Friday, May 15, 2015

“Άγρια Ακρόπολη”_2013 και “Πέτρα ψαλίδι χαρτί”_2014 του Νίκου Μάντη

Μελλοντικές δυστοπίες και παροντικές δυσκολίες, ολοκληρωτισμοί και βία, αιματηρή καθημερινότητα και παιχνίδια εξουσίας, η ζωή του Νεοέλληνα από το βρώμικο κέντρο της Αθήνας σε μια ιδεατή αλλά όχι ιδανική Ακρόπολη.
 

Δίσκος με καφέδες καϊμακλίδικους
 
 
Νίκος Μάντης
“Άγρια Ακρόπολη”
εκδόσεις Καστανιώτη
2013
 
 
Νίκος Μάντης
“Πέτρα ψαλίδι χαρτί”
εκδόσεις Καστανιώτη
2014
 

 
          Ο Νίκος Μάντης είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση συγγραφέα, νέου συγγραφέα με τέσσερα βιβλία στο ενεργητικό-του, συγγραφέα που πέρασε σταδιακά από το διήγημα στο μυθιστόρημα, ενώ το τελευταίο-του έργο είναι ένα υβρίδιο διηγήματος και μυθιστορήματος, ένα σπονδυλωτό μυθιστόρημα με ενεργές κινούμενες ψηφίδες.
          Η “Άγρα Ακρόπολη” βραβεύτηκε από το περιοδικό www.oanagnostis.gr (κάτι σε «Διαβάζω» χωρίς «Διαβάζω») κι όντως είναι ένα αξιοπρόσεκτο βιβλίο επιστημονικής φαντασίας:
 
Έτος 2159 μ.Χ. Ο κόσμος πλέον διοικείται με βάση τη νοημοσύνη: χωρίζεται σε αναστημένους προ-ανθρώπους, τους Νεάντερταλ, που απλώς επιβιώνουν ως μέλη της πιο εξαθλιωμένης κάστας της παγκόσμιας τάξης, και σε Χόμο Σάπιενς, που ζουν για να δίνουν τεστ με στόχο την άνοδό τους στην ιεραρχία. Όλα κινούνται γύρω από το περιβόητο "εμβόλιο της ευφυΐας". Μόνο όσοι εμβολιάζονται έχουν τη δυνατότητα να ζουν με αξιοπρέπεια. Οι υπόλοιποι πρέπει να υπηρετούν ισόβια τους άλλους.
Ο Μάνο είναι ένας νεαρός Νεάντερταλ, κάτοικος της Μητρόπολης Νέας Αθήνας. Κάποιο βράδυ έρχεται σε επαφή με έναν άγνωστο, τον Άξελ, που ανήκει σε οργάνωση για την ανατροπή του συστήματος. Τότε του παρουσιάζεται μία και μοναδική ευκαιρία να αλλάξει για πάντα τη ζωή του. Οι κίνδυνοι βέβαια είναι πολλοί και παραμονεύουν στους πάνω ορόφους της Μητρόπολης, στην Αλεξάνδρεια, κι ακόμα πιο ψηλά, στον Θόλο, όπου βρίσκονται οι Πιστοποιημένοι.
Μια ολόκληρη κοινωνία έχει μάθει να αντιμετωπίζει τους Νεάντερταλ σαν ζώα, αδυνατώντας να δει πέρα από τα πρωτόγονα χαρακτηριστικά τους. Θα καταφέρει ο Μάνο να αλλάξει τη μοίρα του; Και αν ναι, με ποιο τίμημα; 

