Rachel Cusk, “Μετάβαση”

Μετά το “Περίγραμμα” η συγγραφέας συνεχίζει την ίδια τεχνική, την κεντρική ηρωίδα Fay η οποία, στη μετάβασή της στο Λονδίνο, συναντά ένα σωρό πρόσωπα, που έχουν μια ιστορία να αφηγηθούν.

Rachel Cusk “Transit” 2016 “Μετάβαση” μετ. Α. Δημητριάδου εκδόσεις Gutenberg 2019

Μετά το “Περίγραμμα” της προηγούμενης ανάρτησης, μπήκα στο τριπάκι να δω αν η πρώτη εντύπωση που μου άφησε η Cusk ήταν η σωστή ή την αδίκησα ή την υπερτίμησα. Ήθελα να δω αν ο τρόπος γραφής της είχε μια σταθερή τροχιά ή εναλλασσόταν.

> Η Ρέιτσελ Κασκ γεννήθηκε το 1967. Έχει γράψει έξι μυθιστορήματα: Το "Saving Agnes", το οποίο κέρδισε το βραβείο Whitbread πρωτοεμφανιζόμενου μυθιστορήματος, το "The Temporary", το "The Country Life", που κέρδισε το βραβείο "Somerset Maugham", το "The Lucky Ones", (υποψήφιο για το βραβείο μυθιστορήματος Whitbread), το "In the Fold" και το "Arlington Park" (υποψήφιο για το βραβείο μυθιστορήματος Orange). Το δοκιμιακό της βιβλίο, "A Life's Work" (2001), γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Το 2003 το περιοδικό Granta την περιέλαβε στη λίστα με τους καλύτερους νέους Βρετανούς συγγραφείς.

“Μετά το χωρισμό, η Φαίη, η συγγραφέας που γνωρίσαμε στο "Περίγραμμα", αντιμετωπίζει την απώλεια και αποφασίζει ν’ αλλάξει την πραγματικότητά της. Μετακομίζει στο Λονδίνο με τους έφηβους γιους της και τολμά να έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με ό,τι μέχρι τότε απέφευγε. Ανακαινίζει το σπίτι της, συγκρούεται με τον ένα της γιο, επανασυνδέεται με παλιούς φίλους, γνωρίζει καινούργια άτομα, συναντάει άλλους συγγραφείς και ερωτεύεται ξανά. Στη Μετάβαση βλέπουμε τον αγώνα μιας γυναίκας ν’ αγαπήσει τον εαυτό της και να πιστέψει στη ζωή”.

Στην ουσία η Αγγλίδα συγγραφέας συνεχίζει να πλαγιοκοπεί τη Fay στη μετακόμισή της στο Λονδίνο μέσω των συζητήσεων με ποικίλους ανθρώπους. Με τον παλιό της φίλο Gerard, με τον εργολάβο που αναλαμβάνει να ευπρεπίσει το σπίτι, με τον κομμωτή της τον Dale, με συγγραφείς σε ένα πάνελ... Κάθε ιστορία είναι μια μικρή σκιαγράφηση μιας άλλης ζωής, η οποία με τον ένα ή τον άλλο τρόπο φωτίζει την ίδια την πρωταγωνίστρια και την προσπάθειά της να ξαναβρεί το στίγμα της. Συνεχίζουμε να διαβάζουμε τη Fay μέσω των σχημάτων της ζωής των άλλων, να σχηματίζουμε το περίγραμμά της, όπως και στο πρώτο βιβλίο της τριλογίας, με την ίδια τεχνική.

Αν αυτή η αλυσιδωτή αφήγηση, όπου κάθε νέα συνάντηση είναι και μια νέα ιστορία, κάπου σπάσει, αυτό φαίνεται ανώδυνο για το όλο κτίσμα. Κι αν αυτό γινόταν σε ένα έργο, όπως ήταν το “Περίγραμμα”, τότε θα συνηγορούσα στο ότι πρόκειται για μια στοχευμένη τεχνική που εξυπηρετεί το συγκεκριμένο βιβλίο. Τώρα όμως που τη συναντώ σε δύο συνεχόμενα έργα, με τη Fay και όλους αυτούς που συντυχαίνει, βρίσκω το επαναλαμβανόμενο μοτίβο άστοχο, καθώς αθροίζει ιστορίες χωρίς αυτές να συγκλίνουν ουσιαστικά.

Πάπισσα Ιωάννα