Thursday, November 25, 2010

Τσάι με μήλο και κανέλλα: ευχαριστίες για τις προσφορές

Μέχρι τώρα πολλοί φίλοι συγγραφείς του Βιβλιοκαφέ είχαν την καλοσύνη να μου αποστείλουν ένα αντίτυπο του έργου-τους, επειδή θα ήθελαν τη γνώμη-μου ή την προβολή του βιβλίου-τους μέσω μιας ανάρτησης. Η αμοιβαιότητα της προσφοράς έγκειται αφενός στην εξοικονόμηση εκ μέρους-μου χρημάτων από την αγορά του βιβλίου και αφετέρου την ευκαιρία σε μένα αλλά και στους θαμώνες να συζητήσουμε πάνω στο έργο κάθε λογοτέχνη.
        Πολλές φορές και οι ίδιοι καταθέτουν τη γνώμη-τους, τις περισσότερες φορές με τη ταπεινόφρονα αίσθηση ότι η άποψή-τους δεν είναι ένα εκ καθέδρας θέσφατο, αλλά μια ισότιμη προς τον υποψιασμένο αναγνώστη γνώμη. Πάει πια ο καιρός που ο συγγραφέας ήταν ο αρμοδιότερος εξηγητής του έργου-του, αφού πλέον το βάρος έχει μεταφερθεί στην πρόσληψη του λογοτεχνήματος και στην αποδοχή-του από ένα ετερόκλιτο ίσως κοινό, το οποίο όμως εκφράζει γνώμη, είτε πιο συστηματικά (κριτικοί και πανεπιστημιακοί) είτε μεμονωμένα (τα ιστολόγια αλλά και η ίδια η αγορά είναι δείκτες αποδοχής).
      Έχω κατά καιρούς ευχαριστήσει ονομαστικά όποιους ιδιώτες θέλησαν να μου προσφέρουν τον πνευματικό-τους κόπο. Προσθέτω σήμερα τη νεαρή συγγραφέα Μαρία Ξυλούρη, η οποία μου έστειλε το πρώτο-της τέκνο, το μυθιστόρημα από τις εκδόσεις Καλέντη με τίτλο “Rewind” (2009). Ειδικά οι νέοι συγγραφείς, κι ακόμα περισσότερο όσοι προέρχονται από μικρούς εκδοτικούς οίκους, δεν έχουν εύκολα τη δυνατότητα να ακουστούν και να προβληθούν από τα έντυπα. [Το συγκεκριμένο βέβαια έργο είχε μπει στη μικρή λίστα των βραβείων του "διαβάζω" (για τους πρωτοεμφανιζόμενους)]. Η συζήτηση επομένως πάνω στο έργο-τους μπορεί να τους ενθαρρύνει να συνεχίσουν ή να τους δείξει πού πατάνε και πού βρίσκονται. Πάντοτε μια έξωθεν μαρτυρία, όσο μονόπλευρη κι υποκειμενική κι αν είναι, αποτελεί τουλάχιστον μια ανόθευτη γνώμη.
     Ακόμη περισσότερο θέλω να ευχαριστήσω τις εκδόσεις   Π Ο Λ Ι Σ   και ειδικότερα την κα. Ευτυχία Παναγιώτου, την κα. Βασιλική Πέτσα και τον ιδιοκτήτη των εκδόσεων κο. Νίκο Γκιώνη. Η Πόλις είχε την καλή διάθεση να μου στείλει μερικά από τα έργα που εκδίδει, όχι μόνο τα ελληνικά όπως τα τελευταία κείμενα των Αχ. Κυριακίδη και Β. Νικολοπούλου, αλλά και μεταφρασμένα, όπως -ανάμεσα σε άλλα- τα έργα των B. Sansal και M. Attia. Η πράξη-τους δεν είναι απλώς μια ευγενική χειρονομία. Είναι ακόμη περισσότερο η αναγνώριση των βιβλιοφιλικών ιστολογίων ως συν-εκτιμητών της τρέχουσας παραγωγής και όχι μόνο ως στενά διαφημιστικών πεδίων, αλλά κυρίως χώρων συζητήσεων και ζυμώσεων γύρω από το βιβλίο.
       Ευχαριστώ για άλλη μια φορά και δημόσια όλους όσοι πιστεύουν στη δυναμική των ιστολογίων και της δράσης-τους, ειδικά σε ένα πνευματικό και πολιτισμικό προϊόν όπως η λογοτεχνία.
Πατριάρχης Φώτιος

22 comments:

Δημήτρης Νίκου said...

