Sunday, June 21, 2015

9 ΧΡΟΝΙΑ Β Ι Β Λ Ι Ο Κ Α Φ Ε

Σαν σήμερα στις 21 Ιουνίου 2006 η “Κάτια” συνέλαβε την ιδέα, τη συζήτησε με τον “Πατριάρχη Φώτιο” και μαζί την πραγματοποιήσαμε μόλις ανοίξαμε το Βιβλιοκαφέ και βάλαμε τα πρώτα τραπεζάκια. Η “Κάτια”, που στην πραγματική-της ζωή είναι άνδρας, αποχώρησε, όταν το Βιβλιοκαφέ απέκτησε σιγά σιγά το στίγμα-του, αλλά η αρχική-της συνεισφορά και ώθηση ήταν και είναι πολύτιμη. Από τότε υπηρετώ μόνος-μου αυτό το καφενεδάκι ως μάγειρας, σερβιτόρος, καθαρίστρια, μάνατζερ, λατζέρης κ.ο.κ. (με τη σύντομη μεταφραστική βοήθεια της “Bookmark”, για την οποία την ευχαριστώ θερμά), πιστεύοντας ότι η συζήτηση για το βιβλίο είναι το ίδιο σημαντική με την ανάγνωση. 
 
Ευχαριστώ όσους διαβάζουν το Βιβλιοκαφέ, χωρίς να σχολιάζουν.
Ευχαριστώ όσους διαβάζουν το Βιβλιοκαφέ και σχολιάζουν.
Ευχαριστώ όσους διαβάζουν το Βιβλιοκαφέ κι ανοίγουν σχόλιο το σχόλιο διάλογο με τα γειτονικά τραπεζάκια και την ταπεινότητά-μου.
Ευχαριστώ όσους διαβάζουν το Βιβλιοκαφέ και θεωρούν ότι κάτι έχει να πει στο βαθύτερο είναι-τους.
Ευχαριστώ όσους “κλέβουν” ιδέες, έστω και αν δεν παραπέμπουν στο vivliocafe.blogspot.gr 

Ευχαριστώ τους συγγραφείς που διαβάζουν το Βιβλιοκαφέ.
Ευχαριστώ τους συγγραφείς που πιστεύουν στο Βιβλιοκαφέ και στέλνουν στον Φώτιο τα βιβλία τους.
Ευχαριστώ τους συγγραφείς που απαντάνε καλοπροαίρετα στην αυστηρή κριτική που τους ασκώ.
Ευχαριστώ τους συγγραφείς που εκτιμούν το Βιβλιοκαφέ ακριβώς επειδή ασκεί τίμια αν και αυστηρή κριτική στα έργα τους.
Ευχαριστώ τους συγγραφείς που διαβάζουν χολωμένοι την αυστηρή κριτική μου και σκέφτονται πόσο άδικο έχω.
Ευχαριστώ όσους έχουν τον οποιοδήποτε αντίλογο (και τον εκφράζουν).  

 
Θεώρησα ότι ο καλύτερος τρόπος να εκφράσω όσα νιώθω και σκέφτομαι για το Βιβλιοκαφέ και τις φιλοδοξίες-μου είναι μια σειρά ερωταπαντήσεων. Κρίμα που δεν το σκέφτηκα πιο νωρίς, για να ζητήσω από εσάς να μου καταθέσετε τις ερωτήσεις, που θα θέλατε να απαντήσω. 

