Tuesday, February 03, 2009

δε(κατα) και ψηφιακός λόγος

Έρευνα: λογοτεχνικά ιστολόγια

Στα τέλη του 2008 δέχτηκα από την κα. Τιτίκα Δημητρούλια ηλεκτρονική πρόσκληση αφενός να απαντήσω σε μια σειρά ερωτήσεων γύρω από το ιστολογείν κι αφετέρου να συμμετάσχω σε μια εκδήλωση γύρω από αυτό. Και τα δύο τα οργάνωνε μαζί με την Μπέκη Μπλούμ για το περιοδικό δε(κατα). Δυστυχώς, η τεχνολογία μάς πρόδωσε και οι ερωτήσεις έφτασαν πολύ αργά, με αποτέλεσμα να έχει κλείσει το τεύχος 16 (Ιανουάριος 2009), που αφορούσε τον ψηφιακό λόγο. Ωστόσο έγραψα τις απαντήσεις μου, οι οποίες θα διαβάζονταν στην εκδήλωση του περιοδικού στις 16.12.2008, αν δεν απατώμαι. Έτσι μαζί με τoυς ιστολόγους Ναυτίλο (alexis.chryssanthie.blogspot.com) Λάμπρο Σκουζάκη (pandoxeio.wordpress.com), Δημήτρη Αθηνάκη (athinakisdimitris.wordpress.com), Δημήτρη Παστάκα (poiein.gr) και Λιμπρόφιλο (librofilo.blogspot.com) θα περιλαμβανόμουν στο τρέχον τεύχος. Ιδού οι απαντήσεις:

1. Τα ιστολόγια, ως κατεξοχήν χώροι αυτοέκφρασης και αυτοπαρουσίασης, ασχολούνται, αυτονόητα, και με τη λογοτεχνία. Για ποιους λόγους γοητευτήκατε προσωπικά από το νέο μέσο;

Πάντα ένιωθα την ανάγκη να καταγράφω τις αναγνωστικές μου εμπειρίες, για να τις θυμάμαι αργότερα σαν ένα ημερολόγιο αναγνώσεων. Με αυτόν τον τρόπο κάθε βιβλίο δε διαβάζεται και φεύγει, αλλά μένει σε μια μικρή ή μεγάλη καταγραφή, διασώζοντας τις εντυπώσεις που μου άφησε –μέσα στην προσωπική μου ιστοριογραφία. Με το ιστολόγιο, όχι μόνο διασώζω τις σκέψεις μου με αφορμή βιβλία ή άλλα συμβάντα στο χώρο του βιβλίου και τις μοιράζομαι με άλλους, αλλά ακόμη περισσότερο δέχομαι σχόλια σε ένα είδος διαλόγου.

2. Θεωρείτε ότι τα ιστολόγια έχουν περάσει σε μια διαφορετική φάση; Μια φάση ενδεχομένως ενηλικίωσης; Συμβαδίζουν οι εξελίξεις στο διεθνές πεδίο με τις αντίστοιχες στο ελληνικό;

Το διαδίκτυο ως μορφή παγκοσμιοποίησης ακολουθεί τις εξελίξεις πιο γρήγορα απ’ ό,τι άλλες μορφές λόγου. Ενηλικίωση σημαίνει σταθερή παρουσία κι όχι μια ενθουσιώδης έναρξη χωρίς συνέχεια, ενασχόληση με το βιβλίο με όρους κοινοποίησης και όχι προσωπικού ημερολογίου, διαμόρφωση ενός ιστού όπου υπάρχουν επισκέπτες και παράλληλα ο ιστολόγος επισκέπτεται άλλα ιστολόγια σε μια μορφή πολλαπλής επικοινωνίας. Όλα αυτά τα βλέπω. Δεν βλέπω ωστόσο μεγάλη απήχηση, παρά μόνο σε πολιτικοειδησεογραφικά μπλογκς, τα οποία –κατά τη γνώμη μου- δεν είναι μπλογκς, είναι ηλεκτρονικές εφημερίδες χωρίς ουσιαστική διάδραση. Από την άλλη, αν ωριμότητα σημαίνει το ότι πλησιάζουν τα ΜΜΕ (ποικιλία, πολυφωνία, καταγραφή και σχολιασμός της επικαιρότητας, διαπλοκή λ.χ. μπλόγκερς και συγγραφέων, κουτσομπολιό κ.ο.κ.), τότε ναι, έχουν ωριμάσει αρκετά!