Πραγματικά αξίζουν συγχαρητήρια στα ιστολόγια σαν αυτό εδώ που προβάλλουν και κοινωνούν τις προσπάθειες που δεν βρίσκουν εύκολα έναν δρόμο πιο ευρείας προβολής και δεν ακολουθούν κανόνες "μάρκετινγκ". Ως άνθρωπος κι εγώ που παρακολουθώ τα πράγματα και ετοιμάζω κάτι με έναν "μικρό" εκδοτικό οίκο το θεωρώ πολύ σημαντικό και αξίζει να τα λέμε αυτά. Τα σέβη μου.

Πάπισσα Ιωάννα said...

Δημήτρη,
πιστεύω στα ιστολόγια, όχι στο Βιβλιοκαφέ, πιστεύω στη βιβλιοφιλία, όχι στους καφέδες-μου. Αν λοιπόν αυτή η τάση των τελευταίων 6-7 χρόνων που θέλει τον αναγνώστη να γίνεται εκφραστής γνώμης ευδοκιμήσει επί μακρόν, τότε το βιβλίο μπορεί να ξαναγυρίσει στο κέντρο του πολιτισμού.
Σ' ευχαριστώ
Πατριάρχης Φώτιος

Anonymous said...

Αγαπητέ Πατριάρχη, χαίρομαι που τελικά προβάλλετε και τα βιβλία νέων λογοτεχνών, αν και το δικό μου εμέηλ προκειμένου να σας στείλω το πρώτο μου βιβλίο-εδώ και κάμποσο καιρό- δεν έτυχε απάντησης.

Γιάννης Πλιώτας said...

Ναι, είναι ευχάριστο να βρίσκουν διέξοδο προς τους αναγνώστες συγγραφείς που πριν λίγο καιρό δεν θα είχαν αυτή τη δυνατότητα.
Πιστεύω ότι σιγά σιγά η κριτικογραφία για ταινίες και βιβλία θα μεταφερθεί, κατά μεγάλο ποσοστό, σε ανεξάρτητα ιστολόγια.

Πάπισσα Ιωάννα said...

Anonyme,
δεν ξέρω ποιος είσαι ούτε σε ποιο μέιλ αναφέρεσαι; Απαντώ σε κάθε μέιλ που μου στέλνουν και δέχομαι κάθε πρόταση. Επομένως, αυτό που μπορώ να υποθέσω είναι ότι δεν έλαβα ποτέ το μέιλ-σου, ή (συγγνώμη αν ισχύει) παρέπεσε και δεν το διάβασα.
Συνεπώς, ξαναστείλε ό,τι θα μου είχες γράψει τότε.
Δικός-σου
Πατριάρχης Φώτιος

Πάπισσα Ιωάννα said...

Γιάννη,
όντως το διαδίκτυο εκδημοκράτισε την τέχνη και τη δυνατότητα γνώμης: έδωσε φωνή στους ανέκδοτους συγγραφείς, έδωσε φωνή στους άφωνους αναγνώστες, έκανε την τέχνη ένα πεδίο διαλόγου και διαξιφισμών.
Γι' αυτή τη δυνατότητά-του το υπηρετώ και πιστεύω στη διαδραστικότητα των ιστολογίων.
Πατριάρχης Φώτιος

Anonymous said...

Καλησπέρα σας,

Οι εκδοτικοί οίκοι που παίρνουν τόσα λεφτά από τους νέους συγγραφείς προκειμένου να εκδώσουν τα βιβλία τους δεν θα έπρεπε να τυγχάνουν προβολής, πόσο μάλιστα να προτείνονται για βραβεία! Εννοείται ότι ο Καλέντης δεν είναι η μόνη περίπτωση...Το θέμα δεν είναι να βγάζει βιβλίο όποιος μπορεί να πληρώσει, αλλά όποιος μπορεί να γράψει!