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ 

Δ. Καταρχάς, πείτε μας πώς ξεκίνησε το όλο εγχείρημα.
Π.Φ. Η ιδέα ανήκει στην Κάτια. Η Κάτια, που σημειωτέον είναι άνδρας, μου πρότεινε ένα είδος ψηφιακού βήματος, το μπλογκ, που τότε το αγνοούσα εντελώς. Εκεί θα γράφαμε ό,τι ο καθένας ήθελε, με ψευδώνυμο, προκειμένου να παρεμβαίνουμε με τον λόγο-μας και να εκφράζουμε τις απόψεις-μας για το βιβλίο και τη λογοτεχνία.
Δ. Το όνομα ανήκει κι αυτό στην Κάτια;
Π.Φ. Το όνομα “Βιβλιοκαφέ” ήταν δική-μου ιδέα. Σκέφτηκα ότι για κάθε ανάρτηση, ανάλογα με το είδος-της, να υπάρχει ένα διαφορετικό ρόφημα, ποτό, σνακ κ.ο.κ., που να δηλώνει τι θα ακολουθήσει. Σκέφτηκα έναν ζεστό χώρο, που θα φιλοξενεί ανθρώπους με ενδιαφέρον για το βιβλίο, οι οποίοι θα πίνουν το καφεδάκι-τους και θα συνομιλούν γι’ αυτό. 
Δ. Για πότε μιλάμε;
Π.Φ. Η ιδέα συνελήφθη την 21η Ιουνίου 2006 και μετά από λίγο ψάξιμο και συζητήσεις για το προφίλ, τα χρώματα, τις γραμματοσειρές κ.ο.κ. πραγματώθηκε εν οθόνη την 26η του ίδιου μήνα.
Δ. Το δικό-σας όνομα πώς προέκυψε;
Π.Φ. Το όνομα δεν ήθελα να παραπέμπει σε κάποιο χαρακτηριστικό-μου άσχετου με το βιβλίο. Επέλεξα λοιπόν, από το παραγκωνισμένο Βυζάντιο, το όνομα ενός λογίου που έφτιαξε μια από τις πιο γνωστές συλλογές αναγνωστικών γνωμών για βιβλία που είχε διαβάσει, τη “Μυριόβιβλο”. Μια τέτοια κιβωτό διέσωσε έργα που τώρα πλέον είναι χαμένα. Φιλοδοξία-μου, λοιπόν, ήταν να γράφω σημειώματα για βιβλία που διάβασα σε ένα είδος ηλεκτρονικού ημερολογίου.
Δ. Σας κατηγορούν ότι το όνομα δείχνει έπαρση…
Π.Φ. Συνειδητοποίησα αργότερα ότι μπορεί να εκληφθεί ως αλαζονία να υπογράφεις ως Πατριάρχης. Νομίζω, εκ των υστέρων κρίνοντας, ότι θέλησα να τιμήσω έναν τέτοιο πνευματικό άνθρωπο, σαν τον Φώτιο, αλλά πλαγίως να παίξω με την “Πάπισσα Ιωάννα” του Ροΐδη και το αλάθητο του Πάπα, που δεν πιστεύω σε καμία περίπτωση για όσα γράφω.
Δ. Πρώτη απήχηση του ιστολογίου;
Π.Φ. Στην αρχή το δουλεύαμε σαν ένα είδος μονόλογου, χωρίς ανάγκη για διάδραση. Σταδιακά, όμως, εγώ τουλάχιστον περίμενα τον επισκέπτη που θα μπει και να συνομιλήσει μαζί-μας. Τους πρώτους μήνες, κατά τους οποίους γράφαμε αραιά και πού, και μάλιστα μικρά κείμενα, φευγαλέα και επιδερμικά, δεν είχαμε παρά ένα δυο επισκέπτες και σχολιαστές. Δεν μπορώ να ορίσω πότε γίναμε ένα ευπαρουσίαστο μαγαζάκι που μάζευε περισσότερο κόσμο…
Δ. Με την Κάτια μαλώσατε;
Π.Φ. Όχι, ευτυχώς. Εκείνος (επειδή πρόκειται για άνδρα) θέλησε σταδιακά να αποδεσμευτεί λόγω υποχρεώσεων. Σαν να πίστεψε ότι το Βιβλιοκαφέ θα του έτρωγε πολύ χρόνο, σαν να ήθελε να αφιερωθεί χωρίς δεσμεύσεις στα δικά-του διαβάσματα και γραψίματα.
Δ. Είχατε πρότυπα;