3. Αν διαπιστώνετε μια εξέλιξη στην πορεία των ιστολογίων, πώς την ορίζετε σε σχέση ειδικότερα με τα λογοτεχνικά ιστολόγια και τον περί βιβλίου λόγο;

Λίγο πολύ απάντησα προηγουμένως. Εξειδικεύομαι λοιπόν στο τελευταίο σκέλος που αναφέρεται στο βιβλίο. Ο κυβερνοχώρος δίνει τη δυνατότητα να δημιουργηθούν ιστο-λέσχες ανάγνωσης, να ανταλλάξουν οι αναγνώστες απόψεις, να γίνει ο ένας αναγνώστης μεσάζων –που παρουσιάζει το λογοτεχνικό έργο ενθαρρύνοντας ή αποτρέποντας την αγορά του. Είναι μια ζωντανή κυψέλη γνωμών, οι οποίες όσο πιο στιβαρές ξεκινήσουν από τον ιστολόγο τόσο πιο ποιοτικά σχόλια γεννούν σε μια διαρκή ενασχόληση και προβληματισμό για το βιβλίο. Η λογοτεχνία έτσι βγαίνει κερδισμένη, αφού όχι μόνο διαφημίζεται αλλά και σχολιάζεται πολλαπλώς. Η ανταπόκριση δεν είναι πλέον στα χέρια μόνο των κριτικών, αλλά και όλων εμάς που γινόμαστε ερασιτέχνες δημοσιογράφοι, συνήθως αντιδρώντας στον ακαδημαϊσμό των πρώτων.

4. Θεωρείτε ότι τα προβλήματα που καταγράφονται σε επίπεδο ηθικής και δεοντολογίας στα ιστολόγια, των λογοτεχνικών συμπεριλαμβανομένων, οφείλουν και/ή μπορούν να ρυθμιστούν; Και με ποιο τρόπο;

Δύσκολη η απόφαση. Παρόλο που διατηρώ ψευδώνυμο μπλογκ και πιστεύω στην ελευθερία γνώμης, παρόλο που δεν έχω αποφύγει τις αστοχίες και εις βάρος προσώπων, υποστηρίζω ότι η ανεύθυνη (σκόπιμη) λασπολογία είναι δεινό. Αν μπορεί να εξαλειφθεί με μέτρα που δε θα περιορίσουν την ελευθερία, αυτό δεν το ξέρω. Πρεσβεύω ωστόσο ότι τα ιστολόγια κερδίζουν σε φήμη και σε αξία στην πράξη, στη συνείδηση των αναγνωστών τους, στη σταθερότητα των απόψεών τους και όχι στην περιστασιακή εντυπωσιοθηρία. Με άλλα λόγια, το ίδιο το κοινωνικό σύστημα θα αξιολογήσει όσα γράφονται· μήπως οι ειδήσεις και τα σχόλια που διαρρέουν από τις εφημερίδες ή τους τηλεοπτικούς σταθμούς είναι λιγότερο στρεβλά και ηθελημένα παραποιημένα;

5. Μιλήστε μας για τα θετικά που αποκομίσατε από τη συμμετοχή σας στη νέα αυτή μορφή επικοινωνίας και μοιράσματος, στη συγκρότηση της «συλλογικής νοημοσύνης» όσον αφορά τον περί λογοτεχνίας λόγο.

