Μιχάλης Μακρόπουλος, “Η άδεια καρέκλα”Κάθομαι να γράψω για ένα βιβλίο που το πρωτοπήρα στα χέρια μου με προσδοκίες και λόγω της κριτικής του Χατζηβασιλείου (Ελευθεροτυπία, 23.11.2007) και λόγω παλαιότερων καλών ακουσμάτων για τη γραφή του συγγραφέα. Και τώρα γράφω με μια αίσθηση όχι της άδειας καρέκλας αλλά του άδειου πουκάμισου… Μια νουβέλα και πολλά διηγήματα της καθημερινότητας, που δεν με άφησαν ούτε μια στιγμή να αναθαρρήσω. Υπόθεση συνήθως ουδέτερη, χωρίς εξάρσεις και κορυφώσεις, χωρίς τον αναμενόμενο σπασμό που ένα διήγημα οφείλει να διαθέτει στην απλότητα της πλοκής και πυκνότητα της ιστορίας. Ύφος άχρωμο, συχνά απλοϊκό, απλό όπως θα ήθελε ο ίδιος –βλέπε το ομώνυμο πεζογράφημα-, τόσο απλοϊκό που δεν ξεφεύγει από το ρηχό και ανούσιο. Δυστυχώς, το διάβασα –ευτυχώς δεν με καθυστερούσε ιδιαίτερα- και ομολογώ ότι πολλές φορές σκέφτηκα να το παρατήσω.
Μερικές μέρες μετά το τέλος της ανάγνωσης και δεν θυμάμαι πολλά πράγματα από τα διηγήματα. Είναι τόσο καθημερινά και ως εντύπωση αν-ούσια, που στη συνείδησή μου δεν έμεινε παρά η αίσθηση της ά-στοχης περιπλάνησης σε μια πόλη που δεν είναι καθόλου φιλόξενη για τους ήρωες.
Πατριάρχης Φώτιος
No comments:
Post a Comment