Thursday, July 07, 2016

Μερικές μέρες ενδοσκόπησης και …μπλογκοθεώρησης

Δέκα χρόνια στον ψηφιακό βιβλιοχώρο, λειτουργώ ένα από τα παλαιότερα βιβλιοφιλικά μπλογκ. Δέκα χρόνια, κάνω ό,τι καλύτερο νομίζω, με τα λάθη-μου και τις εμμονές-μου, με τις σκέψεις και τις προτάσεις-μου, με τα κομμάτια που μπορώ να ετοιμάσω, στο ευρύτερο παζλ της ανάγνωσης, στο γενικότερο ψηφιδωτό της λογοτεχνίας και της πρόσληψής-της. Δέκα χρόνια, διαβάζω και προσπαθώ να συζητήσω μαζί-σας τις ερμηνείες-μου και τις ματιές-μου.
          Για όλα αυτά πολλοί έχουν επιτεθεί στο blogging και ειδικότερα στο Βιβλιοκαφέ, με τα δίκια-τους γιατί έχουν αναγνωστικούς μύθους που εγώ δεν πιστεύω. Για όλα αυτά κάποιοι θαμώνες μου ευχήθηκαν “Χρόνια πολλά” στα γενέθλιά-μου στις 21/6/2016 και άφησαν ευχές για περαιτέρω αναγνώσεις και σχόλια εκ μέρους-μου.
          Ευχαριστώ λοιπόν θερμά τους εξής φίλους που θεώρησαν ότι κάτι αξίζει η όλη-μου προσπάθεια και (ειλικρινώς, ελπίζω) μου ευχήθηκαν μακροημέρευση και μερικοί από αυτούς ανησύχησαν για την ολιγοήμερη… απουσία-μου. Τους ευχαριστώ πρώτιστα γιατί με την παρουσία-τους στα ιστολόγιά-τους και τα σχόλια στο Βιβλιοκαφέ συντηρούν τη φλόγα της ανάγνωσης:
-την Κίκα Ολυμπίου, που στο συνομήλικο ιστολόγιό-της μου κρατάει παρέα ακριβώς δέκα χρόνια τώρα:  http://anagnostria.blogspot.gr
-τον Νώντα Τσίγκα, που μπαινοβγαίνει ακούραστα εδώ και συζητά, προτείνει, σχολιάζει και συντροφεύει με τη ματιά-του τα βιβλία-μας.
-τη Β. Μπερή, άγνωστη ως τώρα φίλη, που απ’ ό,τι φαίνεται παρακολουθεί τις αναρτήσεις-μου και εύχεται να συνεχιστούν: https://passepartoutreading.wordpress.com
-το skorofido X, που ελισσόμενο τρυπώνει όταν θέλει και διαβάζει ανάμεσα στις σελίδες: http://skorofido.blogspot.gr
-τη Σουμέλα, που από τους μακρινούς τόπους όπου διαμένει πίνει συντροφικά τον καφέ-της και παρακολουθεί τις συζητήσεις-μας, επεμβαίνοντας όπου χρειάζεται.
-φυσικά (και ιδιαίτερα) την άοκνη μπλόγκερ και πανταχού παρούσα Βιβή Γεωργαντοπούλου, που σαν καλή μάνα θωπεύει κάθε αναγνωστική προσπάθεια απανταχού της Αθήνας και τη νιώθω να κάθεται στα τραπεζάκια-μας δεινή αναγνώστρια και σχολιάστρια: http://lesxianagnosisbiblioudegas.blogspot.gr
-τον Desperado, που χρόνια τώρα κι αυτός κουτσοπίνει μαζί-μας, διαβάζει, γράφει, συζητά κι επέστρεψε πρόσφατα για να μας κάνει παρέα: http://desperadoreader.blogspot.gr
-τον πολύτιμο librarian, που μέσα και έξω από τις βιβλιοθήκες κάνει βολτίτσες όπου συναντά κάτι καλό και μας το παρουσιάζει γενναιόδωρα: http://voltitses.blogspot.gr
-τον Μαραμπού, όχι τόσο για το βραχύβιο μπλογκ-του αλλά για τις χρήσιμες αναρτήσεις-του εδώ κι εκεί και τα πιο πολύτιμα σχόλιά-του, που έχουν βάθος και εύρος: http://pepperlines.blogspot.gr
-τη Νότα Χρυσίνα, που ακούραστα συλλέγει ό,τι καλό κυκλοφορεί στον αναγνωστικό και κριτικό βιβλιοχώρο και το παρουσιάζει, σχολιάζει, ταξινομεί, προβάλλει στο μπλογκ-της: http://cantfus.blogspot.gr
- την Hermine και τα λουλούδια-της: http://herminesrealitydepends.blogspot.gr