          Η φουτουριστική-του διάσταση φέρνει εύκολα τον αναγνώστη σε αναγνωστική έξαψη, καθώς μπροστά-του βλέπει μια νέα κοινωνία, έναν μελλοντικό κόσμο, που αυτόνομος, πολύπλευρος, πειστικός ορθώνεται σαν βέβαιη πραγματικότητα. Η τεχνολογική πρόοδος, οι δυνατότητες της επιστήμης και της ιατρικής, η καταστροφή των υπαρχουσών τωρινών δομών, η ταξική διαστρωμάτωση, ο προστατευμένος και ελεγχόμενος χώρος της Νέας Αθήνας σε αντίθεση με τον άγριο, άγνωστο χώρο που εκτείνεται έξω απ’ αυτήν, η ανεξιχνίαστη και παντοδύναμη εξουσία αλλά και ο ανατρεπτικός ιστός που αναπτύσσεται δίνουν στο κείμενο διαστάσεις κινηματογραφικής ταινίας, χολυγουντιανής εικονοπλασίας και κινδυνολογικής σκηνοθεσίας.
          Το μυθιστόρημα θέτει την έννοια της εξουσίας, όπως τη βιώνουν οι εξουσιαζόμενοι, και μάλιστα με έναν επιστημονικό τρόπο που δεν επιτρέπει στους κατώτερους να ανέβουν και γίνουν ανώτεροι. Έτσι, η συζήτηση για την εξουσία μετατρέπεται σε συζήτηση για την ελευθερία, αφού ο καθένας επιλέγει ή επιλέγεται σε ποια τάξη θα ανήκει; Η εξουσία ασκεί βία, όχι με όπλα (αν και η ύπαρξη ελεύθερης ζώνης αναδεικνύει και μια μη ελεγχόμενη περιοχή) αλλά με τη δύναμη της επιστήμης, και ειδικότερα με την επιβαλλόμενη βάσει στοιχείων και ερευνών ανωτερότητα των μεν και κατωτερότητα των δε.
 
***
 
          Το νέο-του έργο δεν μοιάζει καθόλου με το προηγούμενο. Είναι ένα σπονδυλωτό μυθιστόρημα οκτώ πράξεων, οκτώ επεισοδίων, στα οποία πρωταγωνιστεί άλλος κάθε φορά ήρωας ή ηρωίδα. Από ένα καταδικασμένο κομματικό μεγαλοστέλεχος, που βρίσκεται στη φυλακή για μίζες, έως τη Δήμητρα που ψάχνει τον αδελφό-της, ο οποίος εξαφανίστηκε, κι από τη γιαγιά που επισκέπτεται το δύσμορφο, θνησιγενές και δύσνου εγγονάκι-της, το οποίο το άφησαν οι γονείς-του σε ένα ίδρυμα, μέχρι τον Πακιστανό που εκμεταλλεύεται τους ομοεθνείς-του, ώσπου πλαστογραφεί την ταυτότητά-του και γίνεται πλούσιος Έλληνας. Η σπονδυλωτότητα του κειμένου έγκειται στο γεγονός ότι ο πρωταγωνιστής του ενός κεφαλαίου γίνεται δευτεραγωνιστής ή κομπάρσος σε ένα άλλο, κάνει δηλαδή μια σύντομη, στο προσκήνιο ή στο παρασκήνιο, εμφάνιση και έτσι ενώνει τις δύο ιστορίες, δένοντας τα νήματα που πριν ήταν ασύνδετα.
          Το μυθιστόρημα ξεκινά και …τα σπάει. Η αφήγηση ενός χαρμάνη Αλβανού, που ψάχνει τον Ρουμάνο φίλο-του και λεφτά για μια δόση, το παραλήρημα που είναι γραμμένο με μαεστρία, με τεχνικές εσωτερικού μονολόγου, με συνειρμούς αλλά και με σαφή στοχοθεσία, με μικρά βήματα, άλλα σημειωτόν κι άλλα καρκινικά, η ασθματική-του φωνή είναι δείγματα μιας εξαιρετικής γραφής. Ο Μάντης ξεκινά δυναμικά… κι ύστερα κάθεται. Όλα τα άλλα κεφάλαια είναι γραμμένα με έναν επίπεδο, μονοδιάστατο, ρηχό λόγο, χωρίς έντονες διαφοροποιήσεις, χωρίς ύφος που να κολλά στο σώμα του χαρακτήρα σαν τον μανδύα της Δηιάνειρας και να μην αφήνει ούτε στιγμή την ψυχοσύνθεσή-του γυμνή.
          Για να καταλάβει κανείς το νόημα του έργου, θα πρέπει να συνυπολογίσει δύο μεταβλητές: αφενός, οι υποθέσεις όλων των επιμέρους ενοτήτων αφορούν στη σημερινή Ελλάδα, που έχει ουσιαστικά χρεοκοπήσει, οι ντόπιοι και οι μετανάστες ψάχνουν το νέο-τους στίγμα, η παλιά ευδαίμων ζωή έχει παρέλθει με οικονομικά και ψυχικά συντρίμμια, οι μεγαλοκαρχαρίες του δημοσίου βρίσκονται ένας ένας στη φυλακή, το περιθώριο μεγαλώνει, ναρκωτικά, σωματεμπορία, κομπίνες, η φυγή προς το εξωτερικό είναι μαζικότερη, η φτώχια, η μιζέρια, η εγκατάλειψη. Όλα αυτά φαίνονται ψηφίδες σε ένα ψηφιδωτό που δεν μπορεί να δέσει, παρά μόνο σαν φυγόκεντρες εικόνες ενός αμοντάριστου φιλμ.
          Αν όμως κανείς αποκωδικοποιήσει τον τίτλο, αυτό το παιδικό παιχνίδι κυκλικών σκυταλοδρομιών, όπου το ψαλίδι νικάει το χαρτί, η πέτρα νικάει το ψαλίδι και το χαρτί νικάει την πέτρα, τότε θα καταλάβει ότι το νήμα που συνδέει όλα τα πρόσωπα και τα γεγονότα, στα οποία εμπλέκονται, είναι η εναλλάξ ιδιότητά-τους μια του θύματος και μια του θύτη. Ο Μάντης επιχειρεί να πει ότι σε μια χαοτική κοινωνία, τη μία κρατάς ψαλίδι και κόβεις τα χαρτιά των άλλων και μία έρχεται μια πέτρα και σου διαλύει το φονικό-σου όπλο. Κανένας δεν είναι ανίκητος, κανένας δεν είναι μονίμως ευάλωτος, αλλά όλοι αλέθονται στις μυλόπετρες της ύφεσης και της παρακμής.
          Ο Μάντης είναι ελπιδοφόρα πέννα. Με τέσσερα βιβλία ανεβοκατεβαίνει την κλίμακα, γράφει καλά και γράφει ποικίλα, χάνει ενίοτε τον ρυθμό-του, αλλά πάντα κινείται χωρίς σταθερές μανιέρες και εύκολες λύσεις (Δείτε και την πρωινή ανάρτηση του No14me). 

