Pierre Ducrozet, “Η ανακάλυψη των σωμάτων”

Η τεχνολογία φαίνεται να είναι πρόοδος, αλλά συνάμα μέσο αλλοτρίωσης και πλουτισμού ενάντια σε κάθε φυσική κατάσταση, ενάντια στα συμφέροντα των πολλών.

 

Pierre Ducrozet “L’ invention des corps” 2017 “Η ανακάλυψη των σωμάτων” μετ. Δ. Δημακόπουλος εκδόσεις Πόλις -2021

 

Η αλήθεια είναι ότι με προσέλκυσε όσα γράφει στο οπισθόφυλλο. Μια αστυνομική περιπέτεια, μια διαδικτυακή πλάνη, μια αναζήτηση που ίσως δεν μείνει μόνο στη δράση.

> Ο Πιερ Ντυκροζέ γεννήθηκε στη Λυών το 1982. Έχει εργαστεί ως βιβλιοπώλης, έχει μεταφράσει βιβλία από τα αγγλικά και τα ισπανικά, έχει διδάξει στην École nationale supérieure des arts visuels de La Cambre, στις Βρυξέλλες, και είναι τακτικός αρθρογράφος στην εφημερίδα Libération.

Έχει δημοσιεύσει πέντε μυθιστορήματα. Η Ανακάλυψη των σωμάτων έχει τιμηθεί με το βραβείο de Flore και ήταν στην τελική λίστα υποψηφιοτήτων για το λογοτεχνικό βραβείο της εφημερίδας Le Monde.

Ομολογημένες επιρροές του, ο φιλόσοφος Ζιλ Ντελέζ και οι μυθιστοριογράφοι Ντον ΝτεΛίλλο, Ρομπέρτο Μπολάνιο και Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας.

ΙΔΟΥ ΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ: “Μεξικό, Ιγουάλα, 26 Σεπτεμβρίου 2014. Η αστυνομία απάγει και δολοφονεί σαράντα τρεις φοιτητές από την Αγιοτσινάπα. Ο Άλβαρο γλιτώνει από τη σφαγή και διαφεύγει στις ΗΠΑ. Ιδιοφυΐα στην πληροφορική, πέφτει στα χέρια ενός μεγιστάνα του Ίντερνετ, χρηματοδότη και κήρυκα του τρανσουμανισμού, ο οποίος επιδιώκει, μέσω της βιοτεχνολογίας, να παρατείνει επ’ άπειρον τη ζωή του ίδιου και των πάμπλουτων φίλων του της Σίλικον Βάλλεϋ• ονειρεύεται την αθανασία και φαντασιώνεται εγκεφάλους φορτωμένους σε σκληρούς δίσκους και ανθρώπους χωρίς σώμα. Ο Άλβαρο θα προσπαθήσει, για μία ακόμα φορά στη ζωή του, να αντισταθεί. Και δεν θα είναι μόνος του, αφού θα βρει συμμάχους στις τάξεις των χάκερ, τούτων των ελεύθερων πειρατών του 21ου αιώνα.

Σε αυτό το σύμπαν, που δεν είναι και τόσο φουτουριστικό όσο θέλουμε να πιστεύουμε, ο Ντυκροζέ μάς οδηγεί με γνώση και ευφυΐα. Περιγράφει πώς οι έμποροι του Ίντερνετ το απομάκρυναν από τα αρχικά δημοκρατικά του ιδεώδη. Το βιβλίο, αξιοποιώντας τους κώδικες του θρίλερ, θέτει σημαντικά ηθικά, πολιτικά και φιλοσοφικά ερωτήματα για την ελευθερία, τον θάνατο, την αγάπη στον σύγχρονο κόσμο. Άλλοτε δραματικό, κάποτε απειλητικό, ορισμένες φορές παιγνιώδες, πάντα όμως με σασπένς, το κείμενο διακρίνεται για τη μουσικότητα και την πλαστικότητά του, ενώ διαφαίνεται επίσης η πεισματική πίστη του συγγραφέα στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια.”

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ συναντά εξαρχής το “2666” του Roberto Bolano, όπου εκατοντάδες γυναίκες εξαφανίζονται (=σκοτώνονται) στην αναρχική επικράτεια του Μεξικού. Όπως εκεί, έτσι κι εδώ, 43 φοιτητές δολοφονούνται απ’ την ίδια την αστυνομία, με τον καθηγητή πληροφορικής Álvaro Beltrán να σώζεται κακήν κακώς και να δραπετεύει με αίμα, πόνο και κόπο στις USA.