Κέρδισα την εγρήγορση στο να παρακολουθώ πιο στενά το χώρο του βιβλίου, να διαβάζω και να γράφω (άρα και να σκέφτομαι καλύτερα) για λογοτεχνικά έργα και να προσπαθώ να είμαι αντικειμενικός και καίριος, γιατί όλες αυτές οι σκέψεις ανοίγονται στο ευρύ κοινό. Αποκόμισα χρήσιμα σχόλια από τους θαμώνες του Βιβλιοκαφέ που κινητοποίησαν το μυαλό μου, με έκαναν να ξανασκεφτώ τις απόψεις μου και να ελέγξω πιο αυστηρά τα (αναγνωστικά) πιστεύω μου. Έμαθα για ποιοτικά αναγνώσματα που δεν τα είχα υπόψη, είδα άλλες οπτικές γωνίες που δεν είναι καθόλου κατώτερες ευφυών συλλήψεων της κριτικής, άνοιξα τον κύκλο των ψηφιακών «φίλων» μου με τους οποίους συζητώ σαν σε …καφέ τα νέα της ελληνικής και ξένης πεζογραφίας.

Ευχαριστώ για την πρόσκληση
Πατριάρχης Φώτιος

19 comments:

Βαγγέλης Μπέκας said...

Πέρα από την πλάκα, τα blogs, ήτανε μία μικρή, αλλά σημαντική επανάσταση.
Ελεύθεροι επικοινωνιακοί δρόμοι για βιβλία, πολιτική, κουτσομπολιό και πολλά άλλα.

anagnostria said...

Προσυπογράφω πλήρως τις απόψεις σου, σεβαστέ Πατριάρχα.

Πάπισσα Ιωάννα said...

Vita,
είναι μια μικρή επανάσταση, που δυνητικά φέρνει τον χρήστη στο προσκήνιο. Και φυσικά τα βιβλιόφιλα ιστολόγια είναι εστιασμένα και γι' αυτό δημιουργούν κοινότητες.
Πατριάρχης Φώτιος

Πάπισσα Ιωάννα said...

Anagnostria,
ευχαριστώ πολύ. Εσύ κι εγώ και άλλοι συνάδελφοι τηρούμε τις αρχές που οφείλουμε μόνοι μας να θέσουμε και να τις υπηρετουμε με συνείδηση, για να είναι τα ιστολόγιά μας κυψέλες ιδεών.
Πατριάρχης Φώτιος

Pellegrina said...

Καλημέρα. Εμένα πάλι, να και συμφωνώ με όλα αυτά, η όλη ιστορία έχει αρχίσει να μου φαίνεται λίγο "ξύλινη γλώσσα" και επαναλαμβανόμενα μοτίβα κριτικής. Δηλαδή βλέπω ένα συντηρητισμό που τον βαριέμαι. Επίσης δεν βλέπω πολλούς συγγραφείς στη μπλογκόσφαιρα (μιλάμε, οι συγγραφείς είναι χιλιάδες, όλοι οι Έλληνες γράφουν! Αναλογικά οι κινούμενοι στο διαδίκτυο είναι ελα΄χιστοι, γνωρίζω δε προσωπικα΄ανθρωππους που γράφουν και που μου δηλώνουν -ακόμα!- ότι δεν έχουν καμιά σχέση με το ιντερνετ!)
Πάντως σκέφτομαι και ότι ίσως ο συγγραφέας (ο κάθε)να μη θέλει να είναι τόσο της συζήτησης, της θεωρητικής εννοώ. Να προστατεύει κάποια στοιχεία έμπνευσης, κάποιες δυνάμεις του μυαλού του, μη σκορπώντας τες στη συζήτηση. Το λέω αυτό γιατί το νιώθω κατά περιόδους έντονα, ειδικά όταν οι συζητήσεις είναι πολύ θεωρητικές. Όμως θα ήταν ωραία να απαρακολουθούσαμε συζητήσεις συγγραφέων μεταξύ τους πάνω σε προβλήματα γραφής, έστω και απλά, πρακτικά. Δεν βλέπω κάτι τέτοιο, δηλαδή δεν βλέπω ζεστασιά, απλότητα, κάτι πιο άμεσο. Ωραία είναι όλα όσα γινονται, αλλά αν δείτε αυτό το μπλογκ από την αρχή, όλο τα ίδια και τα ίδια θέματα ανακυκλώνουμε!
Αυτά. Εύχομαι καλή συνέχεια σε όλους μας πάντως!

