Saturday, October 04, 2014

“Σκηνές από τον βίο του Ματίας Αλμοσίνο” του Ισίδωρου Ζουργού

Ο 17ος αιώνας χτίζεται πάνω στην επιστήμη που παρελαύνει και στις πνευματικές ζυμώσεις που απλώνονται σε όλη την Ευρώπη, από τη Μεσόγειο του Σουλτάνου μέχρι το Άμστερνταμ των εμπόρων κι από το Λονδίνο της Βασίλισσας έως το Πέτερσμπουργκ του Τσάρου.  

Iced Coffee:
Ισίδωρος Ζουργός
“Σκηνές από τον βίο του Ματίας Αλμοσίνο”
εκδόσεις Πατάκη
2014

 
            Η φράση «Σκηνές από τον βίο…» του τίτλου παραπέμπει τόσο σε συναξάρια αγίων όσο και στο έργο του Μήτσου Αλεξανδρόπουλου «Σκηνές από το βίο του Μάξιμου του Γραικού» (1975). Έχουμε λοιπόν έναν άγιο του 17ου-18ου αιώνα που η πρότυπη ζωή-του γίνεται αντικείμενο αφήγησης (επαναφοράς; αποκαθήλωσης; επανερμηνείας;) ή πρόκειται για έναν απλό άνθρωπο που συναξαριάζεται σαν τον Κορδοπάτη του Θανάση Βαλτινού; Έχουμε μήπως έναν αλλόθρησκο, του οποίου η ζωή αξίζει να αποτυπωθεί; ή είναι ένα βιογραφικό παιχνίδι που χαράζει ρότα γι’ αλλού;
            Τελικά, η αρχή του πολυσέλιδου μυθιστορήματος δείχνει ότι πρόκειται όντως για έναν άγιο, έναν υπέργηρο μοναχό στο Άγιο Όρος, τον Ιωαννίκιο, ο οποίος ξεκίνησε ως παιδί-θαύμα από ένα κρυπτο-εβραϊκό περιβάλλον της Κεντρικής Ευρώπης. Ο μικρός Ματίας (Κράις) Αλφοσίνο μεγαλώνει ως μαρράνος, τύποις Χριστιανός αλλά με εβραϊκή κουλτούρα, σε πιλοποιείο της Βασιλείας τον 17ο αιώνα, όταν οι Εβραίοι κρύβονταν για να μην διωχθούν. Την τύχη-του επιχειρούν να καθορίσουν ο πατέρας-του Τομπίας, που τον οραματίζεται εκλεκτό του επερχόμενου Μεσσία, και ο θείος-του Ισαάκ, που θα τον ήθελε μεγάλο επιστήμονα, διάδοχο φωτισμένων πνευμάτων του καιρού-του.
            Το βιβλίο πραγματεύεται (στην αρχή τουλάχιστον) το μοτίβο του περιπλανώμενου Ιουδαίου, καθώς ο μικρός Ματίας ξεκινά από τη γενέτειρα Βασιλεία, αφήνοντας πίσω τη νεκρή μητέρα-του, και κατηφορίζει μέσω των Άλπεων στη Βενετία κι έπειτα στη Θεσσαλονίκη, ξανά στη Βενετία, στην Πάδοβα, την Κωνσταντινούπολη, το Λονδίνο, το Ιάσιο κ.ο.κ. Η εβραϊκή-του ρίζα γρήγορα όμως χάνεται, αφού υιοθετείται από έναν Έλληνα έμπορο, τον Μελισσηνό, και παίρνει το όνομά-του και τύποις τη χριστιανική πίστη. Ένα μυστικό για τους γονείς-του πεταρίζει πάνω από την ιστορία, ενώ δεν λείπουν μικρές σκηνές αντιεβραϊκών εκδηλώσεων, συναντήσεις με ξένες φυσιογνωμίες και μεταφυσικές παρουσίες που δεν εξηγούνται, δείγματα της ιδιαίτερης φύσης του μικρού, που τελικά αναδεικνύεται σε μεγάλο γιατρό. Στα λιμάνια και στις πόλεις που επισκέπτεται, ζει και εργάζεται, κυριαρχεί μια γοητευτική πανσπερμία από Γραικούς εμπόρους έως Μαλτέζους πειρατές κι από Άγγλους καπετάνιους μέχρι Ιταλούς καθηγητές πανεπιστημίου.
