσα Ιωάννα said...

Κανένα πρόβλημα.
Άλλωστε είναι ψυχαναγκαστικό να διαβάζουμε κάθε βιβλίο στο οποίο τύχει να έχουμε πρόσβαση.
Κι εγώ νιώθω συχνά ότι πρέπει να πάψω να διαβάζω διάφορα και να προσηλωθώ σε μερικές κορυφές που είναι για μένα απάτητες. Τόσα βιβλία τέθηκαν στον Κανόνα της παγκόσμιας λογοτεχνίας...
Πατριάρχης Φώτιος

Κατερίνα Μαλακατέ said...

Συμπαθώ εξαιρετικά το Γιάννη Πλιώτα, και την προσπάθεια του στα Γιάννενα και το ξέρει. Όμως ούτε κι εγώ κατάφερα να τελειώσω το βιβλίο που μου το εμπιστεύτηκε. Δεν το έχω τελειώσει, άρα η άποψη μου δεν είναι ολοκληρωμένη. Όσο για το αν τα πρωτόλεια πρέπει να "σώζουν" τον κόσμο, διαφωνώ. Αρκεί να "σώζουν" το συγγραφέα τους.

anagnostria said...

Έχω αρκετή εμπειρία από έργα νεαρών συγγραφέων, μαθητών μου ή φίλων που ζητούν την άποψή μου. Μια γενική διαπίστωση είναι ότι οι περισσότεροι μιμούνται τα ευπώλητα και τα ευκολοδιάβαστα. Καταγράφουν συνήθως προσωπικές εμπειρίες χωρίς κάτι βαθύτερο και ουσιαστικότερο. Ένας από τους λόγους της επιφανειακής γραφής είναι πιστεύω και η έλλειψη αναγνωστικών εμπειριών. Δεν διαβάζουν, δεν έχουν αξιόλογα,αναγνωστικά πρότυπα. Αν διάβαζαν θα ήταν πολύ πιο διστακτικοί στο να εκδώσουν. Υπάρχει σημαντικό μυθιστόρημα που να γράφτηκε στην ηλικία των 20-30 χρόνων; Από την άλλη, από κάπου πρέπει να αρχίσει κανείς. Η συνέχεια θα δείξει αν πρόκειται για αξιόλογο συγγραφέα.

Anonymous said...

Αγαπητή αναγνώστρια, διαβάζοντας το σχόλιό σας, και συμφωνώντας με τα περί έλλειψης αναγνωστικής εμπειρίας, σκέφτομαι ότι αυτή η κατηγορία πρωτολείων δεν γράφεται μόνο από συγγραφείς κάτω των 30, δεν σχετίζεται αποκλειστικά με την ηλικία, ή μάλλον, σχετίζεται με την συγγραφική ηλικία που δεν είναι, θαρρώ, πάντα ταυτισμένη με τη βιολογική. Υπάρχουν πρωτοεμφανιζόμενοι (για να μην πω και συγγραφείς με δεύτερο ή και τρίτο βιβλίο πια) άνω των 30 που κάνουν τα ίδια λάθη, όπως υπάρχουν και πρωτοεμφανιζόμενοι κάτω των 30 που τα αποφεύγουν, άλλος λιγότερο πετυχημένα, άλλος περισσότερο, και δίνουν καλά βιβλία. (Όπως υπάρχουν, κατά τη γνώμη μου, και σημαντικά βιβλία γραμμένα από ανθρώπους κάτω των 30.) Αλλά στη γενική τάση, παρά τις εξαιρέσεις, νομίζω συμφωνούμε λίγο-πολύ.

