Ελληνικός καφές με λουκούμι. Αλεξάκης

Βασίλης Αλεξάκης, “μ.Χ.”

Η γραφή του Αλεξάκη έχει μια ιδιαίτερη μαγεία. Χωρίς να παρασύρει τον αναγνώστη σε μια χιονοστιβάδα δράσης, τον κρατάει ζωντανό με ιδεολογικές σπίθες που προβληματίζουν και αναζωπυρώνουν τη σκέψη. Στα προηγούμενα βιβλία του συνδυάζει λεπτό χιούμορ, συχνά καρυκευμένο με ειρωνεία, συνειρμούς ιδεών που προκύπτουν μέσα από τα μικροεπεισόδια της πλοκής, κοσμοπολιτισμό αλλά και συνεχή επιστροφή στα νάματα της πατρίδας, είτε με τη μορφή της υπεράσπισης της γλώσσας (όχι μόνο της ελληνικής αλλά και οποιασδήποτε ξεφεύγει από τον ηγεμονισμό της γαλλικής μέσα στον οποίο ζει: βλ. “Οι ξένες λέξεις” όπου ασχολείται με τα σάνγκο), είτε με τη μορφή αναζήτησης της μητέρας.
Στο “μ.Χ.” επιστρέφει στην Ελλάδα για να δείξει την αποστροφή του προς τον αθωνικό κόσμο και γενικότερα τον Χριστιανισμό. Σε μια γαλλική κριτική μάλιστα επισημαίνεται ότι το μ.Χ. δεν σημαίνει απλώς μετά Χριστόν ως χρονικός προσδιορισμός, αλλά περισσότερο μετά Χριστόν ως ιδεολογική μετάβαση σε μια άλλη εποχή, μεταχριστιανισμική. Εξ αρχής δεν κρύβει την αποδοκιμασία του στον μοναχισμό, στο άβατο, στην ανούσια ζωή που ζουν οι μοναχοί και συνεχώς ο αφηγητής ρωτά όσους συναντά γιατί κάποιος αποφάσισε να γίνει μοναχός.

Αυτό που με ενοχλεί στον Αλεξάκη, παρόλο που είναι από τους αγαπημένους μου συγγραφείς, είναι ότι βλέπει κάθε φορά τα πράγματα από μια συγκεκριμένη σκοπιά και δεν μετακινείται προς τις αλήθειες που δεν συνάδουν με τον κόσμο του. Ματιά κοσμοπολίτη, νεόπλουτου, δυτικοθρεμμένου, άνετου, προοδευτικού, με αυτοπεποίθηση και ιδεολογική αυτάρκεια. Στο “Ταλγκο” π.χ. χρησιμοποιεί έναν κοσμοπολιτικό αμοραλισμό, που επιβάλλει φυσικότητες του τύπου: όλοι είναι πλούσιοι, όλοι είναι σεξουαλικοί και απελευθερωμένοι, ένα είδος ελιτισμού. Σε σημερινή συνέντευξή του στον Ταχυδρόμο των Νέων, δέχεται δύο φορές ερώτηση από τον δημοσιογράφο για το αν είναι υπερβολικός και μονόπλευρος στις εκτιμήσεις του, χωρίς να πείθει για την αμεροληψία του.

Παρ’ όλ’ αυτά, και σ’ αυτό το έργο του προσηλώνει τον αναγνώστη όχι στο τι θα γίνει μετά, αλλά στην ιδεολογική διαμάχη αρχαίων (προσωκρατικών πιο συγκεκριμένα) και χριστιανών. Η θέση του συγγραφέα είναι ξεκάθαρη υπέρ των πρώτων, αν και φαίνεται η προσπάθειά του να δει τη ζωή των μοναχών, χωρίς ωστόσο να την καταλαβαίνει ούτε στο ελάχιστον (κάτι ξέρουμε κι εμείς οι Πατριάρχες!!!).

Πατριάρχης Φώτιος
12.1.2008