            Αν το σκεφτεί κανείς πρόχειρα, θα μπορούσε να χαρακτηρίσει την πορεία ενηλικίωσης του μικρού Εβραίου, που βαπτίζεται σχετικά νωρίς Χριστιανός, ως μαθητεία και το έργο Bildungsroman. Όμως αυτό είναι μια βιαστική εντύπωση, καθώς στο μυθιστόρημα μαθητείας ο ήρωας όχι απλώς μεγαλώνει, όχι απλώς περνά δοκιμασίες και ωριμάζει αλλά αλλάζει σταδιακά και χαρακτήρα. Είναι από τα λίγα μυθιστορηματικά πρόσωπα που εξελίσσονται και δεν μένουν σταθερά, αλλά προσαρμόζονται και διαμορφώνουν συνεχώς το είναι-τους. Στο παρόν μυθιστόρημα, ο μικρός Ματίας, ο μετέπειτα Ματθαίος και όσο σπουδάζει στην Ιταλία ενίοτε και Ματέο, είναι εξ αρχής μια ιδιοφυΐα που δεν χάνει τη σπιρτάδα της σκέψης-του, ενώ η ηθική-του ή ιδεολογική βάση του χαρακτήρα δεν φάνηκε όσο ήταν μικρός και δεν εξελίχθηκε όσο μεγαλώνει. Μια επιφύλαξη στο παραπάνω θα ερχόταν από την απόφασή-του να τελειώσει τη ζωή-του στο Άγιο Όρος… Το μυθιστόρημα ξεκινά από τον Άθω, όπως αρχίζει, σε έναν κύκλο που δένει τα γεγονότα και εξηγεί αυτό που παρουσιάστηκε ήδη από την αρχή.  
Πιο πολύ διαβάζουμε για τον αναβρασμό της επιστήμης τον 17ο αιώνα, ενώ ο Διαφωτισμός ανατέλλει πάνω από την ανθρωπότητα, δίνει ώθηση σε περιστατικά και σκηνές μεταξύ ατομικής ολοκλήρωσης και κοινωνικών ζυμώσεων. Κι ο πρωταγωνιστής εκπροσωπεί το πνεύμα του ορθολογισμού, της παιδείας και της επιστήμης που μάχεται θρησκείες, αλχημείες και αφελείς απόψεις. Ωστόσο εξ αρχής ξέρουμε ότι όλα αυτά θα μείνουν πίσω, καθώς στο τέλος θα προτιμήσει τη μοναστική ζωή, γεγονός που σκιάζει διαφορετικά ό,τι παρελαύνει μπροστά-μας.
            Η ιστορία (τόσο η μυθοπλασία όσο και η Ιστορία) αναπλάθεται από τον Ζουργό όχι μόνο πιστά, με αληθοφανείς πινελιές, με το κατάλληλο κλίμα και τις λεπτομέρειες που ταιριάζουν, αλλά και με την αφηγηματική δεινότητα που είχαμε δει και σε άλλα-του έργα, όπως στα «Ανεμώλια». Παρά τις 770 σελίδες, όποτε έπιανα στα χέρια-μου το βιβλίο, δεν αγανακτούσα (εντάξει, υπερβάλλω λίγο, αφού σε μερικά σημεία ένιωθα την κοιλιά), καθώς η ροή των επεισοδίων αλλά και των περιγραφών, το ξεδίπλωμα της ιστορίας και η ιστορική διήγηση έρρεαν σαν τρεχούμενο νερό, ειδικά όσο οι μεταβάσεις και οι εισαγωγές προσώπων γινόντουσαν αβίαστα. Δεν λέω ότι δεν είναι παραφουσκωμένο, αλλά ότι υποβάλλει εν γένει την έννοια της υπομονής και της ιστορικής γοητείας. Η γλώσσα είναι πάντα μεστή, σοφά συνταιριασμένη με ξενικές (κυρίως ιταλικές) λέξεις, που συμβάλλουν ενεργά στην απόδοση της ατμόσφαιρας.

