Ευχαριστίες & Ένα Παραμύθι

Καλή χρονιά σημαίνει δίνουμε στον νέο χρόνο τον καλύτερο εαυτό-μας και περιμένουμε να μας τον δώσει πίσω βελτιωμένο, εμπλουτισμένο, πιο ανθρώπινο και πιο ευτυχισμένο. Το εύχομαι σε όλους.

H οικονομική κρίση, ομολογώ, έχει κάνει τον προϋπολογισμό-μου για βιβλία να αδυνατίσει και πολλές φορές αγοράζω πιο λίγα απ’ όσα θα ήθελα. Προσπαθώ να εξοικονομήσω βιβλία με άλλους τρόπους (λ.χ. δανειζόμενος), ενώ οι επιλογές-μου στον πάγκο του βιβλιοπωλείου είναι πια πολύ πιο εκλεκτικές. Αυτό βέβαια ενέχει και μια σημαντική ωφέλεια, αφού σκέφτομαι δύο και τρεις φορές πριν αγοράσω οτιδήποτε, με αποτέλεσμα να επιλέγω βιβλία που είναι -με μεγαλύτερη ασφάλεια- ποιοτικά.

Ένας λόγος παραπάνω, λοιπόν, να ευχαριστήσω όσους συγγραφείς και εκδοτικούς οίκους πιστεύουν στο μενού του Βιβλιοκαφέ και έχουν την καλοσύνη να τροφοδοτούν τα τραπεζάκια-του με τα πονήματά-τους. Ευχαριστώ λοιπόν πιο συγκεκριμένα:

-         Τον εκδοτικό οίκο «Πόλις» που μου αποστέλλει συχνά τα βιβλία-του.

-         Τον εκδοτικό οίκο «Τετράγωνο» που με τροφοδοτεί με υλικό για διάβασμα.

-         Την Ελένη Τσαμαδού που μου έστειλε τα έργα-της από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

-         Την Βασιλική Πέτσα που με τίμησε με το πρώτο-της βιβλίο “Θυμάμαι” (εκδόσεις Πόλις) και την όλο εκτίμηση αφιέρωσή-της.

-         Τον Δημήτρη Γιατρέλλη για την καλοσύνη-του να μου εμπιστευτεί το πρώτο-του έργο με τίτλο “Το τραγούδι του κούκου” (εκδόσεις Γαβριηλίδη).

-         Τη Μαρία Α. Ιωάννου που είδε στον Πατριάρχη Φώτιο έναν κατάλληλο αναγνώστη για την πρωτόλεια συλλογή διηγημάτων-της με τίτλο “Η γιγαντιαία πτώση μιας βλεφαρίδας” (εκδόσεις Γαβριηλίδη).

-         Τη Δώρα Κασκάλη για το δεύτερο βιβλίο-της που μου έστειλε, όπως είχε κάνει και με το πρώτο, με τίτλο “Κάτω” (εκδόσεις Γαβριηλίδη) και ειδικά για την υπερβολική αλλά γεμάτη σεβασμό αφιέρωσή-της.

Αν ένα καφενεδάκι σαν το Βιβλιοκαφέ προσφέρει μια αξιόπιστη γνώμη για βιβλία, ακόμη κι αν είναι αρνητική ή συγκρατημένη, τότε ο συγγραφέας που μου στέλνει τα έργα-του αποδέχεται εξ αρχής το πνεύμα κριτικής και διάλογου καθώς και τη δυνατότητα του αναγνώστη να δει με καλή πρόθεση και να μιλήσει με ειλικρίνεια για τα συν και τα πλην κάθε κειμένου.

Δεν υπόσχομαι ότι θα διαβάσω τα πάντα, αλλά χαίρομαι που υπάρχουν τα πάντα. 

Τις γιορτές είχαμε ξεκινήσει ένα παραμύθι, το συνεχίσαμε ο καθένας με τις προοπτικές-του και το ολοκληρώσαμε χθες. Το παραθέτω λοιπόν ενιαίο:

Η μεγάλη βελανιδιά του δάσους είχε σκεπαστεί με χιόνια και όλα τα ζώα της πλάσης είχαν τρυπώσει στις φωλιές-τους για να προστατευτούν από την απρόσμενη κακοκαιρία. Για μια ακόμα φορά η Έμυ, η σοφή κουκουβάγια, είχε πέσει έξω στις προβλέψεις-της και τα Χριστούγεννα θα ερχόντουσαν λευκά και κρύα. Αυτό βέβαια καθόλου δεν στεναχωρούσε τον ζωόκοσμο του δάσους, αφού κάθε χρόνο περίμενε να το στρώσει για να ζήσουν χιονισμένα Χριστούγεννα.

