“Η γιγαντιαία πτώση μιας βλεφαρίδας” της Μαρίας Α. Ιωάννου

Φοβερός τίτλος, εκκωφαντικός λόγος, αλλά άναρχος που θα ήθελε να ωριμάσει και να γίνει μεστός και καίριος.  Μικρά διηγήματα που φιδοσέρνονται με όχημα τα παιχνίδια της γλώσσας.

Κυπριακός καφές στη χόβολη:

Μαρία Α. Ιωάννου

“Η γιγαντιαία πτώση μιας βλεφαρίδας”

εκδόσεις Γαβριηλίδης

2011 

            Η Κύπρος έχει παράδοση στους καλούς τραγουδιστές· τους βλέπεις κάθε τόσο να ξεφυτρώνουνε σαν τα μανιτάρια σε τάλεντ σόου, σε γιορτές και συναυλίες, σε διάφορες τηλεοπτικές εκπομπές και απορείς –με κάθε ειλικρίνεια- πώς ένα μικρό σύνολο καταφέρνει και αναδεικνύει φωνές, μερικές από τις οποίες μπορεί να κάνουν μεγάλη καριέρα (βλ. λ.χ. την επιλογή-μας στη Eurovision).

            Στη λογοτεχνία τι γίνεται; Η νεαρή Μαρία Ιωάννου είχε την καλοσύνη να μου στείλει το βιβλιαράκι-της, στο οποίο είδα τα μικρά διηγήματά-της να συμπυκνώνουν σε πολύ λίγες σελίδες την πυρίτιδα της γραφής-της, που δεν ήξερα πότε και αν θα σκάσει, πώς αυτή η ανατρεπτική, λίγο αλλόκοτη, λίγο συγγενής με το θέατρο του παραλόγου γραφή-της θα τρυπώσει στο αναγνωστικό-μου είναι και θα χτυπήσει σε καίρια σημεία. Κι αυτό έγινε σε δύο διηγήματα.

            Αφενός, το Le Petit Chandelier αναφέρεται στην αιώρηση του πολυελαίου πάνω από το κρεβάτι ενός γυναικοκατακτητή που αλλάζει γυναίκες και ζει τρυφηλά ή και ευδαιμονιστικά. Ο πολυέλαιος παρομοιάζεται με νυχτερίδα που κρεμάστηκε ανάποδα, με πληγωμένο ζώο, με δολοφόνο λαμπών κ.ο.κ., ώστε μια μέρα (ή νύχτα;) αποφάσισε να αυτοκτονήσει πέφτοντας πάνω στο κρεβάτι και στην κοιμωμένη ερωμένη. Αφετέρου, η Πυκνή Βλάστηση αποδίδει την αλληγορία της εκφύτρωσης κλαδιών, λουλουδιών και βλαστών πάνω στο σώμα της αφηγήτριας, που ζει μόνη και έρημη, ενώ το ίδιο παρατηρεί πλέον να συμβαίνει και σε άλλους ανάλογα με την ατομική-τους κατάσταση. Οι άνθρωποι έτσι μύριζαν χλωρίδα και βλάσταιναν ή μαραίνονταν ανάλογα με το είναι-τους, σαν να μην μπορούν να κρύψουν πια το ενδότερο εγώ-τους.  

            Αυτά τα δύο με κράτησαν ζωντανό αναγνώστη και με έπεισαν να συνεχίσω μέχρι τέλους το βιβλιαράκι. Πέρα όμως από την έκδοση, που την βρήκα απρόσφορη, τα υπόλοιπα διηγήματα επιχειρούν το έξυπνο και το παράλογο, το ακραίο και το ιδιαίτερο, αλλά η εκτέλεση με άφησε άδειο να απορώ γιατί τόσο ξεχείλωμα, γιατί ο ποιητικός οίστρος δεν τιθασεύεται από ανάλογη δομή.

            Η νεαρή Μαρία Ιωάννου υπηρετεί ένα είδος διηγήματος που είτε θα αρέσει πολύ, είτε θα θεωρηθεί αδόμητο και συνειρμικό. Η ιστορία κυλίεται πάνω στο γλωσσικό χαλί μιας ποιητικής γλώσσας και μιας φλοκάτης του παραλόγου. Καλή συνέχεια.

Πατριάρχης Φώτιος