Monday, October 08, 2012

Μας πήρανε χαμπάρι

Τι μπορεί να κάνει ένας συγγραφέας για να διαφημίσει το έργο-του και να δυσφημήσει τα κείμενα των άλλων; Πώς μπορεί το διαδίκτυο να λειτουργήσει σαν μια κατασκευασμένη θύελλα προπαγάνδας ακόμα και για την ευγενή τέχνη;  

Απάτη
Του Ν. Μπακουνάκη, «Το Βήμα», 7/10/2012

Λένε ότι το ένα τρίτο των κριτικών που δημοσιεύονται (αναρτώνται) στο Internet είναι κατασκευασμένες. Λένε ακόμη ότι το 60% των κριτικών που δημοσιεύονται στο Amazon.com για προϊόντα του δίνει σε αυτά το μάξιμουμ των πέντε αστεριών, ενώ το 20% δίνει τέσσερα αστέρια (σύμφωνα με ρεπορτάζ της «International Herald Tribune» της 27ης Αυγούστου, που στηριζόταν σε έρευνα του ερευνητή Μπινγκ Λιου από το Πανεπιστήμιο του Ιλινόι στο Σικάγο).
Οι τροχοί του online εμπορίου τρέχουν, όπως έχει αποδειχθεί στατιστικά, πάνω σε θετικές κριτικές. Οι περισσότερες από τις κριτικές αυτές αφορούν βιβλία. Γράφονται από δημοσιοσχεσίτες και άλλους μαρκετίστες, από χρήστες του Internet που μπορεί να βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία (διάβαζε: πληρωμένη) ή ακόμη και από τους ίδιους τους συγγραφείς, όπως συνέβη με τον πολύ γνωστό βρετανό συγγραφέα Ρότζερ Ελορι, που έγραφε με ψευδώνυμα θετικές κριτικές για τα βιβλία του.”  

Ανοίγω μια παρένθεση για να παρουσιάσω εδώ ένα παλιότερο δημοσίευμα πάλι από το «Βήμα»:
 
Διαπλοκή και πλαστοπροσωπία στο Amazon
Ο βρετανός συγγραφέας Ρ. Τζ. Έλορι «έθαβε» συναδέλφους του στο Διαδίκτυο
 