Για το βιβλίο της Σχοινά, τώρα, μια και από ό,τι είδα περιμένει άποψη ο Πατριάρχης, πρέπει να πω ότι μέχρι στιγμής συμφωνώ με τις παρατηρήσεις της Pellegrina. Μου κάνει, επίσης, εντύπωση το ότι το κείμενο είναι κακοδιορθωμένο. Εδώ, φυσικά, η ευθύνη είναι και του, με περιθώρια βελτίωσης οπωσδήποτε, μια και τώρα κάνει την αρχή του, εκδοτικού, όμως τα λάθη είναι τέτοια που, με βάση τη δική μου εμπειρία, τουλάχιστον, υποδεικνύουν προχειρότητα στη συγγραφή συνολικά. Κι αυτό επίσης χαρακτηριστικό πολλών συγγραφέων, που φαίνεται ότι δεν κάνουν τον κόπο να ξενυχτήσουν πάνω από φράσεις, να τις δουλέψουν, να τις κεντήσουν. Ενδεχομένως η Σχοινά να έχει δυνατότητες για περισσότερα, αλλά φοβάμαι μήπως, έχοντας εκδώσει τόσο εύκολα και τόσο νέα, θα θεωρήσει ότι αρκεί που προσπάθησε ως εδώ και θα αρκείται, και στο μέλλον, στη λιγότερη προσπάθεια, αντίληψη που θεωρώ α π α ρ ά δ ε κ τ η για έναν γραφιά και πιστεύω ότι έχει, δυστυχώς, εμπεδωθεί από αρκετούς Έλληνες συγγραφείς, στερώντας, από αυτούς αλλά και από εμάς εξίσου, μια πιο ευνοϊκή εξέλιξη στην τέχνη τους.

Α.

Πάπισσα Ιωάννα said...

Φυσικά η υφολογική απειρία και η απουσία κοινωνικής πείρας είναι συγγραφικά χαρακτηριστικά των νέων, συνήθως, συγγραφέων, που είναι νέοι όχι μόνο ηλικιακά αλλά συγγραφικά.
Θα συμφωνήσω α π ό λ υ τ α με την Αναγνώστρια στο ότι αυτές οι λογοτεχνικές αδυναμίες οφείλονται στη μικρή ή ελάχιστη επαφή-τους με έργα καλών λογοτεχνών, το διάβασμα των οποίων αποτελεί αναγκαίο υπόβαθρο για να γράψει κανείς κάτι ποιοτικό.
Πολλοί νέοι συγγραφείς αρκούνται στην ανάγνωση του διαδικτυακού λόγου, μένουν στα τηλεοπτικά ακούσματα, αδυνατούν να απομακρυνθούν από την προφορική ομιλία που τους κατακλύζει. Συχνά διαβάζουν μόνο ευπώλητα και έτσι ο δικός-τους λόγος είναι ρηχός, ελάχιστα περιεκτικός, η γραφή-τους ανώριμη και διαδικαστική.
Πατριάρχης Φώτιος

Anonymous said...

Καλησπέρα ! Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο της Αγγελικής Σχοινά αλλά απ' όσα αναφέρετε καταλαβαίνω ότι το θέμα του κυρίως δεν με ενδιαφέρει.
Όσον αφορά συγγαφείς που έγραψαν κάτι αξιόλογο σε ηλικία των 20-30 χρόνων έχω να αναφέρω την Εύα Ομηρόλη.Τους Αναλφάβητους του έρωτα τους έγραψε σε ηλικία γύρω στα 20 και την Σεισάχθεια σε ηλικία γύρω στα 25.Αναφέρω 2 βιβλία που έχω διαβάσει της Ομηρόλη και που θεωρώ την γραφή της πάρα πολύ καλή . Φιλικά , Μαρία.

Anonymous said...

Σχετικότατο, διά τους ομιλούντες την αγγλικήν: http://www.youtube.com/watch?v=c9fc-crEFDw

ανουτσόπουλος Γιάννης said...

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ένα blog που μπορώ να βρω αρνητικά σχόλια για κάποιο βιβλίο! Ξεκινάω με αυτό: Ο κ. Φώτιος είναι ειλικρινής, πράγμα απολύτως αναγκαίο, όχι απλώς σεβαστό.
Διάβασα το βιβλίο της Αγγελικής, με μεγάλη δυσκολία. Οι σκέψεις μου είναι ακριβώς ίδιες με του Πατριάρχη: πρόκειται για ημερολόγιο. Δε θέλω να ακουστώ κακεντρεχής, αλλά σαν αναγνώστης έχασα πολλά απογεύματα διαβάζοντας κάτι που δε μου άφησε απολύτως τίποτα, και που δε με σεβάστηκε καθόλου σαν αναγνώστη. Ανύπαρκτη ηθογραφία, πλοκή μεσημεριανού σόου, δράση και περιπέτεια άγνωστοι όροι, εύρημα και λύση επίσης άγνωστοι όροι. Αυτό δεν είναι λογοτεχνία. Είναι καταγραφή. Ούτε καν ροζ λογοτεχνία, αφού δεν έχει την τόλμη να εκτεθεί και να περιγράψει μια ερωτική σκηνή. Το να λες "κοιμήθηκε σπίτι του" ΔΕΝ είναι ερωτική σκηνή. Αν θέλεις να εκδόσεις ένα βιβλίο για να αποκαλείσαι συγγραφέας, αυτό δεν μπορώ ως αναγνώστης να το σεβαστώ.
Σας ευχαριστώ θερμά για το βήμα. Το σίγουρο είναι ότι θα επιστρέψω στο μπλογκ σας, και αν κάποτε καταφέρω να εκδόσω το οτιδήποτε θα χαρώ να σχολιαστώ από τον κ. Φώτιο.
Π