Ευχαριστώ φυσικά και πλείστους άλλους που ανά τακτά διαστήματα συμμετείχαν στο ψηφιακό αυτό πανηγύρι της ανάγνωσης, με σχόλια, αντιρρήσεις, συζητήσεις, επισημάνσεις, προτάσεις, διορθώσεις, επιδοκιμασίες και αποδοκιμασίες, χτυπήματα στην πλάτη και θερμά χαμόγελα.
          Και τώρα δυο τουλάχιστον ηχηρές απουσίες:
-η Κατερίνα Μαλακατέ (http://diavazontas.blogspot.gr)
και
ικανότατοι ιστολόγοι και οι δύο, με πολυετή παρουσία, με κοινή πορεία που μας συνδέει χρόνια τώρα, με κατά καιρούς συζητήσεις και σχόλια εκατέρωθεν, με συμμετοχή σε κοινές διαδικτυακές εκδηλώσεις, έχουν αποφασίσει μήνες ή χρόνια τώρα να απαξιώνουν το Βιβλιοκαφέ, θεωρώντας πως είναι αυτάρκεις, που δεν καταδέχονται να πατήσουν το πόδι-τους στο ταπεινό καφενεδάκι-μου. Ίσως γενικά βλέπουν το ιστολογείν με άλλο μάτι, ίσως η αποστασιοποίηση να είναι μια γενικότερη αλλαγή, ίσως η ανταλλαγή σχολίων και η ιστολογική συζήτηση να είναι πλέον παρωχημένη…
          Η απουσία-τους, παρατηρημένη καιρό τώρα, με λυπεί και με κάνει να πιστέψω ότι η ιδέα των ψηφιακών κοινοτήτων ανάγνωσης υπονομεύεται από τους ίδιους τους ιστολόγους.

          Ευχαριστώ και πάλι όσους με έψαξαν, με αναζήτησαν, ανησύχησαν για το κλείσιμο στον εαυτό-του και την ανάγκη-μου για ολιγόχρονη εσωστρέφεια, ενδοσκόπηση και ανασύνταξη.
Αν υπάρχω, κι αν θα εξακολουθώ να υπάρχω, είναι γιατί αφενός υπάρχουν τα βιβλία και η μαγεία-τους κι αφετέρου οι απλοί και ανεπιτήδευτοι θαμώνες που συμ-πλέουν μαζί-μου και συζητάνε, είτε εδώ είτε στο δικό-τους ιστολόγιο, τα θαυμαστά βιβλία που πέφτουν στα χέρια-μας. Αν υπάρχει αυτή η ιστολογική βιβλιοκοινότητα και δεν έχει μεταφερθεί στο facebook ή στις διαπροσωπικές επαφές δημοσίων σχέσεων, υπάρχει γιατί λειτουργούμε με την ίδια ζέση και την ίδια απλότητα (διάβαζε γενναιοδωρία) που είχαμε όταν ξεκινήσαμε. Αν το βιβλίο είναι μεράκι, δεν μπορεί να μεταβληθεί σε κάτι άλλο πέρα από ανάγνωση, προβληματισμό συγκίνηση, συζήτηση, αυτογνωσία, ποιότητα, εμβάθυνση, καημό, όραμα, συλλογική και προσωπική βελτίωση…

Πατριάρχης Φώτιος

25 comments:

Librofilo said...

Αγαπητέ, μακροημέρευση και πάντα επιτυχίες εύχομαι. Απολογούμαι για την απουσία μου από την επέτειο του blog. Είναι γεγονός ότι δεν παρακολουθώ τα blogs πλέον όπως τα παρακολουθούσα πριν από μερικά χρόνια, κάτι επισκέψεις αραιά και που, μετά από ψάξιμο για κάποιο βιβλίο. Εξάλλου η "εποχή της αθωότητας" του blogging έχει πλέον παρέλθει ανεπιστρεπτί, όπως και η ενασχόληση των περισσότερων αξιόλογων (κατά την άποψή μου πάντα) βιβλιόφιλων bloggers μ'αυτά.
Αν θεωρείς ότι είχαμε αλληλεπίδραση το 2008 ή το 2009 μπορεί, αλλά πλέον είναι 2016 και εγώ έχω να σχολιάσω σε blog κάτι χρόνια. Είμαι "αυτάρκης", αλλά δεν απαξιώνω κανέναν.
Και πάλι πολλές ευχές.

Κατερίνα Μαλακατέ said...

Πολλές ευχές, Πατριάρχα μου. Εύχομαι να μακροημερεύσει το blog.
Η αλήθεια είναι η κοινότητα δεν είναι όπως παλιά, πολύ νερό -και μελάνι- έτρεξε στο αυλάκι. Το blogging άλλαξε τρόπο. Εμείς παραγνωριστήκαμε. Και απομακρυνθήκαμε. Συμβαίνει.

