Sunday, March 01, 2009

Αποτελέσματα ψηφοφορίας

Oι σημαντικότεροι Νεοέλληνες συγγραφείς

-Ψήφισαν 13 φίλοι του Βιβλιοκαφέ, άλλοι λιγότερους κι άλλοι περισσότερους συγγραφείς. Ο καθένας με τα δικά του κριτήρια κατέταξε τους λογοτέχνες μας σε πορεία από τον σημαντικότερο προς τον πιο ασήμαντο.
-Ψηφίστηκαν συνολικά 56 δημιουργοί –ποιητές και πεζογράφοι. Καταγράφουμε τους 20 πρώτους και ελπίζω ότι δεν έχω κάνει κάποιο λάθος στην καταμέτρηση. Μπροστά από την παρένθεση δηλώνονται τα μόρια που συγκέντρωσε ο καθένας και εντός παρένθεσης πόσοι φίλοι τον ψήφισαν:

Ν. Καζαντζάκης 160 (9)
Αλ. Παπαδιαμάντης 150 (9)
Κ. Καβάφης 138 (8)
Οδ. Ελύτης 135 (8)
Γ. Σεφέρης 88 (6)
Μ. Καραγάτσης 85 (5)
Γ. Ρίτσος 82 (6)
Δ. Σολωμός 82 (5)
Κ. Καρυωτάκης 67 (5)
Κ. Παλαμάς 60 (4)
Εμμ. Ροΐδης 50 (4)
Ανδρ. Εμπειρίκος 47 (5)
Ν. Πεντζίκης 37 (4)
Β. Κορνάρος 34 (2)
Ν. Καρούζος 33 (2)
Ανδρ. Κάλβος 31 (2)
Άρ. Αλεξάνδρου 27 (2)
Κ. Δημουλά 27 (2)
Κ. Θεοτόκης 25 (2)
Ανδρ. Καρκαβίτσας 24 (2)


Μερικές επισημάνσεις
-Οι τέσσερις πρώτοι, με διαφορά από τους άλλους, αναδείχθηκαν ο πολύς Καζαντζάκης, η σταθερή αξία Παπαδιαμάντης, ο αγαπητός Καβάφης και ο νομπελίστας Ελύτης. Αυτή η τετράδα κέρδισε και την εμπιστοσύνη των περισσότερων ψηφοφόρων, οι δύο πρώτοι 9 φίλων και οι επόμενοι δύο ψηφίστηκαν από 8 καφενόβιους.
-Από τους 20 δημιουργούς οι 8 είναι πεζογράφοι και οι 12 είναι ποιητές
-Από γυναίκες δεν περιλαμβάνεται παρά μόνο μία (η Κική Δημουλά), ενώ στη γενικότερη ψηφοφορία υπήρχαν ακόμα 5 (συνολικά δηλαδή 6 στους 56).
-Ζώντες από την 20άδα είναι μόνο η Δημουλά.
-Συγγραφέας πολύ πριν από τον 19ο και 20ο αιώνα που μπήκε στη μικρή λίστα είναι ο Βιτσέντζος Κορνάρος.
-Τα περισσότερα 20άρια (τρία τον αριθμό) έλαβαν ο Καζαντζάκης και ο …Σολωμός.
-22 δημιουργοί ψηφίστηκαν από έναν μόνο φίλο, γεγονός που δείχνει τις προσωπικές προτιμήσεις για λογοτέχνες που μόνο σε έναν από εμάς κτυπάνε πιο μύχιες χορδές, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζονται και από άλλους.

Πατριάρχης Φώτιος

12 comments:

βαγγελης ιντζιδης said...

Επιβεβαίωση του λογοτεχνικού κανόνα στα καθ υμάς
Χάρηκα ιδιαίτερα που ΟΙ ΜΕΓΙΣΤΟΙ ΣΟΛΩΜΟΣ ΚΑΙ ΚΑΒΑΦΗΣ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΗ ΖΩΝΤΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ
β.
υγ/ επιβεβαιώνεται επίσης ότι είμαστε το αναπόδραστον των κλειστών σταθερών μορφών (κατά το σχόλιο του Στέλιου Ράμφου- δεν το έλεγε και για προσόν μας πάντως όταν το ανέφερε στην εκπομπή - συνέντευξη της Φλέσσα στην ΝΕΤ. εκεί νομίζω έδωσε συνέντευξη και η Κική Δημουλά)
ΕΞΟΧΑ

Πάπισσα Ιωάννα said...

Βλέπω, Βαγγέλη, ότι κι εσύ, όπως όλοι μας, έχεις προτιμήσεις. Όντως οι κλασικοί ποιητές επιβίωσαν το κόσκινο, ενώ στη λίστα -εκτός 20άδας- βρέθηκαν και πολλοί άλλοι ανάλογοι.
Πατριάρχης Φώτιος

βαγγελης ιντζιδης said...

