Χρόνος ιστορίας: μία νύχτα, η παραμονή των Χριστουγέννων. Ηρωίδα: η Εύα. Τόπος: η πόλη τη νύχτα.
“Εύα”
εκδόσεις Πατάκη
2009
Μετά το τέλος ενός ρεβεγιόν σε κλαμπ, η Εύα περιπλανάται στην αρχή περνώντας από την τουαλέτα κι έπειτα περιφερόμενη στους σκοτεινούς δρόμους, όπου συναντά διάφορους ανθρώπους που αποκαλύπτουν το κρυμμένο πρόσωπο της πόλης αλλά και το κρυμμένο πρόσωπο της ζωής. Ο σύντροφός-της που άφησε στο κλαμπ, ένα απρόσμενο φιλί πριν φύγει από έναν γοητευτικό άνδρα, η συνάντηση με μια πόρνη, έναν κλέφτη, έναν βουλευτή κ.λπ. αποτελούν τον περίγυρο που καθορίζουν τη ζωή-της για μια νύχτα αλλά και την ψυχή-της από τούδε και στο εξής.
Η ιστορία αυτή καθεαυτή είναι μια αλυσίδα συναντήσεων, σχετικά …άσχετων μεταξύ-τους. Συνεπώς, ούτε η ίδια η συγγραφέας δεν ήθελε να δώσει βάρος σ’ αυτήν και γι’ αυτόν τον λόγο το έργο πρέπει να κριθεί με άλλους όρους. Αφενός οφείλουμε να σκεφτούμε αν η ίδια η ηρωίδα περνά μέσα από αυτή τη διαδικασία κερδίζοντας κάτι, αποκτώντας αυτογνωσία, αναθεωρώντας τη ζωή-της ή αναλογιζόμενη τις αποφάσεις-της και αφετέρου αν ο αναγνώστης εισπράττει αυτήν τη διπλή περιπλάνηση (όπως την ονομάζει η Κοτζιά, 17/1/2010) ως μια μύηση, μια διαδικασία ταύτισης, μια πορεία που μπορεί να γίνει και δική-του (αναφέρομαι πιο πολύ λογοτεχνικά και όχι τόσο ψυχολογικά).
Η κριτική (δεν) απάντησε σ’ αυτά τα δύο ερωτήματα. Το βιβλίο –πιστεύω- ότι περνάει με τα γνωστά ίχνη της συγγραφέως να προσπαθούν να μπουν στην ψυχή του αναγνώστη, αλλά κατ’ ουσία είναι ένα βιβλίο που ξεχνιέται γρήγορα. Βουλιάζουμε σε μια στάσιμη ψυχοσύνθεση, μια θολή ατμόσφαιρα ομφαλοσκόπησης. Αν υπάρχουν φωνές που τους άρεσε το βιβλίο, πώς κατάφεραν και βγήκαν από το ρευστό-του τοπίο; Κι πώς θα αγγίξει αυτό το μυθιστόρημα το κοινό, όταν φλυαρεί ασύστολα με το άλλοθι της ενδοσκόπησης, όταν η ηρωίδα περιφέρει τη μοναξιά-της στον τραγικό της κόσμο, αλλά χωρίς συγκρούσεις και δίπολα αντιθέσεων;
Το βιβλίο συζητήθηκε πολύ και κέρδισε σχετικά καλές κριτικές, αλλά ταυτόχρονα δεν προωθήθηκε λ.χ. στη βραχεία λίστα των βραβείων του περιοδικού «διαβάζω». Η Σωτηροπούλου έχει πολλούς φίλους από τον καιρό του “Ζιγκ-ζαγκ στις νεραντζιές”, αλλά παράλληλα δεν έχει καθιερωθεί σαν μια ισχυρή και διαχρονική ελληνική πέννα. Είναι μια αμφίθυμη πρόσληψη που δεν ξέρω τι ακριβώς σημαίνει. Εγώ πάντως τάσσομαι υπέρ αυτών που αμφισβητούν τη βαθύτητα της γραφής-της.
