Ξεκινώ σήμερα ένα δεκαπενθήμερο με κείμενα ανθρώπων που βλέπουν τη συγγραφή ως διέξοδο, ως ερασιτεχνική απόπειρα, ως μεράκι, ασχέτως αν πετυχαίνουν υψηλούς στόχους ή όχι. Κάποιοι από αυτούς έχουν ήδη γράψει κι άλλα έργα, κάποιοι άλλοι όχι. Μερικοί κέρδισαν μια μικρή δημοσιότητα ως τώρα, άλλοι όχι. Μερικοί έχουν κερδίσει τη θέση-τους σε έναν “μεγάλο” εκδοτικό οίκο, άλλοι σε μικρότερο.
Δε θίγω εδώ το ύψος της επιτυχίας, αλλά την προσπάθεια να εκφράσουν (ο καθένας με άλλο τρόπο) μια εσωτερική ανάγκη που χτυπά την πόρτα. Άλλος το κάνει με λογοκρατικές τεχνικές, άλλος με τον εξομολογητικό λόγο της καρδιάς, άλλος με την κοινωνική περιδιάβαση. Κι αν τους δίνω σημασία, παρόλο που όποιος έβλεπε το βιβλίο-τους στον πάγκο του βιβλιοπωλείου θα τα προσπερνούσε ελλείψει διαφήμισης, είναι κυρίως επειδή είμαι πεπεισμένος ότι η επίσημη προβολή έργων κινείται σε προκαθορισμένα πλαίσια και σπανιότερα ψάχνει νέες φωνές, που δεν τις συστήνουν οι εκδότες.
Συντονιστείτε για να σπιντάρουμε…
[Η φωτογραφία κορυφής λήφθηκε από το www.thestar.com]
Πατριάρχης Φώτιος
4 comments:
"Η επίσημη προβολή έργων κινείται σε προκαθορισμένα πλαίσια και σπανιότερα ψάχνει νέες φωνές, που δεν τις συστήνουν οι εκδότες".
Εσύ όμως, Φώτιε, το κάνεις, είσαι ανοιχτός σε νέους και αγνώστους που θα σου στείλουν τα έργα τους και όχι σπάνια, προσκαλείς γι' αυτό. Οφείλω να σου το αναγνωρίσω. Πρέπει να τα λέμε κι αυτά.
Ούτε καλημέρα βλέπω ούτε καλησπέρα.
Με πληγώνεις, κούκλε μου... δεν θα ξανάρθω.
Ρόζα, Ρόζα,
πόσων χρονών είσαι και κάνεις ναζάκια;
Ελπίζω να είσαι νέα, πολύ νέα, στην καρδιά.
Έχω και άλλες δουλειές που με απομυζούν.
Τα λέμε
Πι. Φι.
Είμαι γυναίκα και θα κάνω ναζάκια έως διακοσίων ετών.
Είμαι και θα είμαι πάντα πολύ νέα γενικώς.
Στον επόμενο παρόμοιο υπαινιγμό σου θα σφαχτούμε.
Χρυσέ μου.
Post a Comment