ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ και ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ

ΤΟ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ μυθιστόρημα, ειδικά στην κλασική του μορφή, σε καθηλώνει. Μπαίνεις μέσα και μαγνητίζεσαι από το αίνιγμα, από το μυστήριο. Η περιέργεια σε κρατά καθηλωμένη στις σελίδες του, μέχρι να φτάσεις στο τέλος. Ειδικά όσα έχουν έντονη πλοκή, ανατροπές, κρίσιμες καμπές, δεξιοτεχνικές ενδείξεις, γίνεσαι ένας ερασιτέχνης detective που παρακολουθεί την έρευνα και ψάχνει κι αυτός μαζί με τους ήρωες. Το τι θα γίνει μετά είναι ένα μεγάλο δόλωμα το οποίο δεν σε αφήνει να εγκαταλείψεις το έργο.

ΑΥΤΟ ΒΕΒΑΙΑ είναι και το μεγάλο μειονέκτημά του. Εξηγούμαι. Αφενός, αν το έργο δεν είναι καλογραμμένο, αν η πλοκή δεν ερεθίζει την ανάγνωση, αν  αλυσίδα των ενδείξεων δεν είναι πλήρης, τότε συχνά το ενδιαφέρον κάμπτεται. Αφετέρου, αν το αστυνομικό μυθιστόρημα έχει υπερβάλλουσες δόσεις κοινωνικής αναδίφησης, τότε ξεστρατίζει. Αυτό καθεαυτό δεν είναι κακό. Κακό είναι όταν η μίξη αυτή, μυστήριο και κοινωνική κριτική, είναι απλώς μόδα, είναι βεβιασμένη για να το παίξει ο συγγραφέας ψαγμένος και κοινωνικά ευαίσθητος, ενώ δεν προτείνει στην ουσία νέους τρόπους αντίληψης του κόσμου. Τότε καίει και την αστυνομική ίντριγκα.

ΜΙΑ ΓΝΗΣΙΑ αστυνομική ιστορία είναι καθηλωτική. Γι’ αυτό λέγεται ότι είναι ανάγνωσμα καλοκαιριού, αφού σε συνοδεύει στις διακοπές όπου θες κάτι ανάλαφρο. Το ίδιο ακριβώς βρήκα ότι μπορεί να συμβεί και στην καραντίνα. Όσο τα νηπιαγωγεία ήταν κλειστά, έξι μήνες τώρα, εκτός από ένα μικρό διάστημα, βυθιζόμουν στην πολυθρόνα μου και διάβαζα. Τα αστυνομικά που δεν ήταν διαχρονικά της αρεσκείας μου αποτέλεσαν δυνατή πηγή έλξης. Ξεκινούσα κάποια στιγμή και δεν σηκωνόμουν παρά ώρες μετά.

Ο ΜΑΪΟΣ μπορεί να ξεδιπλώσει όλα τα αστυνομικά που διάβασα. Κι έτσι να γίνει αυτή σειρά αναγνώσεων και σειρά προτάσεων για το καλοκαίρι!  

Πάπισσα Ιωάννα