Το κωμικοτραγικό ανάπτυγμα της ζωής

          Είναι τόσο τραγελαφική η ζωή που ο μόνος τρόπος να την αποδώσει κανείς ρεαλιστικά είναι αυτή η ανάμειξη του αστείου και του σοβαρού; Ή είναι τόσο παράλογη η πραγματικότητα ώστε οι συγγραφείς επιλέγουν, ειδικά τον τελευταίο καιρό, να την προσεγγίσουν με κωμικοτραγικό τρόπο, με παρωδία και σάτιρα, με σαρκαστικό ύφος;

          Δείτε για παράδειγμα τρεις εντελώς διαφορετικούς συγγραφείς που στην αρχή του 2016 επιλέγουν αυτή την αναλογία σοβαρότητας και υπονόμευσής-της, για να χτίσουν τον δικό-τους κόσμο κι έτσι να αναδείξουν τον δικό-μας. Ο Σερέφας που πάντα αλμυρίζει τις συνταγές-του με ένα ωμό χιούμορ, λίγο ελίτ, λίγο σκεπτόμενο, ο Σκαμπαρδώνης με μια μίξη υποχθόνιας αστειότητας και πολιτικής κι ο Χωμενίδης που πλησιάζει στα μισά-του κείμενα την πραγματικότητα με λοξό χιούμορ και προσπάθεια να ξεχαρβαλώσει αυτήν τη βιτρινάτη σοβαροφάνεια. Κι ένας τέταρτος, ο Αργύρης Χιόνης, που έρχεται πριν από μερικά χρόνια (τότε έγραψε τα διηγήματά-του αλλά τώρα εκδόθηκαν) να διαγουμίσει το μαύρο με μπόλικο …ασπρόμαυρο.

          Τέσσερα κείμενα μοιάζουν και διαφέρουν πάνω στην κωμικότητά-τους:

- “Έξω χιονίζει” του Σάκη Σερέφα

- “Υπουργός νύχτας” του Γιώργου Σκαμπαρδώνη

- “Νεαρό άσπρο ελάφι” του Χρήστου Χωμενίδη

- “Έχων σώας τα φρένας” του Αργύρη Χιόνη

          Τις επόμενες μέρες θα παρουσιάσω αυτήν την ευτράπελη λογοτεχνία που επιχειρεί να ξεσαλώσει πάνω στον κόσμο της γκριζόμαυρης ζωής.

Πατριάρχης Φώτιος