[Πρωτοδημοσιεύτηκε στον ιστότοπο In2life στις 12/5/2015 και εδώ κοσμείται με εικόνες που ελήφθησαν από: national-pride.org, www.socialphy.com, thefutureiswild.wikia.com, www.esa.int, www.aftodioikisi.gr, www.projectknow.com, www.theguardian.com και www.mangoradio.gr]

Πατριάρχης Φώτιος

26 comments:

NO14ME said...

Ευχαριστώ για την αναφορά, ωραία σύμπτωση η σημερινή, αξιοπρόσεκτη -και χαμηλών τόνων- περίπτωση γραφιά ο Μάντης.

Και εις άλλα με υγεία!

Ρόζα said...

Και ενώ με τον Βερν και τον Όργουελ βλέπουμε τη λογοτεχνία να προηγείται της επιστήμης, την παρακολουθούμε στη συνέχεια,εδώ και κάτι δεκαετίες, να ασθμαίνει πίσω από τα επιστημονικά επιτεύγματα και τη μετανθρωπική επιστημονική σκέψη (transhumanism).
O "Αναγνώστης", συνεπικουρούμενος από εντυπωσιασμένους παππούδες και εκστασιασμένες γιαγιάδες, ανακαλύπτει τον τροχό και τον βραβεύει ενθουσιώδης, στο πλαίσιο πάντα και του "υψηλού" σκοπού του. Εν τω μεταξύ τα δεκάχρονα, που έχουν λιώσει αμέτρητα σχετικά cd στο playstation, ουδόλως συγκινούνται και πάνε για προπόνηση και ο Πατριάρχης σταθερά... μυαλό τσίπουρο σαμπανιζέ.

Πάπισσα Ιωάννα said...

No14me,
ωραία σύμπτωση σαν ένας άτυπος διάλογος.
Εσύ στα "Χανιώτικα νέα" κι εγώ στο In2life προ ημερών,
αλλά κι οι δύο στα ιστολόγιά-μας
σαν από καιρό συνεννοημένοι.
Αξιοπρόσεκτος ο Μάντης
ήδη από την πρώτη συλλογή-του, έστω και με αυξομειώσεις.
Πατριάρχης Φώτιος

Πάπισσα Ιωάννα said...

Ρόζα,
μόλις γύρισα από εκεί που με έστειλες τις προάλλες.
Σούπερ εμπειρία,
ειδικά ως Πατριάρχης.
Π.Φ.