Anonymous said...

Μολις διαβασα το βιβλιο...Νομιζω οτι η κριτικη ειναι τελειως ασχετη με το βιβλιο!Κατα τη γνωμη μου προκειται για ενα γλυκυτατο, νεανικο μυθηστορημα που μεταφερει τον συγχρονο παλμο των σχεσεων. Σιγουρα οποιος διαβασε το βιβλιο με σκοπο να αυτομορφωθει πανω στο ζητημα μιας κοινωνικης επαναστασης, θα πρεπει να απογοητευτηκε, πολυ απλα γιατι το βιβλιο δεν μιλαει για κατι τετοιο!....Και λιγο προσοχη με το τι ηθικολογιες προωθουμε γιατι μερικες μερικες αγγιζουν τα ορια του μηδενισμου...
<>

η μηπως καλυτερα...

<>

Anonymous said...

Μολις διαβασα το βιβλιο...Νομιζω οτι η κριτικη ειναι τελειως ασχετη με το βιβλιο!Κατα τη γνωμη μου προκειται για ενα γλυκυτατο, νεανικο μυθηστορημα που μεταφερει τον συγχρονο παλμο των σχεσεων. Σιγουρα οποιος διαβασε το βιβλιο με σκοπο να αυτομορφωθει πανω στο ζητημα μιας κοινωνικης επαναστασης, θα πρεπει να απογοητευτηκε, πολυ απλα γιατι το βιβλιο δεν μιλαει για κατι τετοιο!....Και λιγο προσοχη με το τι ηθικολογιες προωθουμε γιατι μερικες μερικες αγγιζουν τα ορια του μηδενισμου...

...ή γράφεις και πιστεύεις ότι με το βιβλίο-σου θα σώσεις τον κόσμο ή μη γράφεις τίποτα....

η μηπως καλυτερα...

ή φτιαχνεις blog και πιστεύεις ότι με το blog-σου θα σώσεις τον κόσμο ή μη φτιαχνεις τιποτα...

Πάπισσα Ιωάννα said...

Αυτό κάνω!!!
Π.Φ.

Κι αν έβαζες και κανέναν τόνο, θα αποδείκνυες τι σημαίνει λογοτεχνία για σένα με πιο αξιόπιστο τρόπο.

Anonymous said...

Αυτο εχεις να πεις; Εγω εκφραζω την αποψη μου και εσυ μου την λες επειδη δε χρησιμοποιω τονους; Κατσε και πανω απο τα ποστ μου και τσεκαρε μηπως κανω και κανα ωρθωγραφεικό λάθως!

ΥΓ Οσα δε φτανει η αλεπου τα κανει κρεμασταρια...οποιος δε μπορει να παραγει τεχνη αρκειται στο να την κριτικαρει και νομιζει οτι αλλαζει και τον κοσμο...

Maria margar said...

καλησπερα μολις τελειωσα το βιβλιο κ πραγματικα μ αρεσε πολυ η γραφη της συγγραφεως.. αν κοιτουσα απο την αρχη τα σχολια σας κ την αρνητικοτητα σας ισως να μη το διαβαζα ποτε.. δε ειναι καλο αυτο που κανετε.. γουστα ειναι αυτα, ο καθενας το βλεπει αλλιως.. κ δε το βρισκω κακο κ απειρο να ξεκινησει καποιος νεος απο τωρα να γραφει.. ολοι αρχιζουμε απο καπου! το μυθιστορημα ηταν απλουστατο κ μ αρεσαν οι περιγραφες που εκανε η συγγραφεας! ηταν ομορφο!