Sunday, February 25, 2007

Βυσσινάδα: Το χαμένο κοινό της λογοτεχνίας

Το χαμένο κοινό της λογοτεχνίας

Γιατί η λογοτεχνία σήμερα χάνει το κοινό της; Τι φταίει και είναι αποκομμένη από την πραγματικότητα και απαξιώνεται συνεχώς; Η Τ. Δημητρούλια στο σημερινό άρθρο της “Σε αναζήτηση του χαμένου κοινού” (Η Καθημερινή) θέτει τους προβληματισμούς Γαλλόφωνων διανοητών, όπως είναι ο Τοντόροφ και ο Βινκελκρότ πάνω στο θέμα.
Η φιλολογία πρέπει να επιστρέψει στο σκοπό της, ο οποίος έγκειται στην “κατανόηση του νοήματος των κειμένων που εμπλουτίζει την εσωτερική μας ζωή”, και όχι στην αποκλειστική “μελέτη των εννοιολογικών εργαλείων”. Πέρα από τον μοντερνισμό, ο οποίος απομάκρυνε το κείμενο με τους φορμαλιστικούς πειραματισμούς του από τον αναγνώστη, ευθύνες φέρουν και “ο μηδενισμός αφενός και ο σολιψισμός, η ομφαλοσκόπηση αφετέρου των σύγχρονων έργων, που αρθρώνουν είτε έναν λόγο κατεδαφιστικό για την ανθρώπινη συνθήκη είτε ένα λόγο αυτομυθοπλαστικό και αυτοαναφορικό, ξεκομμένο από τους άλλους, [και γι’ αυτό] συνιστούν παράγοντες εξίσου σημαντικούς όσον αφορά την απαξίωση της λογοτεχνίας στη σύγχρονη κοινωνία.”.
Η ανάγκη για αλλαγή μπορεί να συνοψιστεί σε δύο αιτήματα: επιστροφή στο κείμενο και στο νόημά του και επανασύνδεση της λογοτεχνίας με το κοινό της. Στην ουσία η “θέση του συγγραφέα, του αναγνώστη, του κειμένου, όσο υπάρχει ακόμα η ανθρωπότητα με τη μορφή με την οποία τη γνωρίζουμε, είναι βέβαιο ότι με κάποιο τρόπο θα αυτοπροσδιοριστούν εκ νέου, θα μεταβληθούν και θα αναδομηθούν, για να εκφράσουν τον κόσμο μας”.
Πρόκειται ίσως για ένα αίτημα επιστροφής της λογοτεχνίας σε ένα νέο-ανθρωπιστικό περιεχόμενο, όπως είχε πει παλαιότερα ο Ουμπέρτο Έκο, ή μια σύζευξη των φορμαλιστικών δοκιμών με ανάλογο ανθρωποκεντρικό περιεχόμενο.

Ευχαριστώ τον Librofilo και την Εαρινή Συμφωνία για την πρόσκληση στο παιχνίδι των 5 αληθειών για τη ζωή μου. Κρίνω ότι ο άνθρωπος που κρύβεται πίσω από την περσόνα “Πατριάρχης Φώτιος”, είτε είναι ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, είτε ο Φώτης Σεργουλόπουλος, είτε ο Φώτης από το “Παρά πέντε”, δεν ενδιαφέρει. Δεν ενδιαφέρει με άλλα λόγια αν είμαι μοναχός στο Άγιο Όρος ή βιβλιόφιλος αναρχικός στα Εξάρχεια, Καθηγητής Πανεπιστημίου ή μπογιατζής, δημοσιογράφος της κακιάς ώρας ή φιλήσυχος συνταξιούχος. Ενδιαφέρει η αναγνωστική μου πλευρά και για αυτήν θα μιλήσω:
1. Διαβάζω λογοτεχνία με όρεξη σαρακιού που καταβροχθίζει χαρτί και μελάνι.
2. Πιστεύω στη δύναμη της γλώσσας, λογοτεχνικής και μη, και ειδικότερα της ελληνικής γλώσσας. Στην εποχή της εικόνας θεωρώ ότι ο λόγος κρατά τις επάλξεις του και καθορίζει έντονα τη ζωή μας.
3. Πιστεύω στη δύναμη του διαλόγου και γι’ αυτό θλίβομαι, όταν τα σχόλια των επισκεπτών των ιστολογίων είναι φτηνά, αναπόδεικτα ή κακεντρεχή. Δέχομαι κάθε νηφάλια και αποδεδειγμένη –έστω και ως απόπειρα- άποψη. Άλλωστε στη λογοτεχνία δεν υπάρχουν Πάπες (μόνο Πατριάρχες!!! κι αυτοί με τα άπειρα λάθη τους)
4. Δεν πιστεύω στον εμπειρισμό. Η λογοτεχνία επικουρείται πλέον από τη Θεωρία της Λογοτεχνίας, τη Φιλοσοφία, τη Γλωσσολογία κ.λπ. και ο αμύητος αναγνώστης, που θέλει να συζητά πέρα από την αναγνωστική του απόλαυση και για τις αρετές ενός κειμένου, είναι εν μέρει και λογοτεχνικά αναλφάβητος.
5. Είμαι λογοτεχνικά αναλφάβητος στην ποίηση, καθώς την κρατώ για τον εαυτό μου και δυσκολεύομαι να μιλήσω χωρίς να λέω κοινοτοπίες.
Δεν παρακινώ κανέναν από την μπλογκόσφαιρα να συνεχίσει το παιχνίδι, αν πιστεύει ότι οι άλλοι πάσχουμε από το σύνδρομο της κλειδαρότρυπας και γι’ αυτό θέλουμε να μάθουμε αλήθειες για τη ζωή του.