Ρόζα said...

Αν πήγες με άλλη, θα σου κάνω το φάρο ελικόπτερο, το Πατριαρχείο Κούγκι και το καφενείο υλικά από κατεδάφιση....

Ρόζα said...

Στο EX LIBRIS γράφει για το ίδιο θέμα και η Μάρη Θεοδοσοπούλου.
Τη βάζω στ' "αγαπημένα".
Τελικά, πρέπει να βρω χρόνο και να τη ψάξω λίγο περισσότερο με τα ιστολόγια.

Καλημέρα, γλυκέ μου!

Πάπισσα Ιωάννα said...

Ο Μάντης προσέχεται όλο και περισσότερο,
γιατί μπορεί να παρουσιάζει νέα γραφή για νέα θέματα.
Πατριάρχης Φώτιος

ΥΓ. Έσβησα το προηγούμενο σχόλιο για άμυνα από εξωγήινες καταιγίδες, ή κάπως έτσι,
γιατί ήταν "εξωβίβλιο" τρολάρισμα.
και μαζί την απάντησή-σου,
Ρόζα,
για να μη μείνει εκκρεμής.

Ρόζα said...

Ναι, η κοινοτοπία και η μαϊμουδιά όχι μόνο προσέχεται, μάτι βγάζει όταν στήνεται στις βιτρίνες.
Ο "Αναγνώστης", που διαφημίζεις, βράβευσε πέρσι το πρώτο "αριστούργημα" κι έχει φέτος στις λίστες των βραβείων-εκδοτικών μερισμάτων και το δεύτερο.
Προφανώς, θα ακολουθήσουν και τα κρα(χ)τικοεκδοτικά βραβεία.

Πάπισσα Ιωάννα said...

Ρόζα, καλησπέρα.
Μου λες έμμεσα ότι μεροληπτώ,
όχι, ευθέως μου το λες.
Και αντιτάσσεις ότι
α) έχεις διαβάσει και τα δύο βιβλία
β) πιστεύεις ότι το πρώτο δεν άξιζε το βραβείο.
Φυσικά, μπορείς να μου ξαναβγάλεις εισιτήριο για τη Σάτανλαντ,
όπως την άλλη φορά.
Πατριάρχης Φώτιος

Ρόζα said...

Το επόμενο εισιτήριο θα είναι χωρίς επιστροφή.

Anonymous said...

Πατριάρχη, μιας και κάθε φορά σχεδόν που γίνεται αναφορά σε βραβευμένους ή/και προβεβλημένους ή/και ευπώλητους συγγραφείς του σήμερα, υπάρχουν στα σχόλια αμφισβητήσεις ή/και άφθονο βιτριόλι, προτείνω σε επόμενο ποστ να γίνει γκάλοπ για ονόματα που είναι εντελώς έξω απ' το "συστημικό" αλισβερίσι (δεν έχουν προσεχτεί, δεν έχουν βραβευτεί, δεν έχουν αξιοπρόσεκτες πωλήσεις) και που αξίζουν να προσεχτούν ή και να βραβευτούν "αντ' αυτών". (Εκτός βέβαια αν η μπάλα παίρνει τα πάντα και ρίχνει στον Καιάδα συλλήβδην τη σύγχρονη ελληνική παραγωγή... Δεκτό κι αυτό και ίσως δικαιολογημένο).

Ρόζα said...

Το θέμα είναι η αντιποίηση της λογοτεχνίας μέσα από απατεωνίστικη προβολή, συμπεριλαμβανομένων και των παπαροβραβείων, για την παραγωγή οικονομικού κέρδους για τα λαμόγια και την προαγωγή της βλακείας εν γένει.

Πάπισσα Ιωάννα said...

Ανώνυμε,
εδώ θα διαβάσεις καλά λόγια για αφανείς συγγραφείς όπως λες,
θα διαβάσεις αρνητικά σχόλια για μεγάλα ονόματα,
θα δεις ότι με αυστηρότητα διαβάζω τους καταξιωμένους
αλλά δεν λέω και εύκολα καλά λόγια για τους ανερχόμενους,
μόνο και μόνο επειδή είναι νέοι και επιζητούν το θάρρος της αναγνωστικής γνώμης.
Δεν κρίνω με τις προκαταλήψεις απέναντι στον μεγάλο ή τον αξιοπρόσεκτο νεοεισελθόντα.
Ναι, κρίνω αυστηρά (έτσι φαίνεται),
αλλά με συνείδηση ότι γράφω αυτό που βλέπω.
Επομένως, αν ψάξεις, θα δεις κάπου μέσα στις αναρτήσεις-μου
να προβάλω συγγραφείς που δεν έχουν κερδίσει πολλούς επαίνους,
απλώς γιατί το ίδιο το βιβλίο-τους μου άρεσε.
Καληνύχτα
Πατριάρχης Φώτιος

Ρόζα said...