Πάπισσα Ιωάννα said...

Pellegrina,
παρόλο που προσπαθώ να θέτω ζητήματα σε ποικίλες σφαίρες της αναγνωστικής, κριτικής και συγγραφικής δράσης, σέβομαι ότι νιώθεις πως ανακυκλωνόμαστε. Γι' αυτό άλλωστε, όταν προτείνεις κανείς κάτι πρωτότυπο και ουσιαστικό, το μεταφέρω αμέσως ως άξονα συζήτησης.
Από την άλλη, δεν πιστεύω ότι οι συγγραφείς απουσιάζουν. Με την έννοια βέβαια που το λες εσύ, ναι, διστάζουν να μιλήσουν με το όνομά τους, να προβληματιστούν δημόσια, συνω το γεγονός ότι πολλοί από αυτούς δεν έχουν θεωρητική κατάρτιση και ανάλογους προβληματισμούς. Αφετέρου, πολλοί από τους σχολιαστές, είτε επωνύμως (Βαγγέλης Ιντζίδης, Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης, Δημήτρης Μαμαλούκας, Αύγουστος Κορτώ, Παναγιώτης Κονιδάρης, Πόλυ Χατζημανωλάκη κ.ά.), είτε ψευδωνύμως (εσύ, ο Μάρκος ο Βομβιστής κ.ά.) είναι συγγραφείς, που θέλουν να ακούσουν τις γνώμες των αναγνωστών, αλλά τελικά ακούει ο ένας τον άλλον.
Ευτυχώς, εγώ δεν είμαι και δε φιλοδοξώ να γίνω συγγραφέας κι έτσι κρατάω τα μπόσικα.

Πατριάρχης Φώτιος

Πόλυ Χατζημανωλάκη said...

Πατριάρχα καλησπέρα,


Συμφωνώ με όλα όσα διατυπώσατε στη συνέντευξη, με την έννοια ότι είτε με εκφράζουν σαν σχολιογράφο του ιστολογίου σας είτε ως κτήτορα μπλογκ.


Οι αναρτήσεις που μου άρεσαν λιγότερο ήταν αυτές που έβγαιναν από το πλαίσιο των βιβλιοπαρουσιάσεων αλλά τα σχόλιά τους είχαν πολύ πάθος (ματαιώσεις, κουτσομπολιά , βραβεύσεις ή μη βραβεύσεις) Καταλαβαίνω βέβαια ότι το ιστολόγιό σας δεν μπορεί να μεινει τελείως έξω από αυτά. (έτσι έμαθα ότι η Μ. Θεοδοσοπούλου έφυγε από το Βήμα).

Ωστόσο στο μπλογκ σας γίνεται αρκετές φορές συζήτηση/αναζήτηση επί της ουσίας για τα βιβλία που δεν την συναντάς στις εφημερίδες.
Παρά το ότι δε γίνεται για να παρακολουθούμε τη ροή του ιστολογίου και να διαβάζουμε με το ρυθμό σας τα βιβλία που παρουσιάζετε, η συζήτηση πάντα μπορεί να γίνεται σε ερεθιστικά θέματα που προκύπτουν εμμέσως από τα βιβλία ή τα σχόλια. Τότε εγώ το απολαμβάνω.