της Λ. Κουζέλη, «Το Βήμα», 5/9/2012
        Όχι ένα ούτε δύο αλλά πολλά ψευδώνυμα χρησιμοποιούσε ο βρετανός συγγραφέας μυθιστορημάτων θρίλερ Ρ. Τζ. Έλορι, με τα οποία υπέγραφε στο Amazon αποθεωτικές κριτικές για τα βιβλία του και κατεδαφιστικά σχόλια για βιβλία άλλων συγγραφέων, τους οποίους, προφανώς, θεωρούσε ανταγωνιστές του. Την απάτη -την οποία ξεσκέπασε στο Twitter ο παθών βρετανός συγγραφέας μυστηρίου Τζέρεμι Ντανς- ακολούθησε τα τελευταία εικοσιτετράωρα μεγάλη συζήτηση στον διεθνή Τύπο, καθώς συγγραφείς και σύλλογοι συγγραφέων προβληματίζονται πώς μπορεί να προφυλαχθούν τόσο οι ίδιοι όσο και οι αναγνώστες από τέτοια φαινόμενα.
       Ο Ρ. Τζ. Έλορι δεν ήταν ο μόνος που επιδιδόταν σε αυτή την τακτική. Ο αμερικανικής καταγωγής Τζον Λοκ, που πούλησε εκατομμύρια αντίτυπα από τα βιβλία μυστηρίου που αυτοεκδίδει μέσω διαδικτύου, πλήρωνε για τις επαινετικές κριτικές που του έγραφαν, όπως παραδέχτηκε πρόσφατα στους «Νew York Times».
       Στη Μεγάλη Βρετανία, ο ευπώλητος συγγραφέας θρίλερ Στίβεν Λέδερ ομολόγησε ενώπιον ακροατηρίου το καλοκαίρι, στο φεστιβάλ αστυνομικής λογοτεχνίας του Χάρογκεϊτ, ότι προωθεί ο ίδιος τα βιβλία του γράφοντας κριτικές με πολλαπλές ψεύτικες ταυτότητες: «Μόλις κυκλοφορήσει ένα βιβλίο μου, μπαίνω στο Facebook και στο Twitter κάμποσες φορές την ημέρα και γράφω γι' αυτό. Επισκέπτομαι αρκετούς ιστότοπους και γνωστές ιστοσελίδες και αναρτώ σχόλια για το βιβλίο υπογράφοντας με το όνομά μου αλλά και με ονόματα χαρακτήρων που επινοώ. Οικοδομείς έτσι ένα ολόκληρο δίκτυο χαρακτήρων που μιλούν για το βιβλίο σου και κάποιες φορές συζητούν μάλιστα μ' εσένα τον ίδιο».
         Η βρετανική Εταιρεία Συγγραφέων (Society of Authors) σε ανακοίνωσή της καταδίκασε αυτή την πρακτική επισημαίνοντας: «Πρόκειται για τρεις περιπτώσεις κακής χρήσης του διαδικτύου για τις οποίες έχουμε αποδείξεις. Οι περισσότεροι στην εκδοτική βιομηχανία πιστεύουν ότι δεν είναι οι μοναδικές. Είναι πιθανόν και άλλοι συγγραφείς να ακολουθούν την ίδια τακτική. Οι υπογράφοντες καταδικάζουμε αυτή τη συμπεριφορά και δεσμευόμαστε να μη χρησιμοποιήσουμε ποτέ τέτοιες τακτικές». Ανάμεσα στις δεκάδες συγγραφείς που υπογράφουν την ανακοίνωση βρίσκουμε τον Ίαν Ράνκιν, τον Τζο Νέσμπο, τον Μάικλ Κόνελι και άλλα «βαριά» ονόματα της αστυνομικής λογοτεχνίας, η οποία φαίνεται να πλήττεται ιδιαίτερα από το φαινόμενο των ψευδεπίγραφων κριτικών στο Διαδίκτυο.
          Ο Έλορι, με το ψευδώνυμο Νικόδημος Τζόουνς, χαρακτήριζε το μυθιστόρημά του «A Quiet Belief in Angels» ένα «σύγχρονο αριστούργημα», το βαθμολογούσε με πέντε αστεράκια και παρότρυνε τους χρήστες του Amazon να το αγοράσουν γιατί «θα αγγίξει την ψυχή τους». Αντιθέτως, σε κριτικά του σχόλια, χαρακτήριζε κοινότοπα και βαρετά τα μυθιστορήματα συναδέλφων του ενώ κάποτε τους κατηγορούσε και για αντιγραφές και λογοκλοπή.
          Η βρετανική εφημερίδα «Daily Mail» αναζήτησε τον Ρ. Τζ. Έλορι για εξηγήσει τη συμπεριφορά του και εκείνος απάντησε με ανακοίνωση στην οποία δηλώνει: «Μετανιώνω ειλικρινά που κάποιες προσωπικές μου κρίσεις διαδόθηκαν με αυτόν τον τρόπο στο διαδίκτυο. Οφείλεται σε έλλειψη κρίσεως. Η ευθύνη είναι αποκλειστικά δική μου. Ζητώ συγγνώμη από τους αναγνώστες και τη διεθνή κοινότητα των συγγραφέων».
Βεβαίως, αναρωτιέται κανείς αν, παρά την «ειλικρινή μετάνοια», ο Έλορι θα διέκοπτε όλην αυτή τη σκευωρία αν δεν τον είχε αποκαλύψει ο Ντανς. «Θα πρέπει το Amazon και οι παρεμφερείς ιστότοποι να επινοήσουν ένα σύστημα ταυτοποίησης υπογραφών και έπειτα να επιτρέπουν την ανάρτηση κριτικών», υποστήριξε ο Τζέρεμι Ντανς στην εφημερίδα «Guardian». «Δεν είναι μόνο το Amazon, είναι όλοι αυτοί οι ιστότοποι. Έχουν εγκαταστήσει συστήματα που είναι εντελώς διάτρητα για τους κακόβουλους χρήστες και, όταν τους το επισημαίνει κάποιος, οι υπεύθυνοι των σάιτ αυτών απαντούν ότι δεν έχουν τη δυνατότητα να αστυνομεύουν το σάιτ τους για πιθανούς παραβάτες».
            Μέχρι να καταφέρουν λοιπόν οι ιστότοποι του βιβλίου να αποκαθάρουν τους χώρους τους από τέτοια φαινόμενα παραβατικής συμπεριφοράς και να αποκτήσουν αξιοπιστία και κύρος, ίσως κατάλληλο για να χαρακτηρίσει την κατάσταση είναι το σλόγκαν από πρόσφατο τηλεοπτικό σποτ εταιρείας τηλεπικοινωνιών: Στον κυβερνοχώρο μπορεί κάποιος να καταφέρει να «τρέχουν όλα ακόμη κι όταν δεν τρέχει τίποτα».
 