Ειδικά η αλεπού η Ροσοπελλίνα μπαινόβγαινε στην κουφάλα του δέντρου για να ελέγξει αν τα φωτάκια που είχε βάλει στα κλαδιά-του ήταν όλα αναμμένα. Όταν σκοτείνιασε μάλιστα, απομακρύνθηκε για να δει πώς φαίνεται η γέρικη βελανιδιά που την φιλοξενούσε, πάμφωτη και μεγαλοπρεπής. Και το θέαμα δεν την απογοήτευσε καθόλου. Ο τεράστιος όγκος της δέσποζε το ξέφωτο και τα φωτάκια της λαμπίριζαν μέσα στο σκοτάδι σαν χιλιάδες πυγολαμπίδες που χόρευαν τρελά. Τα Χριστούγεννα θα ερχόντουσαν σε τρεις μέρες και όλα έπρεπε να είναι έτοιμα.

Την άλλη μέρα το πρωί την ξύπνησε το κουδούνι της εξώπορτας και στο άνοιγμά-της εμφανίστηκε το γελαστό πρόσωπο του ταχυδρόμου, του πελαργού Ερμή, ο οποίος ενεχείρισε στην ηρωίδα-μας ένα συστημένο γράμμα από τον φίλο της τον Γκούναρ, ένα από τα ελάφια του Άη-Βασίλη. Η πρώτη σκέψη της ήταν ότι επρόκειτο για ευχετήρια κάρτα, αλλά, σαν τον άνοιξε, κατάλαβε ότι επρόκειτο για κάτι άλλο, πολύ πιο σημαντικό και ενδιαφέρον… 

Λίγες ώρες πριν η Έλγκα, η φώκια-μασκότ του παγοδρόμιου στο Santa Land, το μολ που είχαν ανοίξει πρόσφατα το Frisky Bird και ο Ιπτάμενος Τάρανδος έξω από το χωριό του Αι Βασίλη, πρόβαλε από τη μυστική σπηλιά της - αυτή που όλη μέρα, όσο η Έλγκα παίζει στο ενυδρείο, ρουφάει τους τολμηρούς πατινέρ στην τεχνητή γαλάζια της σιωπή- τέντωσε μυς, λίπος και δέρμα (που μόλις είχε αποκτήσει το χρώμα των ενηλίκων) με ηδονή στον πάγο της μικρής πίστας κι αφού έκανε δυο τούμπες γλίστρησε μέσα από το Κρυστάλλινο Άστρο με επιφύλαξη (ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται με τους ανθρώπους αυτές τις μεγάλες βόρειες νύχτες) να επιθεωρήσει τη μεγάλη. Μα ο αναπάντεχος ελαφρός θόρυβος από τη ρεσεψιόν με τα παγοπέδιλα την έκανε να λαχταρήσει. «Την πάτησα» σκέφτηκε. «Την προηγούμενη φορά με είχαν κλειδώσει στην αίθουσα του ενυδρείου μια αιωνιότητα».

Εδώ θα μπορούσαμε να καθυστερήσουμε την αφήγηση με κάτι άσχετο, όπως το τι σημαίνει «μια αιωνιότητα» για μια χρονιάρικη monachus monachus, αλλά δεν χρειαζόμαστε κόλπα για να γεμίσουμε την ιστορία μας γι’ αυτό θα σας πούμε κατευθείαν ότι μετά την πρώτη στιγμή αγωνίας κλπ η Έλγκα ανακάλυψε στη ρεσεψιόν, κρυμμένη ανάμεσα στα παγοπέδιλα νούμερο 43, τη Βιμπέκα, τη μικρή ελαφίνα που είχε προσλάβει φέτος ο Αι Βασίλης.

«Έλγκα», είπε αμέσως η Βιμπέκα με τρεμάμενη ανάσα. «Δεν κατάφερα νε έρθω νωρίτερα, κι ούτε ήθελα να εμπιστευτώ τα κατοικίδια για τέτοιο μήνυμα. Ο Γκούναρ προχτές έστειλε γράμματα. Δεν ξέρω για πού, αλλά νομίζω πως ένα ήταν για τη Φάρμα της Χαράς». 