Αλήθεια γιατί εκπλήσσεστε που οι εκδόσεις ΄Πόλις΄σας στέλνουν τα βιβλία τους; Ως γνωστόν έχουν την πιο επιθετική στρατηγική αγοράς, γεγονός βέβαια καθόλου κακό για τους συγγραφείς τους...

Frankie

Γιάννης Πλιώτας said...

Μια ενδιαφέρουσα άποψη από τον Ανώνυμο εδώ από πάνω μου. Υπάρχουν πολλές παράμετροι που πρέπει να συνυπολογιστούν όμως, μιας και είναι μεγάλη η κουβέντα για την εκμετάλλευση των συγγραφέων (δεν αναφέρομαι στη συγκεκριμένη περίπτωση, για την οποία δεν γνωρίζω).

Όσο για την Πόλις, η γνώμη μου είναι ότι πρόκειται για έναν από τους σπουδαιότερους ελληνικούς εκδοτικούς οίκους. Τα βιβλία τους είναι πολύ αξιόλογα και δεν νομίζω ότι στηρίζονται στο "επιθετικό μάρκετινγκ"- στηρίζονται στο ότι εκδίδουν με σεβασμό προς τον αναγνώστη.
Εγώ όταν δω στο ράφι κάτι από Πόλις, είμαι σίγουρος ότι είναι το minimum αξιοπρεπές και κατά πάσα πιθανότητα θα είναι πολύ καλό.

Δημήτρης Αλεξίου said...

Αγαπητέ ανώνυμε,

Έχω υπάρξει νέος και άγνωστος συγγραφέας - ακόμα είμαι μάλλον- και δεν πλήρωσα για να εκδοθούν τα βιβλία μου. Ξέρω ότι γίνεται και αυτό, αλλά πίστεψέ με ο Οίκος που θα πληρωθεί για να εκδώσει ένα βιβλίο δε θα το προωθήσει, ούτε θα το διαφημίσει, ούτε θα βάλει με άλλα μέσα τον συγγραφέα σε λίστες βραβείων γιατί απλούστατα δεν πιστεύει τόσο στο βιβλίο για να το κάνει αυτό. Αν πίστευε θα το εξέδιδε χωρίς χρηματοδότηση του συγγραφέα. Το συνηθέστερο είναι να το εκδίδει και να το αφήνει στην τύχη του ή στις δημόσιες σχέσεις του ίδιου του συγγραφέα.
Δεν έχω σχέση με τις εκδόσεις Καλέντη ούτε ξέρω κάτι παραπάνω γι' αυτές, όμως αν το σχόλιό σου προέρχεται από προσωπική αρνητική εμπειρία - πράγμα που μας δίνεις να καταλάβουμε - τσουβαλιάζει χωρίς λόγο τα πάντα. Γνωρίζω προσωπικά τη Μαρία Ξυλούρη και έχω διαβάσει το Rewind και έχω να σημειώσω τα εξής: Η Μαρία (που είναι εξαιρετικά νέα και στην ηλικία) έχει μεγαλύτερη σχέση με τη λογοτεχνία από ότι έχουν πολλοί εκδοθέντες συγγραφείς, ακόμα και εκδότες θα τολμούσα να πω. Το Rewind είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο, ένα από τα καλύτερα που διάβασα στο 2009 και έχει μία συγγραφική ωριμότητα που άλλοι δεν έχουν αποκτήσει ούτε στο πέμπτο τους βιβλίο.Δικαιότατα ήταν υποψήφια για βραβείο πρωτοεμφανιζομένου. Και δεν έχει πληρώσει για να εκδοθεί το βιβλίο της, αντιθέτως πιστεύω ότι ήταν ένα από τα σημαντικότερα αποκτήματα του Καλέντη για μελλοντική καταξίωση. Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι έβγαλες προσωπική πικρία, όσο και ότι δεν έχεις διαβάσει το συγκεκριμένο βιβλίο. Έτσι γίνονται ισοπεδωτικοί και άδικοι οι άνθρωποι. Να το προσέξεις.
Φιλικά

Δημήτρης Νίκου said...