Συμφωνώ φυσικά και σέβομαι απολύτως αυτά που λέει η Πελεγκρίνα για την έμπνευση και την ψυχική ανάλωση σε τρόπους γραφής που είναι διαφορετικοί από τον αποφατικό θα λέγαμε τρόπο της δημιουργικής. Με τη δημιουργία λες αυτό που θες να πεις με άλλο τρόπο, ολοκληρωμένα και με ψυχικό βάθος. Πολλές φορές έτσι υποστηρίζεις κάτι καλύτερα από τον άμεσο και ξερό τρόπο της θεωρίας. Η Πελεγκρίνα πάντως έχει συμβάλει φοβερά με τον ιδιόρρυθμο – μοναδικό αποφατικό και ευθύ της λογο και έχει θίξει σε βάθος πολλά θέματα της έκφρασης και της γραφής. (ακόμα και τότε που μας ξεγελούσε με την ετερωνυμία της) Καταλαβαίνω όμως ότι αυτό θα την κουράζει γιαυτό και οι αυξημένες απουσίες. Χαίρομαι που ξαναμπήκε.

Εύχομαι λοιπόν στο Βιβλιοκαφέ μακροημέρευση (και βιολογική και ιστολογική) και να διατηρήσει ψηλά τον πήχη της ποιότητας.

Pellegrina said...

Εγώ "ξεγελούσα"; πουρκουά; εγώ εχω ένα ψευδώνυμο (μια χαρά συνήθεια, όταν δεν θίγεις κανένα) και θα το είχα ακόμα χωρις άλλη πληροφορία, αν κάποιος δεν ρώταγε "μήπως η Pellegrina είναι η κ. Λύρη"; Ε, άμα σε ρωτάνε στα ίσα και σοβαρά (γιατί γίνονται και καλαμπουράκια όπως ξέρουμε), χαζομαρίτσες θα κάτσω να κάνω;Να έχω άγχος μετά, μην το καταλάβουν; Το θέμα είναι να διασκεδάζουμε!

Πατριάρχη, νομίζω πως δεν χρειάζεται ο συγγραφέας να έχει μεγάλη θεωρητική περί λογοτεχνίας κατάρτιση (μια μικρή ίσως δεν κάνει κακό). Καμιά φορά αυτό είναι και αρνητικό (Εγώ πχ ποτέ δεν καταλάβα τι είπε ο -μπιπ-Μπαχτίν, και μου το έχετε και εξηγήσει! Αυτός ο Μπαχτίν δεν μου πάει με τίποτα!:))
Εκείνο που πιστεύω όμως είναι ότι ένας σύγχρονος συγγραφέας πρέπει να έχει γενικότερη μ ό ρ φ ω σ η, ενημέρωση και πληροφόρηση για τις πολιτικές εξελίξεις, τις επιστημονικές κλπ. Αυτά είναι υλικό στη δουλειά του.
Τώρα που το λέω, σαν να το εχουμε ξανασυζητήσει αυτό, την κατάρτιση του συγγραφέα. Χμ, ναι, το μπλογκ αυτό εχει συζητήσει σημαντικά πράγματα. Πατριάρχη, όταν θα το εκδώσουμε θέλω μερίδιο στα δικαιώματα!!!:)
Πόλυ ναι, η "δημιουργική γραφή" (τώρα .. ΧΜ, ΚΑΙ ΑΥΤΟ τον όρο τον εχουμε συζητήσει!) λοιπόν, αυτή, ναι, προσεγγίζει με άλλο τρόπο όπως το λες,με ψυχικό βάθος. Για το "ολοκληρωμένα" όμως δεν είμαι σίγουρη. ϊσως και να μην χρειάζεται. Αν μπορούσε να προσεγγίσει "ολοκληρωμένα", μάλλον θα σιωπούσε...
Εγώ δεν φεύγω εύκολα (γενικώς..). Απλώς είμαι κυκλοθυμική, όπως όλοι οι μεγάλοι δημιουργοί:)

Πόλυ στις πόσες μένω; (απουσίες!)