Πατριάρχης Φώτιος
25.2.2007

16 comments:

Anonymous said...

Μπερδευονται νομίζω τα πράγματα οταν συνοψίζονται τόσο.

"Φιλολογικές σπουδές: ένας προαναγγελθείς θάνατος;" είναι το θέμα που συζητιέται ευρέως στη Γαλλία. Γύρω από αυτό έχουν γίνει ήδη συζητήσεις εκατοντάδων ωρών, έχουν γραφτεί χιλιάδες λέξεις, μανιφέστα, καλέσματα ανθρώπων των γραμμάτων και πολλά πολλά άλλα και όχι μόνο στη Γαλλία αλλά και σε όλες τις χώρες με πρωτοβουλία των γαλλικών πρεσβειών. Φρανκοφονί.

Ο Τοντόροφ και με το βιβλίο του αποτιμά κέρδη και ζημιές, εκτιμάει τις παρούσες συνθήκες και προτείνει! Ο Βινκελκρότ είναι αμετακίνητος σε αυτά που υποστήριζε απο πάντα.

Είναι κατά τη γνώμη μου γιατί ο Τοντόροφ ενδιαφέρεται για το Κοινό ο Βινκελκροτ για την Κοινότητα.

Η Γαλλία στην οποία γίνονται ολα αυτά, έχει μια ιδαιτερότητα: η γαλλική γλώσσα κινδυνεύει να χρησιμοποιείται μόνο σε γαλλικό έδαφος. Η γαλλική γλώσσα ήταν η δεύτερη πλεον χρησιμοποιούμενη στην Ευρώπη. Αγγλικά, Γαλλικά,Γερμανικά, Ισπανικά. Δεν είναι πλέον.

Η λογοτεχνία είναι το πεδίο όπου θα αναπτυχθεί η γλώσσα πιο πολύ απο οποιοδήποτε άλλο. Γι αυτό και στη Γαλλία για τη Λογοτεχνία έχει σημάνει συναγερμός. Η Φιλολογία, λένε, δεν είναι άλλος ένας Κλάδος Σπουδών, είναι θέμα ζωής και θανάτου.

Σε μικρότερες χώρες το αναγνωστικό κοινό έχει σήμερα αυξηθεί και η λογοτεχνία κάθε άλλο παρά απαξιώνεται. Ισα ίσα υπάρχει δίψα και αίτημα για καλά βιβλία. Ο Τοντόροφ σαν σοβαρότατος και σοφός - είναι!- προτείνει τώρα για να μη βρεθούμε εκεί που βρίσκεται η Γαλλία σε μερικές δεκαετίες.

Σολιψισμός θα μπορούσα να ρωτήσω τι σημαίνει;

Πάπισσα Ιωάννα said...

@ethos
Προσωπικά με προβληματίζει η απόσταση μεταξύ της δύσκολης λογοτεχνίας που ανοίγει δρόμους και του κοινού που καταβροχθίζει, αλλά όχι πάντα ό,τι το καλύτερο. Πρέπει η φιλολογία και η κριτική να εντοπίζουν τις τεχνικές και τις συγγραφικές φορμαλιστικές πρακτικές; Ή θα γίνει κάποια στιγμή (γίνεται ήδη) η σύζευξη μορφής και περιεχομένου στην πρόσληψη του έργου; Νομίζω ότι τα άκρα αντέχουν λίγο και επέρχεται αργά ή γρήγορα η εξισορρόπηση.