Πολύ σωστά όλα αυτά που διαβάζω, αλλά έχουμε να κάνουμε με μια συγκεκριμένη δύσκολη πραγματικότητα. Πολλοί εκδοτικοί οίκοι και πολλοί συγγραφείς για μια "αγορά" που δεν διαβάζει συστηματικά. Πόσο πρόθυμος μπορεί να είναι ένας οίκος περιορισμένης "εμβέλειας" να υποστηρίξει οικονομικά 100% ένα βιβλίο όσο κι αν το πιστεύει, ξέροντας ότι το πιθανότερο είναι να "μπει μέσα" γιατί δεν μπορεί να έχει εύκολα (ή και καθόλου) την δυνατότητα προβολής σε προθήκες μεγάλων βιβλιοπωλείων, σε ράφια με "ευπώλητα" που περιμένουν τον αναγνώστη δίπλα στην είσοδο ενός καταστήματος ή στις "βιβλιοπροτάσεις" των life-style περιοδικών ή των εφημερίδων. Μην ξεχνάμε ότι οι εκδοτικοί οίκοι είναι επιχειρήσεις και όχι φιλανθρωπικά σωματεία και είναι λογικό -κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον- να προσπαθούν να διασφαλίσουν την επιβίωσή τους, ειδικά σε καιρούς δύσκολους.

Εγώ, λοιπόν, είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου όλα αυτά όταν ξεκινούσα και δεν εξεπλάγην όταν μου ζητήθηκε να συμμετέχω οικονομικά στην έκδοση του πρώτου μου βιβλίου. Κι εγώ θα ήθελα να μην είναι έτσι, αλλά καταλαβαίνω ότι ίσως για κάποιους οίκους, δεν γίνεται αλλιώς.

Πάπισσα Ιωάννα said...

Από τις λίγες φορές που ο σχολιασμός σε ένα ποστ οδήγησε τη συζήτηση σε μονοπάτια έξω από το κεντρικό θέμα του ποστ και ταυτόχρονα πολύ πιο γόνιμα από το ίδιο το ποστ.
Μερικοί εκδοτικοί οίκοι ζητάνε από τον συγγραφέα να καλύψει μερίδιο του κόστους. Αυτό καθεαυτό δεν το βρίσκω κακό, ούτε φυσικά, Frankie, θα έπρεπε να επιβάλλονται "ποινές" σε όποιον το κάνει... Υπάρχουν άπειρα παραδείγματα έργων που απορρίφθηκαν από εκδοτικούς οίκους και στο τέλος έτυχε να εκδοθούν από κάποιον (θα μπορούσαν ίσως τελικά να μην εκδοθούν και να χρειαστεί ο δημιουργός να καταφύγει σε αυτοέκδοση), με πολύ θετική αποδοχή από το κοινό της αξίας του έργου (νομίζω ο Προυστ γνώρισε 21 απορρίψεις, πριν εκδοθεί: συγχωρήστε με αν κάνω χοντρό λάθος). Πέραν τούτου εμπορικές επιχειρήσεις είναι, το διαδίκτυο σταδιακά θα προωθεί όλο και πιο πολύ τις εναλλακτικές αυτοεκδόσεις, η αξία ενός έργου θα σταθμιστεί από την πρόσληψή-του κ.ο.κ.
Το κακό -για μένα-, και εδώ θα σταθώ, είναι ο εκβιασμός που ίσως γίνεται, η έμμεση επιβολή της υποχρέωσης να πληρώσει ο επίδοξος συγγραφέας, η πιθανή ανισότητα στην προώθηση του λογοτεχνήματος, η εκμετάλλευση των όποιων ψώνιων για να κεδρίσει ο εκδοτικός οίκος, το χτίσιμο μιας εμπορικής βιτρίνας και όχι τουλάχιστον ταυτόχρονα μιας ποιοτικής ισοστάθμισης μεταξύ εμπορίου και ποιότητας...
Δύσκολα τα πράγματα για απεξάρτηση της τέχνης από το χρήμα!
Πατριάρχης Φώτιος

Πάπισσα Ιωάννα said...