 

Συνεχίζω το άρθρο του Μπακουνάκη:
“Πολλές από αυτές τις κριτικές αφορούν βιβλία που αποτελούν αυτοεκδόσεις, δηλαδή χρηματοδοτούνται από τους ίδιους τους συγγραφείς τους. Στις ΗΠΑ ο αριθμός αυτών των βιβλίων αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο και οι συγγραφείς τους κάνουν τα πάντα για να προσελκύσουν την προσοχή. Και προσοχή στο Ιnternet σημαίνει καλή κριτική. Υπάρχουν σάιτ όπως το GettingBookReview.com, που αναλαμβάνουν υπηρεσίες κριτικογραφίας με το αζημίωτο. Ο συγγραφέας απευθύνεται σε αυτό, πληρώνει, ζητάει μία, πέντε, πενήντα (!) καλές κριτικές, και σε λίγο το βιβλίο του είναι στο Internet «terrific», «classic», «lyrical and gripping» κτλ. (Πρόσφατα το Google έκλεισε τον λογαριασμό αυτού του σάιτ για παράβαση δεοντολογικών κανόνων.) Το παράδοξο είναι ότι στο Internet ένα βιβλίο του Σκοτ Φιτζέραλντ, όπως Ο υπέροχος Γκάτσμπι, μπορεί να θεωρείται πληκτικό, μέτριο ή κακή πρόζα, ενώ ένα μέτριο άγνωστου συγγραφέα να αποθεώνεται.
Η ανωνυμία και η ψευδωνυμία στηρίζουν πλέον αυτή τη νέα, κατασκευασμένη εν πολλοίς κριτική λειτουργία που όχημά της είναι το Internet. Το ερώτημα είναι κατά πόσον η τεράστια διάδοση του Διαδικτύου και η εμπορική αποτελεσματικότητα αυτής της κριτικής αμβλύνουν ή ακυρώνουν τα παραδοσιακά και αξιόπιστα κριτικά εργαλεία και τους παραδοσιακούς και αξιόπιστους φορείς της κριτικής όπως είναι τα παραδοσιακά μέσα, τα λεγόμενα legacy media. Η απάντηση δεν μπορεί να δοθεί αμέσως καθώς βρισκόμαστε σε περίοδο μετάβασης. Το ευτύχημα είναι ότι στην Ελλάδα τα εμπορικά μεγέθη είναι μικρά και οι όποιοι απατεώνες μπορεί να αποκαλυφθούν αμέσως και να γίνουν ρεζίλι.

Ομολογώ ότι κι εγώ έχω πλουτίσει με τέτοιες πρακτικές!
Ωστόσο, πέρα από τ' αστεία, ο κίνδυνος είναι ορατός και οι τακτικές αυτές είναι ενδεικτικές της ιδιοτελούς χρήσης της ψηφιακής τεχνολογίας.
Διά την αντιγραφή
Πατριάρχης Φώτιος

15 comments:

Pellegrina said...

