Ουίσκι με πάγο: κακό βιβλίο και κριτική

Το θάβεις ή το αγνοείς;

Διαβάζω πολλές φορές ένα βιβλίο, το οποίο κρίνω ότι στερείται ποιότητας. Φυσικά είναι γνώμη μου και τίποτα άλλο. Η σκέψη μου συχνά ταλαντεύεται ανάμεσα σε μια ηχηρή σιωπή και σε μια αρνητική παρουσίαση. Τι κάνει ένας μπλόγκερ;
Φαντάζομαι ότι το ίδιο δίλημμα απασχολεί και τους κριτικούς. Εκατοντάδες βιβλία, πολλά από τα οποία είναι ανούσια, κακά, κακογραμμένα, άτεχνα ή έστω με μια καλή ιδέα που δεν πραγματώνεται στην πράξη περνάνε από τα χέρια τους …και τα μάτια τους. Τι κάνουν; Γράφουν για να αναδείξουν τις αδυναμίες τους; Αδιαφορούν για να μη δώσουν βήμα σε ένα άτεχνο κείμενο;
Η δική μου σκέψη τείνει μέχρι τώρα ως εξής: Επειδή το ιστολόγιο είναι για μένα (μεταξύ άλλων) ένα ημερολόγιο αναγνώσεων, προτιμώ να αναρτώ όλα όσα διάβασα, με σκοπό να συγκεντρώσω σταδιακά όλα τα αναγνωστικά βιώματά μου. Λειτουργώ σαν ρεπόρτερ και όχι σαν αξιολογητής. Φυσικά, επιδιώκω να κρίνω όσα διαβάζω κι έτσι να μην αφήσω στην πλάνη όσους με επισκέπτονται.
Αντίθετα, ο κριτικός –μου φαίνεται- σκέφτεται διαφορετικά, αν κρίνει κανείς από τις λίγες αρνητικές κριτικές που κυκλοφορούν, εκτός κι αν πρόκειται για ένα πολυσυζητημένο βιβλίο για το οποίο υποχρεούται να πάρει θέση. Για το κακό βιβλίο είναι μάταιο να ασχοληθεί, αφού και χάσιμο χρόνου είναι αλλά και περιττό να χαραμίσει μια κριτική για ένα έργο που θα χαθεί από το προσκήνιο άμεσα. Παράλληλα, το κακό βιβλίο δεν πρέπει να δυσφημιστεί, γιατί κάτι τέτοιο ισοδυναμεί με διαφήμιση. Η αδιαφορία το καταδικάζει στη σιωπή και στην απόρριψη. Το κόσκινο που λέγεται «κριτική» δεν αξίζει να κρατήσει ούτε στο ελάχιστο κείμενα που δεν έχουν θέση σε ένα πρώτο ξεσκαρτάρισμα της τρέχουσας παραγωγής, ώστε σταδιακά οι γενιές κριτικών και αναγνωστών να ξεδιαλέξουν ακόμα πιο αυστηρά το διαχρονικά καλό από το εφήμερα αναγνώσιμο.
Τελικά, το θάβω ή το αγνοώ; Αναρτώ ένα κείμενο που δεν θα λάβει ούτε ένα σχόλιο –και δικαίως- ή το ξεχνώ προχωρώντας σε άλλα;

Πατριάρχης Φώτιος