Πατριάρχης Φώτιος
7 comments:
Αγαπητέ Πατριάρχη, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Πώς μπορείς να εκτιμάς ένα βιβλίο από το οποίο δεν σου έχει μείνει τίποτα; Διάβασα τις "Νεραντζιές" όταν πρωτοβγήκε κι απορούσα γιατί αποσύρθηκε από τις σχολικές βιβλιοθήκες. Τίποτα δεν θυμόμουνα. Σκέφτηκα να το ξαναδιαβάσω αλλά λυπήθηκα το χρόνο μου. Μετά και από την κριτική σου τέρμα η Σωτηροπούλου.
Δίνεις σε κάθε συγγραφέα τουλάχιστον δύο ευκαιρίες. Δοκιμάζεις να δεις μήπως το πρώτο βιβλίο-του που διαβασες έ τ υ χ ε να μην είναι καλό. Κι αν και το δεύτερο απέτυχε, δεν ξαναδοκιμάζεις το γλυκό. Δεν είναι η πρώτη φορά που απόρησα τι βρίσκουν σε έναν συγγραφέα, αλλά εδώ βιώνω μια παρατεταμένη απορία.
Πατριάρχης Φώτιος
Μόλις είδα τις αναγνωστικές προτιμήσεις της anagnostria. Σαφώς και δεν σας αφορά η Σωτηροπούλου το βιβλίο της οποίας μου άφησε ανάμικτα συναισθήματα. Σέβομαι τα διαβάσματά σας αλλά υπάρχει χάος ανάμεσα σε αυτά τα γυναικεία διπλά ονόματα και της Ε.Σ.
Όσο για τον Βιβλιοκαφέ, διακρίνω έναν πεπειραμένο αλλά συγκρατημένο αναγνώστη λογοτεχνίας.
Bubuka,
δώσε-μας τη γνώμη-σου για το βιβλίο, ώστε να ξέρουμε ποια θετικά και ποια αρνητικά συνάντησες. Δείξε-μας τα "ανάμικτα συναισθήματα" που σου προκάλεσε το βιβλίο, για να συζητήσουμε.
Πατριάρχης Φώτιος
Χαιρετώ τη φιλαναγνωστική παρέα! Από Σωτηροπούλου έχω διαβάσει το περιβόητο(και κατόπιν διαβόητο) "ζιγκ ζαγκ στις νερατζιές" και το μόνο που μου έμεινε είναι μια απορία.Γιατί θεωρήθηκε σημαντικό από μερίδα κριτικών; Ουκ ολίγες οι πιθανές απαντήσεις... Όταν έγινε ο θόρυβος γύρω από το μυθιστόρημα,προσπάθησα να ανασύρω από τη μνήμη μου στοιχεία,αλλά του κάκου.Θυμόμουν μόνο ότι πρόκειται για τη γνωστή συνταγή φαινομενικά ετερόκλητων ιστοριών που τελικώς συνδέονται(μέχρι και σε τηλεοπτικά σήριαλ μπορεί να το δει κανείς αυτό πια!) και μια σχετικά ενδιαφέρουσα αίσθηση έρπουσας σεξουαλικότητας και χάσκοντος υπαρξιακού κενού.Αλλά ως εκεί.Τίποτα δηλαδή που να με ωθήσει να αναζητήσω κι ένα δεύτερο βιβλίο της.Διαβάζοντας όσα γράφεις,Πατριάρχα,τρέχω μακριά κι αλάργα! Τέλος για μένα η Σωτηροπούλου...
Ετερώνυμε,
τελικά σε ποιους άρεσε γενικά η Σωτηροπούλου; Πίστευα ότι έχει κάποιο κοινό, ειδικά από τις κριτικές που διαβάζω, αλλά οι λίγοι θαμώνες του Βιβλιοκαφέ δεν έχουν να την υπερασπιστούν. Περιμένω από τη Bubuka κάποια συμπληρωματικά στοιχεία για τη γνώμη-της και φυσικά άλλους που βλέπουν πράγματα που εμείς δεν βλέπουμε.
Πατριάρχης Φώτιος
Post a Comment