Σολιψισμός είναι η πίστη είτε ότι ο κόσμος μπορεί να γίνει κατανοητός μόνο μέσω της αντίληψης του καθενός (μορφή υποκειμενισμού) είτε ότι ο ίδιος ο κόσμος είναι προϊόν της συνείδησης.

@ anonymous (dogmaticus)
(Εδώ είναι βιβλιοκαφέ, δεν είναι καφενείο)
Πατριάρχης Φώτιος

Anonymous said...

Ευχαριστώ για την απάντηση re σολιψισμός - θα το ψάξω κι άλλο γιατί δεν το ήξερα. Μήπως ξέρεις τη λατινική ρίζα του όρου? Μήπως αν δεν είναι δύσκολο.

Συμφωνώ με τους προβληματισμούς. Προσωπικά είμαι υπέρ της αήξησης του αναγνωστικού κοινού ακόμα κι αν τα αναγνώσματα είναι "ελαφρά". Πιστεύω πως η εξέλιξη έχει βήματα, για την ελλάδα που πριν μερικές δεκαετίες δεν έβλεπες άνθρωπο να διαβάζει στο τραίνο ή στη θάλασσα και το διάβάζω παρέπεμπε σε εικόνες αστικών ιδιωτικών βιβλιοθηκών ενώ αργότερα και σε συνάρτηση με την πολιτική και κοινωνική συγκυρία διάβαζαν πιο πολλοί μεν αλλά όχι τόσο λογοτεχνία που όπως και να το κάνουμε ως ανάγνωσμα είναι συνοιφασμένο με την ψυχαγωγία περισσότερο από το δοκίμιο, έλεγα λοιπόν πως χαίρομαι να βλέπω τους έλληνες να διαβάζουν βιβλία κι ας είναι και "ελαφρά".

Εδώ είναι τώρα, κατά τη γνώμη μου, που έρχεται ο Τοντόροφ και προβλέπει. Λέει σε χώρες που δεν βρίσκονται ακόμα στη φάση της Γαλλίας αλλά σε μια καλή φάση όπως η δική μας, λέει ΤΩΡΑ νοιαστείτε για την παραγωγή ΚΑΛΗΣ λογοτεχνίας.

Κι αν το σκεφτούμε είναι απλό. Τώρα που το αναγνωστικό κοινόι είναι σε εγρηγορση, ΤΩΡΑ κύριοι κριτικοί, εκδότες και δημοσιογράφοι, ΤΩΡΑ πλασάρετε τα ΚΑΛΑ βιβλία. Το Φεβρουάριο φυτεύουμε κύριοι, όχι το καλοκαίρι που θα ξεχυθούμε στις παραλίες κι ο μήνας έχει 9.

Αλλο λοιπόν αυτό το πλαίσιο, κατά τη γνώμη μου, κιάλλο η γενίκευση με αφορμή το γαλλικό παράδειγμα.

σ ευχαριστώ για τη φιλοξενία

Πάπισσα Ιωάννα said...

Σολιψισμός < solus (:μόνος) ipse (ο ίδιος).

Η συλλογιστική σου είναι καλή. Ένα με προβληματίζει: όσοι βλέπουν πολλή τηλεόραση θα αναζητήσουν σταδιακά και τις καλές ταινίες;
Όσοι καταναλώνουν τα προϊόντα της μαζικής κουλτούρας θα μπορέσουν από κεκτημένη ταχύτητα να φτάσουν και στην ποιότητα; Πιστεύω πως από μόνη της η αγορά δεν θα οδηγήσει στην καλή λογοτεχνία. Γι' αυτό -όπως σωστά λες- πρέπει να συμβάλλουν όσοι μπορούν (κριτικοί, ΜΜΕ;;;, σχολείο;;; κλπ).
Ευχαριστώ που πίνεις τη βυσσινάδα σου στο Βιβλιοκαφέ μας.
Πατριάρχης Φώτιος

Anonymous said...

Και πάλι ευχαριστώ για τα λατινικά, τώρα έχω εργαλείο να ψάξω για περισσότερα σχετικά.