Νώντας Τσίγκας said...

Ευχαριστώ για την τιμή και την υπόληψη προς εμέ τον ελάχιστο Πατριάρχη μου...
Χαίρομαι για την επανάκαμψη και την ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ -επ' ωφελεία...- "ραστώνη".

Ας διδαχτούμε ό λ ο ι μ α ς απο αυτόν τον στίχο του μεγαλύτερου εν ζωή Άραβα [Σύρου] ποιητή του "Άδωνι" [Ali Ahmad Said Esber] :

#Μην υπερασπίζεσαι τη γνώμη σου, πες την, ξαναπες την.
Η υπεράσπιση κυοφορεί σπόρο βίας#

[απόσπασμα αδημοσίευτο στα εληνικά - μτφρ. Μάρκελος Πιράρ].

anagnostria said...

Επιτέλους! Ανέπνευσα. Δεν μπορείς να φανταστείς τη χαρά μου όταν είδα και πάλι ανάρτησή σου. Χωρίς εσένα δεν θα ήταν πια ίδιο το blogging (τουλάχιστον για μένα). Δεν είχα προσέξει την απουσία της Κατερίνας και του Librofilo (αγαπητά και τα δυο blogs) από τα σχόλια. Μη σε ενοχλεί. Άλλωστε γενικά οι συζητήσεις στα blogs έχουν περιοριστεί πολύ. Συνέχισε. Είμαστε πολλοί αυτοί που σε θέλουμε.

Πάπισσα Ιωάννα said...

Librofile και Κατερίνα,
όταν σας ευχόμουν στα γενέθλιά-σας (8 Μαΐου και 29 Μαρτίου αντίστοιχα)
μακροημέρευση και επιστροφή στην αθωότητα για τα μπλογκς-σας,
δεν φανταζόμουν ότι ήδη έχετε θεωρήσει την ιστολόγηση νεκρή
(ή μπορεί να το φανταζόμουν αλλά δεν ήθελα να το πιστέψω).

Μάλλον όμως φταίω εγώ που είμαι ιδεαλιστής και συντηρητικός
που μένω κολλημένος σε ένα μέσο που σαρώνεται ήδη από τις αλλαγές και υποχωρεί στη συνείδηση ακόμα και των ίδιων των μπλόγκερ.
Απέναντι σ’ αυτήν τη στατική αντίληψή-μου
εσείς μου στέλνετε το μήνυμα που έλαβε ήδη ο Σιούλας ο Ταμπάκος στο διήγημα του Χατζή
και πρέπει συνεπακόλουθα να κλείσω το Βιβλιοκαφέ ή τουλάχιστον να μην περιμένω κόσμο στα τραπεζάκια-του.
Ναι, το μαχαίρι στο κόκαλο σημαίνει κλείσιμο των ιστολογίων.

Είμαι μεγάλος για να αλλάξω,
είμαι γέρος για να μεταφέρω την πραμάτεια-μου στο Fb,
είμαι αιθεροβάμων για να πιστέψω ότι δεν μπορούμε να συζητάμε άλλο για βιβλία…
Όμως σας καταλαβαίνω και, δυστυχώς, εισπράττω κατάσαρκα την απογοήτευση,
δυστυχώς, καταλαβαίνω το ίδιο καλά ότι το 2016 δεν είναι το ίδιο με το 2006.
Απλώς δεν έχω το θάρρος να δηλώσω ληξιαρχικά έναν θάνατο και να… τα παρατήσω.
Γιατί είμαι μπλόγκερ και μόνο αυτό μου δίνει υπόσταση
Πατριάρχης Φώτιος

Πάπισσα Ιωάννα said...

Φίλε Νώντα, ευχαριστώ.
Σου αντιγυρίζω ένα τραγούδι που ταιριάζει στην περίσταση:

Α ν ε μ ο λ ό γ ι ο
(Στίχοι: Κώστας Τριπολίτης - Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος)

Έβγαλε βρωμα η ιστορία ότι ξ ο φ λ ή σ α μ ε
είμαστε λέει το παρατράγουδο στα ωραία άσματα
και επιτέλους σ κ α σ μ ό ς οι ρήτορες πολύ μιλήσαμε
στο εξής θα παίζουμε σ’ αυτό το θίασο μόνο ως φ α ν τ ά σ μ α τ α

Κ ά τ ω ο ι σ η μ α ί ε ς στις λεωφόρους που παρελάσαμε
άλλαξαν λέει τ’ ανεμολόγια και οι ορίζοντες
μας κάνουν χάρη που μας ανέχονται και που γελάσαμε
τώρα δημόσια θα έχουν μικρόφωνο μόνο οι γνωρίζοντες