Όσο για την Πόλη, έχω ξαναγράψει -νομίζω- ότι η ποιότητα των επιλογών-της με κάνει, όπως λέει και ο Γιάννης Πλιώτας, να είμαι ήσυχος ότι το έργο που εξέδωσε είναι στη χειρότερη περίπτωση αξιοπρεπές, στην καλύτερη αριστούργημα με πολλές ανάμεσα διαβαθμίσεις. Η "επιθετική πολιτική"-της είναι ευπρόσδεκτη,
α) επειδή με τροφοδότησε με βιβλία!!! και β) επειδή ένα καλό προϊόν πρέπει να διαφημίζεται και να προβάλλεται με όρους που να αγγίζουν το κοινό. Αλλιώς θα μείνουν οι αναγνώστες στα τηλεδιαφημιζόμενα βιβλία και σε όσα βρίσκουν στα ράφια των πολυκαταστημάτων.
Πατριάρχης Φώτιος

Μαρία Ξυλούρη said...

Frankie, καταρχάς αν το σχόλιό σου το έγραψες έχοντας διαβάσει το βιβλίο μου και θεωρώντας ότι δεν άξιζε να εκδοθεί, καλώς: είναι η άποψή σου, είναι αναφαίρετο δικαίωμά σου να την εκφράζεις, κι αν το βιβλίο μου δεν σε έπεισε, δεν θα σε πείσω βέβαια εγώ. Για την ιστορία, πάντως, από τον Καλέντη δεν μου ζήτησαν χρήματα για να βγάλουν το βιβλίο. Αν είχαν ζητήσει, δεν θα είχα δεχτεί. Ούτε συμφωνώ με αυτή την πρακτική -σε αυτή την περίπτωση νομίζω ότι είναι προτιμότερη, για τον ίδιο τον συγγραφέα πρώτα πρώτα, μια καθαρή αυτοέκδοση, που είναι και πιο εύκολη από παλιά, από όσο ξέρω τουλάχιστον-, ούτε θα μπορούσα να αντεπεξέλθω οικονομικά - το αν είμαι από αυτούς που μπορούν να γράψουν ή όχι ίσως δεν είναι δικιά μου υπόθεση να το πω (μπορώ μόνο να προσπαθήσω για το καλύτερο που μπορώ, κι αυτό ακριβώς κάνω), το αν είμαι από αυτούς που μπορούν να πληρώσουν, όμως, πρώτη εγώ ξέρω να το πω. Από εκεί και πέρα, τη γενικότερη κατάσταση που επικρατεί στο χώρο του βιβλίου, ειδικά τώρα, νομίζω όλοι λίγο-πολύ την ξέρουμε, σε κάθε περίπτωση όμως οι γενικεύσεις είναι άδικες. Αυτή, βέβαια, είναι απλώς η γνώμη μου.

Φιλικά,
Μαρία Ξυλούρη

Δημήτρης Νίκου said...

Θα συμφωνήσω απόλυτα με το σχόλιο του Πατριάρχη Φώτιου ακριβώς κάτω από το προηγούμενο δικό μου. Έθεσες πολύ σωστά τα αρνητικά της συμμετοχής του συγγραφέα στην έκδοση του βιβλίου, με σημαντικότερα -για μένα- την έκδοση έργων χωρίς καλλιτεχνική αξία, αλλά και την παγίωση του συστήματος "πλήρωσε για να εκδοθείς" σε νέους συγγραφείς.

Το σημαντικό είναι ακόμα και με αυτό το σύστημα, που και για μένα δεν είναι απόλυτα κακό, να υπάρχει μια σωστή κρίση των έργων που εκδίδονται, ώστε να μην γίνει και ο τομέας του βιβλίου όπως η δισκογραφία...

Anonymous said...