Σχετικά με τους προβληματισμούς μας. Οχι ΟΣΟΙ, ΚΑΠΟΙΟΙ όμως ναί! Και το κάποιοι είναι κέρδος. Οταν πχ παίζονται πολλές καλές ταινίες όπως φέτος, κάποιοι που δεν θα ξεκολλούσαν κανονικά έχουν ξεκολλήσει από τον καναπέ και - απορώ μεν, σχεδόν μούρχεται να ειρωνευτώ, αλλά κατά βάθος χαίρομαι - έχουν δει ταινίες που ούτε στα νιάτα τους δεν είχαν δει.

Κι αυτό το κέρδος το εισπράτουν και οι σκηνοθέτες και οι διανομείς, και οι αιθουσάρχες, όλη η αλυσίδα τελοσπάντων της βιομηχανίας.

Γι αυτό και πιστεύω πως ΤΩΡΑ πρέπει στην ελλάδα να "φωνάξουμε" για τα καλά βιβλία που μας λείπουν. Πώς να "φωνάξουμε;" μπουκοτάροντας τα σκουπίδια για τα οποία δεν φταίνε κατά τη γνώμη μου τόσο οι συγγραφείς όσο η αλυσίδα της βιομηχανίας του βιβλίου. Εκδότες, κριτικοί, δημοσιογράφοι και λοιποί.

Οπως λοιπόν η βιομηχανία του λογοτεχνικού βιβλίου έχει καθιερώσει κυλιόμενη λίστα ευπώλητων και μας πλασάρεται ότι προαποφασίσουν γιατί με τα ευπώλητα παίζεται το παιχνίδι ενώ τα καλά τα έχουμε πίσω για το άλλοθι, έλεγα λοιπόν πως κατά τη γνώμη μου μπορεί και πρέπει ΣΗΜΕΡΑ να καθιερωθεί μια black list. Κι αν αυτό σου φαίνεται απρεπές, εγώ δεν θα συμφωνήσω μαζί σου.

Και φυσικά εξηγούμαι black list δεν είναι να γράφονται σελίδες των σελίδων σε περιοδικά και εφημερίδες για ένα σκουπίδι που, ω, εξεπλάγησαν όλοι για το πόσο κακό είναι, να φωτογραφίζεται ο συγγραφέας του σε όλες τις στάσεις για να δουν οι αναγνώστες τον ένοχο συγγραφέα από όλες τις γωνίες κλπ κλπ Αυτό είναι διαφήμιση καραμπινάτη και το ξέρει όποιος ειλικρινά και έντιμα συμφωνεί με τον Τοντόροφ.

χαίρομαι κι εγώ που μου προσφέρετε τη βυσσινάδα σας

Anonymous said...

αγαπητέ ethos, Τοντοροφ και black list δεν πολυσυνάδουν, νες πα;Ολα στο μπλέντερ βλέπω... Η καλη λογοτεχνία βρισκει σιγουρα τον δρόμο της.

Anonymous said...

Σιγή ιχθύος στο βιβλιοκαφέ!

Πάπισσα Ιωάννα said...

Πιστεύω στο κοσκίνισμα που κάνει κάθε εποχή και όλες μαζί. Ένα κακό βιβλίο θα μείνει για λίγο ευπώλητο, θα τιμηθεί από το κοινό μιας εποχής (δεν πιστεύω στη συνωμοσία και στα στημένα -είμαι ακόμα ρομαντικός), αλλά στην -άμεση- ιστορία θα χαθεί. Η πρόσληψη κάθε γενιάς, σε μια διαδοχή αποδοχών ή/και απορρίψεων, θα αφήσει τα καλά σε έναν διαμορφούμενο κανόνα και θα ρίξει στην αφάνεια τα άλλα.
Δεν χρειαζόμαστε, ούτε αξίζει να επιβάλουμε τίποτα.

[θα παρακαλούσα 1) να είναι επώνυμα ή έστω ψευδώνυμα τα σχόλιά σας. Και 2) να μην είναι σύντομες ατάκες, πυροτεχνήματα στον αέρα για κρότο και εικόνα, αλλά επιχειρήματα και ουσία. 3) Δεν προλαβαίνω συχνά τις παραγγελίες όλων, γέρος άνθρωπος 1200 χρόνων!]
Πατριάρχης Φώτιος

Anonymous said...