Βγήκαν δελτία και επισήμως ανακοινώθηκε
είμαστε λάθος μες το κεφάλαιο του λάθος λήμματος
ο σάπιος κόσμος εκεί που σάπιζε ξανατονώθηκε
κι οι εξεγέρσεις μας είναι εν γένει εκτός του κλίματος

Δήλωσε η τσούλα η ιστορία ότι γ ε ρ ά σ α μ ε
τις εμμονές μας περισυλλέγουνε τα σκουπιδιάρικα
όνειρα ξένα ράκη αλλότρια ζητωκραυγάσαμε
και τώρα εισπράττουμε απ’ την εξέδρα μας βροχή δεκάρικα

Ξέσκισε η πόρνη η ιστορία αρχαία οράματα
τώρα για σ έ ρ β ι ς μας ξαποστέλνει και για χαμόμηλο
την παρθενιά της επανορθώσαμε σφιχτά με ράμματα
την κουβαλήσαμε και μας κουβάλησε στον ανεμόμυλο

Πατριάρχης Φώτιος

Πάπισσα Ιωάννα said...

Anagnostria,
με σκλαβώνεις!
Το blogging προχωράει ή πεθαίνει χωρίς εμένα ή άλλον, γιατί έτσι είναι η φυσική σειρά των πραγμάτων.
Χαίρομαι όμως κι εγώ αφάνταστα που με αναζήτησες, που νοιάστηκες γι' αυτή τη μικρή παρέα-μας.
Με θλίβει που δεν μπορούμε να μιλάμε,
που περιοριστήκαμε στο να γράφουμε χωρίς να συζητάμε,
που ο καθένας αναρτά τον μονόλογό-του
αίροντας αυτό ακριβώς που προσφέρει η ιδέα των ιστολογιών, τον διάλογο και τη διάδραση.
Την βαθιά καλημέρα-μου
Πατριάρχης Φώτιος

Μαραμπού said...

Καλησπέρα Φώτιε!

Κατ' αρχήν, σε ευχαριστώ για αυτό το βάθος και εύρος που μου προσδίδεις. Αν και εγώ, αυτουπονομεύοντάς με, όπως μου αρέσει να κάνω, οφείλω να κρατήσω μερικές επιφυλάξεις!!

Σχετικά με τα μπλογκς, όσο υπάρχει γραπτός λόγος θα υπάρχουν και αυτά. Δεν μπορώ να θρηνήσω γενικά και αόριστα για τον χαμό του μπλόγκινγκ γιατί υπάρχουν εκατομμύρια από δαύτα που μου είναι αδιάφορα και τα γράφει ο κάθε πικραμένος που βαριέται οικτρά. Αν ένα μπλογκ είναι ποιοτικό θα έχει και τους ανάλογους αναγνώστες, αν όχι...

Δεν συμμερίζομαι την άποψή σου ότι τα μπλογκς κάνουν μονολόγους χωρίς να υπάρχει η διάδραση. Μπορεί τα σχόλια να ελαχιστοποιήθηκαν συγκριτικά με το παρελθόν, αλλά τα μπλογκς παραμένουν δυνάμει διαδραστικά. Συχνά σκέφτομαι ότι δεν θα μπορούσα να γράψω ένα σχόλιο για ένα κείμενο που δημοσιεύεται σε μια εφημερίδα. Βέβαια, αυτό με τις ηλεκτρονικές εφημερίδες επιτυγχάνεται κάπως αλλά δεν είναι το ίδιο όπως στα μπλογκς. Στις εφημερίδες διατρέχεις πάντα τον κίνδυνο να σου πηδήξει κάποιος την κουβέντα επείδη η εφημερίδα είναι ίσως φίλα προσκείμμενη στον Σύριζα και ήρθε εκεί να σου γράψει την μπούρδα του! Φίλε, μιλάμε για ένα συγκεκριμένο βιβλίο εδώ, τράβα αλλού!! Στα μπλογκς αυτό το φιλτράρισμα γίνεται με έναν μαγικό και αυτόματο τρόπο, σπάνια θα δεις σχολιαστές να είναι εκτός θέματος.

Επίσης το κείμενο-"μονόλογος" συνομιλεί με τα άλλα κείμενα άλλων μπλογκς, ακόμα και αν δεν γίνεται ρητή σύνδεση μεταξύ αυτών. Ο αναγνώστης που τα διαβάζει, κάνεις μόνος του τις συστάσεις των κειμένων! Ο καθένας έχει τη δική του φιλοσοφία σχετικά με τα σχόλια. Προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα αν ο άλλος δεν απαντήσει στο σχόλιό μου. Πολλές φορές αφήνω σχόλια για να τα δει κάποιος άλλος αργότερα. Γενικά όμως, όταν με ενδιαφέρει ένα βιβλίο, φροντίζω να αφήνω το σχόλιο με τέτοιον τρόπο ώστε να είναι σίγουρο ότι ο άλλος θα απαντήσει. Από την άλλη, αν θέλω απλώς να δηλώσω και εγώ την αγάπη μου για ένα βιβλίο (παρέα με τον συντάκτη του κειμενου) αφήνω ένα σχόλιο για το οποίο δεν περιμένω απάντηση.