Πόλυ Χατζημανωλάκη said...

Και τη συζήτηση περί ψευδωνύμων την έχουμε καλύψει, για όλα τα άλλα δεν ξέρω. Σε λίγο θα έχουμε κωδικούς όπως το μετα- ανέκδοτο με τα ανέκδοτα με αριθμούς και θα λέμε για όλα τα θέματα: νες καφέ, πολλά βαρύς και όχι, τσάι με πιροσκί (Μπαχτίν) και ούτω καθ’ εξής. Να μη συνεχίσω λοιπόν: Πορτογαλικά pasteis… λέμε.

Ευχαριστώ πολύ για την παρατήρηση. «Ολοκληρωμένα»… έχεις δίκιο, το σβήνω.
Μου θυμίζει ολοκληρωτισμό.
Εν τούτοις, δεν το εννοούσα έτσι, άλλο ήθελα να πω: Εννοούσα την προσέγγιση με την αποκλίνουσα ματιά – την καταφανώς υποκειμενική - την σκανδαλωδώς μερική και αποσπασματική που περιέχει όμως μια δική της πληρότητα και συνέπεια, που αφορά για να μην πω περικλείει το όλον. Αν το ολογραφικά δεν ήταν τεχνικός όρος και επομένως παρεξηγήσιμος, θα απέδιδε αυτό που εννοώ: στην τόση δα ακρούλα ενός έργου, στο αποσπασματάκι, αποκαλύπτεται εν σπέρματι το σύνολο.

Για τη μόρφωση πάλι – δεν χρειάζονται πρέπει. Εδώ βρίσκουμε σε μισή ώρα το γενεαλογικό δέντρο του μαργαριταριού Πελεγκρίνα. Στοιχειωδώς εγγράμματος να είναι κανείς σήμερα και μπορεί πια, όπως λέει και ο Πύντσον (sic), να βρίσκει ότι θέλει αρκεί να έχει πρόσβαση στις πηγές για να τεκμηριώνει αυτό που λέει.

Πάπισσα Ιωάννα said...

Πόλυ,
σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια -όπως και την Pellegrina εν προκειμένω-. Κρατάω την παρατήρησή σου ότι σου άρεσαν λιγότερο οι αναρτήσεις που κινούνταν έξω από τις βιβλιοπαρουσιάσεις. Κι εγώ αν δεις που πίστευα ότι αυτές, επειδή αναφέρονται σε βιβλία, τα οποία έχουν διαβάσει ελάχιστοι, είναι και οι πιο ατελέσφορες... Αντίθετα, στα θεωρητικά ζητήματα που έχω θίξει γίνεται συχνά χαμός από κόσμο που μπαίνει στο καφέ... να πιει και να μας την πει (αστειεύομαι). Εννοώ ότι εκεί γίνεται συζήτηση γιατί όλοι έχουν γνώμη, όλοι έχουν εμπειρίες και άποψη γύρω από γενικότερα θέματα της λογοτεχνίας.
Προσπαθώ λοιπόν να εναλλάσσομαι, μια σε βιβλία και μια σε κάτι άλλο. Και φυσικά ακούω προτάσεις...
Πατριάρχης Φώτιος

Pellegrina said...

Καλημερα. Πολυ, νομίζω πως πιανω τι λες, το ολοκληρωμένο "ε εαυτώ" ας πούμε.Οσυγγραφέας καμιά φορά εχει δικό του γνώμονα "ολοκλήρωσης", που ο αναγνώστης-κριτικός τον βλέπει αλλιώς κλπ κλπ. Επίσης υπάρχουν γραφές εξ ορισμού "αποσπασματικές". Κιεκεί θα υπάρχει ένας γνώμονας ολοκλήρωσης όμως. Γενικά μπάινουμε σε βαθιά χωράφια "ξεκλειδώματος" έργων και κανόνων.
Συμφωνώ για την ευκολία της έρευνας με το διδίκτυο, τόσο που μπαίνει θέμα επιλογής στοιχείων και σωστού τρόπου εκμετάλλευσης.

