Διονύσης Μαρίνος, “Μπλε ήλιος”

Ο Μαρίνος είναι έξυπνος συγγραφέας και δεν πέφτει στη λούμπα να οδηγήσει έναν έρωτα …με διαφορά σε αίσιο τέλος. Αφήνει διφορούμενο το κλείσιμο και ποντάρει στην ψυχολογία που αναπτύσσεται ενδιάμεσα.

Διονύσης Μαρίνος “Μπλε ήλιος” εκδόσεις Μεταίχμιο -2021

 

Ωραίος τίτλος. Μάλλον μυστηριώδης. Φως και μπλε ακτινοβολία. Οξύμωρος. Τελικά τι είναι αυτό που μας προσκαλεί στα βιβλία;

> O Διονύσης Μαρίνος γεννήθηκε το 1971 στην Αθήνα. Είναι δημοσιογράφος και κριτικός λογοτεχνίας. Τα τελευταία χρόνια παραδίδει μαθήματα δημιουργικής γραφής. Υπήρξε μέλος της ομάδας εργασίας για τη δημιουργία του δανειστικού τμήματος της Εθνικής Βιβλιοθήκης και επί τρία χρόνια ήταν μέλος της Επιτροπής Κρατικών Βραβείων (μεταφρασμένη λογοτεχνία).

 

Ο ΙΑΣΟΝΑΣ βλέπει στη βιβλιοθήκη του την “Κυρία Κούλα” του Κουμανταρέα. Κι έτσι ανασυστήνεται η αλυσίδα των “Βιβλίων του γήρατος”, έργα που αυξάνονται μεταξύ των συγγραφέων μας: Δείτε και την ανάρτηση ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΙ ΗΡΩΕΣ: ΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗ 16/12/2020. Συνήθως βέβαια οι ίδιοι οι συγγραφείς βιώνουν το γήρας, όπως ο Πανσέληνος, η Γαλανάκη, η Καρυστιάνη, ο Μαραγκόπουλος ή η Φακίνου, ενώ εδώ ο πενηντάχρονος Μαρίνος συνομιλεί με αυτό.

ΣΤΟ ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ είναι η Μαριάννα, ετών 60, κι ο άντρας της Γεράσιμος, ετών 72 (το όνομά του του ταιριάζει γάντι). Ηλικιωμένοι, αλλά περισσότερο βαλτωμένοι. Γκρίζα ζωή. Μαύρη ρουτίνα. Μονότονα συναισθήματα ακουμπισμένα στο βάζο με τα ψεύτικα λουλούδια. Ένα έμφραγμα που φέρνει τον Γεράσιμο στο νοσοκομείο ξεσκονίζει τις σκέψεις της Μαριάννας, η οποία κάνει απολογισμό με θλιβερά αποτελέσματα. Η κοινή ζωή τους έχει γεμίσει σκόνη, μια λίμνη με λιμνάζοντα νερά.

ΩΣΠΟΥ το έμφραγμα και ο σαραντάχρονος Ιάσονας που βρέθηκε τυχαία εκεί και έδωσε τις πρώτες βοήθειες ταρακούνησαν τα νερά. Ο Ιάσονας είναι συγγραφέας κι η έγνοια του απέναντι σε όσα έζησε κινεί και σ’ αυτόν τα νήματα. Η απομάκρυνση της Μαριάννας από τον άντρα της (καιρό τώρα) και η προσέγγισή της με τον νεαρότερο Ιάσονα κινητοποιεί το έργο. Σε δύο σημεία αυτός ο προσανατολισμός αποδίδει: απ’ τη μια, η σκέψη της πρωταγωνίστριας και μόνο να αποσυνδέσει κρυφά τα μηχανήματα για να “απελευθερώσει” τον Γεράσιμο δημιουργεί δονήσεις και αναμονές. Απ’ την άλλη, η ερωτική προσέγγιση των δύο (Μαριάννας και Ιάσονα), ένας έρωτα …με διαφορά, αναδεικνύει τα συναισθηματικά αδιέξοδα κυρίως της γυναίκας.

ΟΛΗ αυτή τη βιωμένη στασιμότητα το μυθιστόρημα την προσεγγίζει με μια ανάλογη στασιμότητα. Πολυπρισματική γραφή, αφού κάθε κεφάλαιο ξεκινά από άλλη οπτική γωνία, αν και ενίοτε αυτή η εναλλαγή δεν αντιστοιχίζει τον τίτλο με την πραγματική εστίαση. Φαινομενικά λοιπόν έχουμε και μια ανάλογη πολυφωνία. Όμως όλα γίνονται αργά και εσωτερικά, όλα χάνονται έξω από τη δράση στη συναισθηματική ενδοχώρα του καθενός. Φαίνεται σαν οι ιδέες του συγγραφέα, γαλβανισμένες από ισχυρά ανθρωπιστικά ιδεώδη, δεν μπορούν να αποκτήσουν μυθιστορηματική δραματικότητα. Οι χαραμάδες που είδα έμειναν χαραμάδες.

ΤΕΛΙΚΑ κρατώ ένα ιδιαίτερο ύφος. Μια γλώσσα ήρεμη αλλά ζωντανή. Που αναπνέει κάτω από την επιφάνεια. Αναερόβια. Κι αποδίδει μια μικροκυμαινόμενη γραφή. Κρατώ επίσης τα αγαθά κίνητρα για την αγάπη, που διατυμπανίζεται στο οπισθόφυλλο. Και φυσικά την ψυχολογία που προσπαθεί να βρει λαγούμι να αναδειχθεί και να εξηγήσει τη στροφή που προκάλεσε. Ίσως λιγότερο πειστικά απ’ όσο θα έπρεπε.

Πάπισσα Ιωάννα