Ο ανωνυμος περι τοντοροφ ειμαι. Εχετ δικιο Πατριάρχα βαζω ψευδωνυμο.
Απλα πιστευω οτι αυτα περι μπλακ λιστ ειναι κυνηγι μαγισσων. Επιτελους ας μιλησουν οσοι θελουν για τα βιβλια που τους αρεσουν οχι για εκεινα που δεν τους αρεσουν. Τα πραγματα προχωρανε προωθόντας εκεινο που μας ενισχυει, (συναισθηματικά, πολιτιστικα, αισθητικα) οχι καταδικαζοντας εκεινο που μας ενοχλει. Ειδικα απο τους νεους συγγραφεις, περιμενει κανεις προτασεις κι οχι απωθημενα.Δεν υπαρχει καμια κρυφη συνομωσια στο χωρο του βιβλιου. Οπως δεν υπαρχει και στο χωρο του θεατρου, της μουσικης, του σινεμα. Ευτυχως πλεον τα πραγματα ειναι πιο ευκολα για τους νεους δημιουργους να εκδωσουν το βιβλιο τους, να φτιαξουν τη θεατρικη τους ομαδα, να κανουν τη ψηφιακη του ταινια. Καποτε ηταν μεγαλη τιμη για εναν νεο συγγραφεα απλα να εκδοθει. Πλεον καποιοι (ευτυχως οχι ολοι) θελουν με τη μια να μπουν σε ενα "παιχνιδι" το οποιο μέχρι υποβαθμιζουν μεχρι να τα καταφερουν κι αν αυτο συμβειτο υπερασπιζονται λυσσαλεα. Η αγορα του βιβλιου στην ελλαδα ειναι στα σπαργανα εν σχεσει με την Ευρωπη. Αν λοιπον εδω ισχυουν οι θεωριες συνομωσιας τοτε εξω θα πρεπε να γινεται ο τριτος παγκοσμιος. Για ριξτε ομως μια ματια το τι γραφεται εκτος συνορων κι ας αφησουμε τις γκρινιες και τις κακιουλες. Αλλου ειναι το παιχνιδι. Στο κειμενο, στο ταλεντο, στη δουλεια.

Πάπισσα Ιωάννα said...

@ psevdonymos
Γενικά συμφωνώ. Μπορούμε ωστόσο να "καταδικάζουμε" με αποδείξεις καθετί κακό, ώστε να διαμορφώσουμε τον τρέχοντα "ορίζοντα" κι οι επόμενες αναγνωστικές γενιές -και γενιές συγγραφέων- να αποφύγουν τα ίδια λάθη. Ευτυχώς ο αναγνώστης πλέον έχει δύναμη.
Πατριάρχης Φώτιος

Anonymous said...

αγαπητε πατριαρχα επιστρεψτε μου να διαφωνησω. Ποιοι ειμαστε εμεις να "καταδικάζουμε"; Ο αναγνωστης οπως ειπατε εχει τη δυναμη, δεν χρειαζεται χειραγωγηση. Το ουσιαστικο σε οποιοδήποτε πολιτιστικο χωρο, ακόμα και σε επιπεδο ψυχαγωγιας, ειναι να ειναι 'ρεον', ελευθερος, με ολες τις τασεις παρουσες. Δεν εχει κανενα νοημα να καταδικαζεις πχ το μαι μετρια σειρά της τηλεορασης, εφ οσον υπαρχει το τηλεκοντρολ. Οποιος τα βλέπει εχει το λογο του. αν του πεις εσυ οτι ειναι χαμηλής στάθμης, η αν φτιαξεις μια "μπλακ λιστ" δεν κερδιζεις τιποτα. Και ποιες "αποδειξεις" αλλωστε εχεις οτι ειναι χαμηλης σταθμης. Μονο τη δικη σου αισθητικη. Προσωπικα εχω διασκεδασει μερικές φορες με τετοια θεάματα οταν θελω να χαλαρωσω. Αυτο με κανει "χαμηλης σταθμης" η με βάζει στη "μπλακ λιστ"; Οχι φυσικά. Moνος του μεσα απο την αλληλεπιδραση βρισκει το δρομο του καθε χωρος, λογοτεχνικος ειτε οτι αλλαο θέλετε. Μιζερια μονο να μην υπαρχει και απωθημενο.

Anonymous said...

Πραγματικά χαίρομαι για τον "μαχητικό" διάλογο.

Δεν μίλησα περί "συνομωσίας". Ούτε κατά διάνοια! Εκτός κι αν η θεωρεία των Παιγνίων είναι συνωμοσία. Μιλησα για την Αγορά και του Νόμους της ως απλά μαθηματικά. Δυστυχώς Πατριάρχα η Αγορά δεν είναι ρομαντική. Η μάλλον δεν είναι ΜΟΝΟ ρομαντική. Κάνουν μεγάλο αγώνα οι μικροί ή οι ποιοτικοί εκδότες για να επιβιώσουν.