Είμαι πολύ εκλεκτικός στις αναγνώσεις μου και έτσι, για πολλά από τα βιβλία που παρουσιάζεις (της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας) δεν έχω να πω κάτι. Δεν σημαίνει όμως ότι δεν διαβάζω τις αναρτήσεις σου με ενδιαφέρον. Για κάποια άλλα βιβλία που ενδιαφέρομαι και θα μπορούσα να αφήσω σχόλιο, δεν τα έχω διαβάσει ακόμα. Είναι και η χρονική συγκυρία που παίζει ρόλο. Αν θεωρείς ότι βαρέθηκες το μπλογκ σου μπορείς να το αφήσεις στην άκρη για λίγο, ή να του κάνεις μια ανακαίνιση για να ανανεωθεί και το ενδιαφέρον σου. Εγώ πιστεύω όμως ότι και έτσι είναι μια χαρά - όπως θα συνέβαινε και με ένα αληθινό καφενέ, εκείνο που φέρνει τους τακτικούς πελάτες είναι η ποιότητα του καφέ (και οι καθαρές τουαλέτες!). Εγώ αφότου άνοιξα το μπλογκ, 5 αναρτήσεις μετά ήθελα να το κλείσω!! Όχι γιατί πίστεψα ότι είμαι μέρος ένος πράγματος που αργοπεθαίνει αλλά γιατί με ενοχλούσε η πειθαρχία που απαιτουσε από μένα. Εντέλει, το κράτησα, γιατί μου άρεσε η εξωτερική του εμφάνιση και γιατί πιστεύω ότι η γεύση του καφέ που σερβίρω είναι πλούσια και με δυνατό άρωμα. Αν αναθεωρήσω όμως, δίχως δισταγμό θα αποχωρήσω.

Και κάτι τελευταίο. Αν και βραχύβιο το μπλογκ μου, έκλεισε και αυτό έναν χρόνο και κάτι. Δεν του έκανα όμως γενέθλια. Εδώ τα απεχθάνομαι για τον εαυτό μου, δεν θα τα μεταφέρω και στο μπλογκ! Μην κάνουμε ό,τι κοροιδεύουμε!! Χαίρομαι με την χαρά των άλλων για τα γενέθλιά τους αλλά δεν έχει και τόση σημασία ποιος τα θυμήθηκε και ποιος τα ξέχασε. Σημασία έχει η ουσία και η ουσία δεν κρύβεται στα γενέθλια (εκτός και αν υπάρχει τούρτα!!).

Υ.Γ. Δε ξέρω για βάθος, αλλά εύρος έχουν σίγουρα τα σχόλιά μου!

Υ.Γ. 2 Είναι η librarian και όχι ο librarian :)

anagnostria said...

Αγαπητέ Φώτιε, γιατί λες ότι ο καθένας αναρτά τον μονόλογό του και ότι γράφουμε χωρίς να συζητάμε; Δεν είναι λίγες οι φορές που ανταλλάξαμε απόψεις, που συμφωνήσαμε ή διαφωνήσαμε. Αλλά και χωρίς αυτή τη δημόσια έκφραση, υπάρχουν πάντα οι ενδόμυχες σκέψεις και ο προβληματισμός που οι αναρτήσεις των άλλων μας προκαλούν.

Πάπισσα Ιωάννα said...

Μαραμπού,
είδες τελικά ότι γράφεις και σε ...εύρος και σε ...βάθος;
Ο προβληματισμός-σου είναι βάσιμος και εκεί πάνω κείται και ο δικός-μου.

Ένα μικρό μόνο: Δεν με νοιάζει αν κάποιος έστειλε ή όχι ευχές στα γενέθλιά μου,
αλλά αν το μπλογκ-του και η συμμετοχή-του σε άλλα μπλογκ ενισχύει τον διάλογο και τη φιλαναγνωσία,
αν δηλαδή εκπέμπει απλώς το κείμενό-του
και έπειτα δεν ασχολείται ούτε με τα σχόλια των άλλων ή δεν γράφει ο ίδιος σε ποστ τρίτων.
Π.Φ.

ΥΓ1. Φυσικά η librarian. Συγγνώμη.

Πάπισσα Ιωάννα said...