Πιο ενδιαφερον βρισκω να πω το εξης: ας πουμε οτι εγω κανω κριτικές,τοσες που αναγκαστικά με λαμβάνουν υπόψη και γραφω terrific.classic και ο,τιάλλο θελω,ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΣΕ ΔΙΑΤΕΤΑΓΜΕΝΗυπηρεσία.(ΟΠως εσυ αλλωστε)Αυτο το κανω ειτε επειδη το βιβλιομου αρεσε,ειτε (εδω οχι"οπωςεσυ")επειδη τοεγραψε καποιος φιλος μου (ή κιεγω) και θελω να το διαφημίσω.Αλλα δεν πληρωνομαι γι ααυτο!
Τι μπορούν να μου κάνουν;Ποιο γκουγκλ μπορεί να με κλείσει; Το διαδικτυο ειναι ενας ελευθερος χωρος όπου ο καθενας γραφει ο,τι θέλει
Στη real life δεν γινεται συνεχεια το ιδιο;
Η ουσία του πράγματος ειναι μια και μοναδική:το διαδίκτυο ειναι ο χωρος της δημοκρατίας.Η δημοκρατία,υπό το πρίσμα αυτό,εχει τα εξης χαρακτηριστικά:1.Δεν διακρίνει "κινητρα",απλώς επιτρέπει ολες τις εκδηλώσεις χωρις να τιςιδεολογικοποιει.Γι αυτο και ειναι ευαλωτη στην ελευθερη αγορά,για αυτο και ειναι το μονο κοινωνικό συστημα με το οποίο ο καπιταλισμός μπορέι να συνυπαρχει.Οθεν,απλα:γραφειςεπειδη πληρωνεσαι ή επειδη σου αρεσει.Η δημοκρατια(το ιντερνετ)δεν ενδιαφερεται για τη διαφορά.2.Η δημοκρατια ειναιτομονο στην ποραγματικοτητα συστημα που "απαιτει"μορφωμενους πολιτες.Από τοσεβασμοτης προτεραιοτητας στην ουρα,εως την αναγνωση.Δεν φταιει το ιντερνετ αν οι χηστες/πολιτεςαδυνατουν να ξεχωρισουν ΜΟΝΟΙ τους ενα καλό βιβλίο ή τουλαχιστον ενα για πεταμα.Φταινε οι ιδιοι,γιατιη δημοκρατια τους εχει δωσει τη δυνατοτητα να το κανουν(οι τηλεορασεις εχουν κουμπια,δεν ειμαστε στη χωρα του μεγλαου αδερφου) Επ΄σιης,ισως γουσταρουν να διαβασουν εναβιβλιογια πέταμα.Ο ρολος του κριτικού υποτιμαται πολυ,αν θεωρουμε οτι δουλεια του ειναι απλως να πει στον καθε ασχετο ποιο βιβλίο ειναι"καλό" γ)Τοιντερνετ εχει ξεσπεπασει την ευθραυστότητα της καθαρά επαγγελαματικής φύσης ΟΛΩΝ των επαγγελμάτων που σχετίζονται με την τεχνη.Γιατι οι τεχνη εχειπολλα χαρακτηριστικά που δεν εντάσσοντια στην εμπορεύσιμη εργασία (όπως και αλλες ασχολίες βεβαια) Αυτο ειναι το διακύβευμα στην πραγματικότητα.Ειναι μια αληθεια,πολύ ουσιαστική και συζητήσιμη.(Επίσης,εκανε και το αντιθετο:ανοιξε τους τροπους μετους οποίους οι άνθρωποι βγαζουν λεφτά.Ουτε αυτο μπορει να εμποδιστει στηδημοκρατία (Ηελλαδα,ως προς αυτο,δεν ειναι δημοκρατία,ειναιηχωρα τωναπειρων κλειστων επαγελμάτων).Κιετσι,ξαναγυρνάμε στο β:η δημοκρατία εξαρτάται από το επίπεδο του κοινού.Το ιδιο αλλωστε και τα legacy media
υγ:γιαναπρολαβω παρεξηγηση: δενπιστευω καθολου πω η τεχνη και ηλογοτεχνία ειναι κατι δημοκρατικό.Η τεχνη ειναι αφ εαυτης κατι απολυτως αριστοκρατικό.Τουτεστιν δεν πιστευω στη δημοκρατια καιτην ισοτητα μεταξυ των καλλιτεχνων! Αλλα η κριτική και η αναγνωριση της τεχνης ειναι,βεβαιως,θεμα δημοκρατίας.Μετην εννοια οτι στη δημοκρατια ο καθενας μπορει να παρουσιαζεται ως αυθεντία.Κι ετσι,ξαναγυρνάμε στο Β..

Pellegrina said...

Συμπληρωματικα: εννοειτια πωςνακαταγελθειαπατη,οπωςστην περιπτωση που αναφερει ο Μπασκοζος,το ιντερνετ ειναι πια ενα μεσο με το οποίο εγινε μια απατη,και βεβαια διωκεται.Αλλα οινομοι ειναι οι νομοι περι απατης,γενικα.Αλλο αυτο Αν βγαζεις λεφτα με αντιδεοντολογικό τροπο σταισα και θιγεις συμφεροντα,αυτο δεν ειναι θεμα ιντερνετ.Απατεωνας εισαι.Και στη reallife θα εβρισκες τροπο να το κανεις

Βιβή Γ. said...

