Φίλιππος Φιλίππου, “Ο κήπος με τις φράουλες”

ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ -2. Είναι σωστό να σκοτώσουμε κάποιον που το αξίζει; Κι αν αυτό μάς βολεύει; Αν αυτό δεν είναι δίκαιο απλώς, αλλά συμφέρει και την τσέπη μας; Ή το αντίθετο;

Φίλιππος Φιλίππου “Ο κήπος με τις φράουλες” εκδόσεις Πατάκη -2020

Ο Φιλίππου είναι γνωστός για τα αστυνομικά του. Ωστόσο, παραδόξως, εμείς εδώ στο ΒΙΒΛΙΟΚΑΦΕ είχαμε διαβάσει έως τώρα ένα ιστορικό, το “Ζωή και θάνατος του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου”. Καιρός να επανορθώσουμε.

> Ο Φίλιππος Φιλίππου γεννήθηκε στην Κέρκυρα τον Δεκέμβριο του 1948. Έχει εκδώσει συνολικά είκοσι βιβλία. Από το 1968 ως το 1982, με μικρά ή μεγάλα διαλείμματα, ταξίδεψε ως μηχανικός σε φορτηγά καράβια. Το πρώτο του βιβλίο, "Οι Κνίτες, τέκνα της ανάγκης ή ώριμα τέκνα της οργής;" εκδόθηκε το 1983. Ακολούθησαν οι μικρές βιογραφίες "Ιδανικοί αυτόχειρες ή ζήτω ο θάνατος" (1984), το αφήγημα "Οι εραστές της θάλασσας ή Το βιβλίο του άγνωστου ναύτη" (1986), τα αστυνομικά μυθιστορήματα "Κύκλος θανάτου" (1987 και 2007), "Το χαμόγελο της Τζοκόντας" (1988) και "Το μαύρο γεράκι" (1996), η μελέτη "Ο πολιτικός Νίκος Καββαδίας" (1996), το επίσης αστυνομικό "Αντίο, Θεσσαλονίκη" (1999), το αφήγημα "Ομόνοια" 2000. "Ταξίδι στον ομφαλό της Αθήνας" (2000), το μυθιστόρημα "Οι τελευταίες ημέρες του Κωνσταντίνου Καβάφη" (2003), το μυθιστόρημα "Νέα Υόρκη, καλοκαίρι και μοναξιά" (2005), τη βιογραφία "Κωσταντίνος Θεοτόκης, σκλάβος του πάθους" (2006) και τα μυθιστορήματα "Ο θάνατος του Ζορμπά" (2007) και "Ο άντρας που αγαπούσαν οι γυναίκες" (2009), "Ο οργισμένος έφηβος" (2010), "Ο ερωτευμένος Ελύτης" (2011), "Ζωή και θάνατος του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου", (2012). Το βιβλίο του "Οι τελευταίες ημέρες του Κωνσταντίνου Καβάφη" μεταφράστηκε στα καταλανικά και στα ρουμανικά. Διηγήματά του έχουν περιληφθεί σε γερμανικές ανθολογίες ενώ άρθρα, δοκίμια και βιβλιοπαρουσιάσεις του έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης, της Κέρκυρας και της Λευκωσίας. Στις εφημερίδες "Αυγή" και "Εποχή" και στο περιοδικό "Αντί" έγραφε κείμενα για τον πολιτισμό και τη λογοτεχνία. Τα τελευταία χρόνια δημοσιεύει στην εφημερίδα "Το Βήμα" κριτικές και παρουσιάσεις αστυνομικών βιβλίων. Ζει στην Αθήνα.

 \

Ο (ΘΕΑΤΡΙΚΟΣ) συγγραφέας Αργύρης Φλέσσας είναι σε τεταμένη σχέση με την πλούσια σύζυγό του Φαίδρα Μπόκοτα, επειδή εκείνη θέλει παιδί και δεν μπορούν να κάνουν. Αυτό δυναμιτίζει τον γάμο τους και προκαλεί ψυχρότητα και εντάσεις. Επίσης, μπλοκάρει τον οίστρο του, ενώ πρέπει να παραδώσει τη διασκευή των “Σκλάβων στα δεσμά τους” του Θεοτόκη. Ζει σχετικά περιορισμένα, καθώς δεν έχει δικά του χρήματα, συχνάζει σε μπαράκια, όπου γνωρίζει την ποθητή Αλίκη και την μπαργούμαν Κόρινα, ώσπου…

…Η ΦΑΙΔΡΑ σκοτώνεται σε αυτοκινητικό δυστύχημα, καθώς έπεσε έξω από τον δρόμο. Θλίψη, αλλά κυρίως ανακούφιση, αποφόρτιση από τη χρόνια ένταση και οικονομική άνοδος, καθώς την κληρονομεί, αποδέσμευση με τον πιο τυχαίο τρόπο από έναν πεθαμένο γάμο. Ατύχημα ή αυτοκτονία, αναρωτιέται ο υπαστυνόμος Σταμάτης Μώρος, αλλά τον Αργύρη δεν τον πολυνοιάζει. Θα το βρει η αστυνομία, σκέφτεται. Η νέα ανατροπή φέρνει στο προσκήνιο τον Ηλία Κατσαρέα, ο οποίος με συνεργάτιδα την Αλίκη, δηλώνει ότι σκότωσε επαγγελματικά τη Φαίδρα και αξιώνει ένα τεράστιο ποσό για να μην φανερώσει τίποτα εις βάρος του Φλέσσα.

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ έρχεται με πολλά επεισόδια και αρκετές ανατροπές, σε ένα καλογραμμένο τέμπο. Διαβάζουμε ένα καθαρόαιμο αστυνομικό, όπου οι σχέσεις και η εξαπάτηση συνάπτονται, όπου οι ρόλοι εναλλάσσονται και ο ίδιος ο αφηγητής γίνεται μέρος του όλου μπερδέματος, μετατρεπόμενος από θύμα σε θύτη.

ΚΑΤΩ ΑΠΟ την αστυνομική επιφάνεια, θα ήθελα το βιβλίο να αποκτήσει βάθος, συνδέοντας τον προβληματισμό του με το “Έγκλημα και τιμωρία” του Dostoyevsky, αλλά μου φαίνεται ότι αυτή η πρόθεση έμεινε πρόθεση. Το ψυχολογικό δράμα του Ρασκόλνικοφ δεν περνάει σχεδόν καθόλου στον Φλέσσα, που δεν αμφιταλαντεύεται, αφού διαπράξει τον φόνο. Ούτε το αίσθημα της δικαιοσύνης αναδεικνύεται, επειδή σκοτώνεται κάποιος που του αξίζει να πεθάνει, σύμφωνα με τον πρωταγωνιστή.

ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑ με όρεξη και σχετική περιέργεια. Φυσικά είδα κενά, καθώς ο Κατσαρέας εκβιάζει χωρίς να μπορεί να πείσει για τη δυναμική των επιχειρημάτων του κι ο μόνος που πείθεται είναι ο Φλέσσας. Μάλλον άστοχο. Αν το προσπεράσουμε ωστόσο βρίσκουμε μια αφήγηση που εξελίσσεται, περνά από το έξω στο μέσα, προσθέτει σταδιακά στοιχεία και τρέχει με φυσιολογικό ρυθμό.

Πάπισσα Ιωάννα