LOS ANGELES 2014. Το ταξίδι του τον βγάζει εκεί, ψευτοδουλεύει για να επιβιώσει, ώσπου συναντά τον μεγιστάνα της Silicon Valley, τον Parker Hayes, και μπαίνει δυναμικά στον χώρο της ψηφιακής τεχνολογίας, εκεί που πάμπλουτοι επιχειρηματίες οραματίζονται τον τρανσουμανισμό (transhumanism). Πρόκειται για ένα κίνημα σκέψης που πιστεύει ότι μπορεί να εξελίξει τον άνθρωπο σε μια νέα μορφή, σε μια ανώτερη βαθμίδα, με τη βοήθεια της νανοτεχνολογίας και των υπολογιστών. Στην ουσία ο Νέος Άνθρωπος, ο Διάνθρωπος, θα είναι ένα υβρίδιο βιολογίας και τεχνολογίας, όπου τα κύτταρα και τα ανθρώπινα όργανα θα έχουν επεκταθεί με καλώδια και ηλεκτρόδια, ώστε να μειωθούν οι φθορές, να αυξηθεί ο μέσος όρος ζωής και να πολλαπλασιαστούν οι σωματικές και πνευματικές δυνατότητες του ανθρώπου-2. Επιδιώκει ακόμα και να νικήσει τον θάνατο!

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ λογοτεχνία συνειδητοποιώ ότι έρχομαι σε επαφή με πραγματικά ή δυνητικά σενάρια, κι όχι μόνο μαθαίνω, αλλά περισσότερο μεταβαίνω στις ζωές των χαρακτήρων, οι οποίοι ανοίγουν τα σύνορα του κόσμου. Με ευοίωνο ή δυσοίωνο τρόπο σαν πιονέροι ή ποντοπόροι άλλων εποχών, οι συγγραφείς πιάνουν τα νήματα της προόδου, φαντάζονται πού οδηγούν και μας παίρνουν μαζί τους. Θυμήθηκα τον Ιούλιο Βερν, ο οποίος, βυθισμένος μέσα στα οράματα της επιστήμης του 19ου αιώνα, ορθώνει τα μυθιστορήματά του σαν φωτοβολίδες προς το μέλλον.

ΤΟ ΕΡΓΟ επιχειρεί να γραφεί σαν ρίζωμα, κατά τον όρο του Deleuze, αν και σε περιορισμένο βαθμό. Δηλαδή, δίπλα στον Álvaro, που γίνεται πειραματόζωο στα χέρια του Parker, δίπλα στον μεγαλοεπιχειρηματία που θέλει να κερδίσει την αθανασία μέσω των βλαστοκυττάρων, τα οποία ανανεώνουν απ’ το ίδιο το DNA τον οργανισμό, δίπλα στην Adèle, που είναι κυτταρική βιολόγος, βιογραφούνται ή μάλλον μικροβιογραφούνται διάφορα πρόσωπα που παίζουν ρόλο στην πορεία της ανθρωπότητας στο βιοψηφιακό σύμπαν. Ο Lin, που είναι εξαιρετικός χάκερ, ή μάλλον, επειδή άλλαξε φύλο, είναι εξαιρετική χάκερ, ο Werner Fehnerbach και άλλοι που συνέβαλαν στη δημιουργία του Internet κ.ο.κ., άνθρωποι-ψηφίδες σε ένα ποτάμι επιστήμης, τεχνολογίας και ερασιτεχνικής μανίας που τρέχει προς το μέλλον.

ΤΟ ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΟ σημείο έρχεται όταν ο Álvaro επαναστατεί στην προσπάθεια να του εμφυτεύσουν ήπαρ από τα δικά του βλαστοκύτταρα και δραπετεύει με την αγαπημένη του Adèle. Η επανάσταση των ανθρώπων ξεκινά πριν καν επιβληθεί η δικτατορία της βιοτεχνολογίας. Εκεί γίνεται το κάλεσμα για μια ψηφιακή εξέγερση κατά των μεγιστάνων που θέλουν να ελέγξουν τον άνθρωπο και το διαδίκτυο.

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ με τέτοια κείμενα είναι ότι μένουν σε μια φοβερή ιδέα και στους μελλοντικούς κινδύνους που αυτή εγκυμονεί και δεν στήνουν μια πλοκή άξια της ιδέας ούτε ένα βάθος, ένα δίλημμα, μια βαθύτερη προβληματική. Έτσι, κι εδώ η φυγή των Álvaro και Adèle και η εξέγερση των άλλων είναι άλλη μια ιδεατή ιδέα, μια αναμενόμενη επαναστατική πράξη, αλλά όχι μια σοκαριστική και όντως ανατρεπτική αλλαγή πορείας.

Πάπισσα Ιωάννα