Ουδείς έμαθε τι έλεγε το γράμμα.

Ούτε πόσα τέτοια έστειλε ο Γκούναρ.

Ούτε σε ποιους παραλήπτες.

Μερικοί διέδωσαν ότι έλαβε και ο Γκάσμπυ ο καρχαρίας.
Άλλοι ότι είδαν τον Ερμή να πηγαίνει στο λιβάδι όπου έβοσκε η Κάρμεν η Καμηλοπάρδαλη.

Μάλλον έγινε παρεξήγηση και το γράμμα πήγε τελικώς στην Καμίγ την Καμήλα.

Οι φήμες είχαν να κάνουν με μιαν πρωτόγνωρη αρρώστια του Άη-Βασίλη, αφού είχε χάσει το κόκκινο χρώμα του και το ΧΟΧΟΧο του ήταν πιο βραχνό απ’ ό,τι συνήθως.
Όντως ο γιατρός της Φάρμας της Χαράς, ο σοβαρός πελεκάνος, ο κύριος Αλκιβιάδης, υπονόησε ευθέως ότι φέτος ο Άγιος-Βασίλης έπρεπε να μείνει στο χωριό για να ξεκουραστεί.
Τα ελάφια όμως ήταν ανάστατα.
Οι τάρανδοι το ίδιο.
Η μικρή Βιμπέκα δεν μπόρεσε να μάθει περισσότερα από τους παλιούς.
Όλο απομονώνονταν και ψιθύριζαν σε συνωμοτικό ύφος.
Όλο και περισσότερα ζώα λάμβαναν τα γράμματα που έστελναν και μια γενική κινητοποίηση φαίνεται ότι άρχιζε.
Η ανησυχία ήταν έκδηλη στα πρόσωπά τους.
Τελικά θα μοιράζονταν τα δώρα την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, όπως πάντα;
Ή υπήρχε ο κίνδυνος να ματαιωθεί;

Ο Άγιος-Βασίλης τελικά είναι άρρωστος κι αυτό δεν μπορεί παρά να αποτελέσει κλονισμό της φυσικής τάξης του κόσμου. Αυτή η συμπαντική νομοτέλεια θέλει το Θείο Βρέφος να γεννιέται κάθε Χριστούγεννα, τον Άη-Βασίλη να έρχεται κάθε Παραμονή Πρωτοχρονιάς, το καρναβάλι να παρελαύνει κάθε Απόκριες, τον Χριστό να σταυρώνεται και να ανασταίνεται κάθε Πάσχα, τα μπάνια να ξεκινάνε κάθε Ιούνιο και τα σχολεία κάθε Σεπτέμβρη. Όλα πρέπει να γίνονται στην ώρα-τους (το τελευταίο αν έλειπε δεν θα πείραζε!), Τώρα, λοιπόν, πώς θα μοιραστούν τόσα δώρα;

Γι’ αυτό πήραν την πρωτοβουλία τα ίδια τα ελάφια να απευθυνθούν στα ζώα του δάσους και της θάλασσας, να στείλουν γράμματα σε αναζήτηση βοήθειας, να οργανώσουν μια τεράστια συμμαχία αγάπης, ώστε τα μικρά παιδιά να μην απογοητευτούν φέτος που θέλουν πιο πολύ από κάθε άλλη φορά το δώρο-τους. Οι φάκελοι λοιπόν απεστάλησαν σε όλο τον κόσμο (αν κάποια ζώα δεν τους έλαβαν θα φταίνε οι καιρικές συνθήκες) και το σχέδιο μπορεί να μπει σε εφαρμογή. 