Ας αφήσουμε λοιπόν τα περί απωθημένων των συγγραφέων [εδώ ο διάλογος γίνεται από συγγραφείς;] και τα περί κυνηγίων μαγισσών για να λύσουμε την εξίσωση προτού η λύση της θα είναι "ένας προαναγγελθείς θάνατος".

Το Γαλλικό Παράδειγμα μας προειδοποιεί. Το τοπίο της ελληνικής βιομηχανίας του βιβλίου σήμερα είναι το ίδιο με αυτό της Γαλλίας τη δεκαετία του 80 και 90. Γι αυτό ας παρθούν θέσεις τώρα και ας γίνουν προτάσεις τώρα.

Η black list θα ακουγόταν καλύτερη αν πρότεινα δίπλα στις Λίστες Ευπώλητων που έχουν σχεδόν όλα τα έντυπα, να καθιερωνόταν η Λίστα με τον τίτλο ΕΧΑΣΑ ΧΡΟΝΟ του κου Χ.Ψ ή της κας Μ.Ν;

Αυτό μήπως θα σχημάτιζε έναν πιο καθαρό ορίζοντα [ωραία έκφραση Πατριάρχα] έναν πιο καθαρό ορίζοντα για τον αναγνώστη;

Για σκεφτήτε το χωρίς ταραχή.
Το προτείνω επειδή κοιτάω πιο πολύ εκτος συνόρων παρά εντός αγαπητέ psevdonymos.

Αλλά αν και πάλι αυτό δεν είναι μια καλή ιδέα, ας γίνουν προτάσεις για άλλες!!!!!

Είναι ουτοπικό να υποστηρίζεται πως "το παιχνίδι είναι στο κείμενο, το ταλέντο, τη δουλειά". Δεν θέλω να αναφέρω βιβλία από τα ταλαντούχα των ευπώλητων αλλά θάθελα να αναφέρω το σχόλιο που έκανε προχτές πραγματικά μεταξύ τυρού και αχλαδιού μυημένη-αναγνώστρια-φίλη για ευπώλητο που διάβασε. Διάβασα, λέει, το Α της Π και δεν καταλαβαίνω γιατί μου το έκανε αυτό. Ποιό τη ρωτάμε. Με πρόδωσε λεει. Ποιος σε πρόδωσε; η Π με προδωσε αυτο ηταν μια σαχλαμαρα απαραδεκτη κι εγω που....

Εμεινα με το στόμα ανοιχτό για τη σχέση ΕΥΤΥΧΩΣ που υπάρχει ακόμα μεταξύ συγγραφέα-αναγνώστη και δεν είμαστε και έφηβοι. Χαρμόσυνο και ελπιδοφόρο από όλες τις μεριές.

Αλλά καταλάβατε; Την πλήρωσε ο συγγραφέας!

Την εποχή που οι συγγραφείς ήταν τιμή τους μόνο να εκδοθούν, psevdonymos οι Εκδότες είχαν απορρίψει το χειρόγραφο που διάβασε η φίλη μου. Μα γιατί εθελοτυφλούμε;

Anonymous said...

Εthos, ισως δεν καταλαβατε αυτο που ειπα. Το οτι ένα κακο βιβλιο ειναι ευπωλητο, δεν υποχρεωνει κανενα να το διαβασει, οπως και οτι το κακο σιριαλ εχει ακροαματικοτητα δεν υποχρεωνει κανεναν να το δει. υπαρχει και το τηλεκοντρολ. Τωρα αν στο προγραμμα της τιβι ενος "μαχητικου" εντυπου υπηρχε ενα αστερακι διπλα στην μαρια την ασχημη που ελεγε ΕΧΑΣΑ ΤΗΝ ΩΡΑ ΜΟΥ τι θα προσεθετε; Και ποιος ειναι ο Βουδας εδω να κρινει το καλο και το κακο; Υπαρχουν ανθρωποι που δεν διαβαζαν ποτε τους κι με αφορμη ενα αισθηματολογικο βιβλιο, ηρθαν σε επαφη με τη λογοτεχνια και προχωρησαν σε αλλα πιο ποιοτικα διαβασματα
Τον οριζοντα δεν τον φτιαχνει ουτε ο Πατριαρχης ουτε εσεις ουτε εγω.