Anagnostria,
δεν εννοώ τον μεταξύ-μας διάλογο, που είναι συχνά ενδιαφέρων,
αλλά τη γενικότερη ατόνηση των συζητήσεων,
οι οποίες, αν και ευνοούνται από το μέσο,
έχουν εξασθενήσει.
Αυτό δείχνει κόπωση, ιστολογική ατονία, μετακίνηση του ενδιαφέροντος, απώλεια της πρώτης ζέσης...
Το βρίσκω φυσικό αν και με λυπεί.
Π.Φ.

Νώντας Τσίγκας said...

Δυό blogs "έκλεισα" πριν τρεις μήνες...Ένα για τη πατρίδα μου [envogatsiko.blogspot.gr] που έχασα οριστικά [κι ασε να λέει ο Ζησ. Λορεντζάτος "Το παιδί χάνει τον τόπο του -ο τόπος ΠΟΤΕ!" ]
και το άλλο με το καθημερινό μου ψυχοσκίρτημα...[xartokoptis.blogspot.gr]!

Τίποτε απολυτως δεν συνεβη. Ωστόσο ...τρία χρόνια...
Δεν υποκύπτω σε φατσοβιβλία. Παρελθέτω απ' εμού. Προτιμώ το "Μακαρία η οδός". Αρκούμαι στα αιώνια χάρτινα βιβλία όσο υπάρχω κι αναπνέω. ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ!
Πατριάρχη ευχαριστώ για τη αφιέρωση.
Είμαστε εδώ.
"ΣΥΝΕΧΙΣΕ! ΑΓΩΝΑΣ"

Rosa Mund said...

Φώτιε,
χαίρομαι που δεν εγκατέλειψες και είσαι εδώ, λέγοντας τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη.
Ανήκεις ίσως στους ονειροπόλους της ανάγνωσης και του μοιράσματος.
Τώρα που η συζήτηση έχει μεταφερθεί στο fb για λόγους που εμένα δεν μου λένε τίποτα, σε κάποια από τα βιβλιο-μπλογκς που αξίζουν τον κόπο, καθένας γράφει τα κατεβατά του εν είδει μονολόγου, που τον βρίσκω λίγο διεκπεραιωτικό, τύπου "τι ωραία που τα λέω, θαυμάστε με". Σα να του λείπει η ψυχή δηλαδή.
Ωστόσο, ανήκεις σ' αυτούς που παραμένουν στις επάλξεις, ελπίζω όχι από καθήκον, αλλά επειδή αγαπάς το δούναι και λαβείν της συζήτησης κι ας μην συμβαίνει πάντα.

Μαραμπού said...

Ακόμα και αν είναι έτσι, το βρίσκω ως έναν βαθμό θεμιτό. Δηλαδή αν θεωρήσουμε το κείμενο (κριτική ή όπως αλλιώς) κάποιου ως αυτόνομο έργο (με πολλά εισαγωγικά αυτό, με την έννοια δηλαδή ότι ένα καλογραμμένο κείμενο ξεφεύγει από τον συντάκτη του, όπως ξέχωρο θα ήταν ένα έργο τέχνης από τον συγγραφέα του... με πολλή επιφύλαξη η σύγκριση που γίνεται εδώ!) δεν βρίσκω γιατί η συμπεριφορά του συντάκτη θα έπρεπε να επηρεάζει την γνώμη που έχουμε για το κείμενό του.

Χωρίς να θεωρώ την επιμονή σου για τα σχόλια και την αλληλεπίδραση, κακή. Και εγώ χαίρομαι όταν μου αφήνουν σχόλια και ανοίγουν συζητήσεις αλλά αν δεν συμβαίνει αυτό, δεν πειράζει στην τελική. Φτάνει να βρεθεί κάποιος που να θεωρήσει το κείμενό σου καλό και να τον επηρεάσει ουσιαστικά, ακόμα και αν εσύ, δεν το μάθεις ποτέ!

Βιβή Γ. said...

Πατριάρχη,σου έγραφα τώρα δα ένα σούπερ δοκίμιο για τον φεησμπουκισμό,το ιστολογείν και το βιβλίο,διανθισμένο με καλά λόγια για σένα και την προσφορά σου και άλλα πολλά. Είμαι όμως με σπασμένο πόδι εδώ και μέρες κι όλα μου φταίνε,γράφω απρόσεχτα σ΄ένα συνομήλικό μου λάπτοπ που το κούνησα κατά λάθος(!)κι έσβησαν τα πάντα κι έτσι τελικά δεν θα με υποστείς,γιατί αποκαρδιώθηκα και δεν γίνεται να τα γράψω απ΄την αρχή.