Πατριάρχη μου
εγώ απλά μίλησα για το ποιοι ποιητές είναι ΑΚΟΜΗ ΕΝ ΖΩΗ
για δες το καλύτερα και...
με άλλο μάτι :)
Αγαπώ βέβαια και τους νεκρούς ποιητές
δεν σε αγγίζουν και προπάντων δεν σου κάνουν ερωτήσεις
(Μίλα μου σαν τη βροχή, Τένεσι Ουίλιαμς)
Καλή Σαρακοστή
Βαγγέλης Ι.

Πάπισσα Ιωάννα said...

Βαγγέλη,
σε πολλά σχόλιά σου μιλάς με τεθλασμένο τρόπο, μιλάς ποιητικά και συνυποδηλωτικά, με αποτέλεσμα -εγώ τουλάχιστον- να μην μπορώ πάντα να σε καταλάβω.

Οι ζώντες ποιητές, όπως και οι πεζογράφοι (παρόλο που ψήφισα μερικούς), για πολλούς αναγνώστες, είναι ακόμα υπό αίρεση, είναι ακόμα υπό δοκιμασία, ενώ με τους παλαιότερους υπάρχει μια μεγαλύτερη ασφάλεια. Η πολλή προγονολατρία δεν είναι καλό.
Από την άλλη, το άλλο άκρο είναι εξίσου επικίνδυνο: οι νέοι είναι οι δυναμικοί, αυτοί που ανανέωσαν τη λογοτεχνία και οι παλιοί είναι η νεκρή παράδοση που δεν έχει πλέον επίκαιρο χαρακτήρα! Προσοχή στις ακρότητες, ας κρίνουμε κατά περίπτωση, ας καταξιώσουμε τους ζώντες αλλά να μην απαξιώσουμε τους παλαιότερους.
Στη δική μου λίστα λ.χ. δεν έβαλα τον Σεφέρη... φυσικά, αναγνωρίζω πως για πολλούς είναι κορυφαίος, πήρε νόμπελ κ.ο.κ. Όμως, εγώ δεν τον επέλεξα, χωρίς ωστόσο να τον θεωρώ σώνει και καλά απαξία ή υπερτιμημένο. Πιο πολύ δεν βλέπω στη δική μου μυθολογία θέση για την ποίησή του. Μέχρι εκεί.
Πατριάρχης Φώτιος

ναυτίλος said...

Ξεχάσαμε τον Χάκκα... και τον Φραγκιά... και τον Βουτυρά...
Δυστυχώς κανείς δεν συμμερίζεται και την άποψή μου για τον Σκαρίμπα...
Πάλι Καζαντζάκης, πάλι Ελύτης, πάλι Καραγάτσης... Η λίστα, σε κάποια σημεία της, μου θύμισε κάτι από τους 100 Μεγάλους Έλληνες του σκάι-BBC. Όλα αυτά βέβαια χωρίς να θέλω να μειώσω το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας, που άλλωστε το σέβομαι και είναι ενδεικτικό. Απλά θα σου πρότεινα κάποια στιγμή να κάνεις και κάτι αντίστοιχο με τους πιο "υποτιμημένους ή ξεχασμένους ή παραγνωρισμένους" Έλληνες λογοτέχνες.

Πάπισσα Ιωάννα said...

Όντως, Ναυτίλε, δεν ψήφισε κανείς αυτά τα ονόματα, δικαίως ή αδίκως.
Κρατώ την ιδέα σου για τους παραγνωρισμένους συγγραφείς μας και θα τη χρησιμοποιήσω εν καιρώ.
Καλές αναγνώσεις
Πατριάρχης Φώτιος

Pellegrina said...

Καλημέρα. Με γεια την ανακαίνιση.
Μα τους παραγνωρισμένους δεν τους ξέρουμε!

βαγγελης ιντζιδης said...

Πόσο δηλωτικά να στο πω Πατριάρχη μου από το ακόλουθο:
Λέω ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΠΟΥ Ο ΣΟΛΩΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΒΑΦΗΣ ΑΝΗΚΟΥΝ ΑΚΟΜΗ ΣΤΟΥΣ ΖΩΝΤΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ
ΓΙΑΤΙ Η ΖΩΗ ΣΤΟΥΣ ΠΟΙΗΤΕΣ ΔΕΝ ΣΧΕΤΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΒΙΟΛΟΓΙΚΟ ΤΕΛΟΣ ΚΛΠ
ΕΝ ΖΩΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ
ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ ΝΕΚΡΟΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ
ΚΑΙ ΩΣΤΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ
Αυτό πια που κάνω δεν είναι υποδήλωση καταντά προπαγάνδα
και το βουλώνω πάραυτα
Βαγγέλης Ι.

Πάπισσα Ιωάννα said...

Pellegrina,
φαντάζομαι ότι ο Ναυτίλος εννοεί μια λίστα με όσους συγγραφείς εμείς πιστεύουμε ότι θα έπρεπε να είναι περισσότερο αναγνωρισμένοι.

