Το λάτιν αστυνομικό, και ειδικότερα το μεξικάνικο, συνδυάζει τον αργό ρυθμό της ερήμου με σιέστα και χαλαρό κλίμα με το γρήγορο κινηματογραφικό τράβελινγκ από πρόσωπο σε πρόσωπο και από σκηνή σε σκηνή.
Mexican coffee with Kahlua:
Paco Ignacio Taibo II
“Sueños de frontera”
1990
Paico Ignacio Taibo II
“Όνειρα συνόρων”
μετ. Κ. Ηλιόπουλος
Εκδόσεις Άγρα
2010
Ο Τάιμπο ΙΙ στέλνει τον γνωστό ντετέκτιβ Έκτορ Μπελασκοαράν Σάυν στα σύνορα όπου τα μεξικάνικα σκηνικά συνδυάζονται με λίγη βορειοαμερικανική ατμόσφαιρα, στοιχεία που εναλλάσσονται όπως περνάει η δράση από τη μια μεριά των συνόρων στην άλλη. Μια μικρή νουβέλα που προσπαθεί να κατευθύνει την αστυνομική λογοτεχνία όχι στη δράση και στην αινιγματική πλοκή αλλά στην σκληρή πραγματικότητα των εμπόρων ναρκωτικών και των εύκολων γυναικών. Η μαύρη πλευρά της εξέλιξης παίρνει ενίοτε κωμικές διαστάσεις.
Ο μονόφθαλμος ντετέκτιβ αναλαμβάνει να βρει την ηθοποιό Νατάλια Σμιθ-Κορόνα, με την οποία είχανε μια ιδιότυπη σχέση όταν ήταν κι οι δυο φοιτητές. Η ανεύρεσή-της ήταν πολύ εύκολη, όπως εύκολη ήταν και η επανεξαφάνισή-της. Η μέριμνα πλέον του Μπελοσκοαράν είναι να βρει ποια σχέση έχει η femme fatale με έναν ντόπιο αστυνομικό, με έναν παραγωγό τηλεοπτικών ταινιών και έναν έμπορο ναρκωτικών. Οι συναλλαγές και το χρήμα είναι πίσω από την όμορφη ηθοποιό, ενώ ο ντετέκτιβ αποφάσισε να παίξει μαζί-τους καίγοντας το «φορτίο».
Το βιβλίο, αν και το διάβασα χαλαρά, δεν το ρούφηξα, μάλλον γιατί ξεφεύγει από την κλασική αστυνομική δομή και μεταφέρει το βάρος μονόπλευρα στην ατμόσφαιρα και στις κοινωνικές συνθήκες. Η αστυνομική πλοκή χλομιάζει και το μυστήριο περιορίζεται στο ελάχιστο, αφού πιο πολύ μετρούν οι γκρίγκο, η μεξικάνικη ζέστη, οι ντόπιοι μάγκες, οι μικρές συνοριακές πολίχνες, οι στρατοί των ναρκοεμπόρων, οι broncos, οι πουτάνες της Σακατέκας. Αυτό που θα ήθελα είναι ο συνδυασμός πλοκής και κοινωνικού προβληματισμού, ώστε ούτε να μένουμε σε ένα παλαιάς κοπής μυθιστόρημα-γρίφο, ούτε να περνάμε σε ένα γιαλατζί αστυνομικό, όπου το πτώμα υπάρχει για να εξάπτει αλλά όχι να δημιουργεί και αγωνία.
Ο Τάιμπο δηλώνει μέσα στο βιβλίο την αφηγηματική-του στοχοθεσία: «Σε αντίθεση με τους συγγραφείς αστυνομικών μυθιστορημάτων, ο Έκτορ εκτιμούσε τις περίπλοκες ιστορίες όπου ωστόσο τίποτε δεν συνέβαινε». Σε αντίθεση με τον Έκτορ, εγώ δεν εκτιμώ καθόλου αυτές τις ιστορίες…
Πατριάρχης Φώτιος
2 comments:
Αγαπητέ Φώτιε, δεν έχω διαβάσει το συγκεκριμένο βιβλίο αλλά έχοντας διαβάσει άλλο αστυνομικό του Τάιμπο ΙΙ, επίτρεψέ μου να συμφωνήσω με τον ντετέκτιβ... Μου αρέσουν και μένα "οι περίπλοκες ιστορίες όπου ωστόσο τίποτε δεν συμβαίνει"...
Αγαπητέ Ναυτίλε,
τότε θα σου αρέσει και το συγκεκριμένο έργο, στο οποίο η υπόθεση είναι ασθενική, όχι αιτιώδης, ενώ η μεξικάνικη ατμόσφαιρα σε κατακλύζει.
Πατριάρχης Φώτιος
Post a Comment