Δείτε και την ανάρτηση της Βιβής Γ. στη lesxianagnosisbiblioudegas, όπου συγκεντρώνονται διάφορες ενδιαφέρουσες εκτιμήσεις για το βιβλίο: 

[Η βιβλιοπαρουσίαση πρωτοδημοσιεύτηκε στις 8/7/2014 στο In2life  αι κοσμήθηκε με εικόνες που αντλήθηκαν από: www.euratlas.net, www.geschichteinchronologie.ch, old-map-blog.com, placessavvy.blogspot.gr, historysheroes.e2bn.org και b-womeninamericanhistory17.blogspot.gr, για τον πίνακα του Jan Steen "Η επίσκεψη του γιατρού"]
Πατριάρχης Φώτιος

18 comments:

Ρόζα said...

Αγαπημένε μου Πι Φι,
τώρα που γράφω εκείνο το μυθιστόρημα για να γίνω η best των best, με ενδιαφέρουν -διότι πρέπει να με ενδιαφέρουν- κάποια πράγματα. Ένα απ' αυτά είναι το θέμα της κριτικής. Θέτω λοιπόν το ζήτημα και θέλω να με διαφωτίσεις όπως μπορείς.
Δεδομένου ότι η θεωρία και κριτική της λογοτεχνίας αποτελεί επιστημονικό πεδίο και γνωστικό αντικείμενο μελέτης και έρευνας, ποια είναι τα κριτήρια βάσει των οποίων ορίζεται κάποιος ως κριτικός λογοτεχνίας ώστε:
1. οι απόψεις του για τα λογοτεχνικά βιβλία να θεωρούνται κριτικές και ως τέτοιες -που επηρεάζουν τη συμπεριφορά βιβλιοπωλών και αναγνωστών, την αγορά δηλαδή του βιβλίου- να καταχωρίζονται στα αρχεία της biblionet* (ποιος την πληρώνει αυτή;) η οποία μετέχει θεσμικά στο πολιτισμικό γίγνεσθαι της χώρας.
2. να συμμετέχει (επ' αμοιβή;) με την ιδιότητα αυτή στις επιτροπές για τα κρατικά χρηματικά βραβεία λογοτεχνίας και μάλιστα ως εισηγητής.
3. να φέρεται ως επαγγελματίας κριτικός και επί τη βάσει (και) αυτού, να παραδίδει ιδιωτικά μαθήματα δημιουργικής γραφής.

*Προτείνω, από εδώ, στην osdelnet όταν και αφού... να δει το θεματάκι, προς διασφάλιση σοβαρότητας και αξιοπιστίας.

Πάπισσα Ιωάννα said...

Ρόζα, Ρόζα,
ρωτάς λάθος άνθρωπο.
Η κριτική είναι βέβαια ένα από τα αντικείμενα παρακολούθησης αυτού του ιστολογίου,
αλλά δεν ξέρω καθόλου το παρασκήνιο,
ούτε τα ντεσού της biblionet ή της osdelnet
(πάντως η biblionet περιλαμβάνει και βιβλιοπαρουσιάσεις των μπλόγκερ),
ούτε το πώς επιλέγονται οι κριτικές επιτροπές,
ούτε τα καθήκοντα, τα όρια και τις αρμοδιότητες των επαγγελματιών βιβλιοκριτικών.

Υπάρχουν ειδικοί γι' αυτό
αλλά δεν ξέρω αν απαντάνε σ' αυτές τις καχύποτες ερωτήσεις.
Σε τελική ανάλυση το σινάφι-τους πρέπει να προσατεύσει τα μυστικά-του
και να αποκρούσει τους φιλέρευνους περίεργους...
Π.Φ.

Υ.Γ. Είναι γελοίο να αυτοπαρουσιάζονται ιστολόγοι ως κριτικοί.

Ρόζα said...