Προσήλθε αυθορμήτως και απολογήθηκε.

Ασκαρδαμυκτί said...

Πατριάρχη, έλα, πες την αλήθεια... Η "Ρόζα" είσαι εσύ ο ίδιος, σε μια προσπάθεια να ανεβάσεις τον ντόρο και την επισκεψιμότητα του μπλογκ...

Ρόζα said...

Καλώς το τρολ. Πάρε το βεντέξ
και καθάρισε τα τραπεζάκια έξω.
Έχουμε κόσμο...

Anonymous said...

Σχετικά με την κουβέντα για τα βραβεία: η Μάργκαρετ Άτγουντ στο Συνομιλώντας με τους Νεκρούς, έγραφε ότι κάποιος άνθρωπος των γραμμάτων στην Ευρώπη θεωρούσε τα βιβλία της χαμηλή λογοτεχνία μόνο και μόνο επειδή πουλούσαν και ήταν βραβευμένα. Τα βραβεία και η υψηλή κατάταξη στα ευπώλητα ανέκαθεν έθεταν το συγγραφέα υπό αμφισβήτηση βάσει του διαδεδομένου στερεοτύπου ότι ένα έργο για να είναι καλό ΔΕΝ πρέπει να πουλάει. Παλιό το θέμα λοιπόν. Μένει ωστόσο το ερώτημα αν βραβεία και πωλήσεις αποτελούν κάποια εχέγγυα ποιότητας. Θα έλεγα, από την όποια αναγνωστική εμπειρία μου, άλλοτε ναι, άλλοτε (συχνότερα) όχι. Ούτε άσπρο ούτε μαύρο.

Πάπισσα Ιωάννα said...

Ασκαρδαμυκτί,
όχι η Ρόζα δεν είναι το alter ego-μου,
δεν είμαι εγώ που μοιράζομαι ρόλους,
είναι μόνη-της μια προσωπικότητα που παρεμβαίνει και καθόλου δεν την έχω στήσει εγώ.
Ειλικρινά.
Άσε που ώρες ώρες πετάει κάτι άσχετα θέματα...
(δεν λέω άλλα, γιατί θα μου κάνει το Βιβλιοκαφέ ...θερινό σινεμά).
Εξάλλου, δεν χρειάζομαι τέτοια μιντιακά κόλπα,
αφού κάθε μέρα μπαίνουν στο καφενεδάκι-μου καμιά δεκαριά χιλιάδες κόσμος (!!!).

Σοβαρά τώρα, δεν ισχύει η ευφάνταστη σκέψη-σου.
Πατριάρχης Φώτιος

Πάπισσα Ιωάννα said...

Βιβλιοκοκκυγία,
προφανώς αυτή η προκατάληψη έχει ακουστεί πολλάκις
και προφανώς δεν ταυτίζεται η βράβευση με τα εμπορικά, χαμηλού επιπέδου βιβλία.
Το ζητούμενο,
κι αυτό επιδιώκω εδώ,
είναι να έχουμε ίδια γνώμη για το έργο και να τη συζητήσουμε μετά,
είτε συμφωνώντας είτε διαφωνώντας με την όποια βράβευση.
Όχι αυθεντίες, αλλά και όχι εκ των προτέρων αντιρρήσεις.
Πατριάρχης Φώτιος

Ρόζα said...

Βιβλιοκοκκυγία, ούτε άσπρο ούτε μαύρο αφού κάποιες συμμορίες καταφέρνουν και βγάζουν το άσπρο μαύρο και το μαύρο άσπρο. Εκτός από τις γενικολογίες, ξέρεις, έχεις να πεις κάτι συγκεκριμένο σε σχέση και με τα ερωτήματα που έθεσα τις προάλλες σε Ζήρα και Μπασκόζο;

Για ωραίος δεν ξέρω αλλά, σίγουρα, μοιραίος ο "Καθηγητής του πόθου".