Π.Φ. Νομίζω ότι δικαιωματικά το μπλογκ diavazo.blogspot.gr, όπου ο Readers diggest έγραφε εκείνη την εποχή και σάρωνε ό,τι συνέβαινε στην ελληνική τουλάχιστον βιβλιοπαραγωγή, ήταν βασικός πυλώνας εισόδου στη χώρα των ιστολογίων. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι άνοιξε δρόμους ως προς τη δυνατότητα να μιλάμε για βιβλία και να συζητάμε επ’ αυτών.
Δ. Κι από τότε;
Π.Φ. Κλείνω σήμερα εννέα χρόνια κι είμαι ευτυχής που έκανα το χόμπι-μου τακτική ενασχόληση.
Δ. Τι ακριβώς επιδιώκετε με το μπλογκ-σας;
Π.Φ. Στην αρχή το είδα σαν ένα είδος ημερολογίου, ή μάλλον αρχείου, όπου θα κατέγραφα τις αναγνωστικές-μου εντυπώσεις από τα βιβλία που διάβαζα. Ένα είδος Κιβωτού που θα διασώσει όσα διάβαζα, καλά και κακά. Από εκεί και πέρα προσπάθησα, όχι με τόση επιτυχία όση θα ήθελα, να πυροδοτήσω διαλόγους και να ανοίξω συζητήσεις με άλλους συν-αναγνώστες.
Δ. Γιατί λέτε “όχι με τόση επιτυχία”;
Π.Φ. Γιατί τα μπλογκς έχασαν τον ρόλο-τους, όπως φοβόμουν από την πρώτη στιγμή, όσο οι διαπροσωπικές σχέσεις επικράτησαν απέναντι στα βιβλία και στις επ’ αυτών αναγνώσεις. Έτσι, ο διάλογος δεν είχε κίνητρο, όσο δεν ήταν το βιβλίο στο επίκεντρο.
Δ. Σας κατηγορούν ότι είστε πολύ αυστηρός στις εκτιμήσεις σας για τα βιβλία. Τι λέτε;
Π.Φ. Αυτό οφείλεται σε δύο λόγους. Έναν “αντικειμενικό” κι έναν “υποκειμενικό”. Ο υποκειμενικός αφορά μόνο (ίσως) εμένα, αφού είμαι περίεργος να δω νέους συγγραφείς και να ανακαλύψω νέες φωνές. Συνήθως βέβαια απογοητεύομαι κι επομένως μπαίνω στο δίλημμα αν θα γράψω αρνητικά ή αν θα προσπεράσω το βιβλίο. Κατά 70% (παλιότερα περισσότερο) τελικά γράφω, πιο πολύ γιατί ακόμα και μέσα από μια τέτοια τοποθέτηση μαθαίνει κανείς, τόσο εγώ όσο και ο επισκέπτης του Βιβλιοκαφέ, να σκέφτεται για τα κριτήρια της καλής λογοτεχνίας.
          Ο αντικειμενικός λόγος είναι ότι δεν κυκλοφορούν τόσο πολλά καλά (ελληνικά) βιβλία, ώστε να με ικανοποιούν. Οι περισσότεροι, κριτικοί όσο και ιστολόγοι, ξεκινούν με θετική προκατάληψη που τους οδηγεί στο να βλέπουν μόνο τα θετικά σε ένα βιβλίο. Όποιος όμως σκέφτεται με κριτήριο τον Χρόνο, δεν μπορεί να βλέπει όλα όσα διαβάζει ως εξαίρετα, αξιόλογα, έξοχα, καταπληκτικά. Βάζω τον εαυτό-του στη θέση του αναγνώστη λ.χ. είκοσι χρόνια μετά και προσπαθώ να καταλάβω πόσο διαχρονικό, πόσο επίκαιρο, αισθητικά και ιδεολογικά, θα είναι το έργο, πόσο θα διαρκέσει. Με αυτό το κριτήριο τα περισσότερα βιβλία αποδεικνύονται λίγα.
Δ. Μα υπάρχουν ένα σωρό κλασικά και ένα σωρό ξένα που έχουν καταξιωθεί…