Καλημέρα,καλή βδομάδα.
Δεν είμαι απόλυτη αλλά κιεδώ έχει, από καιρό,ξεκινήσει κάτι ανάλογο,
πχ για τα γυναικεία-ας τα πω έτσι-ευπώλητα.
Πολλές ανώνυμες,περιστασιακές ,
«αυθόρμητες» κριτικές αναγνωστών,
διθυραμβικά σχόλια,αστεράκια κτλ στις ιστοσελίδες είτε εκδοτικών οίκων,είτε e-shop που δεν μοιάζουν όμως και πολύ αυθόρμητες καθώς είναι υπερβολικά επαινετικές και όλες στο ίδιο μοτίβο.
Βέβαια από την άλλη αναρωτιέμαι αν γίνεται, να είσαι παπάς και να μην ευλογήσεις τα γένια σου, αλλά και τι σου φταίνε τα γένια των άλλων…Εκεί εντοπίζω την προστυχιά του όλου πράγματος.
Σικέ βιβλιόφιλα μπλογκς δεν έχω εντοπίσει.
Προς το παρόν τουλάχιστον,αύριο δεν ξέρω τι θα γίνει,έτσι που αυξάνονται κι αυτά χωρίς να έχουν προσωπικό στίγμα, μοιάζοντας απλώς προϊόντα κάποιου συρμού ή ημερολόγια του καθενός που αγαπά την ανάγνωση και θέλει να εκφραστεί κι αυτός.

Βιβή Γ. said...
This comment has been removed by the author.
NYT Review of Books said...


Η εφεύρεση της τυπογραφίας, της τηλεφωνίας και του τηλεγράφου μπορεί επίσης να χρησιμοποιήθηκαν και για πονηρούς σκοπούς. Τι να κάνουμε;
Το ίντερνετ είναι ένα μέσον, όπως όλα τα άλλα, και η χρήση του -φυσικά- ποικίλλει.

Μήπως η ενδεδειγμένη λύση είναι να ξαναρχίσουμε να διατυπωνουμε τις σκέψεις μας πάνω σε παπύρους και περγαμηνές για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο;

ΥΓ: Δεν τον καταλαβαίνω αυτό τον προβληματισμό!

Κατερίνα Μαλακατέ said...


Όλα αυτά είναι παιδικές ασθένειες ενός συστήματος που μόλις τώρα βρίσκει τα πατήματά του. Από την άλλη, τα καλά της μικρής χώρας, εδώ δεν έχει φτάσει σε τέτοιο βαθμό, κάτι μικρά πταίσματα διακρίνω κι εγώ, όπως η Βιβή.

Πάπισσα Ιωάννα said...

Προφανώς το μέσο δεν κρίνεται αλλά κρίνεται η χρήση-του
και φυσικά η δημοκρατία επιτρέπει σε καθένα να γράφει ό,τι θέλει, ΑΛΛΑ υπάρχει μια άγραφη ηθική δεοντολογία που υποβάλλει τα όριά-της.

Έτσι, θα υποστηρίξω τον Μπακουνάκη και τις απόψεις που μεταφέρονται από την Κουζέλη:
1. Αν εγώ είμαι συγγραφέας και έχω αυτό το μπλογκ, για να υποστηρίζω κρυφίως τα έργα-μου, είμαι ανήθικος.
2. Αν είμαι ο Χ και έχω αυτό το μπλογκ, για να θάβω τα έργα των "εχθρών"-μου, είμαι ανήθικος.
3. Αν είμαι ο Χ και έχω αυτό το μπλογκ, για να προωθώ τα έργα των γνωστών ή των φίλων-μου, είμαι ανήθικος.

Βεβαίως, όμως, δίνω φιλοσοφημένο δίκιο στην Pellegrina, στο ότι ο ρόλος μιας παρουσίασης ή κριτικής δεν είναι να επαινέσει ή να επικρίνει, α λ λ ά
να θέσει όρους με τους οποίους θα κρίνει ο ενδιαφερόμενος αν είναι το βιβλίο καλό, μέτριο ή κακό, αν ταιριάζει στην αναγνωστική-του ιδιοσυγκρασία, αν πραγματεύεται με λογοτεχνικότητα το θέμα-του κ.ο.κ.
Μ' αυτό το σκεπτικό, μια, δυο, δέκα κριτικές δεν μπορούν (κανονικά) να αναδείξουν ή να καταβαραθρώσουν το εκάστοτε έργο.
Πατριάρχης Φώτιος

George said...

