Αλεχάντρο Παλόμας, “Μια μητέρα”

Πώς μια μητέρα, αφελής και απλοϊκή, είναι τελικά ο στυλοβάτης της οικογένειας, καθώς με χιούμορ και μαγικό χειρισμό των λεπτομερειών ο Palomas επιβεβαιώνει πόσο μεγάλος συγγραφέας είναι.

 

Alejandro Palomas “Una madre” 2014 Αλεχάντρο Παλόμας “Μια μητέρα” μετ. Α. Γκολφινοπούλου εκδόσεις Opera -2020

 

Όταν έχεις διαβάσει το “Ένας γιος” κι έχεις ενθουσιαστεί, έχεις μείνει με τη γλυκιά αίσθηση ότι έτσι πρέπει να είναι η ποιοτική λογοτεχνία, τότε αγοράζεις το επόμενο βιβλίο του ίδιου συγγραφέα, προσμένοντας τα ίδια. Όσο γίνεται.

> Ο Αλεχάντρο Παλόμας (Alejandro Palomas) γεννήθηκε το 1967 στη Βαρκελώνη. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία και ολοκλήρωσε τις σπουδές του με ένα Master in Poetics στο New College του Σαν Φρανσίσκο. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος και μετέφρασε έργα σημαντικών συγγραφέων όπως η Κάθριν Μάνσφιλντ, ο Όσκαρ Ουάιλντ, η Γερτρούδη Στάιν, ο Τζακ Λόντον κ.ά. Το 2018 έλαβε το βραβείο Nadal για το βιβλίο του Un amor. Το μυθιστόρημα "Ένας γιος" έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία μεταξύ των οποίων και το Εθνικό Βραβείο Νεανικής Λογοτεχνίας της Ισπανίας (2016). Βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε δεκαπέντε γλώσσες

 

ΠΑΛΙ μια οικογένεια, θεωρητικά πιο φυσιολογική, αν και σταδιακά αποκαλύπτεται ότι κάθε της μέλος έχει τη δική του ιδιαιτερότητα. Αφηγητής είναι ο γιος Fer, που μένει μάλλον σε έναν παθητικό ρόλο, καθώς κυριαρχούν οι γυναικείες φιγούρες. Καταρχάς η μαμά κι έπειτα οι δυο αδελφές του Silvia και Emma. Η μεγάλη Silvia είναι η πιο οργανωτική αλλά και δεσποτική, δυναμική όσο και ηγετική μορφή, ενώ η μαμά και η Emma εκπροσωπούν πιο πολύ την αταξία. Ειδικά μετά τον χωρισμό της μάνας από τον απατεώνα πατέρα, που φερόταν εγωιστικά και άθλια, δανειζόταν και φέσωνε, έκανε του κεφαλιού του και κρέμαγε τους άλλους, η μητέρα πάντα εθελοτυφλούσε. Ο τρίτος άντρας του θιάσου είναι ο θείος Eduardo, που πίνει και βρίζει, ένας αγαπητός καλοπερασάκιας γυναικάς…

ΤΟ ΠΡΩΤΟ μέρος χαρτογραφεί τις σχέσεις των μελών και την προσωπικότητά τους, πώς αντιμετωπίζουν τον κόσμο και πώς φέρεται το ένα στα άλλα. Αν όμως η γραφή του Palomas δεν είχε σαγηνευτικές πλευρές, όπως τη φυσική ροή, το χιούμορ και τον τρόπο να αποδίδει το σύνολο με πολλές έξυπνες μικρές λεπτομέρειες στα λόγια και στις πράξεις των ηρώων, ίσως να το εγκατέλειπα.

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ προχωρά με τους ίδιους τόνους. Γύρω από το τραπέζι, περιμένοντας τον νέο χρόνο, η οικογένεια ξεδιπλώνει τις αφέλειες και τις παράταιρες σκέψεις της, τις διαφορετικές στάσεις και τις φυγόκεντρες αντιλήψεις. Με αναδρομές που κάνει έντεχνα ο αφηγητής μαθαίνουμε για το παρελθόν του καθενός και το υπόβαθρο της τωρινής του συμπεριφοράς. Όλα δίνονται όχι από τη λογοκρατούμενη αντίληψη, αλλά από τη σκοπιά των αυθόρμητων κινήσεών τους, των ασυναίσθητων εκφράσεων, των ασύνειδων λόγων τους, λεπτομερειών που δείχνουν ότι οι χαρακτήρες χτίζονται από τις μικρές τους εκδηλώσεις κι όχι από τα μεγάλα και ενσυνείδητα λόγια τους.

Η ΜΑΜΑ είναι πάντα στο επίκεντρο, απελευθερωμένη από έναν αλήτη άντρα, αλλά χωρίς κοινωνική παιδεία, χωρίς προσωπικότητα, αφελής, εύπιστη, αγαθιάρα, που κάνει τη μία γκάφα μετά την άλλη, εκθέτοντας τον εαυτό της και τα παιδιά της σε φάσεις αμηχανίας, οργής ή και κινδύνου. Είμαι μια μικροαστή, που ασχολείται με μικρότητες, ανησυχεί και χαίρεται με την ίδια ένταση, προσπαθεί να ζήσει έντονα, αλλά δεν ξέρει πώς, εμπιστεύεται τους ανθρώπους χωρίς προφυλάξεις και έτσι πέφτει θύμα εξαπάτησης, πετά διάφορα λόγια χωρίς να συνειδητοποιεί τη γελοιότητα ή τις επιπτώσεις τους… Είναι μια κωμική και συνάμα τραγική φιγούρα, χιουμοριστικά αποδοσμένη αλλά πάντα αξιαγάπητη, επίφοβη για την επόμενη αφελή κίνηση, αλλά και μέσα στον πυρήνα κάθε μάνας.

Ο PALOMAS τελικά είναι μεγάλος συγγραφέας. Απ’ τη μια, καταφέρνει πολύ έντεχνα να αναδείξει τους χαρακτήρες του μέσω απίθανων απλών λεπτομερειών, από το πώς καπνίζουν μέχρι το πώς ξεροβήχουν για να τονίσουν την αμηχανία τους. Απ’ την άλλη, διανθίζει την ατμόσφαιρά του με λεπτό χιούμορ, ελαφρύ μπρίο, ευτράπελες νότες, χωρίς τελικά να λείπει η συγκίνηση. Έτσι, το οικογενειακό κλίμα προβάλλει σαν καμβάς τις διαπροσωπικές σχέσεις και τις προσωπικές αποτυχίες, τις μικρές και μεγάλες τραγωδίες και τις διαφυγές, την αλληλοβοήθεια… Και φυσικά τη μαμά, που όσο απλοϊκή κι αν είναι, όσο αφελής, χωρίς κοινωνική παιδεία και αντίληψη, είναι πάντα παρούσα, να προλαβαίνει, να δίνει λύσεις, να λειτουργεί παρασκηνιακά, ώστε να βοηθήσει τα παιδιά της.

ΕΞΑΙΣΙΟ βιβλίο, που κερδίζει με όλη την απλότητα αλλά και την υπόγεια μαστοριά του την αναγνώρισή μας!

In2life, 6/11/2020 

Πάπισσα Ιωάννα