Π.Φ. Δύο διαφορετικές περιπτώσεις. Ως προς τα κλασικά, έχω την 1η μέρα κάθε μήνα μια “στήλη” που αναφέρεται σε έναν Νομπελίστα ή σε έναν συγγραφέα με κλασική παρουσία μέσα στη διαχρονία. Αλλά ακόμα κι εκεί ό,τι έχει μπει σε έναν Κανόνα, δεν σημαίνει ότι με τα προσωπικά-μου κριτήρια αξίζει. Ως προς τα ξενόγλωσσα που μεταφράζονται ανακαλύπτω όλο και περισσότερο ότι υπάρχουν μικρά και μεγάλα διαμαντάκια. Γι’ αυτό μετατοπίζω το βάρος των αναγνώσεών-μου προς τα ξένα, με αποτέλεσμα τον τελευταίο καιρό ο ισολογισμός να γέρνει προς την ξένη λογοτεχνία. Βεβαίως, πολλά απ’ αυτά, αν και αξιολογότατα, δεν ανταποκρίνονται αναγκαστικά στην ελληνική πρόσληψη, για λόγους πολιτισμικής ασυμβατότητας.
Δ. Για τι είστε περήφανος ως τώρα;
Π.Φ. Για την αξιοπιστία-μου. Όχι για την αλήθεια των λόγων-μου, όχι για την ορθότητα των σκέψεών-μου, όχι για τη φιλικότητα των κρίσεών-μου, αλλά για τη φερέγγυα προσέγγιση σε ό,τι διαβάσω. Ελπίζω άλλοι να βρίσκουν περισσότερα να πουν.
Δ. Για τι έχετε μετανιώσει;
Π.Φ. Για την ταχύτητα της ανάγνωσης/ανάρτησης και την καταναλωτική μανία στην οποία παρασύρθηκα ως προς τον αριθμό των βιβλίων και τον όγκο των επιλογών, πολλές από τις οποίες δεν ήταν καλές.
Δ. Άρα αλλάζετε;
Π.Φ. Νομίζω ότι όποιος δεν αλλάζει, όποιος δεν μαθαίνει από τα λάθη-του, είναι γέρος. Επομένως, ακούω τους επισκέπτες-μου και προσπαθώ να καταλάβω και τον εαυτό-μου, ώστε να εξελίσσομαι και να βελτιώνω το καφενεδάκι-μου. Μείωσα τον αριθμό των αναρτήσεων, έπαψα να ασχολούμαι με την επισκεψιμότητα, έπαψα να γράφω για πολύ κακά βιβλία, αποφάσισα να γράφω πιο συχνά σχόλια σε μπλογκς άλλων, για να δείξω μ’ αυτόν τον τρόπο την εκτίμησή-μου στη δουλειά-τους… Κι ακόμα περισσότερο θα περιορίσω τις άσκοπες αναρτήσεις, δεν θα γράφω για μέτρια ή κακά βιβλία, θα στραφώ ίσως πιο πολύ στην ξένη λογοτεχνία...
Δ. Τι περιμένετε από τους δικούς-σας επισκέπτες;
Π.Φ. Το πρώτιστο, Δ ι ά λ ο γ ο. Καταλαβαίνω βέβαια ότι δεν είναι δυνατόν να έχουν διαβάσει τα ίδια βιβλία που εγώ συζητώ, αλλά, επειδή κάθε ποστ-μου προσπαθώ να δίνει αφορμές για συζήτηση γενικότερα για το πού πάει η λογοτεχνία, για την ανάγνωση, για το νόημα, για τη συγγραφή, αλλά και για κοινωνικά, πολιτικά, ανθρώπινα κ.ο.κ. ζητήματα, να μπουν στη διαδικασία να δουν τα θέματα αυτά με κουβεντούλα. Από κει και πέρα, ζητώ να μου υποδείξουν ό,τι στραβό, μέτριο, ανεπαρκές, σόλοικο, ανάξιο κ.ο.κ. βλέπουν στο Βιβλιοκαφέ και να με βοηθήσουν έτσι να το διορθώσω.
Δ. Τι σχέδια κάνετε για το μέλλον;
Π.Φ. Σε μια Ελλάδα που βράζει και ρέει σαν λάβα, κανείς δεν μπορεί να ανοίξει φτερά για μακριά. Ας ελπίσουμε ότι του χρόνου τέτοια μέρα, θα είμαστε όλοι καλά, θα μπορώ να διαβάζω (θέμα χρημάτων και διάθεσης να ασχολούμαι ενεργά όπως τώρα) και ευελπιστώ να ετοιμάσω ένα αφιέρωμα για τη δεκαετία του ιστολογίου.
Δ. Μια τελευταία ευχή…
Π.Φ. Χρόνια πολλά στη συναναγνώστρια εκ Κύπρου anagnostria.blogspot.gr, που κι αυτή εννιά χρόνια τώρα διαβάζει και σκέφτεται!