Έλα, μωρέ κι εσύ αθώε μου, τώρα... Τόσα χρόνια φανατικός βιβλιόφιλος δεν βλέπεις, δεν ακούς, δεν καταλαβαίνεις; Ως φορολογούμενος πολίτης δεν ενδιαφέρεσαι; Άποψη δεν έχεις διαμορφώσει; Η δεοντολογία δεν σε απασχολεί; Η παρακμή δεν σε εντυπωσιάζει; Και, εν πάση περιπτώσει, τον προβληματισμό μου δεν τον συμμερίζεσαι;
Εγώ ακόμη δεν έγινα best και είδες. Και ούτε που θα τους έχω ανάγκη όλους αυτούς όπως δεν τους έχει και η κυρία Μαντά, η κυρία Δημουλίδου και αρκετές ακόμη κυρίες αλλά και κύριοι του χώρου. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να ενδιαφέρομαι. Διότι έτσι γίνεται. Δεν μιλάει ο ένας, δεν μιλάει ο άλλος και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Και σιγά τα μυστικά. Κακώς κείμενα είναι, όχι μυστικά. Και όποιος καλά και έντιμα εργάζεται, σε οποιοδήποτε πόστο, δεν έχει τίποτα να φοβηθεί και καλά θα κάνει να μιλήσει γιατί αυτός πρώτος θίγεται. Περίμενα, πάντως, από σένα λίγο τσαγανό, αλλά πού;
Να μη μιλάς μετά για τα διάφορα κοινωνικά θέματα, αφού γι' αυτό το τόσο κοντινό σου δεν παίρνεις θέση.

Πάπισσα Ιωάννα said...

Ρόζα, Ρόζα,
δεν με ρώτησες για τη γνώμη-μου,
αλλά για κριτήρια και όρια,
τα οποία δεν γνωρίζω.
Αν θες εκτιμήσεις και σχόλια για όσα φαίνονται,
όχι για όσα γίνονται,
φυσικά έχω γνώμη.

Επειδή όμως είναι ένα ζήτημα τ ε ρ ά σ τ ι ο,
μπορείς, αν είσαι πράγματι ενοχλημένη,
να μου στείλεις ένα δικό-σου κείμενο
και εγώ θα το κάνω ανάρτηση για να συζητηθεί.
Π.Φ.

Ρόζα said...

Επειδή είναι ένα ζήτημα τεράστιο και με πολλές προεκτάσεις, και αν πραγματικά ενδιαφέρεσαι για την ελληνική λογοτεχνία, να το κάνεις εσύ ανάρτηση αλλά να μην περιμένεις ότι θα βρεθούν και πολλοί πρόθυμοι για συζήτηση.
Εγώ θα το συμπεριλάβω στις διάφορες συνεντεύξεις που θα δώσω μετά που θα πάρω το Νόμπελ. CNN, BBC και τέτοια. Καταλαβαίνεις...
Ναι, είμαι ενοχλημένη. Εσύ όχι;

Πάπισσα Ιωάννα said...

Ρόζα,
ενοχλούμαι λιγότερο και με άλλες προδιαγραφές απ' ό,τι εσύ,
αν καταλαβαίνω καλά,
επειδή ψυλλιάζομαι το "σύστημα"
μέσα στο οποίο κινείται το βιβλίο:
συγγραφέας - εκδότης - βιβλιοπώλης - κριτικός και ιστολόγος - αναγνώστης κ.ο.κ.

Το κείμενο το γράφει όποιος έχει ένα έ ν τ ο ν ο εσωτερικό συναίσθημα,
που μπορεί να παρωθήσει στη διατύπωση μιας παθιασμένης θέσης.
Σε περιμένω λοιπόν...
Καλημέρα
Π.Φ.

Ρόζα said...

Όπως είπες κι εσύ, το ζήτημα (που δεν αγγίζεις) είναι τεράστιο. Μία του όψη είναι ο ρόλος και η ευθύνη των κρατικών θεσμικών φορέων, ήμουν σαφέστατη στο πρώτο μου σχόλιο. Ωστόσο, αυτή τη στιγμή, δεν είναι η πρώτη προτεραιότητα στην ατζέντα μου, οπότε μην περιμένεις κείμενο. Όσο για τα έντονα εσωτερικά συναισθήματα και τα μεγάλα πάθη, τα κρατώ για τα λογοτεχνικά μου κείμενα. Για την κοινωνικοπολιτική μου συμπεριφορά έχω επιλέξει, μεταξύ των άλλων, την ελεγχόμενη θερμότητα. Και την ψυχραιμία. Κατά περίπτωση.
Και για να μην ξεχνιόμαστε κιόλας, θύμισέ μου σε παρακαλώ να σου παραχωρήσω, όταν γίνω best, μια αποκλειστική συνέντευξη!
Λολ και ξαναλόλ

Πάπισσα Ιωάννα said...