Αυτή ήταν μία πρωτόγνωρη ευκαιρία για τα ζώα όλου του κόσμου να συνεργαστούν, ώστε να φέρουν πάλι το χαμόγελο στο πρόσωπο των παιδιών, όπως αποτυγχάνουν συνήθως να το καταφέρουν οι άνθρωποι. Οι προσκλήσεις, λοιπόν, απευθύνονταν σε όλα τα ζώα τόσο στα ελεύθερα στη φύση, όσο στα αδέσποτα και στα κλεισμένα σε ζωολογικούς κήπους και διαμερίσματα. Έτσι θα είχαν όλα τη δυνατότητα να αποδείξουν την αξία και επινοητικότητά τους βάσει των ικανοτήτων τους. Επιπλέον, ξεχάστηκαν οι τυχούσες διαφορές μεταξύ τους. Όπως, για παράδειγμα, των γάτων ράτσας από σπίτι, που είχαν περιποιημένο και γυαλιστερό τρίχωμα και συχνά κοιτούσαν τα αδέσποτα αφ’ υψηλού. Η ομόνοια και η συναδέλφωση που έφερε το πνεύμα των Χριστουγέννων βρήκε τους καλύτερους καταλύτες στα ζώα. Ιδίως σε όσα κινδύνευαν με εξαφάνιση και είχαν ανάγκη από ελπίδα, την ανάγκη να νιώσουν χρήσιμα, δίνοντας χαρά σε όλα τα παιδιά. Προπαντός, όμως, σε όσα λόγω δυσκολιών, ανέχειας και πολέμων δυσκολεύονταν να ζήσουν και να χαμογελάσουν και το πνεύμα των Χριστουγέννων αργούσε να φτάσει ή δεν έφτανε ποτέ! Έτσι, τα ζώα με αυτή την κοινή προσπάθεια, η οποία ξεπερνούσε κάθε προσδοκία, ήταν αποφασισμένα να δώσουν ένα επιπλέον μήνυμα, αγγίζοντας την ψυχή και μετριάζοντας τον εγωκεντρισμό και την αλαζονεία των ανθρώπων… 

Ο κύριος Εφιάλτης δεν αγαπούσε τα παιδιά.
Ήταν πάντα γκρινιάρικα, αεικίνητα, φασαριόζικα.
Κάθε Χριστούγεννα μάλιστα αφηνίαζαν.
Δεν αγαπούσε ούτε τα ζώα.
Ήταν βρόμικα, επικίνδυνα, ανακατωσιάρικα.
Όταν λοιπόν έμαθε ότι ο Άγιος Βασίλης ήταν άρρωστος χάρηκε.
Μέσα του αναθάρρησε ότι φέτος δεν θα μοιραστούν δώρα.
Κι έτσι τα παιδιά δεν θα χαμογελούν θυμίζοντάς του ότι ο ίδιος δεν μπορούσε πια να γελάσει.
Μα …το γέλιο του κόπηκε απότομα σαν έμαθε τι ετοιμάζουν τα ζώα.
Θεέ μου, αναφώνησε, ζώα και παιδιά μαζί; Έλεος.
Αυτά τα αηδιαστικά ζώα τι θέλουν και ανάλαβαν το έργο της διανομής των δώρων;
Αποφάσισε να κάνει κάτι για να σταματήσει το …καλό. 

Ο παραμυθάς βρίσκεται σε αμηχανία, επειδή το παραμύθι πήρε άλλη πορεία απ’ αυτή που είχε στην αρχή κατά νου. Τα ζώα παίρνουν …τα δώρα στα χέρια-τους και σχεδιάζουν (άγνωστο πώς) να τα μοιράσουν στα παιδιά, μετά την ασθένεια του Άγιου Βασίλη που δεν του επιτρέπει να ταξιδέψει ο ίδιος. Και τότε εμφανίζεται απρόσκλητος αλλά φυσικά αναγκαίος ο κακός της υπόθεσης ο κύριος Εφιάλτης που γίνεται ο ανταγωνιστής για να προκύψει σύγκρουση. Ο εν λόγω αρνητικός ήρωας θα επιχειρήσει να εμποδίσει τη διανομή των δώρων (άγνωστο κι αυτός πώς), αν και μέχρι τώρα, όσο ήταν παρών ο κοκκινοντυμένος άγιος, δεν είχε σκεφτεί να σαμποτάρει το παιδάρεστο έργο-του. Τώρα λοιπόν θα ετοιμάσει μια ζωοθηρία ή μια ζωοκτονία, θα εξαπολύσει μπόγιες να κλείσουν τα ζώα στα κλουβιά, θα απαγορεύσει σε συνεργασία με τις κυβερνήσεις την κυκλοφορία πτερωτών, τετραπόδων, διπόδων, βραγχιοφόρων κ.ο.κ., θα σκαρφιστεί κάτι σε παγκόσμιο επίπεδο για να αποκλείσει την επικοινωνία ζώων και παιδιών; Ή μια επιδημία που κτυπά τα ζώα αλλά όχι τον άνθρωπο θα εξαπλωθεί και έτσι οι ά-φωνοι αλλά έλλογοι φίλοι των παιδιών θα αναγκαστούν να μείνουν κλινήρεις μέχρι να αναρρώσουν; Αυτό το σενάριο μπορεί να φανεί αληθοφανές και να υλοποιηθεί από τη συνωμοσία των κακών σε όλο τον κόσμο.