Καλημέρα σας,

Το πρόβλημά μου δεν είναι οι συγγραφείς που πληρώνουν για να βγάλουν βιβλίο, αλλά οι εκδοτικοί που τους εκμεταλλεύονται, συμβάλλοντας ταυτόχρονα στην ύπαρξη μέτριας ή και κακιάς λογοτεχνίας. Το αν θα προωθήσει ένας εκδότης κάποιο βιβλίο για το οποίο πληρώθηκε, έχει να κάνει ορισμένες φορές απλά και μόνο με το ποσό το οποίο πήρε από τον συγγραφέα του. Και, ναι ακόμα και σε βραβείο έχουν φτάσει αρκετά μέτρια βιβλία που εκδόθηκαν από χρηματοδότηση του συγγραφέα, είναι γνωστά αυτά στο χώρο, δεν εκπλήσσουν κανέναν. Θα μπορούσα να αναφέρω δεκάδες εκδοτικούς που ακολουθούν την συγκεκριμένη τακτική, αλλά τότε θα μπαίνετε ο ένας μετά τον άλλο να τους υποστηρίζετε προκειμένου να διαφυλάξετε τα προσωπικά σας συμφέροντα. Καλώς ή κακώς είμαι σε θέση να γνωρίζω ποιοι οίκοι τα παίρνουν (η κατάσταση έχει εκτροχιαστεί λόγω κρίσης) και ποιοι όχι και εννοείται ότι δεν είμαι συγγραφέας και καμία πικρία δεν νιώθω για το χώρο, μόνο απορία για όσους ακόμα παριστάνουν ότι δεν...καταλαβαίνουν!

Frankie

Γιάννης Πλιώτας said...

Frankie, οκ σε ορισμένα μπορεί να έχεις δίκιο. Και εμένα προσωπικά με ενοχλεί πάρα πολύ η κατάσταση, πρώτα απ' όλα ως συγγραφέα.
Αλλά από τη στιγμή που η Μαρία ξεκαθάρισε τι έχει συμβεί και τι όχι, θα έπρεπε θαρρώ να γράψεις λίγο διαφορετικά, να ζητήσεις μία άτυπη συγνώμη στο δεύτερο comment, ειδικά όταν γράφεις ανώνυμα.
Το ότι "κακά" βιβλία μπορούν να φτάσουν μέχρι βραβεία είναι λίγο διαφορετική συζήτηση, κι εγώ ασχολήθηκα πρόσφατα με την ανακοίνωση των βραβείων του ΕΚΕΒΙ.

(σημείωση: Με την κ. Ξυλούρη δεν γνωρίζομαι και ούτε έτυχε να διαβάσω το βιβλίο της. Και οπωσδήποτε εμπιστεύομαι την άποψη του κ. Αλεξίου).

Anonymous said...

Το να πληρώνεις ή να βάζεις οποιοδήποτε "μέσο" για να εκδώσεις το βιβλίο σου, είναι απαξίωση του ίδιου του εργου. Μεταφράζεται στο εξής: ότι η έκδοση θα είναι κάτι που θα κάνει καλό πρωτίστως ΣΕ ΣΕΝΑ τον ίδιο!
Αλλά αν δεν πιστεύεις βαθιά ότι με το εργο σου είσαι ΕΣΥ που προσφέρεις, και μάλιστα τον εαυτό σου τον ίδιο, την ουσία σου (αν δεν εχεις ένα "τεράστιο ΕΓΩ", όπως μου είπε κάποτε, δικαίως, ένας φίλος ότι έχω)και ότι οι άλλοι πρέπει να σε ευχαριστήσουν για την προσφορά σου στον πολιτισμό, τότε δεν εχει κανένα νόημα να δημιουργείς.
Επίσης, η αυτοέκδοση σε χαρτί (στο διαδίκτυο ειναι απλως πανεύκολη, λίγα κλικ είναι!) δεν εχει κατά τη γνώμη μου νόημα. Ειναι σαν να λες οτι ο εκδότης είναι το..τυπογραφείο, και τον αντικαθιστάς. Αλλά ο εκδότης ΔΕΝ ειναι το τυπογραφείο (που μπορεί και να καταργηθεί άλλωστε)και, αν σηκώσουμε το βλέμμα από το στενό ορίζοντα "λεφτά", όλοι ξέρουμε ποια ουσιαστική διαφορά έχει μια αυτοέκδοση από μια έκδοση με τη σφραγίδα ενος επώνυμου εκδότη: Οι εκδοτικοί οίκοι είναι διαμορφωτές γούστου, πολιτισμικού επιπέδου, παιδείας. Είναι από τους πιο ισχυρούς παράγοντες δημιουργίας ενός corpus πολιτισμού και παράδοσης, μάλιστα σε ένα τομέα με δυνητικά μεγάλη χρονική εμβέλεια, παρακαταθήκη για το μέλλον. Το να σε εκδίδει ενας τέτοιος παράγοντας σημαίνει οτι σε θεωρεί άξιο να εισέλθεις σε αυτο το κόρπους. Και πρέπει (για να επανέλθω) ΕΚΕΙΝΟΣ να σε θεωρήσει άξιο, όχι να τον βάλεις στον πειρασμό με "προσφορές"

