Καφές στιγμής: Κοσμάς Χαρπαντίδης

Κ. Χαρπαντίδης, “Τα δώρα του πανικού”

Θα μπορούσε να είναι ένα δεύτερο “Διπλό βιβλίο” αλά Δημήτρη Χατζή. Ο Βορειοελλαδίτης συγγραφέας συνθέτει ένα τρίπτυχο μεταξύ του αφηγητή, που είναι δημοσιογράφος-συγγραφέας και επιχειρεί να καταπιαστεί με το ανέκδοτο μυθιστόρημα του Πάνου Ιωσηφίδη, ώστε να ξεκολλήσει από την πνευματική στασιμότητα και ευτοκία. Την έκδοση του έργου εντέλει αναλαμβάνει ένας άλλος “πνευματικός άνθρωπος” της περιοχής, ενώ ο πρωταγωνιστής μας χωρίς το χειρόγραφο εξιχνιάζει την υπόθεση που τροφοδότησε το κείμενο, την ίδια τη δολοφονία του Ομήρου Παναγιωτίδη.
Κι ενώ ο Χαρπαντίδης κρατάει τα αρνητικά του Χατζή, όπως είναι η ασύνδετη συμπαράθεση αφήγησης και ντοκουμέντων ή πολλών επεισοδίων μεταξύ τους, δεν αναβαθμίζει το είδος αυτής της εγκιβωτισμένης αφήγησης με νέους τρόπους και κυρίως με νέα δυναμική. Το κείμενο είναι εν γένει βαρετό, χωρίς να ανανεώνεται το όποιο ενδιαφέρον του αναγνώστη. Τα χειρόγραφα εντέλει καίονται (συνηθισμένος τρόπος συγκάλυψης) και η ατμόσφαιρα σήψης και παρακμής συνεχίζεται στη ζωή του αφηγητή.
Το μόνο θετικό που μπορώ να κρατήσω κλείνοντας το βιβλίο είναι αυτή η ατμόσφαιρα επαρχιακής μιζέριας και πνευματικής στασιμότητας που επικρατεί στη ζωή της Κομίχλιας. Το πλαστό όνομα της πόλης θυμίζει «ομίχλη», όχι τόσο στον καιρό όσο στην αποτελμάτωση της πολιτιστικής ζωής της πόλης, η οποία συναιρείται στο πρόσωπο λίγων “διανοούμενων” –ο Θεός να τους κάνει- που δεν μπορούν να ξεφύγουν από τον βάλτο των προσωπικών του κοινοτοπιών και ατομικών ανασφαλειών και αγκυλώσεων. Ο συγγραφέας δίνει στο σύνολο αυτό το κλίμα καθίζησης και πνευματικής αποτυχίας, διαψεύσεων και προσωπικών αδυναμιών, κλίμα που εκτρέφει αρτηριοσκληρωτικούς μεσήλικες και μύχια πάθη που δεν βρίσκουν περιθώριο να ξεσπάσουν.

Πατριάρχης Φώτιος
10.7.2007