26 comments:

anagnostria said...

Φίλτατε Φώτιε, χαίρομαι που είμαι η πρώτη που θα σου ευχηθώ υγεία, μακροημέρευση και πολλές καλές αναγνώσεις. Σ' ευχαριστώ όχι μόνο για τις ευχές σου για τα κοινά μας γενέθλια, αλλά και για το blog σου το οποίο επισκέπτομαι ανελλιπώς, άσχετα αν δεν αφήνω πάντα σχόλιο. Αυτό οφείλεται στο ότι ή δεν έχω διαβάσει το βιβλίο το οποίο κρίνεις ή γιατί δεν έχω κάτι σχετικό με το θέμα να πω. Όμως στο καφέ σου νιώθω να αναμετριέται η κρίση μου με τη δική σου, να με προβληματίζει στη διαφωνία μας, να με βοηθά στην ανακάλυψη καλών αναγνωσμάτων. Σ' ευχαριστώ. Συνέχισε, όσο κι αν, όπως λέει και η φίλη Κατερίνα, οι bloggers δεν έχουν πια τον ίδιο ενθουσιασμό της αρχής και τα καθαρά βιβλιοφιλικά blogs όσο πάει και λιγοστεύουν.
Η δική μου ανάρτηση το απόγευμα.
Και πάλι χρόνια πολλά.

Πάπισσα Ιωάννα said...

Anagnostria,
με σκλαβώνεις με τα πολύ επαινετικά-σου λόγια.
Σ' ευχαριστώ από καρδιάς που υπάρχεις ως κρίκος σε μια αλυσίδα που με κρατά κι εμένα στη ζωή.
Μένουμε μόνοι, επειδή μόνοι-μας κοιτάμε μόνο το ιστολόγιό-μας σε μια αυτιστική ομφαλοσκόπηση.
Εμείς φταίμε.
Ελπίζω να διαβάζουμε και να γράφουμε δημιουργικά και στο μέλλον
Πατριάρχης Φώτιος

Νώντας Τσίγκας said...

"Μένουμε Ευρώπη -Μένουμε Βιβλιοκαφέ!"

Μεγάλες καλοκαιρινές νύχτες και μέρες και αναγνώσματα αντάξιά τους
Κρίνε ευθαρσώς.
Be continue!

Anonymous said...

Ανήκοντας στην κατηγορία εκείνων που διαβάζουν χωρίς να σχολιάζουν, συχνά ακριβώς επειδή αφιερώνω όλο μου τον χρόνο στις αναγνώσεις και σε αναγνώσεις περί αναγνώσεων, όπως εκείνες που αχνίζουν στο Βιβλιοκαφέ, αυτή τη φορά δεν μπορώ να μην ευχηθώ τα καλύτερα για εσένα Πατριάρχη Μυριόβιβλε (εμείς των Βυζαντινών Σπουδών ουδέποτε δώσαμε βάρος στο «Πατριάρχης» όσο στην εννοούμενη «Μυριόβιβλο») και τα καλύτερα για εμάς, δηλαδή μύριες ακόμα αναγνώσεις και καταγραφές τους στο Βιβλιοκαφέ.

Μαραμπού said...

Εμείς οι άνεργοι είμαστε όλη μέρα στα καφέ, είναι γνωστό αυτό!!! :)

Καλή συνέχεια,
τα σέβη μου!

Πάπισσα Ιωάννα said...

Νώντα,
οι δύο συνάψεις-σου με έστειλαν:
Ευρώπη = βιβλιοκαφέ (θα κάνω κάποια στιγμή vivlio-workinggroup!)
και
φιλαναγνωστικό = πολιτικό, που το πιστεύω όταν η ανάγνωση είναι βαθιά και κοινωνικοποιημένη.
Ευχαριστώ
Π.Φ.

Πάπισσα Ιωάννα said...