Anonymous said...

Και για να μη θεωρηθώ ..γλειφτρια των εκδοτών, ή, γενικότερα, υποστηρίκτρια εξουσιαστικών θεσμών, να συμπληρώσω ότι θα ήμουν ενθερμη υποστηρίκτρια των αυτοεκδόσεων, αν ζούσαμε σε μια κοινωνία αυτοδιαχέιρισης, ή, έστω, "ενεργών πολιτών" που λέμε, όπου ο πολιτισμός και το corpus του, που ανέφερa πριν, θα διαμορφωνόταν από τις επιλογές των πολιτών. Αλλά δυστυχώς οι πολίτες καθοδηγούνται, οπότε μιλάω ρεαλιστικά στα πλαίσια της ευρύτερης σημερινής πραγματικότητας (Η στενότερη σημερινή πραγματικότητα, όπως όλοι ξέρουμε, είναι ακόμα πιο δύσκολη!)
Το διαδίκτυο παντως είναι μια μικρογραφία μιας τέτοιας κοινωνίας πολιτών. το αν θα γίνει και μεγαλύτερη, ..χμ

Anonymous said...

Έχω την εντύπωση ότι το ολο θέμα ξεκίνησε επειδή ο οικοδεσποτης στην ανάρτηση του ανέφερε την Ξυλούρη στους ιδιώτες, και δεν ευχαρίστησε τον εκδοτικό της οίκο για την προσφορά του βιβλίου, αλλά την ίδια. Φαντάζομαι ότι απ΄ αυτό ο Frankie έβγαλε το συμπέρασμα ότι πρόκειται περί χρηματοδοτούμενης από την συγγραφέα έκδοσης, και επειδή δικαίως διαφωνεί με αυτή την πρακτική εξερράγη, και πήρε η μπάλα την Ξυλούρη χωρίς να φταίει.
Αυτό που εγώ, και πείτε με αθώο ή αφελή αν θελετε, κατάλαβα απο τη διατύπωση, είναι ότι το βιβλιο το έστειλε η ίδια η συγγραφέας στον Πατριάρχη Φώτιο και όχι ο εκδότης, πράγμα έχουν κάνει κι άλλοι συγγραφείς.
Το βιβλίο της δεν το έχω διαβάσει, μπορεί να είναι καλο όσο ειπωθηκε παραπάνω, μπορεί και όχι, λεω όμως, μήπως όποιος την κρίνει να την κρίνει οχι για το τι γράφουν ή κάνουν οι άλλοι, συγγραφείς ή εκδότες, αλλά για το τι γραφει η ίδια; Γιατί αν είναι να τους τσουβαλιάζουμε όλους έτσι, τότε και ένας αξιόλογος να εμφανιστεί, δεν θα μπορέσουμε να τον αναγνωρίσουμε.

-ένας αναγνώστης

Δημήτρης Νίκου said...

Πολύ χαίρομαι για τις απόψεις που "ακούγονται" εδώ. Έτσι κι αλλιώς φίλοι μου στο τέλος μιλάει πάντα το ίδιο το βιβλίο. Όσα λεφτά κι αν δώσει κάποιος για να δει το βιβλίο του τυπωμένο, αν το ίδιο ως λογοτεχνικό προϊόν δεν αξίζει, τότε δεν θα καταφέρει τίποτα, είτε από την αρχή, είτε σε βάθος χρόνου. Είναι άδικο να κρίνονται εκ προοιμίου όλοι οι συγγραφείς που συμβιβάζονται με αυτό το σύστημα με την απλούστευση "αφού πλήρωσες δεν αξίζεις", την στιγμή που αρκετοί εκδοτικοί οίκοι, ζητάνε χρήματα μεν, επιλέγουν όμως και πάλι με ποιόν θα συνεργαστούν.

