Γιώργος Μητάς, “Τα δύο δώρα”

Ο έρωτας, το ταξίδι, η απωανατολίτικη εμπειρία, η Bangkok, τα εστιατόριά της, οι τυχαίες συναντήσεις και οι ανέμελες περιπλανήσεις γίνονται ζήλεια που κατατρώει τα πάντα. Αλλά η ατμόσφαιρα μένει.

Γιώργος Μητάς “Τα δύο δώρα” εκδόσεις Στερέωμα -2021

 

Τον γνωρίσαμε με τις εκπληκτικές “Ιστορίες του Χαλ”. Και δέκα χρόνια μετά τον ξανασυναντούμε, για να δούμε πόσο ωρίμασε έκτοτε.

 

> Ο Γιώργος Μητάς γεννήθηκε το 1966 στη Λιβαδειά. Μεγάλωσε στο Παγκράτι. Σπούδασε Βιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και απέκτησε μεταπτυχιακό τίτλο (M.Sc.) στην Αλιευτική Βιολογία από το Πανεπιστήμιο του Χαλ (Hull) της Μεγάλης Βρετανίας. Έχει εργαστεί στον χώρο της έρευνας στον τομέα της βιολογικής ωκεανογραφίας (Εθνικό Κέντρο Θαλασσίων Ερευνών), καθώς και στη φαρμακευτική βιομηχανία (διεθνείς κλινικές μελέτες). Έχει επίσης ασχοληθεί επαγγελματικά με εναλλακτικές θεραπείες (παραδοσιακό ταϊλανδικό μασάζ). Σήμερα εργάζεται σε ιατρικό τμήμα φαρμακευτικής εταιρείας. Μοιράζεται την αγάπη του για τη μαύρη μουσική (soul και jazz) παίζοντας περιστασιακά σαν dj.

ΤΟ ΠΡΩΤΟ πράγμα που με παραξένεψε είναι η ερωτική ιστορία με δόσεις ζήλειας. Μήπως είναι πλέον παλιομοδίτικο και χιλιοπαιγμένο; Μήπως πια δεν μπορεί να το αποδώσει η λογοτεχνία ώστε να πει κάτι καινούργιο, έξω από τα συνηθισμένα, τα λογοτεχνικά και τα ποιητικά, ακόμα και τα κινηματογραφικά;

 

“Το Κέντρο Θαλασσίων Ερευνών, με την άφιξη της Μύρρας, είχε προσελκύσει την προσοχή του αήττητου τοξότη με τη σκοτεινή καρδιά –αυτού του παμπάλαιου συνοδοιπόρου- ενώ η θεϊκή ομορφιά της κοπέλας είχε αφυπνίσει στη συνέχεια τα πολεμοχαρή ένστικτά του. Τώρα το τρομερό προνόμιο είχε δοθεί, το ανίκητο δοξάρι είχε τανυστεί –αλίμονο! Για τους ανθρώπους του Κέντρου δεν υπήρχε πλέον διαφυγή: θα υπέμεναν την αιματηρή πολιορκία, θύματα ή μάρτυρες της θείας μανίας, και δεν θ’ απελευθερώνονταν παρά μόνο όταν θα είχε βγει από τη φαρέτρα και το τελευταίο βέλος, όταν θα είχε βαφτεί πορφυρή και η τελευταία αιχμή”

 

ΟΛΑ ΑΥΤΑ τα βαριά επίθετα, τα “θεϊκή ομορφιά”, “αιματηρή πολιορκία” και το μελό ύφος φαίνονται παρωχημένα. Κι ενώ όλη η νουβέλα κυλάει με ένα απλό ρεαλιστικό ύφος, έναν ξεκάθαρο λόγο που ανακλά και τα συναισθήματα, το θέμα του Αντρέα που ξαναβρίσκει σε ένα συνέδριο στην Μπανγκόκ την παλιά του αγάπη τη Μύρρα, και ξαναζωντανεύει ο έρωτας όπως και η ζήλεια για όποιον την πλησιάζει, σαν να έρχεται από άλλη εποχή. Τέτοιος είναι ο Λουκάς, φίλος παλιός που ξανασυναντά τον Αντρέα τυχαία στην ταϊλανδέζικη πρωτεύουσα και γοητεύει τη Μύρρα, έστω κι αν πρόκειται να παντρευτεί τον επόμενο Σεπτέμβριο.

ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ και οι περιηγήσεις στην ασιατική πόλη του Τσάο Πραγιά εναλλάσσονται με την αφήγηση των πρώτων ερώτων του Αντρέα, ερώτων που κατέληξαν σε αποτυχία και σε ποικίλα ατυχήματα. Το πανεπιστημιακό μυθιστόρημα ξεμυτίζει πού και πού, συνδέεται με αυτοβιογραφικά στοιχεία για έναν βιολόγο γεννημένο το 1966 (προφανώς είναι ο Μητάς), παίρνει ποικίλες ταξιδιωτικές αποχρώσεις και φυσικά λιώνει όλα αυτά τα υλικά στο blender του έρωτα.

Η ΜΥΡΡΑ γίνεται μοίρα, ο έρωτας ζήλεια κι αυτό ίσως είναι το πιο αιχμηρό συναίσθημα που εκπέμπει το βιβλίο, καθώς η αγαπημένη του φεύγει πιο νωρίς από την προβλεπόμενη αναχώρησή της με τον Λουκά για το Παρίσι. Το ερωτικό κάρυο τελικά μπαίνει σε ένα αυτοαναφορικό περίβλημα, καθώς ο ήρωας Αντρέας εναλλάσσεται με την κυρίαρχη βούληση του παντοδύναμου συγγραφέα, ο οποίος δεν αποσοβεί το τέλος, αλλά εμβάλλει σ’ αυτό ένα γράμμα, ένα ευχαριστήριο γράμμα προς τη Μύρρα, που το βρίσκει είκοσι χρόνια μετά μέσα σε έναν πίνακα.

ΔΙΑΒΑΣΑ το έργο των 116 σελίδων μέσα σε λίγες ώρες, αλλά εξακολουθώ να πιστεύω ότι αυτή η γρήγορη ελκυστική ανάγνωση δεν αφήνει κάτι πιο βαθύ.

Πάπισσα Ιωάννα