Σεβαστέ Πανδοχεύ,
φυσικά δεν μένουμε στο Πατριάρχης, αλλά στο έργο-του,
σ' αυτή τη Μυριόβιβλο που άφησε εποχή.
Παρεμπιπτόντως ξεπέρασα τις 1000 αναρτήσεις πρόσφατα και συνεχίζω.
Ευχαριστώ για τις ευχές
Π.Φ.

Πάπισσα Ιωάννα said...

Πολυταξιδεμένε Μαραμπού,
το καφενεδάκι-μας είναι ανοικτό 24 ώρες το 24άωρο.
Ελθέ και ανάγνωθι, λέγε και άκουε.
Ευχαριστώ για τις ευχές
και την παρουσία-σου
Π.Φ.

Ρόζα said...

Το δώρο μου σε περιτύλιγμα εξαίσιο
με κόκκινη κορδέλα από βελούδο.
Ίσως κι από μετάξι. Τι να 'ναι άραγε;
Τικ τακ, τικ τακ, τικ τακ...

George said...

Μέρα γενεθλίων σήμερα... Να τα εκατοστήσεις, Πατριάρχη! Σε διαβάζουμε με ενδιαφέρον.

Nota Chryssina said...

Χρόνια Πολλά και δημιουργικά. Πάρα πολύ καλή προσπάθεια και πυξίδα για όλους και όλες μας ή καλύτερα φάρος φωτεινός. Έξυπνη η συνέντευξη μέσα από την οποία μάθαμε και οι νεότερι φίλοι και φίλες την "ιστορία" του ιστολογίου. Εύχομαι καλή ανάγνωση και καλή συνέχεια. Ευχαριστούμε για την παρέα!!!

Ζήνα Λυσάνδρου said...

Χρόνια πολλά και δημιουργικά, Πατριάρχη Φώτιε! Σε ευχαριστώ για την τιμή στη φίλη μου anagnostria! Να είσαι πάντα καλά! Καλά διαβάσματα!

Πάπισσα Ιωάννα said...

Ρόζα,
το καλύτερο δώρο που μου κάνεις
είναι η παρουσία-σου.
Είσαι πιο εκρηκτική από οτιδήποτε άλλο.
Π.Φ.

Πάπισσα Ιωάννα said...

George,
ευχαριστώ για το ενδιαφέρον που δείχνεις για το Βιβλιοκαφέ.
Π.Φ.

Πάπισσα Ιωάννα said...

Νότα,
αντεύχομαι μακροημέρευση και δημιουργική ενασχόληση με το βιβλίο
και με ό,τι άλλο κάνεις.
Πατριάρχης 1200 ετών έπρεπε να ξαναγράψω εν συντομία για τη ζωή-μου!!!
Π.Φ.

Πάπισσα Ιωάννα said...

Ζήνα,
καμία τιμή δεν έκανα.
Με την Anagnostria είμαστε συνοδοιπόροι,
δεν συμφωνούμε πάντα, δεν συμ-βαδίζουμε συχνά,
αλλά σεβόμαστε τις αναγνώσεις του άλλου, ενίοτε συζητάμε, ενίοτε συμπίπτουμε...
Ευχαριστώ για τις ευχές
Π.Φ.

Anonymous said...

αντε πάλι Π.Φ. !!!
κοτζάμ ρολόι της Βικτωριανής εποχής όρθιο ξύλινο μαόνι σου παράγγειλε ή Ρόζα.
Μα, τί πάθος... τί έρως...

Ρόζα said...

Ο ένας φοβάται τα εκρηκτικά και ο άλλος, που ζηλεύει,
φαντασιώνεται διάφορα βικτωριανά. Κάνας άλλος;

Rosa Mund said...

Συχνάζοντας "στα τραπεζάκια έξω" των σχολίων, μου αρέσει το βήμα που δίνετε στην άλλη άποψη. Και που τη σκέφτεστε συζητώντας την με θαυμαστή νηφαλιότητα.

Έχω πάψει να ασχολούμαι με επετείους πλέον. Ωστόσο, με την ευκαιρία των 9 χρόνων του μπλογκ, οι ευχές μου είναι για κάθε καλό στη ζωή σας, με πολλές και καλές αναγνώσεις που να ανοίγουν τα μάτια και τις καρδιές στο διαφορετικό -και όχι μόνον.

Πάπισσα Ιωάννα said...