Κοίτα,όλα περνάνε τα στάδιά τους,φυσικό είναι,το είπες και μόνος σου, ενθουσιασμός στην αρχή και μετά έρχεται λίγο λίγο η παραίτηση.Σε όλα.Δέκα χρόνια όμως δεν είναι λίγα,κάθε άλλο.Όσο λοιπόν το τραβά εσένα η καρδιά σου να συνεχίσεις να κάνεις ό,τι ακριβώς κάνεις αυτά τα δέκα χρόνια.Αυτό και έτσι απλά,με τον δικό σου τρόπο.Ό,τι άλλο είναι να γίνει θα γίνει κι ό,τι ήδη έγινε δεν ξεγίνεται(βραδινές γυψοφιλοσοφίες).
To δε facebook με τα καλά και τα κακά του,δεν είναι παρά ένας μικρόκοσμος που θα έρθει η σειρά του και θα αντικατασταθεί από κάτι άλλο πιο κερδοφόρο και δεν θα έχει αφήσει και πολλά πραγματικά ουσιαστικά πίσω του σε αντίθεση με τα βιβλιομπλογκς που είναι από την λογική τους αρχεία.
Αλλού κρίνεται και η φιλαναγνωσία και η Λογοτεχνία και όχι στα μκδ που είναι τίγκα στις διαφημίσεις,για να σου πω το πιο απλό,το ξέρεις.Μοναχικό ξεμοναχικό όμως το μη αμειβόμενο βιβλιόφιλο ιστολογείν έχει βεβαιωμένη συμβολή.Κι αυτό επίσης το ξέρεις γιατί ήσουν και παραμένεις κομμάτι του.
Και εκεί ας εστιάσουμε όσο ακόμα το θέλουμε και αντέχουμε κι ας μείνουμε τρεις κι ο κούκος κι ας μιλάμε ,όσοι μιλάμε, μια φορά το δίμηνο και αν.Ε,και;


Βιβή Γ. said...

Και ναι,συγκινήθηκα με την αναφορά σου και σε μένα για την τρελάρα μου με τις λέσχες και τα σχετικά.Και χάνεις που είσαι πεισματάρης (διότι πεισματάρης είσαι και όχι γέρος,σιγά τα πολύπλοκα κυβερνολάχανα)και δεν έρχεσαι στο facebook που έχει τις ευκολίες του και θα σου είχα βάλει ίσαμε τώρα δέκα καρδούλες, που με κατασυγκίνησες την καθηλωμένη στον καναπέ του πόνου!

Νώντας Τσίγκας said...

ΔΙΟΡΘΩΣΗ ... Φυσικά ο Ζ.Λ. το ειχε πει αλλιώς.
«Το παιδί αφήνει τον τόπο του. Ο τόπος ποτέ!»

Κι έναν διπλό εσπρέσσο χωρίς ζάχαρη παρακαλώ.
Κανονικό -καυτό να ζεσταθεί το μέσα.
Όχι στα ...ερμαφρόδιτα "φρέντο" της μοδός.

Πάπισσα Ιωάννα said...

Νώντα,
δεν καταδικάζω το φατσοβιβλίομ αλλά είναι άλλου είδους μέσο,
που δεν επιτρέπει τη σοβαρή βιβλιοσυζήτηση.
Νομίζω ότι έχει άλλες δυνατότητες,
που δεν αναπληρώνουν τον μπλογκοδιάλογο.
Θα συνεχίσω...
Καλημέρα
Π.Φ.

Πάπισσα Ιωάννα said...

Rosa Mund,
σ' ευχαριστώ για τα καλά-σου λόγια.
Δεν είμαι τίποτα παραπάνω από οπαδός μιας ιδέας:
Το βιβλίο είναι καλή αφορμή για συζήτηση!

Αν αυτό γίνεται διά ζώσης, στο Fb, σε ομάδες, σε λέσχες...
και στα ιστολόγια,
θα το επικροτώ.
Καλημέρα
Π.Φ.

Πάπισσα Ιωάννα said...

Μαραμπού,
δεν αξίζει να μετατραπούν οι αναρτήσεις-μας σε μονολογικές κριτικές.
Αν διαφέρουμε σε κάτι από τις στήλες των εφημερίδων (εκτός από πολλά άλλα),
είναι και επειδή δίνουμε βήμα στις σκέψεις-μας για να μπορέσουν να συναντηθούν με τη σκέψη του άλλου
σε μια συνεχή αλληλεπίδραση.
Αν προκύψουν σχόλια, αυτό είναι το ιδανικό.
Καλημέρα
Π.Φ.

Πάπισσα Ιωάννα said...

Βιβή,
με σκλαβώνεις με την άδολη γενναιοδωρία-σου!
Λυπάμαι που έχασα (που χάσαμε) το δοκίμιό-σου
και θα σε παρότρυνα -όσο κι αν είναι μπελάς- να το ξανασκεφτείς και να το γράψεις.
Κυρίως γιατί "ο φεησμπουκισμός, το ιστολογείν και το βιβλίο" δίνουν τροφή για σκέψεις στη νέα ψηφιακή εποχή
περί του τι είναι ανάγνωση, συζήτηση, ερμηνεία, κατανόηση και διαλλακτικότητα
σε ένα αέναο παιχνίδι ζυμώσεων, εξωτερικών και εσωτερικών.
Ηλεκτρονικά φιλιά
Π.Φ.