Anonymous said...

Κι εγώ συμμετείχα στην έκδοση του πρώτου μου βιβλίου. Αφού γνώρισα την απόρριψη από τους μεγάλους εκδοτικούς οίκους, αποφάσισα να εμπιστευτώ έναν έμπειρο εκδότη με καλό γούστο που απαιτούσε, ωστόσο, τη συμμετοχή μου. Χωρίς να έχω χρήματα για χάσιμο, αποφάσισα παρ' όλα αυτά να κάνω ένα πείραμα. Λοιπόν, χωρίς καμία απολύτως γνωριμία σε εφημερίδες και περιοδικά, το βιβλίο μου εμφανίστηκε στις προθήκες των εφημερίδων και κρίνεται θετικά τόσο από κριτικούς όσο και από καταξιωμένους συγγραφείς, στους οποίους το έχω αποστείλει. Άρα, ίσω είναι αφορισμός το να λέμε ότι απαξιώνεται η αξία ενός βιβλίου όταν ο συγγραφέας του βάζει χρήματα από την τσέπη του για την έκδοσή του, επειδή οι εκδοτικοί οίκοι, ειδικά σε μια εποχή που κυνηγούν το ευπώλητο και το "παραλογοτεχνικό", μπορεί να τον απορρίψουν και όχι πάντα με αυστηρά λογοτεχνικά κριτήρια.

Δημήτρης Αλεξίου said...

Παρόλο που δυσκολεύομαι να είμαι καίριος χρονικά στη συζήτηση, μου αρέσει πολύ το θέμα που συζητάμε εδώ. Κατ' αρχήν δεν είμαι σίγουρος τι σημαίνει αυτοχρηματοδότηση. Για παράδειγμα το να μην εισπράττεις δικαιώματα για έναν χ αριθμό βιβλίων της πρώτης έκδοσης είναι αυτοχρηματοδότηση ή μιλάμε για την εις χρήμασι καταβολή των εξόδων από το συγγραφέα στον εκδότη;
Επίσης είναι δυνατόν να μην υπάρχει αυτοχρηματοδότηση σε βιβλία και είδη τα οποία έτσι κι αλλιώς απευθύνονται σε πάρα πολύ μικρό αριθμό αναγνωστών; Μπορεί να εκδοθεί ποιητική συλλογή σήμερα χωρίς αυτοχρηματοδότηση εάν δεν είσαι τουλάχιστον η Δημουλά; Δοκίμια; Διπλωματικές και Πτυχιακές εργασίες; Ας μην σκεφτόμαστε μόνο τα μυθιστορήματα που έτσι κι αλλιώς απευθύνονται σε ευρύ(τερο) κοινό. Για μένα το πρόβλημα της αυτοχρηματοδότησης ως πρωτοεμφανιζόμενος έγκειται αλλού και το έζησα. Είχα 24 απορρίψεις για το πρώτο μου βιβλίο, μία πρόταση αυτοχρηματοδότησης που απέρριψα εγώ, και το μοναδικό σίγουρα ναι από τη Διόπτρα. Εάν δεν ήμουν 100% σίγουρος ότι κάποιος σχετικός (ή τουλάχιστον σχετικότερος εμού ) με το χώρο, πίστευε στο βιβλίο μου ώστε να επενδύσει τα δικά του χρήματα γι' αυτό και να το στηρίξει - διανείμει - προωθήσει δε θα το εξέδιδα ποτέ. Και με την αυτοχρηματοδότηση δε θα ήμουν σίγουρος ότι θα το έκανε για το βιβλίο και όχι ως "αγορά δωρεάν λαχείου" - μπορεί να κάτσει μπορεί και όχι, εγώ δε ζημιώνομαι. Συγγνώμη για το ετεροχρονισμένο του σχολίου και πάλι.