Προφανώς δεν θα γυρίσουμε στους πάπυρους (δεν υπάρχει τέτοιο εκούσιο πισωγύρισμα στην ανθρώπινη ιστορία), αλλά, ακριβώς επειδή πρόκειται για τις παιδικές ασθένειες ενός συστήματος που τώρα βρίσκει τα βήματά του, ας σταθούμε λίγο πιο προσεκτικά πάνε από αυτές τις ασθένειες, μήπως το βοηθήσουμε να περπατήσει μια ώρα αρχίτερα - το να μην μας ενδιαφέρουν τέτοιοι προβληματισμοί (όπως του κ. Μπακουνάκη και της κς Κουζέλη), σαν μέρος της ευρύτερης συζήτησης, μου φαίνεται (με όλο το θάρρος), λίγο επιπόλαιο. Και πάλι - ευχαριστίες για το βήμα και τις γόνιμες (διαφορετικές) απόψεις!

NYT Review of Books said...


Επομένως, το ζήτημα δεν είναι οι δυνατότητες που παρέχει το ίντερνετ, αλλά τα κριτήρια με τα οποία πολλοί άνθρωποι -αναγνώστες, εν προκειμένω- διαμορφώνουν τη γνώμη τους. Εδώ, με κάλυψε η Πελεγρίνα.

Πάντως δεν μας είναι άγνωστο νομίζω ότι για πολλούς ό,τι γράφεται στο ίντερνετ είναι αληθινό και έγκυρο. Το ίδιο συμβαίνει -συνέβαινε ίσως πιο έντονα στο παρελθόν- με τις εφημερίδες -ανεξαρτήτως ποιότητας και επιπέδου. Είναι δηλαδή, πάντοτε, θέμα κριτηρίων. Τι να κάνουμε;

Pellegrina said...

α0Ωραια,εισαιανηθικος.Οιηθικοί δεν σε κανουμε παρέα.Τοσο απλό.
β)Οπως λεει και ο Νιου Γιόρκερ,μεσα στις παιδικές ασθένειες ειναι και το αντιθετο από το επισημαινόμενο:η ειλικρίνεια,το"ακαπέλωτο"Καθοτι χαρακτηριστικό της "ενηλικίωσης" των ΜΜ ειναι,εκτός από την"ηθικότητα"και το ευπρεπές μεν,μεγαλοπρεπές δε καπέλωμα από πασης φυσεως μεγαλοκαπελάδες..

Πάπισσα Ιωάννα said...

1. Ποιότητα σκέψης και διαύγεια επιχειρημάτων
2. Διαλλακτικότητα
3. Ειλικρίνεια: η γνώμη είναι ιερή και δεν αξίζει να (αυτο)λογοκρίνεται
4. Αγάπη για το βιβλίο, όχι για τον συγγραφέα κατανάγκην
5. ...
Προσυπογράφω τους προβληματισμούς-σας. Στην ουσία, ένα ιστολόγιο χτίζεται, δεν φύεται, γίνεται επώνυμο, δεν γεννιέται.
Πατριάρχης Φώτιος

Pellegrina said...

με εναπροχειρο ξαναδιαβασμα,ο νιουγιορκερ λεει εντελώς αλλο πραγμα από αυτο που νομισα (ΠΟΛΥ προχειρο διάβασμα:)):οτι νομιζουμε πωςο,τι γραφεταιειναιετσι:"το ειπε το διαδικτυο,όπως 'το λεει η τηλεόραση" Ναι,βεβαια κι αυτο ισχυει.Και το άλλο.Ολα ισχυουν λοιπόν,τι να κάνουμε;

Pellegrina said...


"το ενα τριτο των κριτικών ειναι κατασκευασμένες";;;
(τωρα το ειδα)Το ενα τριτο;Δηλ.τα δυο τριτα δ ε ν ειναι; Και εχετε παράπονο;
Δηλ.sta "legacy media" ειναι λιγοτερο από το ενα τριτο;
(ΥΓ: τι θα πει "κατασκευασμένες";)

Πάπισσα Ιωάννα said...

Pellegrina,
μικρό γλωσσάρι κριτικολογίας:

κατασκευασμένη: η κριτική που ετοιμάστηκε από τον ίδιο τον συγγραφέα ή τον εκδοτικό οίκο

ιδιοτελής: αυτή που ετοιμάστηκε από τον κριτικό για να επαινέσει ή να κατακρημνίσει τον συγγραφέα, για προσωπικούς λόγους

πληρωμένη: η παραγγελμένη με ανταλλάγματα

προσωποπαγής: η γραμμένη με σκοπό το πρόσωπο και όχι το βιβλίο

Πατριάρχης Φώτιος

Pellegrina said...

ααα!ευχαριστώ.