Ρόζα, Ρόζα,
κι εγώ θα γράψω μια κολοσσιαία βιβλιοπαρουσίαση
για να εκθειάσω την καταπληκτική πέννα-σου.
Αλλά εξηγημένοι: η συνέντευξη θα είναι αποκλειστική...
Π.Φ.

Ρόζα said...

Παρά τα πλήθη που θα συνωστίζονται, ναι. Αποκλειστική.

Βιβή Γ. said...
This comment has been removed by the author.
Βιβή Γ. said...


Πατριάρχη με μαλώνει το blogger...
Φαντάσου τι σεντόνι έγραψα και μου κουνάει το δάχτυλο:Το HTML σας δεν μπορεί να γίνει δεκτό: Πρέπει να είναι 4.096 χαρακτήρες το μέγιστο.

Το χωρίζω λοιπόν στα δύο και διαβάστε το όπως σας έρχεται βολικότερο.Το δια ταύτα είναι το ίδιο...

Η απολογία της Βιβής

Δεν σας καταλαβαίνω,ειλικρινά.
Βλέπετε κάποια στραβά και τσουβαλιάζετε τους πάντες. Δεν νομίζω πως είστε της νοοτροπίας να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα, έχετε ενοχληθεί και κατά πάσα πιθανότητα έχετε δίκιο.Μιλήστε όμως στα ίσια και δώστε την ευκαιρία να γίνει πολιτισμένη και καθαρή κουβέντα.

Μια ωραία μέρα είδα κειμενάκια μου του μπλογκ στην βιβλιονέτ. Χάρηκα, συγκινήθηκα, κολακεύτηκα και το ομολογώ η χαζέγκλω. Το ανακοίνωσα στους δικούς μου και σε κανέναν άλλο,ούτε καν στους φίλους στις λέσχες ανάγνωσης που συμμετέχω. Είπα,ορίστε,μετράει και του μη ειδικού,του αναγνώστη –γιατί αυτό είμαι και τίποτα άλλο-η γνώμη ,αυτού που του λένε πάρε, διάβασε, μη μιλάς. Αγόρασε,τώρα ξαναγόρασε ,γιατί πέρασε η μόδα, ενθουσιάσου, απογοητεύσου, αλλά μη μιλάς.Εσύ μη μιλάς! Πλήρωνε,διάβαζε,ψήφιζε,μη μιλάς όμως!

Δεν ξέρω πως έγινε στην περίπτωσή μου, φαντάζομαι όμως ότι είναι μια πραγματικότητα οι αναγνώστες -βιβλιομπλόγκερς ,καλή κακή δεν ξέρω,το συζητάμε και πάντως άντλησαν κι από μένα,αφού μοιράζομαι τις περί βιβλίων εντυπώσεις μου στο μπλογκ και τις ανεβάζω με ένα ποστάκι και στο fcb , εφόσον συνεχίζω να το θεωρώ εκτός από κατινοδρόμιο και εργαλείο για εναλλακτική πληροφόρηση.

Εκείνον ή εκείνην στην βιβλιονέτ που επέλεξε κείμενά μου τον/την ευχαριστώ πολύ,τιμή μου,το βρίσκω συν τοις άλλοις απίστευτα δημοκρατικό και μακάρι όλη αυτή η ζύμωση με τα αρνητικά και τα θετικά της να συνεχιστεί, κάτι καλό θα βγει γενικότερα. Δημοσιεύουν οι αναγνώστες και μοιράζονται τις εντυπώσεις τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κι αφού έχουμε δημοκρατία-έχουμε;αν ναι πως την εννοούμε;-μπορεί οποιοσδήποτε ενδιαφερόμενος να πάρει τα κείμενά τους,έτσι κι αλλιώς η βιβλιονέτ (που καλό είναι ,λέω, που έχει πολύπλευρη και ανοιχτόμυαλη επαφή με την αναγνωστική καθημερινότητα) αναφέρει τις πηγές της. Ή μήπως οι αναγνώστες δεν πρέπει να λένε δημοσίως την γνώμη τους;Να το συζητήσουμε κι αυτό,διότι είδαμε και πάθαμε να βγούμε από την κατευθυνόμενη βιβλιοκριτική και υπάρχει τώρα μια άλλη κατάσταση σε εξέλιξη, παθογενής κι αυτή δεν αντιλέγω, αλλά τι θέλουμε πια κι εμείς;Μαντριά και κάγκελα;

Βιβή Γ. said...