Rosa Mund,
σ' ευχαριστώ.
Σ' ευχαριστώ που υπάρχεις, που παρακολουθείς και ενίοτε συμμετέχεις με ώριμο λόγο.
Π.Φ.

Anonymous said...

Πατριάρχη Φώτιε
Καλή σας συνέχεια με πολλές και αξιόλογες αναγνώσεις. Προσωπικά απολαμβάνω τόσο τις κριτικές σας όσο και τις απόψεις-διαλόγους των σχολίων. Δεν είναι δα μικρό πράγμα στον μικρόκοσμο του έλληνα αναγνώστη ένα ιστολόγιο ανοιχτό όπου ο κάθε ενδιαφερόμενος μπορεί να εκθέτει τη γνώμη του με αφόρμηση τις κριτικές σας. Τα χαιρετίσματά μου στην Πάπισσα Ιωάννα, που συμπληρώνει επαξίως το προφίλ σας. :-)

Πάπισσα Ιωάννα said...

Vivliokokkygia,
σ' ευχαριστώ πολύ για τις ευχές.
Όσο πιο πολλά καλά ιστολόγια υπάρχουν, τόσο η διαδικτυακή βιβλιολέσχη μπορεί να συζητά πιο πολυφωνικά.
Ποια είναι η Πάπισσα Ιωάννα στην οποία θέλεις να στείλω χαιρετίσματα;
Π.Φ.

Anonymous said...

Μα η αγαπητή Ρόζα. Κάπου υπέγραψε ως πάπισσα Ιωάννα και στη συνέχεια δήλωσε ότι είναι η Ρόζα. Μη με βάλετε να ψάξω σε ποια ανάρτηση του ιστολογίου σας συνέβη αυτό, αν και θα μπορούσα να το κάνω... Πάντως έκτοτε πιο πολύ ως πάπισσα Ιωάννα την έχω στο μυαλό μου παρά ως Ρόζα. Λάθος;

Πάπισσα Ιωάννα said...

Το είχα ξεχάσει!
Π.Φ.

Ρόζα said...

Αχαχαχαχαχα Πάπισσα Ιωάννα και ο άλλος το είχε ξεχάσει. Κλαίω.
Μια και πάτε γυρεύοντας, πάμε μια "μυθοπλασία":

"Ένα νησί. Βράδυ Αυγούστου. Στον ουρανό ακόμα το χρώμα του ροδιού, η θάλασσα μετάξι στο πιο βαθύ του μπλε. Σ' ένα καφέ, μια γυναίκα κι ένας άντρας. Άγνωστοι; Άγνωστοι.
Τα μάτια του στα δικά της, το βλέμμα του ακολουθεί κάθε της κίνηση. Η προσέγγιση.
Εκείνος ψυχάκιας. Εκείνη χειρότερη. Παραφορά. Ο οργασμός της τρέλας. Γεννάει τα παιδιά του κι αυτός τα θάβει. Το έγκλημά του. Ο θρήνος της. Η γονιμότητά της, λύτρωσή της.
Και ύστερα, ήρθε ο άλλος. Σεπτέμβρης θα 'ταν ή Οκτώβρης. Δεν θυμάται.
Στο κέντρο της Αθήνας. Αυτός δεν κοιτάει τα μάτια της, μόνο τα πόδια της που ελάχιστα καλύπτει η κοντή της φούστα. Και το αβυσσαλέο ντεκολτέ της. Κάθαρμα ολκής που θάβει τα θαμμένα ακόμα πιο βαθιά.
Τώρα, ο πρώτος γράφει ένα μυθιστόρημα για εκείνη. Την ψάχνει, λυσσάει για πραγματολογικό υλικό. Τώρα. Καλός μαλάκας.
Εκείνη γράφει και για τους δυο τους. Γράφει. Δεν θα γεννήσει. Δεν θα πονέσει. Ο καπνός θα είναι απ' το τσιγάρο της και η ζάλη απ' το μαρτίνι της. Διεκπεραίωση. Απλά θα αφηγηθεί. Και θα τους ξεσκίσει.
Παγωμένο πάθος. Το πιο ατόφιο διαμάντι..."

Βιβή Γ. said...

Να΄σαι καλά.Συνέχισε.