Κιάντι: λειψιβιβλία

Ελληνικό τέλμα αντί για κορυφές

Χρόνια πολλά.
Αν παρατηρήσει κανείς την ελληνική παραγωγή πεζογραφίας που κυκλοφόρησε από τον Σεπτέμβριο ως τώρα, θα παρατηρήσει μια μεγάλη καθίζηση. Όχι φυσικά ότι λείπουν τα μεγάλα και μεσαία ονόματα, ούτε οι φουρνιές των νεοεμφανιζόμενων. Λείπει ωστόσο το μεγάλο έργο, για το οποίο θα συζητούν όλοι, όπως συνέβαινε παλαιότερα –όχι πάντα αλλά συχνά συνέβαινε. Κι όταν λέω μεγάλο, δεν εννοώ αναγκαστικά κάτι που θα ενταχθεί στον κανόνα της ελληνικής πεζογραφίας· ακόμα και κάτι καλό που θα αντέξει μερικούς μήνες θα αρκούσε. Αντίθετα, οι βιβλιοκρισίες στις εφημερίδες είναι ελάχιστες όσον αφορά την ελληνική πεζογραφία και δεν υπάρχει ένα έργο που να έχει συγκεντρώσει την προσοχή των κριτικών, τέτοιο που να συζητιέται θετικά ή αρνητικά.
Αλλά και προσωπικά, σε όσα πεζογραφήματα, μυθιστορήματα ή συλλογές διηγημάτων, έχουν περάσει από τα χέρια μου, δεν αναγνώρισα ούτε ένα έργο μιας κάποιας αξίας πάνω από το μέτριο και το …απλώς καλό, αλλά πάντοτε έβρισκα ότι κάτι του λείπει. Έχω την αίσθηση ότι ιδέες καλές υπάρχουν και πρωτοποριακές προθέσεις, αλλά η αδυναμία σύνθεσης και εκτέλεσης τις ματαιώνουν. Όσα βιβλία εκτέθηκαν εδώ κι όσα περιμένουν τη σειρά τους, για να αναρτηθούν, δεν επιβεβαίωσαν τις όποιες προσδοκίες μου· τις περισσότερες φορές απογοητεύθηκα κι άλλες κάτι διέκρινα αλλά πολύ αμυδρό και ασταθές.
Περιμένω να δω τις ανασκοπήσεις του έτους μπας και φωτιστώ. Περιμένω να δω τι διαβάζουν οι συν-ιστολόγοι μήπως και χάνω κάτι ιδιαίτερο. Περιμένω από τους θαμώνες του Βιβλιοκαφέ να μου προτείνουν κάτι που μπορεί να ξεχωρίσει. Αμήν.
Καλές γιορτές! Κι αν λείψω, μην ανησυχήσετε.

Πατριάρχης Φώτιος

24.12.2007