Η αφεντιά μου δεν απέκτησα νέο καλάμι για καβάλημα γιατί δεν είχα παλιό, επίσης δεν έκανα κονέ και φυσικά δεν παίρνω χρήματα.Ένα βιβλιοπωλείο που το δουλεύαμε δυο άνθρωποι χωρίς βοήθεια και χλίδες είχα όλο κι όλο και το΄ κλεισα,πέντε χρόνια στην λέσχη δεν καταδέχτηκα να υπάρξει ούτε μια συνάντηση που να μη φιλοξενήσω σαν στο σπίτι μου τον κόσμο της γειτονιάς μου που ερχόταν χωρίς να βολιδοσκοπώ την τσέπη του,τα δε χαΐρια μου είναι γνωστά: χρωστάω οαεε,δεν ξέρω ανθρώπους σε πόστα και είμαι άνεργη σε σημείο οριακής αφραγκίας.Οι σχετικοί άνθρωποι από τον χώρο που ξέρω-το αφύσικο θα΄ταν να πω ότι δεν ξέρω τίποτα και κανέναν- μετριούνται στα δάχτυλα του μισού χεριού και δεν με έχουν βολέψει, δεν μου κάνουν χάρες, ενίοτε με πικραίνουν,τα βιβλία που γι αυτά λέω την γνώμη μου πλην ελαχίστων ΤΑ ΑΓΟΡΑΖΩ κόβοντας τον λαιμό μου γι αυτό,δεν παρέχω σε κανέναν διαφήμιση από το μπλογκ ή τις δυο λέσχες που αφιερώνω αρκετόν από τον χρόνο μου χωρίς ν α παίρνω μια και δεν ανήκω σε κανένα συνάφι επειδή πάω πού και που στο βιβλιοπωλείο του Άγη και της Κατερίνας και επειδή στο κατινοδρόμιο λέω καμιά φορά μια καλή κουβέντα γι αυτούς (την Κατερίνα δηλαδή) γιατί την εννοώ και όχι γιατί παίζει να την ... εξαργυρώσω την επομένη, είτε το πιστεύετε είτε όχι και άντε έχω και μια καλημέρα παραπάνω με μια εκδότρια, αφού συντονίζω την λέσχη της ,δυο συγγραφείς και δυο μεταφραστές,που όλοι τους είναι μια χαρά άνθρωποι!
Να το βουλώσω και να κάτσω σπίτι μου;Το διαδίκτυο και τα καλά του για την έκφραση της γνώμης μας ,όλων,να το ακυρώσω αρνούμενη την καλή του πλευρά; Όχι δεν θα το κάνω παρά όταν δω ότι δεν πάει άλλο και βαρεθώ ή δεν έχω πια για ίντερνετ,διόλου απίθανο, γιατί ζω στην αληθινή ζωή της κρίσης κι όχι στο μιντιακό ,αταξικό matrix του καθενός.
Για συμμετοχή σε επιτροπές και μαθήματα δεν έχω να πω κάτι,δεν έχω ιδέα ποιους φωτογραφίζετε.Είναι σοβαρά και θλιβερά αυτά που λέτε,η παθογένεια που έγραφα πιο πάνω.Όμως γιατί δεν μιλάτε στα ίσια;Για να μπορέσουν να απολογηθούν κι οι άλλοι,αν το επιθυμούν.Και για να μην τσουβαλιάζονται και στεναχωριούνται οι υπόλοιποι που δεν λιγουρεύονται θώκους και θα τους το βγάλετε ξινό που η βιβλιονέτ καταδέχτηκε μια αράδα τους....
Φαντάζομαι ότι μπορείτε να διαμαρτυρηθείτε στην βιβλιονέτ επειδή συμπεριλαμβάνει στην βάση της τις παρουσιάσεις που κάνουν στα μπλογκ τους οι ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ.Κάντε το,έχετε κάθε δικαίωμα.Εμένα εκτός από την βλακώδη χαρά μου και την ματαιοδοξία την ανθρώπινη δεν θα μου κοπεί κανένα επίδομα,ούτε θα μου λείψει η...δόξα.Ζούσα και πριν χωρίς αυτήν.
Osdelnet; Αυτό πάλι τι είναι;
Τέλος, συγχωρείστε μου τυχόν ύφος,καμία πρόθεση,αλλά σαν πολλές αδέσποτες μου ήρθαν χωρίς να τις αξίζω.Αυτές τουλάχιστον.