Οι τουρίστες στο χωριό του Άι Βασίλη επισκέπτονται ένα αντίγραφο του παλατιού από απομίμηση κρυστάλλου, όπου φωτογραφίζονται μπροστά από παλιά παιχνίδια και κάτω από ψεύτικες νιφάδες, όμως δεν κάθονται πολύ: προτιμούν τη βοή και το κέφι στο Sanda land, τα χορταστικά χάμπουργκερ στον «Ιπτάμενο Τάρανδο» και τα παιχνίδια με τη φώκια Έλγκα στο ενυδρείο του παγοδρόμιου.

Μα το πραγματικό παλάτι, αν και απρόσιτο στο κοινό, υπάρχει: ολόκληρο από πάγο και κρύσταλλο, με τα δυο συστατικά να ξεχωρίζουν δύσκολα, αφού μάλιστα δεν πρόκειται για δυο μα για πολύ περισσότερα: ο πάγος δεν είναι μόνο νερού και το κρύσταλλο λένε πως έχει κόχες που συνομιλούν με τα κρύσταλλα της Ατλαντίδας. (Αν και τα σπουδαγμένα ελάφια, εκείνοι οι ξιπασμένοι ορθολογιστές του κύκλου του Γκούναρ λένε πως κρύσταλλα της Ατλαντίδας απλώς δεν υπάρχουν). Χτισμένο εδώ και απροσδιόριστο χρόνο υψώνεται έξω από το χωριό, διάφανο, σιωπηλό και προστατευμένο από τάφρο παγωμένη μα όχι αδιάβατη: τα διαμαντοποίκιλτα έλκηθρα, με κινητήρες μυστικής τεχνολογίας αλλά παραδοσιακά συρόμενα από τους Ημίαιμους (τάρανδους από διασταύρωση Ιπτάμενου κι Εδάφους) είναι πάντα έτοιμα να περάσουν με ασφάλεια ως τον Αόρατο Καταρράκτη – όπου αναλαμβάνουν τα χάσκι οι θυρωροί- τον επισκέπτη που διακριτικές συνεννοήσεις έχουν φέρει ως εδώ. Έτσι αυτό το απόγευμα, λίγο πριν το μαβί φως δώσει τη θέση του στη μεγάλη βόρεια νύχτα, ένα Πάλσεν – δηλαδή Μαύρος Πήγασος, ον που το λευκό χωριό βλέπει σπάνια -δίπλωσε τα βελούδινα φτερά του κι αποβίβασε μπροστά στο έλκηθρο της τάφρου τον μοναδικό επιβάτη του: μια ισχνή, ανάερη, καλυμμένη με κουκούλα Σκιά.