Nota Chryssina said...

Αγαπητέ Πατριάρχη Φώτιε εγώ σου οφείλω πολλά. Δεν θα ήταν υπερβολή να σου εξομολογηθώ ότι με βοήθησες να παραμείνω blogger όταν δείλιασα και έχω μελετήσει τόσα κείμενά σου που έχω μάθει πολλά για το βιβλίο γενικότερα. Αγαπώ τα blogs και όλους όσοι ασχολούνται με τις βιβλιοπαρουσιάσεις και κριτικές. Κάποιοι από αυτούς πήραν άλλους δρόμους και έγιναν γνωστοί σε άλλα μέσα όπως το fb. Εγώ ασχολούμαι παράλληλα με όλα. Σε ευχαριστώ πολύ για την αναφορά στο cantus firmus. Είναι μεγάλη τιμή. Θέλω να πω σε όλους τους blogger πως από τους διαλόγους σας έχω μάθει σπουδαιότερα πράγματα ακόμη και από τις αναρτήσεις σας που παρουσιάζετε τα βιβλία διότι με αυτόν τον τρόπο η παρουσίαση ενός βιβλίου είναι ολοκληρωμένη δηλαδή με όλες τις απόψεις για το βιβλίο. Ευχαριστώ πολύ για όλα! Καλές διακοπές!

Πάπισσα Ιωάννα said...

Νότα, είπες πολλά που με κολακεύουν,
αλλά ελπίζω μέσα στη γενναιοδωρία-σου να είπες και μερικά που δεν είναι υπερβολικά.
Κι εγώ πολλές φορές νιώθω
ότι ο διάλογος που ακολουθεί είναι πιο σημαντικός κι από το ίδιο το ποστ.
Επομένως, δεν είμαι εγώ που δείχνω πράγματα,
αλλά η συζήτηση που φωτίζει εαυτούς και αλλήλους.
Καλημέρα
Π.Φ.

Anonymous said...

Καλησπέρα Πατριάρχα μου, σ ’ευχαριστώ πολύ για την τιμή να με συμπεριλάβεις στους φίλους του μπλογκ σου. Δεν έχω Facebook, δεν πολυβλέπω τηλεόραση μα έχω την προσωπική μου ζωή, έχω και τα βιβλία μου. Τα τελευταία χρόνια έχω αποκτήσει και τη συνήθεια να τριγυρνάω στον κυβερνοχώρο και να κρυφακούω συζητήσεις που κάνουν οι άλλοι για βιβλία διαβασμένα κι αγαπημένα. Όπως βλέπεις όμως αποφάσισα να πιάσω κι εγώ μια καρέκλα στην κουβέντα σας κι ευχαριστώ που με καλοδέχεστε.
Κάθε βραδάκι που γυρνάω από τη δουλειά και μετά την επαφή με την οικογένεια είναι η χαρά μου και η ψυχαγωγία μου να τριγυρνάω στα μπλογκ σας, να μαθαίνω, να ενημερώνομαι, να ενθουσιάζομαι και να συμπάσχω. Επηρεάζομαι πολύ από τις αναρτήσεις σου και συμπεριλαμβάνω πολλές από τις προτάσεις σου στον κατάλογο μου για τις επόμενες αγορές βιβλίων. Κι όταν έρχομαι στην Ελλάδα τα αγοράζω μαζικά και τα ζώνομαι για να τα κουβαλήσω στις Βρυξέλλες όπου ζω εδώ και 20 περίπου χρόνια. Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν έχω συνηθίσει το ηλεκτρονικό βιβλίο και όταν ταξιδεύω η μισή βαλίτσα είναι βιβλία. Επειδή ταξιδεύω συχνά με την δουλειά μου, τα βράδια που επιστρέφω στο ξενοδοχείο τρέχω να ανοίξω τον υπολογιστή για να περιηγηθώ (και) στο μπλογκ σου, είναι η ξεκούραση και η απόλαυσή μου. Συνέχισε τη φωτοδοσία σου· μας αρέσει…
Σουμέλα

Πάπισσα Ιωάννα said...

Σουμέλα,
δεν είχα φανταστεί ότι τα ιστολόγια μπορεί να είναι και γέφυρες με τη μητέρα-πατρίδα
και να κρατούν μια επαφή με τον πνεύμα-της.
Σ' ευχαριστώ για τα καλά-σου λόγια.
Πάντα καλές αναγνώσεις.
Π.Φ.