Πάπισσα Ιωάννα said...

Βιβή, πριν συνεχίσουμε τη συζήτηση,
εξήγησέ μου, σε παρακαλώ,
σε ποια απ' αυτά που λες απευθύνεσαι σε μένα
και σε ποια στη Ρόζα.
Γιατί δεν ταυτιζόμαστε.
Π.Φ.

Βιβή Γ. said...

Απευθύνομαι στην Ρόζα γράφοντάς της στον πληθυντικό.Στεναχωρήθηκα πάρα πολύ.Όταν λέμε κάτι ας το βλέπουμε κι από τις δυο του όψεις.
Τέλος πάντων έχω αληθινά ζόρια στην ζωή μου και δεν χώνω το κεφάλι σαν την στρουθοκάμηλο μες τα βιβλία μου, το τελευταίο που θα έκανα είναι ν΄ανοίξω μέτωπο γι αυτά.
Αν θέλεις κατέβασε τα σχόλιά μου, δεν θέλω να σταυρώσω κανέναν, ζητώ συγγνώμη αν κάπου θίγω την Ρόζα, δεν έχω πρόθεση.

Ρόζα said...

Κυρία Γεωργαντοπούλου,
ασφαλώς και με θίγετε ωστόσο το αντιπαρέρχομαι και, γενικά αναφερόμενη, σας επισημαίνω ότι η παράθεση ονομάτων και λοιπών προσωπικών στοιχείων δεν δηλώνει, κατ' ανάγκη, ευθύτητα και πολιτισμό, ενώ η ταύτιση με πρόσωπα υποβαθμίζει την ουσία του θέματος (ο ρόλος των σχετικών κρατικών θεσμικών φορέων και παραγόντων)και παρελκύεται η αποτελεσματική του προσέγγιση.
Αν όμως έχετε την ευγενή καλοσύνη, πείτε μου ποιο ή ποια ακριβώς σημεία των σχολίων μου προκάλεσαν την αντίδρασή σας αυτή.
Ειλικρινά λυπάμαι για την πρόσθετη στενοχώρια σας.

Ρόζα said...

Κι εσύ, Φώτιε, μη χάσεις: "Δεν ταυτιζόμαστε".
Λες και δεν το ξέραμε.
Την αποκλειστική, ξέχνα την!

Πάπισσα Ιωάννα said...

Καλημέρα,
σηκώνομαι αχάραγα
να πάω στην εκκλησία ο Πατριάρχης για τη λειτουργία-μου
και αναγκάζομαι ο χριστιανός
να προσπαθώ να βάλω τα πράγματα στη θέση-τους
για μια αναίτια έριδα.

Νομίζω, Βιβή,
ότι η Ρόζα δεν αναφερόταν
ούτε εννοούσε καθόλου
τους ιστολόγους με τα 3 ρητορικά ερωτήματά-της.
Μιλά για ένα συγκεκριμένο πρόσωπο που γράφει και καλά κριτικές, μπαίνει σε επιτροπές
και κάνει μαθήματα δημιουργικής γραφής.

Η Ρόζα δεν φέρεται εναντίον ημών
των μπλόγκερς, μεγάλη η χάρη-μας,
που κάνουν τη δουλειά-μας ανιδιοτελώς
και η biblionet θεωρεί
ότι αξίζει να μας περιλαμβάνει
στην κριτική πρόσληψη κάθε έργου.

Άδικο το silver alert,
χωρίς λόγο η ανάγκη απολογίας,
αφού τα βέλη πάνε σε άλλους, επώνυμους, "κριτικούς".

Ε, Ρόζα, σωστά ερμηνεύω όσα λες;
(μήπως να ξανασκεφτείς εκείνη τη γιγαντοσυνέντευξη όταν γίνεις φίρμα;)
Πατριάρχης Φώτιος

Ρόζα said...