Οσο για τα εκτος των συνορων βλεπουμε οτι υπαρχει κινηση , ελληνικα βιβλια διακρινονται μπεινουν σε λονγκ λιστ του Independent Foreign fiction Award (Χατζηγιαννιδης). Εκει χρειαζεται η βοηθεια της Πολιτειας φυσικά.
Φυσικά και η ουσια ειναι στο "κείμενο, το ταλέντο, τη δουλειά".
Ολα τα άλλα τα περι του βιβλιου, ειναι μαλλον αποπροσανατολιστικα
Με προδωσε η συγγραφεας ειπε η φιλη σας, και αυτο το θεωρειται σοβαρο; Δηλαδή εμενα που το τελευταιο βιβλιο του Πιντσον το βρηκα βαρετο σημαινει οτι ΜΕ προδωσε ο συγγραφεας του "Gravity's rainbow"; Εδω ξεχνατε τι σημαινει τεχνη αγαπητε. Και οι μεγαλυτερες αποτυχιες ενος δημιουργου μπορει να εχουν εξαιρετικο ενδιαφερον. (πχ Το αυγο του φιδιου" του Μπεργκμαν)
Οσο για την ευκολια που οι εκδοτες βγαζουν χεριογραφα, στο οποιο συμφωνω μαζι σας, γιατι το θεωρειται κακο; Γιατι να μην υπαρχει ευκαιρια για ολους; Επαναλαμβανω κανεις δε μας αναγκαζει να δωσουμε το 15ρι για ενα βιβλιο, κανεις δεν μας αναγκαζει να δουμε μαι ταιναι, μαι θεατρικη παρασταση κλπ. Ουτε και καποια συνομωσια φτιαχνει τα ευπωλητα (τουλαχιστον τα 'μη αισθματολογικα" διοτι αυτα θα επρεπε να εχουν τη δικη του λιστα) Πολλα κακα εχει η αγορα αλλα ενα πολυ καλο. Επιλογη. Κι οσο και να μοιαζει οξυμωρο προσθετω εδω τη ρηση τη μεγαλου Τιμονιερη. Αφηστε ολα τα λουλουδια να ανθισουν. Κι εχετε εμπιστοσυνη στο κοινο, στους ναγνωστες. Δεν ειναι ηλιθιο. Βρισκει το δρομο του.

Anonymous said...

Με τα περι συνωμοσιών ελπίζω να έχουμε τελειώσει, δεν νομίζω ότι κάποιος από τους συμμετέχοντες στον διάλογο αυτο έχει στο νου του κάποιου είδους συνωμοσία. Μου φαίνεται ηλίθια καραμέλα άλλων αυτή η λέξη και γι αυτό επιμένω να φύγει από τη μέση.

Με τις θεωρείες της χειραγώγησης των μαζών έχουμε επίσης τελειώσει psevdonimos φιλοσοφικά, ιστορικά, κοινωνικά κλπ. Δεν τίθεται θέμα, οι μάζες χειραγωγούνται, αυτό έχει εξαντληθεί. Χειραγωγούνται φυσικά ανάλαγα με το μορφωτικό τους επίπεδο με με με.... αλλά χειραγωγούνται! Δυστυχώς; Δυστυχώς! Δεν μας αρέσει καθόλου αυτό αλλά είναι έτσι, δεν θα πάμε ξανά σχολείο να μάθουμε την αλφάβητο.

Οσο δε περισσότερρο "μορφώνονται" οι μάζες τόσο δυσκολώτετρα χειραγωγούνται. Κι αυτό το μάθημα το έχουμε διδαχτεί όλοι εδώ ,μου φαίνεται.

Δεν ξεχνάμε λοιπόν τα μαθήματα που ίσως πήραμε εμείς αλλά δεν πήραν άλλοι, παραδεχόμαστε πως η δυνατότητα επιλογής [γενικώς] στο κάτω αρκαλοχώρι θεσπρωτίας δεν είναι η ίδια με τη δυνατότητα επιλογής [γενικώς] στο holland park του λονδίνου και κοιτάμε να δούμε τι μπορεί να γίνει να βοηθήσουμε. Στη μακρυά γαιδούρα που παίζεται δηλαδή, που απ τη μια τραβάει το σχοινί η αγορά και οι νόμοι της, να πιάσουμε το σχοινί εμείς από την άλλη μεριά [αναγνώστες, bloggers, βιβλιόφιλοι, δημοσιογράφοι,κριτικοί, φιλόλογοι κα ακακ] να πιάσουμε το σχοινί έλεγα και να τραβήξουμε από την άλλη μεριά για να μετακινηθεί λίγο η ισσοροπία. Γιατί απ τη μια μεριά, η χειραγώγηση καλά κρατεί κατά τη γνώμη μου αλλά από την άλλη χρειάζονται πράξεις και προτάσεις!!!!