βαγγελης ιντζιδης said...

Το εγκώμιο της δυσφορίας
Αγαπητέ Φώτιε βλέπω ότι με εντάσσεις στους συγγραφείς που ενδιαφέρονται να ακούν τη γνώμη των αναγνωστών τους (συγγνώμη δεν το είδα όταν έπρεπε-μερικά σχόλια πιο πάνω είναι). Λες λοιπόν ότι "πολλοί από τους σχολιαστές, είτε επωνύμως (Βαγγέλης Ιντζίδης, Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης, Δημήτρης Μαμαλούκας, Αύγουστος Κορτώ, Παναγιώτης Κονιδάρης, Πόλυ Χατζημανωλάκη κ.ά.), είτε ψευδωνύμως είναι συγγραφείς, που θέλουν να ακούσουν τις γνώμες των αναγνωστών, αλλά τελικά ακούει ο ένας τον άλλον.".
Αγαπητέ Πατριάρχη και Φώτιε σε ευχαριστώ για την καλή σου προαίρεση (σχετικά με μένα τουλάχιστον) αλλά νομίζω ότι έγινες υπερβολικά γενναιόδωρος. Δυστυχώς δεν ακούω τη γνώμη των αναγνωστών των βιβλίων μου για τους εξής λόγους: (1) δεν είμαι συγγραφέας. Και δεν έχω ιδέα τι θα πει αυτό (2) δεν έχω αναγνώστες (μην κοιτάς εσύ τις λίστες των ευπώλητων...)- δεν έχω την παραμικρή ιδέα δε τι θα πουν και αυτά. Κατά συνέπεια αφού δεν είμαι συγγραφέας και ως εκ τούτου μη έχων αναγνώστες/τριες αναγκαστικά θα συνομιλώ με τους άλλους. (3) όμως δεν έχω συνομιλήσει διόλου με τους κυρίους που ισχυρίζεσαι ότι συνομιλώ ή ό,τι έστω ακούω.
Τέτοιο promotion θα το ζήλευε ο καθένας. Και να έχω αναγνώστες και να είμαι συγγραφέας και να συνομιλώ με συγγραφείς. Α ρε δόξες και καφέδες και βιβλιοκαφέ!

Να είσαι καλά
Βαγγέλης Ιντζίδης
Ο μη-συγγραφέας με τους μη-αναγνώστες/τριες
Εδώ που τα λέμε γιατί τα βιβλία να μην εαυτοδιαβάζονται;- βρε επιμονή με την αθανασία που την έχουν μερικοί!

βαγγελης ιντζιδης said...

προς το τέλος το ότι δίχως (,)
μη γίνει και καμιά παρεξήγηση από ένα σημάδι στη λέξη
Βαγγέλης Ι.

βαγγελης ιντζιδης said...
This comment has been removed by the author.
βαγγελης ιντζιδης said...

και για του λόγου το ασφαλές να και "Το άτεχνο τραγούδι του ανθρώπου που δεν ήξερε να γράφει" στο substratum. Σε ευχαριστώ Πατριάρχη μα δεν είμαι συγγραφέας και επομένως δεν είμαι και αναγνώστης. Μα πάντα είμαι κοντά σε ανθρώπους που φτιάχνουν ζεστό καφέ και γράφουνε/διαβάζουνε ιστορίες. Που υπάρχουνε; Γραφή και παραγράφεται ίσως...
Β.Ι.

Πάπισσα Ιωάννα said...