Ρόζα said...

Μπουφετζή, χαρά μου, φέρε μου έναν
ελληνικό. Σκέτο, χωρίς στριχνίνη.

Επιμηθέας said...

Όλη η συνωμοσιολογία γύρω απ' τα υποτιθέμενα "τεράστια συμφέροντα" που παίζονται στα λογοτεχνικά βραβεία εκφράζει περισσότερο προσωπικές πικρίες και ματαιώσεις (ακόμα και σε επίπεδο μη επιβεβαίωσης προτιμήσεων) και λιγότερο οποιαδήποτε επαφή με την πραγματικότητα.
Καμία καριέρα στο λογοτεχνικό στίβο (εν Ελλάδι σχήμα οξύμωρο!) δε στήθηκε πάνω στα βραβεία, ούτε κανείς εκδοτικός οίκος αύξησε τα πραγματικά έσοδά του από κάποια βράβευση. Το κοινό, δε, παραμένει μονίμως βαθιά αδιάφορο. Πόσες "πωλήσεις" έχουν ο Βαλτινός, ο Νόλλας, ο Ταμβακάκης ή ο Μαυρουδής; Πόσο "εκτινάχθηκαν" στις πωλήσεις ή την αναγνωρισιμότητα η Ξυλούρη, η Μπουραζοπούλου, ο Κώτσιας ή ο Μάντης, σε σχέση πχ με τον αβράβευτο Κορτώ; Και γιατί παραμένουν σταθερά εμπορικοί οδοστρωτήρες ο Ψυχογιός και ο Πατάκης, απ' τους λιγότερο "βραβευμένους" οίκους, σε σχέση πχ με την "πιο λόγια" Εστία;
Το πρόβλημα με την εγχώρια λογοτεχνική αγορά είναι η αδιαφορία του μέσου Έλληνα και κατ' επέκταση το απελπιστικά μικρό αναγνωστικό κοινό (ακόμα και για τα ελληνικά πληθυσμιακά δεδομένα, τη στιγμή που χώρες όπως η Κροατία ή η Φιλανδία έχουν υπερπολλαπλάσιους αναγνώστες). Αυτό γεννάει τα φαινόμενα εσωστρέφειας, επαρχιωτισμού και συνωμοσιολογίας. Κακό χωριό τα λίγα σπίτια...

Ρόζα said...

Μην εξάπτεστε, Επιμηθέα. Είναι γνωστό ότι η πλειοψηφία της "κουλτούρας" είναι και ήταν και προ κρίσης στην πείνα. Εξ ου και τα σεμινάρια δημιουργικής γραφής κ.λπ. Το θέμα είναι ηθικό: "Και για ένα ευρώ να ήταν". Οι δε Πατάκης και Ψυχογιός είναι από τους πλέον έντιμους. Δεν πουλάνε τα φύκια για μεταξωτές κορδέλες (και έχουν και τα μεταξωτά τους) όπως κάνει π.χ ο Κέδρος.

Πάπισσα Ιωάννα said...

Νομίζω ότι ξεφύγαμε από τα βιβλία του Μάντη,
δεν συζητάμε αν δικαίως βραβεύτηκε
αλλά γενικολογούμε απίστευτα.
Εφόσον το θέμα είναι φλέγον,
επιφυλάσσομαι να το θέσω σε βασικό ποστ,
για να καταθέσει ο καθένας ό,τι νομίζει.
Π.Φ.

Ρόζα said...

Και ήρθε η ώρα
του αποχαιρετισμού.
Να είστε καλά. Όλοι.

Βιβή Γ. said...

Ουπς,(ξε)χάσαμε τον Μάντη.Στοπ.Υψώνω λευκή σημαία.Στοπ.Ο Μακριδάκης που πουλάει αλλά έχει πάρει διαζύγιο με τα βραβεία ή δεν πάει σε παρουσιάσεις πχ στον Ιανό τι είναι; Στοπ.Καλοί μου άνθρωποι ποιος είναι εντελώς έξω απ' το "συστημικό" αλισβερίσι;Στοπ.Είμαστε εμείς οι αθώοι και άμωμοι αν και μη συγκρινόμενοι με τους πρωτομάστορες; Καραστοπ.Ειρήνη ημίν και υμίν.Στοπ στοπ στοπ.