Ίσα που το 'σωσες, Πι Φι, ίσα που το 'σωσες, διότι θα σου ζητούσα εγώ να παρουσιαστείς και ν' αναλάβεις τις ευθύνες σου, μια και η λέξη μπλογκ με τα παράγωγά της ήταν, προφανέστατα, αυτή που εξήψε το θυμικό της κ. Γεωργαντοπούλου. Πουθενά δεν την ανέφερα εγώ χωρίς, ωστόσο, να σημαίνει αυτό ότι την εξαιρώ.
Επαναλαμβάνω το θέμα μου: "Ευθύνη και ρόλος κρατικών θεσμικών φορέων και παραγόντων" και τονίζω ότι δεν το σύνδεσα και δεν το συνδέω με συγκεκριμένα πρόσωπα.
Το ζήτημα είναι, και πρέπει να είναι, οι συνθήκες που επιτρέπουν την κατάχρηση, ή αντιποίηση αν θέλεις, της κριτικής σε βάρος της λογοτεχνίας. Στα τυχόν υποκείμενα πρόσωπα, που όμως είναι άνθρωποι, επιρρίπτω το ελαχιστότατο μέρος της ευθύνης. Για να μην σου πω ότι τα απαλλάσσω πλήρως. Οφείλουμε να είμαστε επιεικείς, ανθρώπινοι και να μην στρεφόμαστε σε λάθος στόχους. Κατ' αναλογία, δεν μπορώ να κρίνω και τους υπαλλήλους της βιβλιονέτ, χωρίς να γνωρίζω τον βαθμό ελευθερίας της επαγγελματικής τους δράσης. Αντίθετα, όμως, οι πολιτικοί και οι ελεγχόμενοι απ' αυτούς υπηρεσιακοί παράγοντες φέρουν ακέραιη την ευθύνη, είναι πρώτα απ' όλα κομματικοί εκπρόσωποι αμειβόμενοι -δυστυχώς γι' αυτήν τους τη ιδιότητα στην ουσία- από τους φορολογούμενους πολίτες και ως τέτοιοι με βρίσκουν ανελέητη. Ευθύνη πολύ μεγάλη φέρουν και οι λεγόμενοι διανοούμενοι της υπόθεσης: συγγραφείς και κριτικοί, ατομικά και συλλογικά μέσα από τα σωματεία τους.
Πόσο δύσκολο είναι να δει κάποιος ότι το "κριτικές" και το "παρουσιάσεις", μεγέθη ανόμοια, δεν μπορούν να συνυπάρχουν στο ίδιο πεδίο και να παρέμβει αρμοδίως για τον διαχωρισμό τους; Εύκολα βέβαια εννοείται ποιους εξυπηρετεί αυτή η φύρδην μίγδην συνύπαρξη αφιλτράριστων κειμένων, κι εδώ είναι που μπλέκονται τα πράγματα. (Το θέμα είναι τεράστιο, εσύ το είπες).
Όσον αφορά τώρα στους αναγνώστες, όχι δεν παραβλέπω τα δικαιώματά τους, δεν θα διέθετα όμως χώρο για σχόλια σε μια τέτοια βάση δεδομένων, όπου το απαιτούμενο επίπεδο άπτεται και της αισθητικής. Μπορείς να φανταστείς την εικόνα και την πληθώρα των σχολίων κομμωτηρίου από αναγνώστες σαν τους μελλοντικούς δικούς μου, που είναι και οι πιο πρόθυμοι να συρρέουν σε τέτοιου είδους παράθυρα; (Με βλέπεις πόσο αμερόληπτη είμαι, συγκρούομαι με τα ίδια τα προσωπικά μου συμφέροντα).
Άσε που αν μπει ένα τέτοιο πεδίο, γιατί να μην ακολουθήσει κι ένα άλλο: διατίθενται τσίχλες, μανταλάκια, κρουασάν και ομπρέλες, ένα τογιότα μεταχειρισμένο, δυο κιλά μπάμιες σε καλή κατάσταση και μια μίτρα πατριαρχική...

@ Για την αποκλειστική, αν το αποφασίσω, θα πρέπει εσύ να σταθμίσεις τις αντοχές σου.

@ κ. Γεωργαντοπούλου, έχετε τη συμπάθεια και την εκτίμησή μου.