Dolcino Freddo καραμέλα: “Ο άντρας που αγαπούσε τη γυναίκα-μου” του Κ. Κατσουλάρη

Η νουβέλα αυτή γράφτηκε για να διανεμηθεί με την εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος», κατά δήλωση του συγγραφέα. Είναι μια τέχνη που σιτίζει και σιτίζεται από τις εφημερίδες, όπως και παλαιότερα που έγραφαν διηγήματα ή μυθιστορήματα σε συνέχειες για τους αναγνώστες του τύπου.

“Ο άντρας που αγαπούσε τη γυναίκα-μου”

εκδόσεις Ελληνικά γράμματα

2010

        Στο ολιγοσέλιδο αυτό βιβλίο ο Κατσουλάρης προσπαθεί να συλλάβει την ψυχολογία του ζηλιάρη, όχι βέβαια με την κλασική έννοια του ημίτρελου που κυνηγάει τη γυναίκα-του για να την πιάσει επ’ αυτοφώρω. Αντίθετα, ενώ τον κατατρώει η υποψία που δημιουργούν μικρές ενδείξεις, δεν ψάχνει εναγωνίως το αποδεικτικό στοιχείο, αλλά αλλάζει τη δική-του ζωή, με αίσθηση ελευθερίας, με αίσθηση ισότητας, με διέξοδο προς εξωσυζυγικές σχέσεις που ούτως ή άλλως και προηγουμένως είχε, αλλά τώρα βρίσκει πιο εύκολα άλλοθι για να τις επιδιώξει. Από εκεί και έπειτα η ζωή τού τα φέρνει μπούμερανγκ…

        Το βασικό θέμα δεν είναι η απιστία. Δεν είναι η οικογένεια. Δεν είναι η εξωσυζυγική ζωή. Είναι η ψυχολογία ενός ανθρώπου που ζει εν μέρει με ψευδαισθήσεις, που δεν καταλαβαίνει τα μηνύματα ούτε καν της γυναίκας-του. Η εσωτερική οπτική γωνία, δηλαδή η εστίαση που γίνεται με αφηγητή τον ίδιο τον “ζηλιάρη” μας μεταφέρει τα γεγονότα όπως ο ίδιος ο αφηγητής τα βλέπει και έτσι δεν ξέρουμε ούτε την άποψη της συζύγου, ούτε αν απιστεί ή όχι, ούτε πώς βλέπει τις κινήσεις του άντρα-της. Ώσπου κι ο ίδιος δέχεται αιφνιδίως την αίτηση διαζυγίου εκ μέρους-της κι όλοι-μας μαθαίνουμε την αφανή πλευρά των πραγμάτων.

        Το βιβλίο διαβάζεται εύκολα. Διαβάζεται και με την αναγνωστική πεποίθηση ότι ο συγγραφέας συνθέτει χωρίς αγκομαχητό και χωρίς αβαρίες. Η υφολογική επιλογή παρακολουθεί τη σκέψη του πρωταγωνιστή κι έτσι ο αναγνώστης δεν σκοντάφτει σε κάθε-του βήμα. Αντίθετα, συχνά νιώθει τη γλώσσα να τον οδηγεί με ασφάλεια. Το ζητούμενο είναι πόσο βαθιά αποκαλύπτεται η εμμονή, πόσο καλά ψυχογραφείται ο ήρωας, πόσο περνάει η όλη ατμόσφαιρα στον αναγνώστη. Η επιφύλαξή-μου έγκειται στο γεγονός ότι εντέλει (κλείνοντας το βιβλίο) δεν μένω με την αίσθηση ότι μπήκα στο πετσί του ρόλου, ότι ένιωσα την τραγικότητα ή την κωμικότητά-του, ότι βίωσα κι εγώ την αγωνία ή τον προβληματισμό-του. Μόνο όταν ήλθε το διαζύγιο, είδα αλλιώς τους ρόλους του θύματος και του θύτη.

Πατριάρχης Φώτιος