Επειδή η αφορμή του αδιαλόγου αυτού είναι το γαλλικό παράδειγμα και το νέο βιβλίο το Τοντόροφ [ και του Βινκελκροτ], εκτός συνόρων δεν εννοούσα το πως πάμε εμείς, εμείς υποστηρίζω από την αρχή πως έιμαστε σε εξαιρετικά καλή στιγμή. Και αυτή τη στιγμή πιστευω πως πρέπει να μην τη χάσουμε για να γίνουν βήματα παζράλληλα, βήματα τοντοροφικά. Είναι κρίμα να μην αξιοποιήσουμε την εμπειρία των άλλων όταν μάλιστα αυτή μας προσφέρεται στο πιάτο.

Ε τώρα όμως με την αντίδρασή σας για τη σχέση της φίλης αναγνώστριας, δείχνετε πως παραείστε μυημένος αναγνώστης, τόσο μυημένος που δεν διαθέτετε την αγνότητα του μέσου αναγνώστη. Δεν έχω πρόθεση να σας προσβάλω, το λέω αυτό γιατί θέλω ξανά να υπογραμμμμίσω το πόσο μείναμε με ανοιχτό το στόμα για την ΑΓΝΟΤΗΤΑ της σχέσης ενός αναγνώστη ίσως να είναι και πάνω από το μέσο.

Αλλα psevdonimos απ ότι φαίνεται, ούτε εγώ, ούτε εσύ, ούε ο Πατριάρχης δεν μπρόκειται να πατήσουμε την πεπονόφλουδα οπότε δε βαριέσαι. Οι άλλοι ας πρόσεχαν;;;;;;;

Δεν νομίζω πως αυτό εννοείς και απλώς αστειεύομαι με λίγη κακία. Νομίζω πως απλώς υπερτιμάς το Κοινό. Δεν θα περάσει το Κοινό τη διάβαση με αναμένο κόκκινο.

Οσο για τους εκδότες και την ευκολία έκδοσης; Δεν το θεωρώ καθόλου κακό όλοι οι φίλοι μου έχουν βγάλει κι από ένα βιβλίο και χαιρόμαστε όλοι μαζί. Αλλά δεν νιώθουν και τιμή που εκδόθηκαν όπως είπες για άλλοτε.. Αυτό θέλω να πώ. Αφού πια είναι τόσο εύκολο.....

Nick mavor said...

"Είμαι λογοτεχνικά αναλφάβητος στην ποίηση, καθώς την κρατώ για τον εαυτό μου και δυσκολεύομαι να μιλήσω χωρίς να λέω κοινοτοπίες".
Ίσως μπορεί να βοηθήσει το βιβλίο
Η Οδύσσεια της Ποίησης από τις εκδόσεις Σοκόλη.

Anonymous said...

το χαμενο κοινό ..
1. Η Τεχνολογία (τιβι, βιντεο, σιντι, πλέι στεισιον )
δημιουργησαν πληθώρα σεναρίων που γεμίζουν ασκοπα τη "ραμ" του ανθρώπινου μυαλού καθημερινά.
στο μεσοπόλεμο κάποιοι-ες χωρίς να είναι διανοούμενοι θα μπορούσαν να μιλάνε για την Αννα Καρένινα για μήνες.
το 80 μιλούσαν πολλές μέρες ,απο τον κόσμο μέχρι τους πολιτικούς για την "αβασταχτη ελαφρότητα" του Κούντερα.
σήμερα εχουμε πληθωρισμό από στορι να κυκλοφορούν καθημερινά με αποτέλεσμα η λογοτεχνία να προσφέρει ακόμα λίγα τέτοια στόρι στην αγορά και μαλιστα δύσκολα προσεγγίσιμα για το κοινό.
2. ο συγκεντρωτισμός της Αθήνας.
δεν επιτρέπει σε άλλες φωνές να ακουστούν, από την άλλη δίνει εισιτήριο στις αθηναϊκές φωνές πιό εύκολα.
3.
δεν υπαρχει τηλεοπτικό κανάλι που να προβαλλει τη λογοτεχνία.
και σαν σενάρια και σαν λογοτεχνικά έργα.
4.
δεν υπαρχουν "ανοιχτά" λογοτεχνικά βραβεία , δηλαδή με ευρεία προβολή.
5.
δεν υπαρχουν λογοτεχνικοί σελέμπριτις , να δώσουν το "καλό" παραδειγμα στους νέους.