ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΑ -7. Μια ασήμαντη κοπέλα γιατί να δολοφονηθεί; Μα μόνο αν αποκτήσει κάποια αξία και εξαιτίας αυτής της σημασίας γίνει στόχος για όποιον θέλει να εκμεταλλευτεί την κατάσταση.
Georges Simenon “Maigret
et la jeune mort” 1954 “Ο Μαιγκρέ και η νεκρή κοπέλα” μετ. Α. Μακάροφ εκδόσεις Άγρα -2021 |
Κάνω μια λίστα
με τα έργα του Simenon που έχω διαβάσει, σαράκι που μου το κληροδότησε ο
Πατριάρχης Φώτιος, έργα που συνδυάζουν μυστήριο, λογική και ψυχολογία. Εδώ έχω κάνει μια
προηγούμενη λίστα με τα βιβλία του κι έτσι, όταν ο Π.Φ. μου δανείζει το νέο
έργο του Βέλγου συγγραφέα, ξέρω ότι θα περάσω ώρες απόλαυσης μέχρι να το
ρουφήξω.
Ο ΕΠΙΘΕΩΡΗΤΗΣ Maigret αναλαμβάνει
τη διαλεύκανση του φόνου μιας εικοσάχρονης κοπέλας, που
αποκαλύπτεται ότι ονομαζόταν Louise Laboine. Φτωχή, υπενοικιάστρια σε ένα
σπίτι, με μόνο ένα ρούχο στην κατοχή της, νοικιάζει ένα μπλε φόρεμα, αλλά
ελάχιστα άλλα στοιχεία είναι γνωστά. Το μυστήριο ξεδιπλώνεται με μικρές
πληροφορίες που προσθέτουν με το σταγονόμετρο νέα δεδομένα.
Η ΕΞΙΧΝΙΑΣΗ του φόνου είναι φυσικά η κινητήριος δύναμη του μυθιστορήματος, που με κάνει να περιμένω το πώς θα εξελιχθεί η ιστορία. Αλλά πάντα θα λέω ότι ο Simenon δεν είναι συγγραφική διάνοια επειδή στήνει καλά το αστυνομικό αίνιγμα, αλλά επειδή επιμελείται όλα τα γύρω γύρω, λες και δεν πρέπει τίποτα να φανεί ξένο ή αφύσικο. Κι εκεί που απογειώνεται είναι ο τρόπος με τον οποίο σκιαγραφεί ψυχολογικά τα δευτερεύοντα άτομα. Π.χ. ο τοπικός επιθεωρητής Lognon μοιάζει συνεχώς να νιώθει αδικημένος, ότι του παίρνουν την υπόθεση ενώ του ανήκει, ότι είναι ένα μικρό γρανάζι που δεν ζητά πολλά αλλά αξίζει περισσότερα. Ή η γηραιά κυρία Cremiere, που νοίκιαζε ένα δωμάτιο στη νεαρή Louise, κυρία που ναι μεν ήθελε τα χρήματα, αλλά όχι να ξεβολεύεται, που επέτρεπε να μαγειρεύουν μέσα στο σπίτι, να πλένουν τα ρούχα τους, να…, μια ιδιότροπη σπιτονοικοκυρά που ήθελε να ξέρει τα πάντα, ψαχούλευε τα πράγματα των δεσποινίδων οι οποίες έμεναν κατά καιρούς σ’ αυτήν, αλλά εδώ δεν μπόρεσε να μάθει τίποτα σπουδαίο. Αυτές οι πινελιές του Βέλγου συγγραφέα είναι καθοριστικές για το κλίμα του έργου, που δείχνουν εκτός των άλλων και τη μεγάλη του στόφα.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ αυτή καθαυτή δεν προβάλλει κάτι περισσότερο από μια καλογραμμένη υπόθεση. Όμως, η ανάγνωση, το τέλος, η εξιχνίαση ενός εγκλήματος δείχνει πώς σκέφτεται ο Maigret, πώς δηλαδή με τα “φαιά κύτταρά του” να κάνουν τις συνάψεις των στοιχείων και να αποκαλύψει ταχυδακτυλουργικά ότι η αστυνομική λογοτεχνία είναι μια σειρά από χαρτιά, που πρέπει κάποιος να τα βάλει στη σωστή σειρά.
Πατριάρχης Φώτιος
No comments:
Post a Comment