Patricio Pron, “Το πνεύμα των γονιών μου εξακολουθεί να ανυψώνεται μέσα στη βροχή”

Η κληρονομιά του πατέρα δεν είναι μόνο το αρχείο με τα έγγραφά του, αλλά και το πολιτικό του παρελθόν, που έμμεσα επηρέαζε πάντα τη ζωή του και αφήνει τη σκιά του πάνω από το παρόν.

 

Patricio Pron “El espíritu de mis padres sigue subiendo en la lluvia” 2011 “Το πνεύμα των γονιών μου εξακολουθεί να ανυψώνεται μέσα στη βροχή” μετ. Μ. Παλαιολόγου εκδόσεις Ίκαρος -2021

 

Ισπανική λογοτεχνία και εκδόσεις Ίκαρος: δύο παράγοντες που συνέβαλαν στο να πάρω αυτό το βιβλίο. Ίσως ήταν και το “Αύριο θα μας λένε αλλιώς”, που δεν το διάβασα, αν και ακούστηκε ειδικά από τους bloggers.

 

> Ο Patricio Pron (Πατρίσιο Προν) γεννήθηκε στο Ροσάριο της Αργεντινής το 1975. Αποφοίτησε από το Τμήμα Κοινωνικής Επικοινωνίας του Εθνικού Πανεπιστημίου του Ροσάριο. Εργάζεται ως κριτικός λογοτεχνίας και συγγραφέας. Το έργο του έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από οκτώ γλώσσες, μεταξύ αυτών στα αγγλικά, γερμανικά, γαλλικά και ιταλικά.

Διηγήματά του έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά όπως το Paris Review και το Michigan Quaterly Review. To 2010 επιλέχθηκε από το αγγλικό περιοδικό Granta ως ένας από τους είκοσι δύο καλύτερους νέους ισπανόφωνους συγγραφείς.

Για το διήγημά του "Es el realismo" διακρίθηκε το 2004 με το Βραβείο Juan Rulfo και για το σύνολο του έργου του τιμήθηκε με το Βραβείο Calamo Extraordinario το 2016. Το 2019 απέσπασε το Βραβείο Alfaguara καλύτερου μυθιστορήματος για το βιβλίο του "Αύριο θα μας λένε αλλιώς" (Ίκαρος, 2020).

Είναι δόκτωρ Ρομανικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν στη Γερμανία. Ζει στη Μαδρίτη.

 

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ το βιβλίο ένιωσα σαν να ανεβοκατεβαίνω από ψηλά στα χαμηλά και το ανάποδο. Ξεκινά με μια αδιάφορη επιστροφή του γιου εκεί που ο πατέρας πεθαίνει. Κι οι δυο πάσχουν από αμνησία, ο μεν πατέρας σε προχωρημένο στάδιο, ο δε γιος σε πρώιμο. Ο αφηγητής γιος δεν πολυσυμπαθεί τον πατέρα και σχολιάζει σχετικά ανούσια τη σχέση τους.

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ αποκτά ενδιαφέρον, όταν ανακαλύπτει το αρχείο του δημοσιογράφου πατέρα, στο οποίο παρακολουθούσε μια φαινομενικά αδιάφορη υπόθεση. Το 2008 εξαφανίζεται ένας “φοκνερικός ανόητος”, ο Alberto Burdiso, και άρθρα, συνεντεύξεις και άλλα έγγραφα εξιστορούν σε ένα άτυπο μυθιστόρημα τεκμηρίων την εξαφάνισή του, την ανεύρεση του πτώματός του σε ένα πηγάδι και τη δίωξη τεσσάρων ατόμων για τον φόνο του, που είχε οικονομικά κίνητρα. Το μυθιστόρημα του Pron, που εμπεριέχει το άτυπο μυθιστόρημα του πατέρα, γίνεται αστυνομικό, όσο κι αν ο συγγραφέας εξηγεί ότι ένα τέτοιο είδος δεν μπορεί να αποδώσει τον ψυχισμό των ηρώων, αλλά μένει στην επιφάνεια του μυστηρίου. Συμφωνώ.

ΝΕΑ ΠΤΩΣΗ με όνειρα και αναμνήσεις. Κι εκεί που πίστευα ότι το έργο θα τελειώσει με την κάθοδο πάλι σε έναν θολό κόσμο, ξανανεβαίνει. Το “γιατί” που στοιχειώνει τον αφηγητή γιο, το γιατί ο πατέρας παρακολουθούσε τον Burdiso πέφτει πάνω στην αδελφή του Alicia, την οποία ο πατέρας είχε μυήσει στην πολιτική τα ταραγμένα χρόνια της δικτατορίας στην Αργεντινή, με δικτάτορα τον Jorge Rafael Videla. Αυτή σκοτώθηκε από τις αρχές το 1977 κι έτσι το οικογενειακό δράμα και το αστυνομικό μυθιστόρημα παίρνει πολιτικά χρώματα.

ΜΙΚΡΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ, άλλοτε αντικειμενικά στοιχεία και ντοκουμέντα κι άλλοτε υποκειμενισμός και προσωπικές σκέψεις. Ανάμεσα στον γιο και τον πατέρα ένα χάσμα, που επιχειρεί να καλύψει ψάχνοντας τη σχέση του πατέρα με το παρελθόν του. Το προσωπικό και διαπροσωπικό ανάγεται στο εθνικό και πολιτικό. Το παρόν στηρίζεται σε ένα παρελθόν, που δεν είναι ρόδινο, που κληροδοτεί τύψεις, που αποκαλύπτει μια άλλη ζωή απ’ αυτήν που ξέρουμε.  

ΜΕ ΚΕΡΔΙΣΕ το τμήμα με τα ντοκουμέντα, που στην αλληλουχία τους ξεδιπλώνουν ένα μυστήριο. Το υπόλοιπο το είδα αδιάφορα. Μπορώ ωστόσο να καταλάβω πως το πολιτικό υπόβαθρο δημιουργεί κραδασμούς, ειδικά στο αργεντίνικο κοινό, αλλά ίσως και σε μας, που είχαμε ανάλογα χουντικά καθεστώτα.

Πάπισσα Ιωάννα