Βαγγέλη, κι εγώ πώς νόμισα ότι είσαι συγγραφέας; Εκτός αν οι ποιητές δεν είναι συγγραφείς, είναι απλώς έλλογα αερόστατα που ταξιδεύουν ανάμεσά μας. Εκτός αν οι αναγνώστες μυθιστορημάτων δεν σκαμπάζουν από στίχους. Εκτός αν η λογοτεχνία δεν είναι μια διαρκής ανάγνωση και ακρόαση μέσα στο χωνί της δημιουργικότητας.
Αυτοφλυαρήσαμε πάλι.
Πατριάρχης Φώτιος

Pellegrina said...

Καλημέρα. Η βιβιλιονέτ δίνει: Βαγγέλης Ιντζίδης "Η βιογραφία του χρόνου" και "Χαιρετισμούς από την Ελλάδα", ποιήματα, εκδ. Γαβριηλίδης, καθώς και δυο σχολικά βοηθήματα με την ίδια υπογραφή : "Νέα Ελληνικά ΤΕΕ 2ου κύκλου", Μεταίχμιο, και "Ερμηνευτικές προσεγγίσεις κειμένων Νεότερης Ευρωπαϊκής Λογοτεχνίας, β΄Ενιαίου Λυκείου", εκδ. Πατάκης. Τα δύο τελευταία σημαίνουν π ο λ λ ο ύ ς αναγνώστες. τα δύο πρωτα δεν ξέρω 9το γνωστό με την ποίηση), αλλά ο Γαβριηλίδης μεχρι νεοτέρας δεν εκδίδει ..αερόστστα.

βαγγελης ιντζιδης said...

είστε και υπερβολικοί και γενναιόδωροι. μόνο μια διευκρίνιση:
δεν είναι ακριβώς ποιήματα και δεν είναι ακριβώς αφηγήματα
είμαι μελετήματα για τον 20αιώνα με κειμενικά είδη λογοτεχνικά αλλά και μη λ.χ μηνύματα σε τηλεφωνητές και τα συναφή.
ας πούμε είναι υβρίδια [metissage]
Μάλλον-ναι- θα ήταν καλά να είμαι ένα αερόστατο - αν και μάλλον θεατής του πλοός του -
σαν εκείνο το τραγουδάκι "θα σου φουσκώσω ένα μπαλόνι κόκκινο/θα στο γεμίσω με αίμα ζωντανό/και κάποιο βράδυ μαύρο ολοσκότεινο/με αερόστατο θα πας ψηλά στον ουρανό/"
Δεν είμαι συγγραφέας, δεν ξέρω(δεν έτυχε να συναναστρέφομαι συγγραφείς [και ποιητές εννοείται προπάντων ποιήτριες]) δεν παρακολουθώ στενά τα λογοτεχνικά περιοδικά, δεν έχω ιδέα τι γράφεται σήμερα στη χώρα μου ή στο εξωτερικό
είμαι αδαής (σας το προτείνω το βιβλίο Ο αδαής δάσκαλος, εκδ. νήσος)Λοιπόν σας ευχαριστώ
αλλά
...
ή
Το άρρυθμο τραγούδι του ανθρώπου που δεν ήξερε να γράφει
Βαγγέλης Ι.
yg αγαπώ τους νεκρούς ποιητές
δε σε αγγίζουν και προπάντων δε σου κάνουν ερωτήσεις
Τ.Ουίλλιμας - Μίλα μου σα τη βροχή!

Anonymous said...

σιγουρα η ψηφιακη λογοτεχνια ειναι ενα γεγονοςς αλλα δεν μπορει να βασιζονται οι συγγραφεις αποκλειστικα σε αυτην
αφου στην wikipedia ειναι αναγκαιες οι δημοσιευσεις απο εκδοτικους οικους για να ενταχθει καΟΠΟΙΟς ΣΤΙς ΣΕΛΙΔΕς ΤΗς

WWW.ARELIS.GR
περιεχει ερωτονομικον και το
μεταφυσικο θεατρικο εργο μεταξυ ενδοκοσμικου και υπερβατικου