Σ΄ευχαριστώ, Βαγγέλη.
Κι εγώ αυτό κατάλαβα ότι εννοούσες από την αρχή, αλλά με τη δεύτερη δήλωσή σου με μπέρδεψες.
Για τον Καβάφη συμφωνώ και επαυξάνω, για τον Σολωμό έχω τις επιφυλάξεις μου, όχι βέβαια για ιστορικούς λόγους, αλλά για λόγους πρόσληψης από το σήμερα. Φυσικά όμως η ετυμηγορία του κοινού είναι σεβαστή.
Πατριάρχης Φώτιος

ναυτίλος said...

Ακριβώς αυτό! Ωστόσο σίγουρα υπάρχουν συγγραφείς που αξίζουν αναγνώρισης και πιθανόν να μη τη βρουν ποτέ! Υπήρξε κάποια εποχή , 19ο αιώνα έως και τις αρχές του 20ου , όπου πολλοί συγγραφείς που γνώριζαν δόξες αργότερα έπεσαν στην αφάνεια και μάλλον δικαίως . Και αντίστροφα...
Πριν τον 19ο αιώνα διαπιστώνουμε ότι κάτι τέτοιο δε συνέβαινε. Από τα μέσα του 20ου και μετά τι γίνεται; Θα είναι άραγε σε θέση οι κριτικοί ή οι εκδότες του μέλλοντος να ανακαλύψουν αυτούς που δεν αξιολογήθηκαν όσο τους άξιζε μέσα από την απίστευτη πληθώρα των εκδόσεων;
Ας μην ξεχνάμε ότι και ο Σκαρίμπας και ο Φραγκιάς και ο Βουτυράς (αναμένεται ο 6ος τόμος των Απάντων του) αλλά και ο Χάκκας έχουν τύχει αναγνώρισης , έστω κι όχι ανάλογης της αξίας τους, αλλά το έργο τους είτε εκδόθηκε είτε εκδίδεται χάρη σε κάποιους κριτικούς, εκδότες και μελετητές τους.

ναυτίλος said...

Αν κοιτάξουμε τη λίστα διαπιστώνουμε ότι στην πρώτη πεντάδα είναι 4 συγγραφείς διεθνώς αναγνωρισμένοι αλλά και πολυμεταφρασμένοι. Οι 2 απ' αυτούς μάλιστα έχουν πάρει Νόμπελ ενώ του ενός έχουν γυριστεί σε ξένες ταινίες τουλάχιστον 3 βιβλία του. Άραγε αν δεν είχαν συμβεί τα παραπάνω αυτοί οι 4 συγγραφείς θα ήταν στην ίδια θέση;
Δε θέλω να μειώσω την αξία τους αλλά να επισημάνω το γεγονός ότι όλα αυτά αποτελούν συνήθως το σημαντικότερο κριτήριο για μας τους Έλληνες (το ότι δηλαδή τυγχάνουν διεθνούς αναγνώρισης). Κι αυτό με οδηγεί στο να αναρωτηθώ τι είναι αυτό που τελικά ψηφίζουμε. Τον συγγραφέα ή τους εαυτούς μας;
ΥΓ. Τιμή στον Παπαδιαμάντη...

Πάπισσα Ιωάννα said...

Προφανώς, Ναυτίλε, το τι πιστεύουμε για κάποιον συγγραφέα δεν είναι αποτέλεσμα μόνο των βιβλίων του. Η πρόσληψη ενός έργου και ενός λογοτέχνη εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό και από άλλους παράγοντες, που διαμορφώνουν τα κριτήριά μας. Ψηφίζει κανείς λ.χ. Ελύτη σημαίνει Χ% αρέσκεια στους στίχους του, Ψ% Νόμπελ, Ζ% η μυθολογία του ονόματός του, Υ% το Αιγαίο στην ποίησή του και τα βιώματά του ψηφοφόρου κ.ο.κ. ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΛΛΙΩΣ. Δεν ζούμε σε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον. Η ψήφος μας εξαρτάται σε έναν βαθμό από τα προσωπικά μας γούστα (αν αυτό είναι καθαρό ποσοστό) και σε έναν βαθμό από το περιβάλλον και τις αξιολογήσεις του.
Όντως πολλά ονόματα παλαιότερα ήταν δημοφιλή και τώρα είναι στην αφάνεια, οι αρχαίοι Αθηναίοι λ.χ. έδωσαν το τρίτο βραβείο στον "Οιδίποδα Τύραννο", τραγωδία που από τον Αριστοτέλη και ύστερα καταξιώθηκε ως ο κανόνας του αρχαίου δράματος. Κάθε εποχή βάζει τη γραμμή στον τοίχο σε άλλο σημείο, έστω και αν πολλοί λογοτέχνες μπαίνουν στην ιστορία των γραμμάτων μας και μένουν.
Πατριάρχης Φώτιος