«Μα αφού όλοι ξέρουμε το Καλό», πετάχτηκε η Βιμπέκα με ορμή, μόλις η Σόνια, δεύτερη στην ιεραρχία, τελείωσε την ομιλία.
Στο στάβλο τους ανάμεσα στο παλάτι και τη Σκεπαστή Στέπα τα ελάφια, ανάστατα από τη φήμη πως είχε φτάσει ο Εφιάλτης, συνεδρίαζαν. Η Σόνια είχε μόλις εξηγήσει στους μικρότερους πως η διανομή των παιχνιδιών από τα ζώα του δάσους σκόνταφτε στην άγνοιά τους για το Καλό κι ότι δεν θα έφερναν σε πέρας ένα τέτοιο απαιτητικό έργο. Η Σόνια ήταν καλή δασκάλα μα είχε να κάνει με νέους σαν τη Βιμπέκα: γενιές που είχαν μελετήσει μέχρι και τις θεωρίες για το Τέλος της Εκμετάλλευσης και την έλευση της Χορτοφαγικής Ουτοπίας. Είχε χάσει πια την επαφή με τις Πρώτες Αρχές.
Ο Γκούναρ καθόταν παράμερα και τα ήμερα μάτια του καθρέφτιζαν τα βάθη του κόσμου.
«Βιμπέκα», είπε με αδιόρατη θλίψη, «είσαι τυχερή γενιά».
Η μικρή τον κοίταξε με δέος.
«Τα ζώα του δάσους ζουν με τρόπο που εσύ δεν γνώρισες», συνέχισε το ελάφι. «Τρώγονται μεταξύ τους, νομίζεις όμως πως αυτό το λένε Κακό; Κάθε άλλο! Χρειάζεται μια βίαιη επίθεση, μια άγρια ανατροπή των νόμων τους για να γεννήσουν την ιδέα του Κακού –κι έτσι, μετά, και του Καλού, οπότε να θελήσουν -πράγμα επικίνδυνο- να μοιράσουν δ ώ ρ α».
Η Βιμπέκα άκουγε τώρα με σεβασμό. Ο Γκούναρ ετοιμάστηκε να συνεχίσει, μα τότε η πόρτα χτύπησε και ο Κνουτ το πολικό αρκουδάκι είπε:
«Γκούναρ, σε θέλουν στην Αίθουσα του Θρόνου».
Το ελάφι ακολούθησε το αρκουδάκι σκεφτικό: στο μυαλό του είχε αρχίσει να σχηματίζεται μια υποψία, ότι ο Εφιάλτης δεν βρισκόταν εκεί μόνο για τα ζώα. Τελευταία ακούγονταν φήμες για κάτι που οι Άνθρωποι ονόμαζαν Σύγχυση Αξιών και ο Γκούναρ πίστευε πως ειχε να κάνει με την αρρώστια του βασιλιά τους.
Στην Αίθουσα του Θρόνου οι δύο Άρχοντες κάθονταν ο ένας δίπλα στον άλλον, με στάση που απέπνεε οικειότητα. Το ελάφι υποκλίθηκε στον Αι Βασίλη κι έπειτα γύρισε στον επισκέπτη:
«Τα σέβη μου, Τζακ Σκέλετον», είπε. «Πώς είναι η αξιότιμη Σάλλυ;»  

«Παππού παραμυθά, δεν μου αρέσει το παραμύθι-σου»
«Γιατί, παιδί-μου;»
«Είναι μπερδεμένο. Έχει πολλά πρόσωπα και δεν είναι ήρωας ούτε ο Άγιοβασίλης, ούτε το ελαφάκι ο Γκούναρ, ούτε κάποιος άλλος»
«Και;»
«Πλησιάζει η Δευτέρα και θα τελειώσει το παραμύθι και δεν θα μάθουμε ούτε τι κακό ετοίμαζε ο κύριος Εφιάλτης, ούτε πώς τελικά θα καταφέρουν τα ζώα να μοιράσουν τα δώρα. Και κυρίως τι πήγε να κάνει ο κος Εφιάλτης στο σπίτι του Αγιοβασίλη;»
«Παιδάκι-μου, θυμάσαι το φίδι που έδωσε στον Αδάμ και στην Εύα να φάνε από το δέντρο της Γνώσης του Καλού και του Κακού;»
«Το μήλο;»
«Μπράβο. Ε, τότε ο άνθρωπος μπόρεσε να ξεχωρίσει το καλό από το κακό κι έτσι έχασε την αθωότητα του Παραδείσου. Τα ζώα όμως δεν την χάσανε. Τώρα λοιπόν ο κος Εφιάλτης θέλει να μην φάνε αυτό το μήλο, γιατί έτσι θα αποκτήσουν κι αυτά συνείδηση και θα μπορέσουν να βοηθήσουν τα παιδιά να πάρουν τα δώρα-τους»
«Και τελικά;»
«Κόψανε το μήλο σε χιλιάδες, εκατομμύρια, δισεκατομμύρια μικρά κομματάκια…»
«Μα δεν γίνεται αυτό…»
«Γίνεται, γιατί το μαγικό μήλο αυτοπολλαπλασιάζεται. Έτσι, τα πουλιά ανέλαβαν να μοιράσουν σε όλα τα ζώα από ένα μικρό κομματάκι»
«Δηλαδή, παππού παραμυθά, με αυτόν τον τρόπο τα ζώα θα μάθουν το καλό και το κακό και θα μπορούν να καταλάβουν ότι παιδιά χωρίς δώρα δεν πρέπει να υπάρχουν»
«Ακριβώς» 

                Κι έτσι τα ζώα απέκτησαν την ικανότητα να ξεχωρίζουν το καλό από το κακό, μοίρασαν τα δώρα στα παιδιά και ανέλαβαν τα ηνία της γης, μπας και δούμε καμιά καλύτερη μέρα. Και ζήσαν αυτά καλά κι εμείς καλύτερα

Καλή χρονιά

Πατριάρχης Φώτιος